"Ο «αντισημίτης» Μελανσόν, ο Μίκης Θεοδωράκης, η Κύπρος και η γεωπολιτική των γαλλικών εκλογών..."

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Η «τεχνολογία» που χρησιμοποιήθηκε στη Γαλλία εναντίον της «Ανυπότακτης Γαλλίας» θυμίζει τη στρατηγική των δι...

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η «τεχνολογία» που χρησιμοποιήθηκε στη Γαλλία εναντίον της «Ανυπότακτης Γαλλίας» θυμίζει τη στρατηγική των διαφημιστών του Μητσοτάκη στις εκλογές του 2019 και του 2023.

Οπως ανέφερα ήδη σε προηγούμενο άρθρο, εδώ και πολύ καιρό και ιδίως στη διάρκεια των δύο προεκλογικών εκστρατειών η «Ανυπότακτη Γαλλία» και ειδικά ο ηγέτης της Ζαν-Λυκ Μελανσόν δέχτηκαν μια τρομακτική επίθεση κυρίως με την κατηγορία του αντισημιτισμού. Η κατηγορία είναι μεν γελοία -για πολλά μπορεί να επικριθεί ο Μελανσόν, όχι όμως για αντισημητισμό- αλλά όταν το κοινό την ακούει από το πρωί μέχρι το βράδυ και από το βράδυ μέχρι το πρωί τελικά αρχίζει να επηρεάζεται. Ένας φίλος που μοίραζε προκηρύξεις του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» στο Παρίσι άκουσε τους ανθρώπους που τις έπαιρναν να του λένε «μήπως πρέπει να βάλετε κάποιον άλλο αρχηγό, να έχετε περισσότερες πιθανότητας να βγείτε;».

Η «τεχνολογία» που χρησιμοποιήθηκε στη Γαλλία εναντίον της «Ανυπότακτης Γαλλίας» θυμίζει τη στρατηγική των διαφημιστών του Μητσοτάκη στις εκλογές του 2019 και του 2023, που μετατόπισαν το ερώτημα των εκλογών από το «σας αρέσει ο Μητσοτάκης, σας αρέσει η ΝΔ;» στο «σας αρέσει ο Τσίπρας, σας αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ;» κερδίζοντας εντέλει τις εκλογές. Άλλωστε με τα παγκόσμια μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης και τους διάφορους πράκτορες τύπου Χόρχε -για τους οποίους ακούσαμε άπαξ και δεν ξανακούσαμε έκτοτε- οι μέθοδοι της εξαπάτησης δεν αλλάζουν και πολύ από χώρα σε χώρα. Και είναι άγνωστο σε ποιο βαθμό πλέον έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούνται και ηλεκτρονικές τεχνικές νόθευσης των εκλογικών αποτελεσμάτων σε διάφορες χώρες.

Όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας ο λόγος της επίθεσης κατά του Μελανσόν δεν έχει να κάνει με τον φανταστικό αντισημιτισμό του ή τα όποια άλλα πραγματικά ή φανταστικά ελαττώματα του Γάλλου πολιτικού, αλλά με το ότι είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος Γάλλος πολιτικός πρώτης κατηγορίας που δεν ελέγχεται από το χρήμα, το ΝΑΤΟ ή το Ισραήλ, όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού πολιτικού προσωπικού, καθιστώντας εκ των πραγμάτων ορφανές, «αποκεφαλισμένες» τις δυτικές κοινωνίες, αδύναμες να κινηθούν εκεί που ενδεχομένως θέλουν.

Η περίπτωση Μελανσόν θυμίζει κάπως τις φοβερές επιθέσεις που δεχόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου από τότε που εμφανίστηκε, προδικτατορικά, στην ελληνική πολιτική ζωή. Συνδυάζεται εξάλλου και με κινήσεις εναντίον του και από τους υποτιθέμενους «συμμάχους» του όπως ο «φίλος-φίδι» Ολάντ, που πρότεινε να φύγει η γαλλική αριστερά από την «εποχή Μελανσόν», αλλά και από το εσωτερικό ακόμα της «Ανυπότακτης Γαλλίας».

Μερικοί λένε ότι έχει εξυφανθεί συνωμοσία για την ανατροπή του. Παραμονή του δεύτερου γύρου ο δημοφιλής υποψήφιος βουλευτής Φρανσουά Ρουφέν (Francois Ruffin) αποχώρησε επίσης από την «Ανυπότακτη Γαλλία» «του Μελανσόν», όπως είπε χαρακτηριστικά. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο Ruffin είχε αποστασιοποιηθεί ήδη από την 10η Οκτωβρίου πέρυσι από τη θέση του κινήματός του για τη Γάζα πλησιάζοντας τις θέσεις του παντοδύναμου σιωνιστικού λόμπι της Γαλλίας, μιλώντας σε μια συνέντευξη στη Le Monde για την ανάγκη καταδίκης «χωρίς επιφυλάξεις» των «φοβερών ενεργειών» της Χαμάς, «φανατικής, τρομοκρατικής οργάνωσης». O Ruffin συμμετείχε επίσης, σε αντίθεση με τον Μελανσόν, που δεν συμμετείχε στην ανάλογη στο Παρίσι, στη διαδήλωση κατά του αντισημιτισμού στο Στρασβούργο. Οι διαδηλώσεις αυτές «κατά του αντισημιτισμού» έγιναν τη στιγμή που οι Ισραηλινοί έσφαζαν μαζικά τους Παλαιστινίους, κατεδάφιζαν τη Γάζα και έθαβαν ζωντανούς τους κατοίκους της – όπως και συνεχίζουν άλλωστε να κάνουν. Δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά μια επίδειξη πυγμής του Ισραήλ και της επίσημης ηγεσίας των Εβραίων της Γαλλίας απέναντι σε όσους επέκριναν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, όπως ήταν επίσης και μια «δήλωση νομιμοφροσύνης» των συμμετεχόντων προς την εξουσία του Ισραήλ και του λόμπυ του. Σε αυτές τις διαδηλώσεις έγινε -για πρώτη φορά στην ιστορία της Γαλλίας- δεκτή και η παραδοσιακά αντισημιτική (!) γαλλική ακροδεξιά. Στην ίδια διαδήλωση του Στρασβούργου «κατά του αντισημιτισμού» συμμετείχαν και οι βουλευτές Alexis Corbière, Clémentine Autain και Raquel Garrido, δηλαδή όλη η ομάδα που λέγεται ότι θέλει, μαζί με τον Ruffin, να ανατρέψει τον Μελανσόν και να τον διαδεχθεί στην ηγεσία της «Ανυπότακτης Γαλλίας».
Το ζήτημα της εξουδετέρωσης του Μελανσόν είναι μεγάλου διεθνούς ενδιαφέροντος, γι’ αυτό και επιστρατεύτηκε η εξειδικευμένη σε τέτοιες όχι και τόσο καθαρές δουλειές βρετανική Guardian που παρενέβη τον περασμένο Οκτώβριο ζητώντας από τους Γάλλους αριστερούς να… ανατρέψουν τον αρχηγό τους! Όπως έκαναν προηγουμένως στη Βρετανία, όπου απέκτησαν ένα Εργατικό Κόμμα πλήρως ΝΑΤΟϊκό, διοικούμενο, σύμφωνα όχι με μένα, αλλά με τους Times of Israel, «από ένα σιωνιστή παντρεμένο με Εβραία»! Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Στάρμερ μετά την εκλογή του ήταν να διαβεβαιώσει τον Τζο Μπάιντεν τηλεφωνικά ότι παραμένει ακλόνητη η υποστήριξή του προς την Ουκρανία.

Προφανώς ο Μελανσόν ενοχλεί. Ξέρετε εσείς κανέναν άλλο πολιτικό σε μεγάλη ή και σε μικρή ευρωπαϊκή χώρα που να τολμάει να μιλάει σήμερα για «σφαγή στην Παλαιστίνη» στην κεντρική προεκλογική του συγκέντρωση; Που να επαναλαμβάνει από το βήμα της το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα»; Και μη μου πείτε ότι τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα και δεν σημαίνουν πολλά πράγματα. Αν αυτό ήταν αλήθεια θα τα έλεγαν και άλλοι!

Ο «αντισημίτης» Μίκης Θεοδωράκης
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που ο Μελανσόν κατηγορείται για αντισημιτισμό. Του συνέβη κι άλλες φορές είτε γιατί ενόχλησε συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη ή στηρίζοντας το κίνημα BDS, είτε γιατί συμπαραστάθηκε στην Ελλάδα και την Κύπρο και καυτηρίασε τη δράση της Ε.Ε. και του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου εναντίον μας.
Το 2011, συζητώντας με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Μίκη Θεοδωράκη καταλήξαμε ότι είναι απαραίτητο να εντάξουμε το θέμα της αντιμετώπισης των μνημονίων και των δανειακών σε ένα ευρωπαϊκό και όχι στενά ελληνικό πλαίσιο, ώστε να βρούμε δυνάμεις που να ενδιαφέρονται να μας συμπαρασταθούν ή και να συμμαχήσουν μαζί μας όχι μόνο για λόγους «ανθρωπιστικούς» ή «δημοκρατικούς», αλλά για δικά τους ζωτικά συμφέροντα. Μου ανέθεσαν να γράψω μια έκκληση για το θέμα αυτό που εν συνεχεία την υπέγραψε μια πλειάδα πολιτικών και διανοουμένων από όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Μελανσόν. Νομίζω ότι ήταν ένα πολύ καλό κείμενο που επισήμαινε ότι τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα δεν είναι τυχαία γεγονότα αλλά μια προσπάθεια της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», του Χρηματιστικού Κεφαλαίου, να προκαλέσει έναν ολοκληρωτικό μετασχηματισμό της Ευρώπης και πρότεινε να συγκροτηθεί μια ευρωπαϊκή δύναμη που να δράσει συγκροτημένα εναντίον αυτού του μετασχηματισμού, περιλαμβάνοντας και ένα πρώτο περίγραμμα αυτού που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα είδος μεταβατικού προγράμματος. Πιστεύω ότι αυτή η έκκληση θα μπορούσε να γίνει μια σημαντική βάση για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα και να βοηθήσει να έχουμε μια διαφορετικά εξέλιξη και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αν ο κ. Τσίπρας, δυστυχέστατα, δεν τη χρησιμοποιούσε εν τέλει παρά μόνο για να φιλοτεχνήσει το διεθνές προφίλ του και εν συνεχεία να την εγκαταλείψει και αυτήν και τις ιδέες της, προσελκυόμενος, όπως και ο κ. Βαρουφάκης, από την παραπλανητική λάμψη του υπερατλαντικού άστρου που τους εξαπάτησε και τους οδήγησε εκεί που τους οδήγησε.

O Μελανσόν ανήρτησε αυτή την έκκληση στο ιστολόγιό του, ενώ τη δημοσίευσαν το περιοδικό Marianne και η κομμουνιστική εφημερίδα L’ Humanité. Οι Γάλλοι εκπρόσωποι του Μεγάλου Χρήματος ασφαλώς ενοχλήθηκαν, αλλά δεν μπορούσαν να πουν ότι ενοχλήθηκαν γιατί εγκαλούνται. Αντέδρασαν στην έκκληση κατηγορώντας τον Μελανσόν για αντισημιτισμό και αυτό παρόλο που την έκκληση την υπέγραφαν εννέα προσωπικότητες από τη Γαλλία, αλλά θα ήταν γελοίο να τα βάλουν και με τους εννέα. Απομόνωσαν λοιπόν τον Μελανσόν, που ήταν και ο πιο ενοχλητικός, ως εκπρόσωπος της επικίνδυνης (πραγματικής) ριζοσπαστικής αριστεράς. Τρία πολιτικά πρόσωπα περιλαμβανομένου και του πρώην πρωθυπουργού Αλάν Ζιπέ ενεκάλεσαν τον Γάλλο πολιτικό για αντισημιτισμό, επειδή συνυπέγραψε μια δήλωση που υπέγραφε και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο άνθρωπος που συνέθεσε τον φερόμενο ως εθνικό ύμνο του Ισραήλ και έγραψε τη Μπαλάντα του Μαουντχάουζεν! Τι να κάνει κι ο Θεοδωράκης δημοσίευσε μια απάντηση. Ο Μελανσόν έκανε μήνυση στους τρεις πολιτικούς που τον κατηγόρησαν και οι οποίοι εν τέλει καταδικάσθηκαν.

Η Κύπρος και τα «17 καθάρματα» του Eurogroup
Δεν ήταν η πρώτη φορά και δεν θα ήταν η τελευταία που οι Γάλλοι και παγκόσμιοι ιεροεξεταστές θα κατηγορούσαν τον Γάλλο πολιτικό για αντισημιτισμό. Του συνέβη και το 2010, όταν υπερασπίστηκε την Παλαιστίνη και επέκρινε για «κοινοτισμό» (communautarisme) το παντοδύναμο CRIF (το αντίστοιχο κάπως στη Γαλλία του αμερικανικού AIPAC).
Ένα χρόνο μετά το επεισόδιο με τον Μίκη πάλι τον περίμεναν στη γωνία με τον «αντισημιτισμό», αυτή τη φορά εξαιτίας της Κύπρου. Στις 23 Μαρτίου 2013, συγκαλούνταν στο Μπορντό το συνέδριο του Γαλλικού Κόμματος της Αριστεράς συμπρόεδρος του οποίου ήταν ο Μελανσόν, την ίδια στιγμή που το Eurogroup απειλούσε και πίεζε την Κύπρο. Ανεβαίνει στο βήμα ο Εθνικός Γραμματέας του κόμματος Φρανσουά Ντελαπιέρ και καυτηριάζει τα «17 καθάρματα της Ευρώπης» αναφερόμενος στην αντιμετώπιση της Κύπρου. Καταγγέλλει το «χρηματιστικό πραξικόπημα που είναι σε εξέλιξη» και προσθέτει:
“Σε αυτά τα 17 καθάρματα, υπάρχει ένας Γάλλος, ένα όνομα, μια διεύθυνση, ονομάζεται Πιέρ Μοσκοβισί και είναι μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος.”

Το συνέδριο τον αποθεώνει και ο Ντελαπιέρ συνεχίζει λέγοντας ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε τη θέση των ΜΜΕ που ισχυρίζονται ότι κυβερνά τη Γαλλία η Αριστερά (αυτά γίνονταν επί προεδρίας του Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ). «Είμαστε σε ανταγωνισμό με το Σοσιαλιστικό Κόμμα που… οδηγεί τη Γαλλία στην καταστροφή και διευκολύνει τη δουλειά της άκρας δεξιάς». Δεν θα αφήσουμε το Εθνικό Μέτωπο να είναι το μόνο που μιλάει και διαμαρτύρεται.

Ενώ ο Μοσκοβισί ο ίδιος δηλώνει από τη Σουηδία που βρίσκεται «δεν είμαι εγώ ο στραγγαλιστής του κυπριακού λαού» και προσπαθεί να απολογηθεί για τα όργια που κάνουν στην Κύπρο -με τη σύμφωνη γνώμη του Αναστασιάδη και της Αθήνας- στο Μπορντό ο Μελανσόν λέει χαμογελώντας στους δημοσιογράφους για τη δήλωση του Ντελαπιέρ: «Μια πολύ ωραία έκφραση» και συνεχίζει χαρακτηρίζοντας τον Μοσκοβισί έναν «μικροεξυπνάκια που έκανε την ΕΝΑ (Σχολή Δημόσιας Διοίκησης)» και έχει μια «συμπεριφορά κάποιου που δεν σκέπτεται πια στα γαλλικά, αλλά στη γλώσσα του διεθνούς χρήματος».

Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων αλλάζει λίγο τη φράση «δεν σκέφτεται ως Γάλλος, σκέφτεται ως διεθνές χρήμα». Όπως μεταδίδεται η φράση θεωρείται υπαινιγμός για την εβραϊκή καταγωγή του Μοσκοβισί και πέφτουν βροχή οι κατηγορίες των Σοσιαλιστών κατά του Μελανσόν για αντισημιτισμό. Ο πολιτικός απαντάει:

“Αγνοούσα ποια ήταν η θρησκεία του Πιερ Μοσκοβισί. Επρόκειτο για μια εκτίμηση απολύτως προσωπική και δεν έχει τίποτα να κάνει με το πρόσωπο του Μοσκοβισί που παίζει ένα ρόλο που παίζουν και πολλοί άλλοι. Αλλά πρέπει να κατονομάζουμε τους ανθρώπους που παίρνουν τις αποφάσεις, που εκτελούν αυτούς τους ρόλους. Το διεθνές χρήμα έκανε ένα πρώτο πείραμα στην Ελλάδα, έκανε ένα δεύτερο στην Κύπρο και εμείς είμαστε οι επόμενοι. (Αν το να πεις αυτό το πράγμα είναι αντισημιτισμός τότε καμιά συζήτηση δεν είναι δυνατή σε παρόμοιες συνθήκες.”

Και κατήγγειλε εν συνεχεία το «δηλητήριο της φήμης, το δηλητήριο που εξαπλώνεται» (le poison de la rumeur, le venin qui se répand), τη μολυσματική προπαγάνδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αγνοούσα τη θρησκεία του Πιερ Μοσκοβισί και δεν προτίθεμαι να τη λάβω υπόψη μου στο μέλλον κι αν κάποια στιγμή απειληθεί γιατί είναι Εβραίος, θα μας βρει όλους, σαν έναν άνθρωπο, έτοιμους να τον υπερασπιστούμε, τονίζει ο πρώην υπουργός του Μιτεράν.

Αντί επιλόγου
Γράφοντάς τα όλα αυτά και ενθυμούμενος εκείνη την περίοδο αναρωτιέμαι μήπως είναι περισσότεροι οι πατριώτες της Ελλάδας και της Κύπρου μεταξύ του πολιτικού κόσμου της Ευρώπης απ’ ό,τι στην ίδια την Ελλάδα και την Κύπρο.
Και διερωτώμαι επίσης αυτό το κράτος, το Ισραήλ, που τόσοι πολλοί μας λένε ότι είναι ο καινούριος μας σπουδαίος σύμμαχος, που άραγε ήταν, αξιοποίησε και αν την αξιοποίησε πως χρησιμοποίησε την κολοσσιαία επιρροή που διαθέτει στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, όταν η Ελλάδα και η Κύπρος δέχτηκαν τις φοβερές οικονομικές επιθέσεις των Μνημονίων και Δανειακών;

Εμείς του ζητήσαμε να το κάνει;
Έχουν άραγε να μας πουν κάτι επ’ αυτού οι στενοί φίλοι του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο κ. Τσίπρας, ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Αναστασιάδης, ο κ. Χριστοδουλίδης ή, αίφνης, ο κ. Κοτζιάς που πήγε και τον είδε, μαζί με όλη την ηγεσία του Ισραήλ, την επαύριο ακριβώς του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015; Τι να του είπε άραγε; Τι να είπε άραγε στον κ. Παπανδρέου τον Φεβρουάριο του 2010, όταν μιλούσαν, μία ολόκληρη ώρα, στο εστιατόριο Πούσκιν της Μόσχας, λίγο προτού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραδώσει την Ελλάδα στο ΔΝΤ;

Νομίζω ότι θα ήταν καλό να μας διαφωτίσουν οι αξιότιμοι πρώην και νυν Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί και Υπουργοί, να ξέρουμε και να μην υποθέτουμε.
Πηγή: kosmodromio.gr