ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΑΝΟ! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ απάντηση από γυναίκα που έχασε τον άνδρα της στο "Αττικό"...

Θέμα μεγάλης συζήτησης έχει γίνει η οικογενειακή περιπέτεια που περνάει ο Γιάννης Καλλιάνος, ο οποίος με ένα βίντεο του δημοσιοποίησε το σοβ...

Θέμα μεγάλης συζήτησης έχει γίνει η οικογενειακή περιπέτεια που περνάει ο Γιάννης Καλλιάνος, ο οποίος με ένα βίντεο του δημοσιοποίησε το σοβαρό θέμα υγείας που έχει ο πατέρας του και το τι συνέβη στο νοσοκομείο όπου τον πήγε.
Αρκετοί αφού έσπευσαν να ευχηθούνε περαστικά και ταχεία ανάρρωση, στη συνέχεια σχολίασαν το συγκεκριμένο περιστατικό κάνοντας κριτική στην κυβέρνηση, της οποίας μέλος είναι και ο Γιάννης Καλλιάνος, για την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία και το τι συμβαίνει σε αυτά. Μια γυναίκα μάλιστα που είχε τον σύζυγο της στο Αττικό και δυστυχώς αυτός έφυγε απ’ τη ζωή μετά από πολυήμερη μάχη, με ένα της συγκλονιστικό ποστάρισμα απάντησε σε όσα ανέφερε ο βουλευτής της ΝΔ λέγοντας του να μην τα βάλει με τους γιατρούς, αλλά με τα αφεντικά του. Μάλιστα επισήμανε ότι οι γιατροί είναι άνθρωποι και έχουν όρια ενώ παράλληλα ανέφερε ότι ήρθε η κακιά η ώρα να βιώσει και αυτός τον πόνο.

Πιο αναλυτικά η ανάρτηση της γυναίκας που έχασε τον σύζυγο της: «Είχαμε τον άντρα μου από 22 Φεβρουαρίου έως 15 Μαρτίου, την ημέρα που πέθανε από οξεία μυελογενή λειχαιμία, στο ΑΤΤΙΚΟ νοσοκομείο, στο αιματολογικό, εκεί που είναι και ο πατέρας του κ. Καλλιάνου.
Άγνωστοι ήμασταν, δεν είχαμε άκρες και γνωστούς, που λένε. Στο διάδρομο του τμήματος των καρκινοπαθών γινόταν το αδιαχώρητο απ’ τα ράντσα, που πάνω τους νοσηλεύονταν καρκινοπαθείς στο τελευταίο στάδιο. Με τον σύζυγό μου την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου απ’ τις 9 το πρωί περιμέναμε μέχρι τις 7 το βράδυ να τον βάλουν σε κρεβάτι. Αλλά δεν έφταιγαν οι άνθρωποι του νοσοκομείου.
Αυτοί ήταν ήρωες. Έτρεχαν σαν τρελοί να προλάβουν. Οι γιατροί δεν έφευγαν στις 2, αλλά στις 5 και 6 το απόγευμα. Όταν εγώ κατά λάθος πάτησα το κουμπί πάνω απ’ το κρεβάτι ήρθε η νοσοκόμα αμέσως. 23 μέρες που έμεινε ο σύζυγος μου εκεί η νοσηλεία ήταν υποδειγματική.
Κανένα παράπονο δεν είχαμε, κύριε Καλλιάνε. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες όμως είναι άνθρωποι και έχουν όρια. Τι να σου κάνουν κι αυτοί. Δεν είναι ούτε εκατόγχειρες ούτε εκατοπόδαροι. Μην τα βάζετε μ’ αυτούς. Βάλτε τα με τα αφεντικά σας που έχουν πει ότι αν είναι καταδικασμένος να πεθάνει κάποιος ας πεθάνει, άχρηστη θα του είναι η ακριβή φαρμακευτική αγωγή. Βάλτε τα μ’ αυτούς που αποψίλωσαν τα νοσοκομεία κι έτσι τα ”δεντρα πεθαίνουν” και ξαπλωτά, αλλά και ”όρθια” λόγω έλλεψης κλινών και προσωπικού.

Και λύστε μου, να χαρείτε τον πατέρα σας, τον εαυτό σας, τον Μητσοτάκη σας, τον Σπυράδωνή σας, την αυταρέσκειά σας απ’ το μετείκασμα των εικόνων σας στο γραφείο σας, λύστε μου σας παρακαλώ την απορία, γιατί δεν κάνατε εισαγωγή κατευθείαν τον μπαμπά σας σ’ ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, αφού και λεφτά έχετε και είστε υπέρ της ιδιωτικοποίησης της Υγείας; Αλλά εσείς μάλλον θέλατε για σας την δωρεάν νοσηλεία, αλλά για τους άλλους την επί χρήμασι διδομένη.
Μα κ. Καλλιάνε εσείς δεν ήσασταν που ψηφίσατε την ”έκδοση΄΄ της Υγείας στα πορνεία της εκμετάλλευσης των ανθρώπων; Στην ζωή όμως υπάρχει το πανάρχαιον ηθικόν σχήμα ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις. Και ήρθε και η δική σας ώρα. Γιατί έχετε πει τρομερά πράγματα για τους νεκρούς από κόβιντ.
Ήρθε λοιπόν, η κακιά ώρα κ. Καλλιάνε, να μάθετε εσείς, ο μετεωρολόγος, τι σημαίνει στην πραγματική ζωή ”κακός καιρός” και κακιά κυβέρνηση και να βιώσετε τον πόνο, όπως τον βίωσαν χιλιάδες συνάνθρωποί σας, που τον θάνατο των αγαπημένων τους τον χαρακτηρίσατε ως ”μικρά λαθάκια”.»

Μίρνα Φαφουτέλλη

Είχαμε τον άντρα μου από 22 Φεβρουαρίου έως 15 Μαρτίου, την ημέρα που πέθανε από οξεία μυελογενή λειχαιμία, στο ΑΤΤΙΚΟ νοσοκομείο, στο αιματολογικό, εκεί που είναι και ο πατέρας του κ. Καλλιάνου. Άγνωστοι ήμασταν, δεν είχαμε άκρες και γνωστούς, που λένε. Στο διάδρομο του τμήματος των καρκινοπαθών γινόταν το αδιαχώρητο απ' τα ράντσα, που πάνω τους νοσηλεύονταν καρκινοπαθείς στο τελευταίο στάδιο. Με τον σύζυγό μου την Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου απ' τις 9 το πρωί περιμέναμε μέχρι τις 7 το βράδυ να τον βάλουν σε κρεβάτι. Αλλά δεν έφταιγαν οι άνθρωποι του νοσοκομείου. Αυτοί ήταν ήρωες. Έτρεχαν σαν τρελοί να προλάβουν. Οι γιατροί δεν έφευγαν στις 2, αλλά στις 5 και 6 το απόγευμα. Όταν εγώ κατά λάθος πάτησα το κουμπί πάνω απ' το κρεβάτι ήρθε η νοσοκόμα αμέσως. 23 μέρες που έμεινε ο σύζυγος μου εκεί η νοσηλεία ήταν υποδειγματική. Κανένα παράπονο δεν είχαμε, κύριε Καλλιάνε. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες όμως είναι άνθρωποι και έχουν όρια. Τι να σου κάνουν κι αυτοί. Δεν είναι ούτε εκατόγχειρες ούτε εκατοπόδαροι. Μην τα βάζετε μ' αυτούς. Βάλτε τα με τα αφεντικά σας που έχουν πει ότι αν είναι καταδικασμένος να πεθάνει κάποιος ας πεθάνει, άχρηστη θα του είναι η ακριβή φαρμακευτική αγωγή. Βάλτε τα μ' αυτούς που αποψίλωσαν τα νοσοκομεία κι έτσι τα ''δεντρα πεθαίνουν'' και ξαπλωτά, αλλά και ''όρθια'' λόγω έλλεψης κλινών και προσωπικού. Και λύστε μου, να χαρείτε τον πατέρα σας, τον εαυτό σας, τον Μητσοτάκη σας, τον Σπυράδωνή σας, την αυταρέσκειά σας απ' το μετείκασμα των εικόνων σας στο γραφείο σας, λύστε μου σας παρακαλώ την απορία, γιατί δεν κάνατε εισαγωγή κατευθείαν τον μπαμπά σας σ' ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, αφού και λεφτά έχετε και είστε υπέρ της ιδιωτικοποίησης της Υγείας; Αλλά εσείς μάλλον θέλατε για σας την δωρεάν νοσηλεία, αλλά για τους άλλους την επί χρήμασι διδομένη. Μα κ. Καλλιάνε εσείς δεν ήσασταν που ψηφίσατε την ''έκδοση΄΄ της Υγείας στα πορνεία της εκμετάλλευσης των ανθρώπων; Στην ζωή όμως υπάρχει το πανάρχαιον ηθικόν σχήμα ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις. Και ήρθε και η δική σας ώρα. Γιατί έχετε πει τρομερά πράγματα για τους νεκρούς από κόβιντ. Ήρθε λοιπόν, η κακιά ώρα κ. Καλλιάνε, να μάθετε εσείς, ο μετεωρολόγος, τι σημαίνει στην πραγματική ζωή ''κακός καιρός'' και κακιά κυβέρνηση και να βιώσετε τον πόνο, όπως τον βίωσαν χιλιάδες συνάνθρωποί σας, που τον θάνατο των αγαπημένων τους τον χαρακτηρίσατε ως ''μικρά λαθάκια''.