«ΛΥΓΙΣΕ» η Δέσποινα Μπεμπεδέλη! «Βγήκε φήμη ότι είχε σκοτωθεί ο άντρας μου...»

Για τις αναμνήσεις που έχει από τα δραματικά γεγονότα του ’74 στην Κύπρο και την συμμετοχή στον πόλεμο του αγαπημένου της συζύγου, μίλησε η...

Για τις αναμνήσεις που έχει από τα δραματικά γεγονότα του ’74 στην Κύπρο και την συμμετοχή στον πόλεμο του αγαπημένου της συζύγου, μίλησε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη στην εκπομπή «Μεγάλη Εικόνα».

«Σίγουρα έχω δύο πατρίδες. Ο γενέθλιος τόπος μου είναι η Ελλάδα. Η Κύπρος είναι η πατρίδα μου. Είμαι εδώ από το 1968. Πήρα την κυπριακή υπηκοότητα λόγω γάμου και τη ζωή μου την έχτισα εδώ. Εδώ εδραίωσα την θεατρική και επαγγελματική πορεία μου. Εδώ οργανώθηκε η ζωή μου οικογενειακά. Έχω δύο εγγονές. Είναι δύο οι πατρίδες μου. Μου λένε ότι είμαι ερωτική μετανάστης. Ήξερα ότι αυτή η σχέση με τον Στέλιο θα με οδηγούσε εδώ. Δεν το μετάνιωσα ποτέ» ανέφερε η αγαπημένη ηθοποιός.

Τα βιώσαμε αυτά τα γεγονότα (εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974) Δηλώνω από την αρχή ότι μέσα από αυτή την τραγωδία είμαστε μια οικογένεια από εκείνες που κατά τις συνθήκες ήμασταν τυχεροί. Δεν γράψαμε νεκρούς, δεν έχουμε την αγωνία την προσωπική και την ατομική των αγνοουμένων. Δεν ξεριζωθήκαμε από πατρίδες αλλά βίωσα τον πόλεμο. Ο άντρας μου πήγε να πολεμήσει ως έφεδρος. Πέρασα αγωνίες γιατί βγήκε φήμη ότι είχε σκοτωθεί, τον έψαχναν στα νοσοκομεία. Ήταν μια παρεξήγηση ως προς το όνομα αλλά πέρασα μεγάλη αγωνία. Είχα μείνει με τα δύο μωρά μου. Αλλά ξέρετε τι αγαλλίαση είναι έπειτα από όλο αυτό το άγχος, να τον βρίσκω μπροστά μου; Είναι πολύ μεγάλη ευτυχία αυτό, να ξαναγυρίζει ο άνθρωπος που φοβάσαι ότι δεν θα τον ξαναδείς. Είναι ένα απερίγραπτα πολύτιμο δώρο» πρόσθεσε.

«Δεν ξεχνιούνται ποτέ. Και πώς να ξεχαστούν όταν αυτό που συνέβη πριν από 50 χρόνια το βιώνουμε μέχρι και σήμερα; Ο αγώνας υπάρχει, η λύση δεν ήρθε. Δεν μπορείς να ξεχάσεις. Οι άνθρωποι που ζουν πιστεύουν ότι θα γυρίσουν πίσω. Αυτό το ένιωσα έντονα όταν γνώρισα από κοντά την Μάντολες. Ζήσαμε πολλές ώρες μαζί. Την άκουσα, φιλέψαμε, σμίξαμε ψυχικά και πνευματικά. Την άφηνα να μου μιλάει συνεχώς, έχει μια σοφία και καρτερία απίστευτη. Η Μάντολες διηγούταν το πιο τραγικό περιστατικό χωρίς εξάρσεις. Όχι πως είχε μαλακώσει μέσα της το συναίσθημα απλά ο χρόνος της πέρασε ένα φίλτρο σοφίας. Ήταν 27 χρονών, τώρα είναι 80 παρά κάτι. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνίζεται. Βρήκε τους νεκρούς της, ό,τι βρήκε και από εκεί και πέρα δεν σταματάει να αγωνίζεται για την επιστροφή των λειψάνων και είναι ένα αξιοθαύμαστο και αξιοσέβαστο πρόσωπο. Χαίρομαι που κάτω από αυτές τις συνθήκες τη γνώρισα και φίλεψα μαζί της» συνέχισε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη.

«Η Μάντολες είναι μια σύγχρονη τραγική μορφή. Πριν από πολλά χρόνια, το 1978 ανεβάσαμε ένα θεατρικό και η παράσταση ξεκινούσε με μια φράση ομαδική μετωπικά προς τον κόσμο: “Σήμερα ήρθαμε εδώ να ζητήσουμε να θάψουμε τους νεκρούς μας που αρνήθηκαν οι εχθροί να μας παραδώσουν”. Δεν θα ξεχάσω τι συνέβη στην Επίδαυρο. Χιλιάδες κόσμος σηκώθηκε όρθιο, έκλαιγε και φώναζε “Η Κύπρος ζει”. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει εδώ και 50 χρόνια. Ζητάμε τους νεκρούς, τα λείψανά τους. Άλλοι τα βρήκαν, άλλοι δεν τα βρήκαν και άλλοι βρήκαν ελάχιστα. Σαν την περίπτωση της Μάντολες. Είπε “τα βρήκαμε τα κοκαλούθκια”. Ξέρετε τι σημαίνει να καλείται ο συγγενής εκεί που έχει γίνει η ταυτοποίηση των λειψάνων και να της λένε “αυτός ο σκελετός είναι ο άντρας σου ή το παιδί σου;”. Αδιανόητο! Παρόλα αυτά ζητούν να βρουν τα λείψανά τους από το να είναι αγνοούμενοι ή αιχμάλωτοι κάπου» δήλωσε ακόμη η αγαπημένη ηθοποιός.