"ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ο κόσμος..."

Andreas Reos Σχετικά με τον θάνατο του Βασίλη Καρρά και το λαϊκό προσκύνημα, που ενόχλησε πολλούς και που δείχνει -λέει- το αξιακό επίπεδό μ...

Andreas Reos
Σχετικά με τον θάνατο του Βασίλη Καρρά και το λαϊκό προσκύνημα, που ενόχλησε πολλούς και που δείχνει -λέει- το αξιακό επίπεδό μας, τούτο έχω να πω μόνο:
Δεν τον άκουγα. Δεν την αντέχω αυτή τη μουσική, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Δεν έχει σημασία τί μ'αρέσει.
Τον αγαπούσε όμως ο κόσμος και αυτό το σέβομαι. Λένε μάλιστα, ότι ήταν καλός άνθρωπος που βοηθούσε.
Στην Εξόδιο Ακολουθία ακούμε κάτι ανατριχιαστικό:
"Ὄντως φοβερώτατον, τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον, πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας, καὶ τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται."
Αυτός ο βίαιος χωρισμός (επίπονος δηλαδή) συνιστά φοβερό μυστήριο. Δύο συμφυή στοιχεία, δηλαδή το σώμα και η ψυχή, αποχωρίζονται, ξεσκίζονται το ένα από το άλλο.
Η αποχώριση της ψυχής από το σώμα είναι σαν να ξεριζώνονται τα κόκαλα από τη σάρκα, έτσι το καταλαβαίνω, ως κάτι τερατωδώς επώδυνο.
Στον θάνατο στεκόμαστε προσοχή. Δε χλευάζουμε. Το ποτήριον τούτο, μας περιμένει όλους.
Έχω γράψει κι εγώ για νεκρούς βέβαια, πριν καν ακόμη ταφούν, για τη βασίλισσα Ελισάβετ, για τον τέως κοκό, για τον Κίσσιγκερ κτλ.
Οι θρόνοι όμως έχουν και κόστος. Έκριναν τις τύχες ανθρώπων και ολόκληρων λαών. Φυσικά και θα τους κρίνουμε. Έχουμε την υποχρέωση να το κάνουμε, ώστε να μην ξαναφανούν κι άλλοι σαν και δαύτους.
O Καρράς όμως δεν έκρινε τις τύχες λαών κι ανθρώπων.
Κάνω ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά δεν κρίνω δα και κάθε νεκρό. Δεν παίζεις μ'αυτό, θέλει προσοχή.
Δεν παίζεις με τον θάνατο και δεν κρίνεις σαν να έφυγε ταξίδι διακοπών.
Γαίαν έχοι ελαφράν.