ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ!

Γωγώ Ατζολετάκη ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ! Εδώ και λίγες μέρες άρχισε στο MEGA CHANNEL η προβολή της νέας παραγωγής-μυθοπλασίας του καναλιού με τί...

Γωγώ Ατζολετάκη
ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΑΥΑΓΙΟ !
Εδώ και λίγες μέρες άρχισε στο MEGA CHANNEL η προβολή της νέας παραγωγής-μυθοπλασίας του καναλιού με τίτλο ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ. Μυθοπλασία, βασισμένη όμως σε ένα πραγματικό γεγονός. Στο ναυάγιο του πλοίου ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ... αναβίωση του ελληνικού ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ.
Μνήμες φρικτές για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων και Κρητικών... και για μένα προσωπικά.
Ας δούμε λίγο τα γεγονότα αυτής της τραγωδίας :
Ήταν τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Δεκεμβρίου του 1966, όταν το επιβατηγό-οχηματαγωγό πλοίο ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ (συμφερόντων των Typaldos Lines), βυθίστηκε κοντά στη βραχονησίδα Φαλκονέρα.
Εκτελούσε το δρομολόγιο Χανιά-Πειραιάς και είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Σούδας.
Τελευταία στιγμή, πριν τον απόπλου, κατέφθασε ένα φορτηγό βάρους 25 τόνων και αξίωσε να μπει στο πλοίο. Παρά τις αντιρρήσεις κάποιων, μπήκε τελικά, και φορτώθηκε βιαστικά χωρίς να τηρηθούν οι προβλεπόμενοι κανόνες ασφαλείας.
Με τους ανέμους στα 8 και 9 μποφόρ, το βαρύ φορτηγό λύθηκε, άρχισε να παλινδρομεί, και τελικά χτύπησε με δύναμη τα πλευρικά τοιχώματα του ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ και έσπασε τη μια από τις δύο μπουκαπόρτες. Τα νερά εισέβαλαν με ορμή και το πλοίο βυθίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά παίρνοντας στο βυθό 224 ανθρώπους.
Οι επιζώντες μόνο 47.
Εκείνη την περίοδο ήμουνα μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου στο Γυμνάσιο Θηλέων Ρεθύμνου. Το σπίτι μας, στην οδό Τομπάζη, ήταν δυο βήματα απ΄ τη Μητρόπολη. Τις επόμενες μέρες, μετά το ναυάγιο, άρχισαν να καταφθάνουν οι σοροί των άτυχων επιβατών του πλοίου. Αυτές που ανευρέθησαν, γιατί πολλοί χάθηκαν στα μεγάλα βάθη.
Τι φρικτή μνήμη... Μνήμη που χαράχτηκε ανεξίτηλα στο μυαλό και στην ψυχή μου, καθώς ήμουν μικρό κορίτσι.
Σε μια μέρα μόνο γίνανε 12 κηδείες, δεδομένου ότι αρκετοί από τους επιβάτες ήταν Ρεθεμνιώτες.
Δώδεκα κηδείες, η μια μετά την άλλη.
Περνούσε η πομπή κάτω από το σπίτι μας με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής που έπαιζε το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν.
Πήγαιναν στο κοιμητήρι, και μετά γύριζαν πίσω για την επόμενη κηδεία.
Από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.
Τον πόνο και τον σπαραγμό δεν μπορώ να τον περιγράψω. Μανάδες να κλαίνε τα παιδιά τους, γυναίκες τους άντρες τους, παιδιά τους γονείς τους... Να σπαράζουν, να στριγγλίζουν, να λιποθυμούν στο δρόμο... κάτω από τους ήχους του Σοπέν... Κι εγώ να τους βλέπω απ΄το μπαλκόνι και να λυγίζω μαζί τους.
Βαριά η μυρωδιά του θανάτου.
Πέπλο κατάμαυρο είχε σκεπάσει το Ρέθυμνο, τα Χανιά, ολάκερη την Κρήτη.
Τώρα, όλη αυτή η τραγωδία μεταφέρεται και αναβιώνει στην τηλεόραση. Σε διασκευή από το βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη.
Η σειρά είναι πολύ προσεγμένη και καλοδουλεμένη.
Όμως δεν ξέρω αν μπορώ να την παρακολουθήσω - κι ίσως κι άλλοι όπως κι εγώ.
Πολύ βαριές οι μνήμες !