ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ο Τεμπονέρας! ΝΕΑ ΤΑΣΗ δημιουργήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ...

Μια νέα τάση δημιουργήθηκε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καλεί σε ενότητα και εκφράζει την στήριξή της στον Στέφανο Κασσελάκη. Πρόκειτα...

Μια νέα τάση δημιουργήθηκε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία καλεί σε ενότητα και εκφράζει την στήριξή της στον Στέφανο Κασσελάκη.

Πρόκειται για το Δίκτυο Εναλλακτικής Κοινωνικής Αριστεράς, στο οποίο και συμμετέχουν ο Διονύσης Τεμπονέρας και η Διάνα Βουτυράκου μεταξύ άλλων.

«Ούτε διάσπαση ούτε σύγκρουση», ξεκαθαρίζουν τα 27 στελέχη, τα οποία λένε ναι στην ανάταξη και όχι στην ρευστοποίηση.

«Χρειαζόμαστε ένα συνέδριο που θα δώσει άμεσα το λόγο στα 150.000 μέλη που συμμετείχαν στην εκλογή προέδρου. Ένα Συνέδριο που θα εμπλέξει όλη την κομματική βάση, συλλογικότητες, φορείς, άλλους προοδευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά τελικά και όλη την οργανωμένη κοινωνία σε μια απαραίτητη, νέα, πολιτική διαδικασία κοινωνικής και πολιτικής ώσμωσης. Στην πορεία προς το Συνέδριο, προφανώς πρέπει να εκλεγούν παντού νέα όργανα για να εκφράσουν τη νέα σύνθεση.

Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται με όρους τοξικότητας στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά με πνεύμα ενότητας και συντροφικότητας που σφυρηλατείται σε ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική βάση», αναφέρουν μεταξύ άλλων.

Σε κείμενό τους σημειώνουν μεταξύ άλλων πως: «Η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δυστυχώς «πληρώνει» τις διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού σχηματισμού όπως και την αδυναμία του να αποδώσει πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης» και τονίζουν ότι: «Η προεδρική εκλογή του Σεπτεμβρίου, παρά τις αδυναμίες της διαδικασίας και τη διεξαγωγή της πριν από το συνέδριο, είναι μια ευκαιρία για μια «νέα αρχή» για τον δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο».

Στη νέα τάση του ΣΥΡΙΖΑ, το «Δίκτυο Εναλλακτικής Κοινωνικής Αριστεράς» συμμετέχουν οι:
ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ – ΜΕΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ
ΒΟΥΤΥΡΑΚΟΥ ΔΙΑΝΑ – ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑ THINK TANKS ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΖΑΒΙΤΣΑΝΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΚΟΛΥΒΟΔΙΑΚΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΑ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΛΑΜΠΡΙΑΝΙΔΗΣ ΦΩΤΗΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΝΕ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΛΟΥΚΑ ΜΑΡΙΑ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΜΙΧΑΪΛΙΔΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΝΤΑΡΛΑΓΙΑΝΝΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΠΑΝΤΙΩΡΑ ΦΩΤΕΙΝΗ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε
ΡΟΚΚΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑ ΒΥΛΗ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.
ΜΠΟΥΛΕΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΚΟΡΟΒΕΣΗ ΜΥΡΤΩ – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
ΖΑΨΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ- ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΠΕΡΙΦ. ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ
ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
ΒΛΑΣΣΗΣ ΤΣΙΟΓΚΑΣ – ΜΕΛΟΣ Ν.Ε. ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
ΖΩΓΛΟΠΙΤΗΣ ΦΩΤΗΣ – ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
ΜΕΤΑΞΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ -ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ – ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΛΕΡΑΣ ΘΑΝΟΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΟΜ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ, ΜΕΛΟΣ ΔΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ COSCO
ΠΕΤΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣ ΣΥΝΤ. Ν.Ε ΚΟΖΑΝΗΣ
ΤΣΙΟΚΑΣ ΧΑΡΗΣ – ΜΕΛΟΣ Κ.Ε.

Αναλυτικά η ανακοίνωση της νέας τάσης:
Με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου ολοκληρώθηκε ένα πεντάμηνο εξαιρετικά πυκνών πολιτικών εξελίξεων για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που βρίσκεται εν μέσω ενός παρατεταμένου «εκλογικού κύκλου» (εθνικές εκλογές- αυτοδιοικητικές εκλογές – ευρωεκλογές).
Μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, τίθενται , και εκ του αποτελέσματος, ζητήματα υπαρξιακά για το πολιτικό εγχείρημα συνολικά. Η ανάγκη να κλείσει ο «κύκλος της ήττας», είναι προφανής.

Το ποσοστό αποχής, τόσο στις βουλευτικές όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές φαίνεται να αγγίζει ή και να ξεπερνά το 50%. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, ότι ζουν σε δυστοπία. Στο παρελθόν συμμετείχαν σε συλλογικότητες, κόμματα, συνδικάτα, σωματεία, ενώσεις και επιδίωκαν μέσα από τη συλλογική δράση, την επίτευξη σημαντικών κοινωνικών στόχων. Σήμερα επιλέγουν την ατομική προσπάθεια και τον μοναχικό δρόμο. Η απογοήτευση οδηγεί στην ιδιώτευση, που αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό και μέσω του καταναλωτισμού, οι άνθρωποι ενσωματώνονται στο σύστημα.

Η ρευστότητα του πολιτικού περιβάλλοντος είναι παραπάνω από εμφανής. Οι πολίτες εύκολα υπερβαίνουν πρότερες εκλογικές συμπεριφορές και επιλογές. Εύκολα υπερβαίνουν οικογενειακές εκλογικές παραδόσεις . Τα γεγονότα και οι εξελίξεις της τελευταίας δεκαπενταετίας, έχουν επιφέρει δομικές αλλαγές, κοινωνικοοικονομικές αλλά και πολιτισμικές. Στερεότυπα αντιλήψεις και δεδομένα ανατράπηκαν. Δίπλα στη βασική διαιρετική τομή Αριστερά – Δεξιά που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, δημιουργήθηκε μια νέα. Είναι η διαιρετική τομή, που από τη μια βρίσκεται ο φόβος και η ανασφάλεια των πολιτών και από την άλλη η επιθυμία για αλλαγές και ανατροπές. Η νέα διαιρετική τομή είναι οριζόντια και διαταξική, συσπειρώνει πολίτες ανεξαρτήτως του οικονομικού τους status, με αποτέλεσμα οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων, να μην αποτελούν εμπόδιο για την αλλαγή της ψήφου .

Όλα τα παραπάνω , οδήγησαν στην «κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών» από την οποία λείπει το όραμα και η ελπίδα. Εδώ καθοριστικός είναι και ο ρόλος της διανόησης, που, δυστυχώς και για τη χώρα μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παρακολουθεί και σχολιάζει, αλλά δεν παράγει …

Η ιδεολογική συμμαχία-κυριαρχία Δεξιάς και Ακροδεξιάς , κατορθώνει συνεχώς να επιβάλλει την ατζέντα της, απουσία ολοκληρωμένης εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης. Ο λαϊκισμός, τα fake news, η τοξική αντιπαράθεση συχνά διαμορφώνουν το ύφος του δημόσιου λόγου.

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών έρχεται σε συνέχεια του αποτελέσματος των βουλευτικών εκλογών ενισχύοντας και επιβεβαιώνοντας την πολιτική κυριαρχία της Ν.Δ., που αποκτά χαρακτηριστικά ιδεολογικής ηγεμονίας. Η Ν.Δ., παρά τη φθορά από τα γεγονότα των φυσικών καταστροφών, τις παλινωδίες στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, της βίας και της καθημερινότητας, τις τραγωδίες των Τεμπών και του ναυαγίου της Πύλου, κατορθώνει να ενισχύει την απήχησή της, γεγονός που ευνοείται από την απουσία συγκροτημένου αντιπολιτευτικού λόγου και εναλλακτικού σχεδίου. Εκμεταλλευόμενη την εγκατεστημένη πια πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική (ΤΙΝΑ) είτε αυτό αφορά τη διαχείριση της οικονομίας και της καθημερινότητας, είτε την εξωτερική πολιτική, που μαστίζεται από την άνευ όρων σχέση εξάρτησης με τον δυτικό παράγοντα, εμπεδώνει ολοένα και περισσότερο στην ελληνική κοινωνία την πολιτική της κυριαρχία.

Η Αριστερά από την άλλη, δυστυχώς ετεροπροσδιορίζεται σε αμυντικές θέσεις, που δεν αφορούν το σήμερα και τη νέα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, η οποία έχει αποκτήσει παγκοσμιοποιημένες διαστάσεις ταχύτατης εξέλιξης.

Ο πάλαι ποτέ διπολικός κόσμος έκλεισε τον κύκλο του τη δεκαετία του ’90. Ο νέος κόσμος είναι πολυπολικός, με το γεωπολιτικό κέντρο βάρους να μετατίθεται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό. Οι εξελίξεις σε Ευρώπη, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή αλλάζουν τα δεδομένα και δεν αποτελούν παρά μόνο τον πρόλογο μιας συνολικής αναδιαμόρφωσης των ζωνών επιρροής, του νέου κόσμου που είναι ήδη εδώ.

Η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δυστυχώς «πληρώνει» τις διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού σχηματισμού όπως και την αδυναμία του να αποδώσει πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.

Η απουσία πολιτικού σχεδίου που θα προέρχεται από «τα κάτω» και θα υπηρετεί μεγάλες τομές είναι εκκωφαντική.
Η προεδρική εκλογή του Σεπτεμβρίου, παρά τις αδυναμίες της διαδικασίας και τη διεξαγωγή της πριν από το συνέδριο, είναι μια ευκαιρία για μια «νέα αρχή» για τον δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο. Ο επικεφαλής μαζί με το υπόλοιπο κόμμα επωμίζονται την ιστορική ευθύνη να αναζητήσουν νέες προτάσεις και οδηγήσουν τον χώρο σε νέες ιστορικές αναγκαιότητες. Η αναζήτηση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια απολίτικη μάχη γραφειοκρατικών χαρακωμάτων με έπαθλο την αναπαραγωγή των παθογενειών του παρελθόντος.

Η ενότητα του χώρου απαιτεί πολιτική ωριμότητα, αυταπάρνηση, συμπερίληψη και διάθεση σύνθεσης. Απαιτεί σοβαρές θέσεις. Προϋποθέτει την κοινωνία σε ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

Το πρώτο ζητούμενο είναι η σύνθεση και η υπέρβαση των αντιθέσεων του χθες. Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αν, δηλαδή, πρέπει να στραφεί προς την κεντροαριστερά ή την παραδοσιακή Αριστερά. Πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Η εποχή απαιτεί να οδηγηθούμε στη σύνθεση μιας νέας, μεγάλης, αριστερής, ριζοσπαστικής, προοδευτικής παράταξης που θα ενσωματώνει τις θετικές εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά θα απαντά με δίκαιους όρους στις κοινωνικές και παραγωγικές ανάγκες που γεννούν οι αντιθέσεις και οι προκλήσεις της εποχής.

Χρειαζόμαστε ένα μίγμα ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού που θα ανοίγει δρόμους προς τον στρατηγικό στόχο: τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, με ανάπτυξη στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης, προς σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Μια νέα μεγάλη Αριστερά οφείλει να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στην κοινωνία, χωρίς να παραδίδει στον αντίπαλο την ταυτότητά της.
-Ξέρουμε από πού προερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε.
-Γνωρίζουμε τα συμφέροντα που θέλουμε να φέρουμε στο προσκήνιο.
-Είμαστε με τα θύματα της εκμετάλλευσης, με τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα μιας κοινωνίας που δεν διαρθρώνεται πλέον εδώ και δεκαετίες ταξικά υπό την παραδοσιακή σκοπιά που είχε η Αριστερά τα τελευταία 60 χρόνια. Στηρίζουμε την ενδυνάμωση της παραγωγικής βάσης της χώρας με όρους δίκαιης συμμετοχής των συντελεστών παραγωγής. Προφανώς παραμένουν οι παραδοσιακοί δεσμοί με τη μισθωτή εργασία και τη νεολαία, αλλά οι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι αγρότες, οι επισφαλώς εργαζόμενοι και οι δυνάμεις της καινοτομίας είναι στρώματα στα οποία απευθυνόμαστε.
-Είμαστε πολιτικά συμπεριληπτικοί, χωρίς να απεμπολούμε τις στρατηγικές μας προτεραιότητες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει να μείνει σε τροχιά κυβερνησιμότητας. Δεν θέλουμε ένα κόμμα ρευστοποιημένο, τυχοδιωκτικό, χωρίς ταξικές προτεραιότητες, ούτε όμως ένα κόμμα της πολιτικής περιχαράκωσης και της άρνησης να βάλει τα «χέρια στη φωτιά». Οι προτεινόμενες λύσεις, άμεσα ή έμμεσα, οδηγούν είτε σε μια διάχυση του κόμματος σε «εκσυγχρονιστικά» αρχηγοκεντρικά πρότυπα, είτε σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας, αντίστασης και περιχαράκωσης. Καμία τέτοια προοπτική δεν μπορεί να ευνοήσει τον ελληνικό λαό.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αφουγκραστεί την επιτακτική ανάγκη για ένα διαφορετικό μοντέλο κόμματος.
Ο Αλέξης Τσίπρας άνοιξε δρόμους και εμπέδωσε στο κόμμα την κυβερνητική διάθεση και προοπτική ως το μέσο που μπορεί να οδηγήσει τον προοδευτικό χώρο σε μια καλύτερη αφετηρία, για να φτάσει στον στρατηγικό στόχο του. Η εξέλιξη αυτή ευνοήθηκε από την κοινωνικά κινήματα της περιόδου 2008-2015, που όμως σήμερα δεν είναι ευδιάκριτα. Συνεπώς είναι χρέος του νέου ΣΥΡΙΖΑ, να έρθει σε επαφή με τα κινήματα, αλλά και με την επιστημονική γνώση, να αποκτήσει σχέση εμπιστοσύνης και να εμπλουτιστεί από την κοινωνική αγωνία ευρύτερων στρωμάτων, συγκροτώντας ένα νέο πολιτικό σχέδιο για την οικονομία, την κοινωνία, τη χώρα.

Η νέα ηγεσία οφείλει να οδηγήσει το κόμμα σε οργανωτική επανεκκίνηση. Το μοντέλο του κόμματος, η οργανωτική δομή, ο ρόλος και η συμμετοχή των μελών και των υποστηρικτών, η συλλογικότητα στην λήψη των αποφάσεων, οι κανόνες εσωτερικής λειτουργίας(καταστατικό)είναι βασικά θέματα που θα πρέπει να εξετάσουμε αν θέλουμε να επιτύχουμε αποτελεσματικότερη κοινωνική διείσδυση.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπάρξει μόνο ως αριστερό «μαζικό» κόμμα, διαφορετικά θα αποτελέσει αργά η γρήγορα ακόμα έναν βραχίονα διαχείρισης που το σύστημα θα επιτύχει τελικά να ενσωματώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ. δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανταγωνιστεί τη Δεξιά ως ο ικανότερος διαχειριστής της υφιστάμενης οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Οφείλει να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές, δομικές αλλαγές στην οικονομία, στο κράτος, στην κοινωνική πολιτική, στους θεσμούς. Μπορεί και πρέπει να εξελιχθεί σε ένα Σύγχρονο, Προοδευτικό, Δημοκρατικό φορέα της Αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, με σταθερή κοινωνική διασύνδεση και επιρροή.

Από τα ανωτέρω προκύπτουν συγκεκριμένα καθήκοντα. Οφείλουμε να καλέσουμε ανεξάρτητα και πέρα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, χωρίς αυταπάτες, τους προοδευτικούς, δημοκρατικούς πολίτες που έχουν αναφορά στην εργασία, στη δημιουργία, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, να ορθώσουν δημοκρατικό μέτωπο απέναντι στη δεξιά νεοφιλελεύθερη αντίδραση.

Χρειάζεται η διαμόρφωση παλλαϊκού δημοκρατικού μετώπου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη Γαλλία. Το ιστορικό συνέδριο του «ΕΠΙΝΕ» και η δημιουργία μετώπου απέναντι στην τότε ισχυρή δεξιά.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης υπάρχει κοινωνική πλειοψηφία με δημοκρατικό προσανατολισμό αν εξαιρέσουμε τα τρία μικρά κόμματα της ακροδεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ ως αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να ηγηθεί αταλάντευτα σε δράσεις και πρωτοβουλίες διαμόρφωσης μιας μεγάλης κοινωνικοπολιτικής συνάντησης, συμπόρευσης του προοδευτικού χώρου απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό. Το διακύβευμα για το πολιτικό προσωπικό του προοδευτικού χώρου είναι αν μπορεί την κοινωνική πλειοψηφία να τη μετεξελίξει σε πολιτική πλειοψηφία.

Η διεξαγωγή ενός Συνεδρίου που θα κοιτά «μπροστά και όχι πίσω, έξω και όχι μέσα», είναι το πρώτο βήμα για όλα τα ανωτέρω.

Χρειαζόμαστε ένα συνέδριο που θα δώσει άμεσα το λόγο στα 150 χιλιάδες μέλη που συμμετείχαν στην εκλογή προέδρου. Ένα Συνέδριο που θα εμπλέξει όλη την κομματική βάση, συλλογικότητες, φορείς, άλλους προοδευτικούς πολιτικούς σχηματισμούς, αλλά τελικά και όλη την οργανωμένη κοινωνία σε μια απαραίτητη, νέα, πολιτική διαδικασία κοινωνικής και πολιτικής ώσμωσης.

Στην πορεία προς το Συνέδριο, προφανώς πρέπει να εκλεγούν παντού νέα όργανα για να εκφράσουν τη νέα σύνθεση.

Η διαδικασία αυτή δεν γίνεται με όρους τοξικότητας στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά με πνεύμα ενότητας και συντροφικότητας που σφυρηλατείται σε ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική βάση.

Η χώρα βουλιάζει στην απομόνωση, στην πολιτική απάθεια και στον κοινωνικό εκφασισμό. Πέρα από την πολιτική και οικονομική κρίση, βιώνει και μια ανεπανάληπτη κρίση αξιών και οραμάτων, μια κρίση δημοκρατίας. Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, να στοιχηθούμε πίσω από τις ιδέες της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτήν την ιστορική ανάγκη δεν περισσεύει κανείς.
Οφείλουμε όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να χτίσουμε ΜΑΖΙ ένα Δίκτυο Εναλλακτικής Κοινωνικής Αριστεράς.