Μαύρα τα μαντάτα για τα ναζισταριά του Κιέβου και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους...

Grigoris Grigoriadis Μερικές σκέψεις, στον απόηχο της ιστορίας Πριγκόζιν, σε συνέχεια των...

Grigoris Grigoriadis
Μερικές σκέψεις, στον απόηχο της ιστορίας Πριγκόζιν, σε συνέχεια των... πρώτων εκτιμήσεων που κάναμε πριν λίγες μέρες.
Καταρχάς, η Βάγκνερ είναι γελοίο να θεωρείται - όπως διαβάζω από κάποιους - μια οποιαδήποτε "ιδιωτική στρατιωτική εταιρεία". Η Βάγκνερ ήταν και είναι ένα πρότζεκτ της GRU, της ρωσικής στρατιωτικής αντικατασκοπείας, γι' αυτό και η δομή και το ιδεολογικό πλαίσιο δράσης της ήταν πολύ συγκεκριμένο.
Ο Πριγκόζιν ως πρόσωπο απλώς ήταν ο "μπροστινός" της ιστορίας. Το γιατί επιλέχθηκε αυτός είναι μια άλλη συζήτηση. Ας πούμε μόνο ότι με το λούμπεν προφίλ του ήταν το κατάλληλο πρόσωπο να ηγηθεί ενός στρατού παραβατικών ή μισοπαραβατικών "κατσαπλιάδων" προορισμένων για πολύ ειδικές "δουλειές". Όσοι νιώθουν κάπως άβολα με αυτό, ας σκεφτούν αν μπορούσε να πολεμήσει αποτελεσματικά τα ναζισταριά και τους ΝΑΤΟικους δολοφόνους το αμούστακο παιδί, ο έφεδρος επίστρατος με 2 μήνες εκπαίδευση...
Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι το επίδικο δεν ήταν η Βάγκνερ, επί της ουσίας. Ακόμα και η, εντελώς φυσιολογική γραφειοκρατική κόντρα τακτικού στρατού και GRU για το ποιος θα είναι ο βαθμός αυτονομίας της δεύτερης, άρα και της Βάγκνερ δεν έπαιξε κάποιο βασικό ρόλο στην υπόθεση. Ποιος βλάκας μπορεί να πιστέψει ότι εξ αυτού θα έφταναν την όποια τέτοια κοντρίτσα στο όριο της ανοιχτής στάσης?
Στο σημείο αυτό να πούμε ότι η στρατιωτική γραφειοκρατία στη Ρωσία, ήδη από τον καιρό της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ, ήταν και είναι από τους βασικότερους πυλώνες του εκάστοτε συνασπισμού εξουσίας. Ακόμα και η πιο δυτικόδουλη, κομπραδόρικη διακυβέρνηση του Γέλτσιν δε μπορούσε να μην το παίρνει υπόψη της αυτό, στην προσπάθειά της να την προσεταιριστεί με απώτερο σκοπό να την διαβρώσει. Το ποιος διάβρωσε ποιον, βέβαια, το είδαμε στην πορεία...
Ο Σοιγκού, λοιπόν, που κάποιοι πανηλίθιοι "γελτσινικό" τον ανέβαζαν, "υπονομευτή" τον κατέβαζαν, ήταν στην κυβέρνηση από το 1991 (ως υπουργός έκτακτων καταστάσεων και από το 2012 ως ΥΠΑΜ) πολύ απλά γιατί... δε μπορούσε να μην είναι. Ούτε ήταν άνθρωπος του Γιέλτσιν, ούτε ο Γέλτσιν άνθρωπος του Σοιγκού. Απλώς, καμία ρωσική κυβέρνηση δε μπορούσε, ούτε μπορεί φυσικά, να μην έχει στη σύνθεση της κάποιον εκπρόσωπο του στρατιωτικοβιομηχανικού απαρατ. Και, για να είναι στην κυβέρνηση για σχεδόν 30 χρόνια, το λιγότερο που μπορεί κανείς να εκτιμήσει είναι ότι χαίρει της πλήρους εμπιστοσύνης αυτών τους οποίους εκπροσωπεί.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Βλ. Πούτιν άνθρωπος βγαλμένος από την ίδια μήτρα είναι. Είναι το πρόσωπο-εγγυητής της ενότητας του τρέχοντος συνασπισμού εξουσίας, ανάμεσα στη στρατιωτικοβιομηχανική και κρατική γραφειοκρατία και σε μια, αδύναμη ακόμα και ασταθή εθνική αστική τάξη. Το να μιλά κανείς για ... αντίθεση Πούτιν - Σοιγκού είναι πραγματικά πολιτικά μυωπικό ή απλά, ηλίθιο.
Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας. Πώς φτάσαμε στην κίνηση Πριγκόζιν, αφού όλες οι ομάδες της στρατιωτικής και κρατικής γραφειοκρατίας δεν είχαν κανένα λόγο να συμβεί κάτι τέτοιο? Άρα, εδώ εκφράστηκε η εμπλοκή κάποιου τρίτου μέρους: ούτε του Σοιγκού, ούτε του Γκεράσιμοφ, ούτε τίποτα. Της κανονικής Πέμπτης Φάλαγγας, δηλαδή των δυνάμεων της ξενόδουλης, δεμένης με τη Δύση, αστικής τάξης, των μεγαλο-ολιγαρχών που από την πρώτη στιγμή έβγαζαν σπυράκια με την ΕΣΕ και δε σταμάτησαν να την υπονομεύουν.
Λεπτομέρειες είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς, όμως πρέπει θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι τον Πριγκόζιν τον "δούλευαν" καιρό, όχι φυσικά λέγοντας την αλήθεια για τον αληθινό στόχο, αλλά στοχεύοντας στο πατριωτικό, το αντιγραφειοκρατικό, το ηρωικό και, κυρίως, ότι αυτό ακριβώς... θέλει ο Πούτιν, δηλ. να τον πείσουν ότι είναι ο "εκλεκτός" που είναι θα "καθαρίσει" όσα ο Πούτιν εκ της θέσης του αδυνατούσε, τάχα, να διευθετήσει και, φυσικά, με την πλήρη έγκριση και στήριξή του. Εύστοχη επιλογή, μιας και ο ίδιος ο "Μάγειρας" είναι περίπτωση λιγάκι...του γιατρού, οπότε φαίνεται ότι το 'φαγε το παραμύθι.
Όμως, το βασικό πρόβλημα των πεμπτοφαλαγγιτών είναι ότι, στην πραγματικότητα δεν είχαν και δεν έχουν ερείσματα στο στρατό. Άρα, αντικειμενικός στόχος της προβοκάτσιας ήταν να προκληθεί τεχνητή όξυνση που να οδηγηθεί σε ρήξη.
Φαίνεται ότι το σημείο-κλειδί στο σχέδιο αποσταθεροποίησης ήταν το να εκτεθεί ο Πούτιν ως υπερασπιστής των ... υποτιθέμενων πεμπτοφαλαγγιτών, έτσι ώστε η πιο σκληρή πτέρυγα αξιωματικών, τύπου Σουροβικιν, να τσιμπήσουν και να στηρίξουν τον Πριγκόζιν. Στην ουσία, επειδή δεν είχαν τίποτα, οι πεμπτοφαλαγγιτες πήγαν να τους βάλουν να τσακωθούν μεταξύ τους με τον Πριγκόζιν στο ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου.
Αλλά, ο Πούτιν και η ηγεσία του στρατού-GRU και της FSB δε μάσησαν και δεν τσίμπησαν το δόλωμα. Ενώ δε δίστασαν άμεσα να κηρύξουν την κίνηση αυτή ως προδοσία, ταυτόχρονα έστειλαν τον Σουροβικιν στο Ροστόφ για να πει στον Πριγκόζιν πόσο μακάκας είναι κι ότι τον δουλεύουν και συγχρόνως φρόντισαν να αποφύγουν όσο περισσότερο γινόταν μια κλιμάκωση με λογική άμεσης, βίαιης καταστολής (το αντίθετο δηλ. από αυτό που διάφοροι κόπανοι κατηγορούν την ηγεσία του στρατού για τους νεκρούς πιλότους... τι να πει κανείς), ακριβώς για να πείθονται οι Σουροβικιν ότι η ηγεσία δεν τους κοροϊδεύει και δεν τους χρησιμοποιεί.
Αποτέλεσμα: όλοι οι αξιωματικοί που ήταν ευάλωτοι στο να πατήσουν την μπανανόφλουδα των πεμπτοφαλαγγιτών και να στηρίξουν τον ημίτρελο Πριγκόζιν, κατάλαβαν τι παιζόταν και τάχθηκαν άνευ όρων στο πλευρό του Πούτιν. Έτσι το σχέδιο των δυτικών υπηρεσιών και των πεμπτοφαλαγγιτών συνεργατών τους πήγε, ευτυχώς για τον πλανήτη, στον κουβά...
Φυσικά, πολύ γρήγορα κατάλαβε κι ο ίδιος ο "Μάγειρας" σε τι παγίδα έπεσε, οπότε δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από τη συμφωνία που κλείστηκε. Κι επειδή πολύς λόγος έγινε για τον "προδότη Πριγκόζιν", θα θυμίσω αυτό που έγραψα ενώ ακόμα οι εξελίξεις "έτρεχαν": η κίνησή του ήταν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ, μιας και σε κάθε περίπτωση έγινε όργανο ενός σχεδίου αποσταθεροποίησης. Είναι, όμως, άδικο και κυρίως αναπόδεικτο το να θεωρηθεί ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ προδότης ο ίδιος. Κι αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το τι προβλέπει η συμφωνία που επετεύχθη για τον ίδιο.
Συμπέρασμα, όπως γράψαμε και σε χθεσινό τουί μας: το σχέδιο της Δύσης και των συνεργατών της έπεσε παταγωδώς στο κενό. Ο Πούτιν βγήκε πιο ενισχυμένος και με ακόμα πιο συσπειρωμένη γύρω του, την πλειοψηφία του ρωσικού λαού. Απέδειξε ότι είναι, σήμερα, ο μεγαλύτερος εν ενεργεία πολιτικός ηγέτης του πλανήτη, από όποια σκοπιά κι αν κρίνει κανείς τις επιλογές του.
Μαύρα τα μαντάτα για τα ναζισταριά του Κιέβου και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους. Η μάχη κλιμακώνεται, θα είναι ακόμα πιο λυσσώδης, αλλά Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ, του Ντονμπάς, της Ρωσίας, των λαών που μάχονται για μια νέα, δίκαιη, δημοκρατική τάξη πραγμάτων στο διεθνείς σχέσεις, των κομμουνιστών και αντιιμπεριαλιστών-επαναστατών που ανασυγκροτούνται προγραμματικά, πολιτικά, οργανωτικά και αναπόφευκτα θα επαναφέρουν τα προτάγματα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης στο προσκήνιο της Ιστορίας!!!