ΕΜΠΙΣΤΟΣ σύμβουλος του Πούτιν προειδοποιεί για «προληπτικό πυρηνικό χτύπημα!»

Η Ρωσία και η ηγεσία της φαίνεται να βρίσκονται μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή καθώς γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι μια σύγκρουση με τη Δύ...

Η Ρωσία και η ηγεσία της φαίνεται να βρίσκονται μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή καθώς γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι μια σύγκρουση με τη Δύση δεν μπορεί να τελειώσει ακόμη και αν καταφέρουμε συντριπτική νίκη στην Ουκρανία.

Η Ρωσία πρέπει να «καταστήσει την πυρηνική αποτροπή και πάλι πειστικό επιχείρημα, χαμηλώνοντας το όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων» (φωτογραφία, επάνω, από cdph.ca.gov).

Αυξανόμενες Απειλές
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μερικές σκέψεις που μ’ απασχολούν εδώ και πολύ καιρό και πήραν την τελική τους μορφή μετά την πρόσφατη Συνέλευση του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, η οποία αποδείχθηκε μια από τις πιο αξιόλογες συγκεντρώσεις στην 31χρονη ιστορία του, γράφει σε ανάλυσή του ο Σεργκέι Καραγκάνοφ (Sergei A. Karaganov).

(Ο Sergei A. Karaganov, DSc, εξέχων ακαδημαϊκός με έδρα τη Μόσχα, προεδρικός σύμβουλος για θέματα εξωτερικής πολιτικής με τον Γέλτσιν και τον Πούτιν, από τους πιο κοντινούς ανθρώπους τόσο στον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ όσο και στον ρώσο πρόεδρο, είναι επίτιμος πρόεδρος του προεδρείου του Ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής.

Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στις 13 Ιουνίου στο ρωσικό εβδομαδιαίο Profile magazine, με τον τίτλο «Η χρήση πυρηνικών όπλων μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από μια παγκόσμια καταστροφή, και στην αγγλόφωνη Russia in Global Affairs, με τον τίτλο «Μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση»).

Η Ρωσία και η ηγεσία της φαίνεται να βρίσκονται μπροστά σε μια δύσκολη επιλογή. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι μια σύγκρουση με τη Δύση δεν μπορεί να τελειώσει ακόμη και αν καταφέρουμε μια μερική ή ακόμα και μια συντριπτική νίκη στην Ουκρανία.

Τα σενάρια
Θα είναι μια πραγματικά μερική νίκη αν απελευθερώσουμε τέσσερις περιοχές. Θα είναι μια ελαφρώς μεγαλύτερη νίκη εάν απελευθερώσουμε ολόκληρη την Ανατολή και τον Νότο της σημερινής Ουκρανίας μέσα στον επόμενο χρόνο ή σε δύο χρόνια.

Αλλά θα παραμείνει ένα μέρος της μ’ έναν ακόμη πιο πικραμένο υπερεθνικιστικό πληθυσμό γεμάτο όπλα – μια πληγή που αιμορραγεί, απειλώντας μ’ επικίνδυνες επιπλοκές και έναν νέο πόλεμο.

Ισως η χειρότερη κατάσταση μπορεί να συμβεί εάν, με τίμημα τεράστιων απωλειών, απελευθερώσουμε ολόκληρη την Ουκρανία και παραμείνουμε σ’ ερείπια μ’ έναν πληθυσμό που το μεγαλύτερο ποσοστό του μας μισεί.

Πούτιν (αριστερά) – Καραγκάνοφ σε φωτογραφία αρχείου από το Ansa

Η «λύτρωσή» του θα διαρκέσει περισσότερο από μια δεκαετία. Οποιαδήποτε επιλογή, ειδικά η τελευταία, θ’ αποσπάσει την προσοχή της χώρας μας από το να κάνει ένα επειγόντως απαραίτητο βήμα για να μετατοπίσει την πνευματική, οικονομική και στρατιωτικοπολιτική εστίασή της στα ανατολικά της Ευρασίας.

Η κόντρα με τη Δύση θα συνεχιστεί
Θα κολλήσουμε στη Δύση, χωρίς προοπτικές στο ορατό μέλλον, ενώ η σημερινή Ουκρανία, κυρίως οι κεντρικές και δυτικές περιοχές της, θα εξαντλήσουν τους διαχειριστικούς, ανθρώπινους και οικονομικούς μας πόρους.

Αυτές οι περιοχές επιχορηγήθηκαν σε μεγάλο βαθμό ακόμη και στη σοβιετική εποχή. Η κόντρα με τη Δύση θα συνεχιστεί καθώς θα υποστηρίξει έναν χαμηλής έντασης ανταρτοπόλεμο.

Μια πιο ελκυστική επιλογή θα ήταν η απελευθέρωση και η εκ νέου ενσωμάτωση της Ανατολής και του Νότου της Ουκρανίας και ο εξαναγκασμός των υπολοίπων να παραδοθούν, ακολουθώντας την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση και τη δημιουργία ενός φιλικού ουδέτερου κράτους.

Αλλά αυτό θα ήταν δυνατό μόνο εάν και όταν μπορέσουμε να κάμψουμε τη βούληση της Δύσης να υποκινεί και να υποστηρίζει τη χούντα του Κιέβου, και την αναγκάσουμε να υποχωρήσει στρατηγικά. Και αυτό θα μας φέρει στο πιο σημαντικό αλλά σχεδόν αδιαπραγμάτευτο θέμα.

Εξοργίζει η αποδυνάμωσή τους
Η υποκείμενη, ακόμη και θεμελιώδης αιτία της σύγκρουσης στην Ουκρανία και πολλών άλλων εντάσεων στον κόσμο, καθώς και της συνολικής αύξησης της απειλής πολέμου, είναι η επιταχυνόμενη αποτυχία των σύγχρονων κυρίαρχων δυτικών ελίτ – κυρίως των κομπραδόρων στην Ευρώπη (Οι Πορτογάλοι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν τη λέξη «κομπραδόρ» για ν’ αναφερθούν σε τοπικούς εμπόρους που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες τους) – οι οποίες συγκροτήθηκαν από την πορεία παγκοσμιοποίησης των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτή η αποτυχία συνοδεύεται από γρήγορες αλλαγές, πρωτοφανείς στην ιστορία, στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων υπέρ της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, με την Κίνα και εν μέρει την Ινδία να ενεργούν ως οικονομικοί μοχλοί της και τη Ρωσία να επιλέγεται από την ιστορία ως ο στρατιωτικός-στρατηγικός πυλώνας της.

Αυτή η αποδυνάμωση εξοργίζει όχι μόνο τις αυτοκρατορικές-κοσμοπολίτικες ελίτ (Μπάιντεν και Σία), αλλά και τις αυτοκρατορικές-εθνικές (Τραμπ).

Οι χώρες τους χάνουν την επί πέντε αιώνες ικανότητά τους να διοχετεύουν τον πλούτο σ’ όλο τον κόσμο, επιβάλλοντας, κυρίως με ωμή βία, πολιτικές και οικονομικές εντολές και πολιτιστική κυριαρχία.

Κατάρρευση…
Δεν θα υπάρξει λοιπόν γρήγορο τέλος στην εξελισσόμενη δυτική αμυντική και επιθετική αντιπαράθεση. Αυτή η κατάρρευση ηθικών, πολιτικών και οικονομικών θέσεων έρχεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, διακόπηκε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά συνεχίστηκε με ανανεωμένη ενέργεια τη δεκαετία του 2000.

(Η ήττα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και η έναρξη της κρίσης του δυτικού οικονομικού μοντέλου το 2008 ήταν σημαντικά ορόσημα)

Για να σταματήσει αυτή τη χιονοστιβάδα καθοδικής ολίσθησης, η Δύση έχει συνενωθεί προσωρινά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μετέτρεψαν την Ουκρανία σε μια επιθετική γροθιά με σκοπό να προκαλέσει μια κρίση και έτσι να δέσουν τα χέρια της Ρωσίας – του στρατιωτικού-πολιτικού πυρήνα του μη δυτικού κόσμου, που απελευθερώνεται από τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας – και ακόμα καλύτερα να τη διαλύσουν, αποδυναμώνοντας έτσι ριζικά την ανερχόμενη εναλλακτική υπερδύναμη, την Κίνα.

Ρωσικός διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος Topol σε κινητό εκτοξευτή στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας κατά την ετήσια παρέλαση της Ημέρας της Νίκης (φωτογραφία αρχείου από AP/Alexander Zemlianichenko)

Από την πλευρά μας, καθυστερήσαμε το προληπτικό χτύπημα είτε γιατί παρεξηγήσαμε το αναπόφευκτο μιας σύγκρουσης, είτε γιατί συγκεντρώναμε δυνάμεις.

Πολύ υψηλό όριο για χρήση πυρηνικών
Επιπλέον, ακολουθώντας τη σύγχρονη, κυρίως δυτική, στρατιωτικοπολιτική σκέψη, θέσαμε απερίσκεπτα ένα πολύ υψηλό όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων, αξιολογήσαμε λανθασμένα την κατάσταση στην Ουκρανία και δεν ξεκινήσαμε τη στρατιωτική επιχείρηση εκεί μ’ αρκετή επιτυχία.

Αποτυγχάνοντας εσωτερικά, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να καλλιεργούν δραστήρια τα ζιζάνια που είχαν αναδυθεί μετά από εβδομήντα χρόνια ευημερίας, κορεσμού και ειρήνης – όλες αυτές τις αντιανθρώπινες ιδεολογίες που απορρίπτουν την οικογένεια, την πατρίδα, την ιστορία, την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, την πίστη, την προσήλωση σε ανώτερα ιδανικά, ό,τι συνιστά την ουσία του ανθρώπου.

Ξεριζώνουν αυτούς που αντιστέκονται. Ο στόχος είναι να καταστρέψουν τις κοινωνίες τους και να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε Mankurts (σκλάβους στερημένους της λογικής και της αίσθησης της ιστορίας όπως περιγράφει ο μεγάλος κιργίζιος και ρώσος συγγραφέας Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ) προκειμένου να μειωθεί η ικανότητά τους ν’ αντιστέκονται στον σύγχρονο «παγκοσμιοποιημένο» καπιταλισμό, όλο και πιο άδικο και αντιπαραγωγικό για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα συνολικά.

Να αποτελειώσουν την Ευρώπη
Στην πορεία, οι αποδυναμωμένες Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν μια σύγκρουση για να αποτελειώσουν την Ευρώπη και άλλες εξαρτημένες χώρες, σκοπεύοντας να τις ρίξουν στις φλόγες της αντιπαράθεσης μετά την Ουκρανία.

Οι τοπικές ελίτ στις περισσότερες από αυτές έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και, πανικόβλητες από τις αποτυχημένες εσωτερικές και εξωτερικές θέσεις τους, οδηγούν υπάκουα τις χώρες τους στη σφαγή.

Επιπλέον, το αίσθημα μιας μεγαλύτερης αποτυχίας, η αδυναμία, η αιώνια ρωσοφοβία, η πνευματική υποβάθμιση και η απώλεια στρατηγικής κουλτούρας κάνουν το μίσος τους ακόμα πιο βαθύ απ’ αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο φορέας ανάπτυξης στις περισσότερες δυτικές χώρες δείχνει ξεκάθαρα την κίνησή τους προς έναν νέο φασισμό και (μέχρι στιγμής) «φιλελεύθερο» ολοκληρωτισμό.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει εκεί. Η ανακωχή είναι δυνατή, αλλά η ειρήνη δεν είναι. Ο θυμός και η απελπισία θα συνεχίσουν να αυξάνονται εναλλάξ.

Διολίσθηση προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο
Αυτός ο φορέας κίνησης της Δύσης δείχνει ξεκάθαρα μια διολίσθηση προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηδη, αρχίζει και μπορεί να ξεσπάσει τυχαία σε μια πλήρη καταιγίδα ή λόγω της αυξανόμενης ανικανότητας και ανευθυνότητας των σύγχρονων κυρίαρχων κύκλων στη Δύση.

Η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και η ρομποτοποίηση του πολέμου αυξάνουν τον κίνδυνο ακόμη και ακούσιας κλιμάκωσης. Στην πραγματικότητα, οι μηχανές μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο των σαστισμένων ελίτ.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «στρατηγικό παρασιτισμό» – κατά τη διάρκεια των 75 ετών σχετικής ειρήνης, οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τη φρίκη του πολέμου και έχουν πάψει να φοβούνται τα πυρηνικά όπλα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει εξασθενήσει παντού, αλλά ιδιαίτερα στη Δύση.

Για πολλά χρόνια έχω μελετήσει την ιστορία της πυρηνικής στρατηγικής και καταλήγω σ’ ένα σαφές, αν και φαινομενικά όχι αρκετά επιστημονικό, συμπέρασμα.
Θεϊκή παρέμβαση…

Η δημιουργία πυρηνικών όπλων ήταν αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης. Βλέποντας τρομοκρατημένος τους ανθρώπους, Ευρωπαίοι και οι Ιάπωνες από κοινού, να έχουν εξαπολύσει δύο παγκόσμιους πολέμους μέσα σε μια γενιά, θυσιάζοντας δεκάδες εκατομμύρια ζωές, ο Θεός έδωσε ένα όπλο-Αρμαγεδδώνα στην ανθρωπότητα για να θυμίσει σ’ εκείνους που απώλεσαν τον φόβο της κόλασης ότι αυτή υπάρχει.

Αυτός ο φόβος ήταν που εξασφάλιζε σχετική ειρήνη για τα τελευταία τρία τέταρτα του αιώνα. Αυτός ο φόβος δεν υπάρχει τώρα. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αδιανόητο σύμφωνα με προηγούμενες ιδέες για την πυρηνική αποτροπή: σε μια έκρηξη απεγνωσμένης οργής, οι κυρίαρχοι κύκλοι μιας ομάδας χωρών έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας στο υπογάστριο μιας πυρηνικής υπερδύναμης.

Αυτός ο φόβος πρέπει ν’ αναβιώσει. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη.

Αυτό που αποφασίζεται στα πεδία των μαχών στην Ουκρανία δεν είναι μόνο, και όχι τόσο, το πώς θα μοιάζει η Ρωσία και η μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αλλά κυρίως αν θα υπάρχει ο κόσμος ή ο πλανήτης θα μετατραπεί σε ραδιενεργά ερείπια δηλητηριάζοντας τα λείψανα της ανθρωπότητας.

Φιλορώσοι και τσετσένοι στρατιώτες μπροστά από κατεστραμμένο κτίριο στο εργοστάσιο Αζοφστάλ της Ουκρανίας (φωτογραφία αρχείου Reuters)

Κάμπτοντας τη βούληση της Δύσης να συνεχίσει την επιθετικότητα, όχι μόνο θα σώσουμε τους εαυτούς μας και τελικά θ’ απελευθερώσουμε τον κόσμο από τον πέντε αιώνων δυτικό ζυγό, αλλά θα σώσουμε και την ανθρωπότητα.

Ωθώντας τη Δύση προς μια κάθαρση και επομένως τις ελίτ της προς την εγκατάλειψη της προσπάθειάς τους για ηγεμονία, θα τις αναγκάσουμε να υποχωρήσουν πριν συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή, αποφεύγοντάς την έτσι. Η ανθρωπότητα θα έχει μια νέα ευκαιρία για ανάπτυξη.

Προτεινόμενη λύση
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρίσκεται μπροστά μας ένας σκληρός αγώνας. Θα πρέπει να λύσουμε τα εναπομείναντα εσωτερικά προβλήματα: ν’ απαλλαγούμε επιτέλους από τον δυτικό κεντρισμό στο μυαλό μας και τη δυτική διευθυντική τάξη, τους κομπραδόρους και τη χαρακτηριστική τους σκέψη. (Η Δύση ουσιαστικά μας βοηθά σε αυτό).

Είναι καιρός να ολοκληρώσουμε το τριών αιώνων ταξίδι μας στην Ευρώπη, το οποίο μας έδωσε πολύ χρήσιμη εμπειρία και βοήθησε στη δημιουργία του σπουδαίου πολιτισμού μας.

Θα διατηρήσουμε προσεκτικά την ευρωπαϊκή μας κληρονομιά, φυσικά. Αλλά είναι καιρός να πάμε στις ρίζες και στον πραγματικό μας εαυτό, ν’ αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τη συσσωρευμένη εμπειρία και να χαράξουμε τη δική μας πορεία.

Το υπουργείο Εξωτερικών έκανε πρόσφατα ένα σημαντικό βήμα για όλους μας αποκαλώντας τη Ρωσία, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, κράτος-πολιτισμό. Θα πρόσθετα: ένας πολιτισμός πολιτισμών, ανοιχτός στον Βορρά και στον Νότο, στη Δύση και στην Ανατολή. Η κύρια κατεύθυνση ανάπτυξης σήμερα είναι ο Νότος και ο Βορράς, αλλά πρωτίστως η Ανατολή.

Η αντιπαράθεση με τη Δύση στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει, δεν πρέπει να μας αποσπάσει από τη στρατηγική εσωτερική κίνηση – πνευματική, πολιτιστική, οικονομική, πολιτική και στρατιωτικοπολιτική – προς τα Ουράλια, τη Σιβηρία και τον Μεγάλο Ωκεανό.

Στρατηγική Ουραλίων-Σιβηρίας
Χρειαζόμαστε μια νέα στρατηγική Ουραλίων-Σιβηρίας, που συνεπάγεται πολλά έργα πνευματικής εξύψωσης, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της δημιουργίας ενός τρίτου κέντρου στη Σιβηρία.

Αυτό το κίνημα πρέπει να γίνει μέρος των προσπαθειών, που είναι τόσο επειγόντως απαραίτητες σήμερα, για να εκφράσουμε το ρωσικό μας όνειρο – την εικόνα της Ρωσίας και του κόσμου που θέλουμε να δούμε.

Εγώ και πολλοί άλλοι έχουμε γράψει πολλές φορές ότι χωρίς μεγάλη ιδέα τα μεγάλα κράτη χάνουν το μεγαλείο τους ή απλώς εξαφανίζονται.

Η ιστορία είναι σπαρμένη με τις σκιές και τους τάφους των δυνάμεων που έχασαν τη μεγάλη ιδέα. Πρέπει να δημιουργηθεί από πάνω, χωρίς να περιμένουμε να έρθει από κάτω, όπως κάνουν οι ανόητοι ή τεμπέληδες.

Πρέπει να ταιριάζει με τις θεμελιώδεις αξίες και τις φιλοδοξίες των ανθρώπων και, το σημαντικότερο, να μας οδηγήσει όλους μπροστά.

Αλλά είναι ευθύνη της ελίτ και της ηγεσίας της χώρας να το εκφράσουν. Η καθυστέρηση για να γίνει αυτό ήταν απαράδεκτα μεγάλη.

Αλλά για να έρθει το μέλλον, είναι απαραίτητο να υπερνικηθεί η αντίσταση των σατανικών δυνάμεων του παρελθόντος – της Δύσης, η οποία, αν δεν συντριβεί, σχεδόν σίγουρα και αναπόφευκτα θα οδηγήσει τον κόσμο σ’ έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, πιθανώς στον τελευταίο για την ανθρωπότητα παγκόσμιο πόλεμο.

Μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση
Και αυτό με φέρνει στο πιο δύσκολο μέρος αυτού του άρθρου. Μπορούμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε για άλλον ένα χρόνο, δύο ή τρεις, θυσιάζοντας χιλιάδες και χιλιάδες από τους καλύτερους ανθρώπους μας και συντρίβοντας δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που ζουν στις περιοχές που τώρα ονομάζονται Ουκρανία και έχουν πέσει στην τραγική ιστορική παγίδα.

Αλλά αυτή η στρατιωτική επιχείρηση δεν μπορεί να τελειώσει με μια αποφασιστική νίκη χωρίς ν’ αναγκάσει τη Δύση να υποχωρήσει στρατηγικά, ή ακόμα και να παραδοθεί, και ν’ αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις προσπάθειες ν’ αναστρέψει την ιστορία και να διατηρήσει την παγκόσμια κυριαρχία και να επικεντρωθεί στον εαυτό της και την τρέχουσα πολυεπίπεδη κρίση της.

Σε γενικές γραμμές, πρέπει να «την κάνει» έτσι ώστε η Ρωσία και ο κόσμος να προχωρήσουν ανεμπόδιστα.

Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο ν’ αφυπνιστεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που έχει χάσει η Δύση και να πειστεί ότι οι προσπάθειές της να φθείρει τη Ρωσία εξοπλίζοντας Ουκρανούς είναι αντιπαραγωγικές για την ίδια τη Δύση.

«H αποδυνάμωση εξοργίζει τις αυτοκρατορικές-κοσμοπολίτικες ελίτ, Μπάιντεν και Σία» (φωτογραφία από it.usembassy.gov)

Θα πρέπει να καταστήσουμε την πυρηνική αποτροπή και πάλι πειστικό επιχείρημα, μειώνοντας το όριο για τη χρήση πυρηνικών όπλων που έχει τεθεί σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, και ανεβάζοντας γρήγορα αλλά συνετά τη σκάλα αποτροπής-κλιμάκωσης.

Εγιναν τα πρώτα βήματα
Τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει από τις σχετικές δηλώσεις του ρώσου προέδρου και άλλων ηγετών: η εξαγγελθείσα ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και των φορέων τους στη Λευκορωσία και η αυξημένη ετοιμότητα μάχης των δυνάμεων στρατηγικής αποτροπής.

Αλλά υπάρχουν πολλά σκαλιά σε αυτή την κλίμακα. Εχω μετρήσει καμιά δεκαριά. Τα πράγματα μπορεί επίσης να φτάσουν στο σημείο που θα πρέπει να παροτρύνουμε τους συμπατριώτες μας και όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης να εγκαταλείψουν τους τόπους διαμονής τους κοντά σε εγκαταστάσεις που μπορεί να γίνουν στόχοι χτυπημάτων σε χώρες που παρέχουν άμεση υποστήριξη στο καθεστώς των ανδρείκελων του Κιέβου.

Ο εχθρός πρέπει να γνωρίζει ότι είμαστε έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ένα προληπτικό χτύπημα ως αντίποινα για όλες τις τρέχουσες και προηγούμενες επιθετικές του ενέργειες, προκειμένου ν’ αποτρέψουμε μια διολίσθηση στον παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο.

Εχω πει και γράψει πολλές φορές ότι εάν οικοδομήσουμε σωστά μια στρατηγική εκφοβισμού και αποτροπής, ακόμη και χρήσης πυρηνικών όπλων, ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ή οποιουδήποτε άλλου χτυπήματος «αντιποίνων» στην επικράτειά μας μπορεί να μειωθεί στο απόλυτα ελάχιστο.

Μόνο ένας τρελός
Μόνο ένας τρελός που, πάνω απ’ όλα, μισεί την Αμερική, θα έχει τα κότσια να αντεπιτεθεί προς «υπεράσπιση» των Ευρωπαίων, θέτοντας έτσι τη χώρα του σε κίνδυνο και θυσιάζοντας την υποτιθέμενη Βοστώνη για το υποτιθέμενο Πόζναν.

Και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη το γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά προτιμούν απλώς να μην το σκέφτονται. Εμείς οι ίδιοι ενθαρρύνουμε αυτήν την αστοχία με τη δική μας φιλειρηνική ρητορική.

Από τη μελέτη της ιστορίας της αμερικανικής πυρηνικής στρατηγικής γνωρίζω ότι αφού η ΕΣΣΔ απέκτησε την πειστική ικανότητα να ανταποκρίνεται σ’ ένα πυρηνικό χτύπημα, η Ουάσιγκτον, αν και μπλόφαρε δημόσια, δεν εξέτασε σοβαρά τη δυνατότητα χρήσης πυρηνικών όπλων κατά της σοβιετικής επικράτειας.

Εάν σκέφτηκαν ποτέ μια τέτοια πιθανότητα, τη σκέφτηκαν σοβαρά μόνο ενάντια στην «προέλαση» των σοβιετικών στρατευμάτων στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη. Γνωρίζω ότι οι καγκελάριοι Κολ και Σμιτ έτρεξαν στα καταφύγιά τους μόλις τέθηκε το ζήτημα μιας τέτοιας χρήσης κατά τη διάρκεια στρατιωτικών ασκήσεων.

Πρέπει ν’ ανεβούμε αρκετά γρήγορα τη σκάλα αποτροπής-κλιμάκωσης. Δεδομένου του φορέα της δυτικής ανάπτυξης – της επίμονης υποβάθμισης των περισσότερων από τις ελίτ της – κάθε επόμενη απόφαση της Δύσης θα είναι ακόμη πιο ανίκανη και πιο ιδεολογικά φορτισμένη από τις προηγούμενες.

Αν δεν κάνουν πίσω;
Δεν μπορούμε να περιμένουμε πιο υπεύθυνους και λογικούς ηγέτες να έρθουν στην εξουσία εκεί στο εγγύς μέλλον. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μετά από μια κάθαρση, αφού έχουν εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες τους.

Δεν πρέπει να επαναλάβουμε το «ουκρανικό σενάριο». Για ένα τέταρτο του αιώνα, δεν ακούγαμε αυτούς που προειδοποιούσαν ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε σε πόλεμο. Προσπαθήσαμε να καθυστερήσουμε και να «διαπραγματευτούμε».

Ως αποτέλεσμα, έχουμε μια σφοδρή ένοπλη σύγκρουση. Η τιμή της αναποφασιστικότητας τώρα θα είναι υψηλότερη κατά μια τάξη μεγέθους.

Τι γίνεται όμως αν δεν κάνουν πίσω; Κι αν έχουν χάσει εντελώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να χτυπήσουμε ένα σωρό στόχους σε μια σειρά από χώρες για να φέρουμε στη λογική αυτούς που έχουν χάσει τα μυαλά τους.

Ηθικά, αυτή είναι μια τρομερή επιλογή, καθώς θα χρησιμοποιήσουμε το όπλο του Θεού, καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό μας σε σοβαρές πνευματικές απώλειες.

Αλλά αν δεν το κάνουμε αυτό, όχι μόνο μπορεί να πεθάνει η Ρωσία αλλά, πιθανότατα, ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός θα πάψει να υπάρχει. Αυτή την επιλογή θα πρέπει να την κάνουμε μόνοι μας. Ακόμα και φίλοι και συμπαθούντες δεν θα μας στηρίξουν στην αρχή.

Το συμφέρον της Κίνας
Αν ήμουν Κινέζος, δεν θα ήθελα η τρέχουσα σύγκρουση να τελειώσει πολύ σύντομα και απότομα, γιατί απασχολεί τις αμερικανικές δυνάμεις και δίνει στην Κίνα την ευκαιρία να προετοιμαστεί αποτελεσματικά για μια αποφασιστική μάχη – άμεση ή, σύμφωνα με τις καλύτερες επιθυμίες του Λάο Τσου, αναγκάζοντας τον εχθρό να υποχωρήσει χωρίς μάχη.

Εάν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνικό χτύπημα, οι Κινέζοι θα το καταδίκαζαν, αλλά θα χαίρονταν επίσης εγκάρδια… (στη φωτογραφία του AP, επάνω, Πούτιν, αριστερά, και Σι Τζινπίνγκ)

Θα ήμουν επίσης αντίθετος στη χρήση πυρηνικών όπλων, διότι η αναβάθμιση της αντιπαράθεσης στο πυρηνικό επίπεδο θα σήμαινε στροφή σε μια περιοχή στην οποία η χώρα μου (Κίνα) είναι ακόμα αδύναμη.

Επιπλέον, η αποφασιστική δράση δεν συνάδει με τη φιλοσοφία της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία δίνει έμφαση στους οικονομικούς παράγοντες (κατά την οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος) και αποφεύγει την άμεση αντιπαράθεση.

Θα υποστήριζα τον σύμμαχο, ασφαλίζοντας την αυλή του, αλλά θα κρυβόμουν πίσω του χωρίς να ανακατεύομαι στον αγώνα. (Αλλά ίσως δεν καταλαβαίνω αρκετά καλά αυτή τη φιλοσοφία και αποδίδω λανθασμένα κίνητρα στους κινέζους φίλους μας).

Εάν η Ρωσία εξαπέλυε πυρηνικό χτύπημα, οι Κινέζοι θα το καταδίκαζαν, αλλά θα χαίρονταν επίσης εγκάρδια καθώς θα είχε καταφερθεί ένα ισχυρό πλήγμα στη φήμη και τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σπάει το πυρηνικό ταμπού
Και ποια θα ήταν η αντίδρασή μας αν (ο Θεός να το κάνει) το Πακιστάν χτυπούσε την Ινδία ή το αντίστροφο; Θα ήμασταν τρομοκρατημένοι και λυπημένοι που το πυρηνικό ταμπού έχει σπάσει. Και τότε θα ξεκινούσαμε να βοηθάμε τους πληγέντες και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στο πυρηνικό μας δόγμα.

Για την Ινδία και άλλες χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών (Πακιστάν, Ισραήλ), η χρήση τους είναι επίσης απαράδεκτη τόσο για ηθικούς όσο και για γεωστρατηγικούς λόγους.

Εάν χρησιμοποιηθούν, και μάλιστα «με επιτυχία», αυτό θα σπάσει το πυρηνικό ταμπού – την ιδέα ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε καμία περίπτωση και ότι η χρήση τους θα οδηγήσει αναπόφευκτα σ’ έναν παγκόσμιο πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.

Δύσκολα μπορούμε να βασιστούμε στη γρήγορη υποστήριξη, ακόμα κι αν πολλές χώρες στον Παγκόσμιο Νότο θα ένιωθαν ικανοποίηση από την ήττα των πρώην καταπιεστών τους, οι οποίοι λήστεψαν, διέπραξαν γενοκτονίες και επέβαλαν μια ξένη κουλτούρα.

Αλλά τελικά οι νικητές δεν κρίνονται. Και οι σωτήρες εισπράττουν την ευγνωμοσύνη. Η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα δεν θυμάται καλά πράγματα.

Είναι πολύ πιθανό να νικήσουμε
Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος θυμάται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθήσαμε τους Κινέζους ν’ απελευθερωθούν από τη βάναυση ιαπωνική κατοχή και πώς βοηθήσαμε τις αποικίες ν’ απελευθερωθούν από τον αποικιακό ζυγό.

Εάν δεν καταλάβαμε αμέσως, θα υπάρξουν ακόμη περισσότερα κίνητρα για ν’ ασχοληθούμε με την αυτοβελτίωσή μας.

Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό να καταφέρουμε να νικήσουμε, να φέρουμε τον εχθρό μας στη λογική και να τον αναγκάσουμε να υποχωρήσει χωρίς να καταφύγουμε σε ακραία μέτρα και λίγα χρόνια αργότερα να πάρουμε θέση πίσω από την Κίνα, όπως τώρα βρίσκεται πίσω μας, υποστηρίζοντάς την στον αγώνα της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σ’ αυτή την περίπτωση θα είναι δυνατό να αποφευχθεί ένας μεγάλος πόλεμος. Μαζί θα κερδίσουμε προς όφελος όλων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που ζουν στις δυτικές χώρες.

Και τότε η Ρωσία και η ανθρωπότητα θ’ αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες και θα βαδίσουν στο αύριο, που μου φαίνεται φωτεινό, πολυπολικό, πολυπολιτισμικό, πολύχρωμο και δίνει ευκαιρίες σε χώρες και λαούς να χτίσουν το δικό τους και κοινό μέλλον.

(σ.σ.: Δεν είναι δυνατόν να εξακριβωθεί εάν οι θέσεις του καθηγητή Karaganov αντιπροσωπεύουν την τρέχουσα ρωσική πολιτική)