Με ρώτησε ο πατέρας μου τι θα ψηφίσω.... Η χούντα είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από μας...

Penny Papaioannou Με ρώτησε ο πατέρας μου τι θα ψηφίσω. Του απάντησα ότι δε θα έρθω να ψηφίσω και...

Penny Papaioannou
Με ρώτησε ο πατέρας μου τι θα ψηφίσω.
Του απάντησα ότι δε θα έρθω να ψηφίσω και... η επόμενη ερώτηση ήταν "Γιατί τα παρατάς;"
Επομένως είτε δεν διαβάζει αυτά που γράφω δημοσίως είτε δεν έχει καταλάβει ότι τα εννοώ.
Όταν λοιπόν παίζεις σκάκι μπορεί να αντιληφθείς κάποια στιγμή ότι έχεις κάνει τραγικά λάθη στην πορεία του παιχνιδιού και ο αντίπαλος σε έχει παγιδεύσει. Και αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι χάνεις την παρτίδα. Ότι είσαι καταδικασμένος. Θα πάρεις λοιπόν το ρίσκο να θυσιάσεις τη βασίλισσα σου σε μια ύστατη προσπάθεια να ανατρέψεις το παιχνίδι; Θα το κάνεις γιατί αυτό που σε ενδιαφέρει είναι το τελικό αποτέλεσμα. Χέστηκες για τη βασίλισσα. Αφού χάνεις έτσι κι αλλιώς θα πάρεις οποιοδήποτε ρίσκο.
Αυτός ήταν ο τρόπος σκέψης αρκετών πολιτών που έχασαν τις δουλειές τους κατά τη διάρκεια του υγειονομικού απαρχάιντ αντί να εκδώσουν ένα πλαστό πιστοποιητικό - έστω πλαστό νόσησης που ήταν πιο εύκολο- και αυτός είναι και πάλι ο τρόπος σκέψης όσων "δεν παίζουν" με τους όρους των κλόουν της παγκόσμιας δικτατορίας.
Μετά μου συνέχισε..."μα το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, η Ελλάδα θα το ανατρέψει δηλαδή";
Nαι, του απάντησα.
Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ρομαντική, όχι όμως αφελής. Αφελής είναι η χρήση του όρου "κανονικότητα" που μας έταζαν.
Δε θα υπάρξει καμία κανονικότητα.
Πάμε προς ολοταχώς σε οργουελική δυστοπία. Οπότε είτε θα φτάσουμε εκεί είτε θα ανατρέψουμε το πλάνο και θα φτάσουμε κάπου αλλού, σε κάτι πολύ ωραιότερο που δεν έχουμε καν φανταστεί. "Κανονικότητα" πάντως, όπως την ξέραμε, δε θα επέλθει ξανά.
Διάβασα βέβαια το άρθρο του καθηγητή Βαθιώτη το οποίο και κατανοώ όσο και τις δυσκολίες που θα προκύψουν στο εξής για τους πάσης φύσεως "αρνητές" της παράνοιας.
Επειδή λοιπόν η συμμετοχή στις εκλογές -όπως ούτε και η αποχή από μόνη της- δε μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αλλά μόνο η προσωπική αφύπνιση και αντίσταση θα το κάνει, θα γράψω εδώ κάποια πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά έκανα στη διάρκεια των 3 ετών της υγειονομικής δικτατορίας και τα οποία θεωρώ χρήσιμα:
- H τηλεόραση έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα. Σε αυτό δε δυσκολεύτηκα καθόλου δεδομένης της αναγούλας που μου προξενούσαν ακόμα και οι διαφημίσεις, οι οποίες βρίθουν προπαγανδιστικών μηνυμάτων προετοιμάζοντας τη συνείδηση των πολιτών για τα επόμενα μέτρα της τυραννίας (που μετονομάστηκε "αλλαγή").
- Παύση συνδιαλλαγών με τράπεζες μετά την άρνησή τους να μου παραδώσουν τα χρήματα μου ελλείψει υγειοναζιστόχαρτου.
-Αποκλειστική χρήση μετρητών στις συναλλαγές μου,
-Δημόσια και ξεκάθαρη διατύπωση της πραγματικότητας και της αλήθειας είτε αυτή στεναχωρεί φίλους/γνωστούς/δημόσιες σχέσεις είτε όχι.
-Τέλος στην καταναλωτική μανία. Κοινώς έπαψα να αγοράζω ασύστολα ρούχα, παπούτσια, τσάντες, καλλυντικά και ένα σωρό άλλα πράγματα που δε χρειάζομαι πραγματικά. Αυτό όμως δεν το αποφάσισα ως κάποιου είδους θυσία επειδή "έπρεπε" αλλά επειδή διαπίστωσα ότι εγώ η ίδια δεν τα θέλω πια, δε με συγκινούν και δεν τα "ζηλεύω". Το ίδιο ισχύει και για τα ταξίδια. Δε με ενδιαφέρουν πια κατά τον ίδιο τρόπο που δε με ενδιέφερε καθόλου να πιώ καφέ το 2021.
Πως θα στερηθώ κάτι αν έχω πάψει εγώ η ίδια να το επιθυμώ; Δεν έχει απομείνει λοιπόν τίποτα να μου πάρουν διότι δεν με νοιάζει! Αντιθέτως μέσα μου μεγαλώνει συνεχώς μόνο η δύναμη της θέλησης και η λαχτάρα για τον όλεθρό τους.
Αυτό που "κράτησα" μέχρι στιγμής είναι η δουλειά μου, χάρη στην οποία μπόρεσα να εξασφαλίσω την ελευθερία και την αντίσταση της μητέρας μου, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είμαι διατεθειμένη να την αφήσω κι αυτή (τη δουλειά μου εννοώ, τη μητέρα μου σε καμία περίπτωση 🙂).
- Προετοιμασία και καλλιέργεια τροφής σε δικό μας χωράφι προς επίτευξη κάποιας αυτάρκειας τροφίμων.
Όλα τα παραπάνω σε μικρή κλίμακα είναι αμελητέες κινήσεις, αν ωστόσο υιοθετηθούν από σημαντική μερίδα πολιτών, έστω κάποια από αυτά, μπορούν να κάνουν ζημιά.
Η χούντα είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από μας. Για αυτό και δε μπορούμε να τη σταματήσουμε μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Μας έχει μελετήσει όσο δε φανταζόμαστε. Επομένως μας απομένει το χαρτί του αιφνιδιασμού της έμπρακτης αντίστασης/αφύπνισης (την οποία καταστέλλει πολύ συντονισμένα μέσω των πάσης φύσεως οθονών).
Γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι που έχουμε παλέψει μαζί όλο αυτό το διάστημα διαφωνούν μαζί μου σε αυτό το σημείο. Αυτό συμβαίνει διότι διατηρούν ελπίδες ότι όσα έρχονται θα ανατραπούν ή έστω θα περιοριστούν τώρα με τη ψήφο μας. Θα ήθελα πραγματικά να ήταν έτσι όμως δεν το πιστεύω γιατί βλέπω τη γενική εικόνα του πολέμου ως εξωτερικός παρατηρητής.
Δε θέλω ούτε να τους προσβάλλω ούτε να συγκρουστώ μαζί τους γιατί ο σκοπός μας είναι κοινός. Αν δεν ήταν κοινός ο σκοπός θα συγκρουόμουν χωρίς πρόβλημα.
Αυτή τη στιγμή η ζημιά που έχει κάνει η χούντα διχάζοντας εντέχνως τους πολίτες σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους και σπέρνοντας το φαρμάκι της είναι τεραστίων διαστάσεων. Έχουν σφαχτεί αδέρφια. Δε θέλουμε άλλους διαχωρισμούς. Θέλουμε ενότητα σε όσα έρχονται.
Κατανόηση του εχθρού. Κατανόηση του εαυτού μας. Συνειδητοποίηση.
Στο βιβλίο "Η τέχνη του πολέμου" υπάρχει μια φράση του Σουν Τσου:
-Aν δε γνωρίζεις ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου θα χάνεις σε κάθε μάχη.
-Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά δε γνωρίζεις τον εχθρό θα χάνεις σε μια μάχη και θα κερδίζεις σε κάποια άλλη.
-Αν όμως γνωρίζεις και τον εχθρό αλλά και τον εαυτό σου τότε το αποτέλεσμα 100 μαχών δεν πρέπει να φοβάσαι.
Αν είχαμε ένα χάρτη και παρακολουθούσαμε τον πόλεμο από ψηλά θα βλέπαμε στο αντίπαλο στρατόπεδο το σώμα του εχθρού, συμπαγές, πανίσχυρο, αδιάβλητο να προελαύνει πετώντες τις ισχυρές ρουκέτες προπαγάνδας, φόβου και καταστολής και να ισοπεδώνει ό,τι πατάει.
Στο απέναντι στρατόπεδο θα βλέπαμε τους εαυτούς μας κατά την έναρξη της υγειονομικής δικτατορίας. Σκόρπιοι και ανέμελοι να δεχόμαστε τα πρώτα πυρά. Ανυποψίαστοι. Οι ρουκέτες προπαγάνδας, στοχοποίησης, ταμπελοποίησης και εκφοβισμού σκάγανε στα κεφάλια μας και δεν ξέραμε καν από που έρχονταν. Οι απειλές και οι εκβιασμοί δημοσιογράφων και "ειδικών" ακούγονταν σαν τις σειρήνες της Λουφτβάφε και μπροστά στα μάτια μας υπήρχε ένα πυκνό νέφος πολέμου και δυνατά φώτα που μας στράβωναν. Δε βλέπαμε γύρω μας αν υπάρχει κανείς άλλος. Νομίζαμε ότι ήμασταν μόνοι. Σχεδόν όλοι αυτό νομίζαμε αλλά δεν ήμασταν. Τώρα που η πρώτη επίθεση έληξε και το νέφος αποτραβήχτηκε βλέπουμε πιο καθαρά. Και μπορούμε να συγκροτηθούμε κι εμείς σε μία μονάδα. Να αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας σαν γροθιά όπως κι ο εχθρός μας είναι έτσι ενωμένος. Μόνο έτσι.
Στον πόλεμο εξάλλου δε νικά πάντα ο πιο δυνατός αλλά ο πιο αποφασισμένος.
Και τέλος, για όσους πιστεύουμε, ας μη ξεχνάμε ότι ο Θεός δεν έχει μιλήσει ακόμη.
Ελπίζουμε να μας βοηθήσει αλλά αυτό δε θα συμβεί αν συνεχίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι και να κουρελιαζόμαστε. Πρέπει να το ζητήσουμε με την προσπάθειά μας.
Και αν τελικά συμβεί άλλοι μπορεί να είμαστε ευγνώμονες για τη βοήθειά Του ενώ άλλοι να πανηγυρίζουμε ότι ήμασταν μάγκες και τα καταφέραμε ολομόναχοι.
Δηλαδή θα είμαστε και πάλι ελεύθεροι να το ερμηνεύσουμε όπως εμείς θέλουμε αλλά πάντως νικητές όντες.