ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ: Η Νύχτα των Μαγισσών...

Juliette Georgiades Πρωτομαγιά: Η Νύχτα των Μαγισσών Βαλπούργια Νύχτα: 30 Απριλίου· παραμονή Πρωτομαγιάς 1 Μαΐου: Η μεγάλη νύχτα οργίων των ...

Juliette Georgiades
Πρωτομαγιά: Η Νύχτα των Μαγισσών
Βαλπούργια Νύχτα: 30 Απριλίου· παραμονή Πρωτομαγιάς
1 Μαΐου: Η μεγάλη νύχτα οργίων των Μαγισσών
Το Φεστιβάλ Beltaine (είναι το Αγγλικοποιημένο όνομα της Gaelic πρωτομαγιάς), που ονομάζεται και είναι γνωστή ως “Βαλπουργιανή Νύχτα”. Αυτή είναι η σημαντικότερη ημέρα στο ημερολόγιό των Δρυίδων μαγισσών, ενώ η 1η Μαΐου είναι η δεύτερη πιο ιερή γιορτή των Illuminati. Απαιτούνται Ανθρωποθυσίες, συναισθηματικά και σωματικά.
Δεδομένου ότι ο εορτασμός ξεκινά επίσημα το βράδυ πριν το Beltaine, η παράδοση έχει αναπτυχθεί μεταξύ των αποκρυφιστών να γιορτάζουν το Beltaine ως τελετή 2 ημερών.
Αυτή η παράδοση ήταν αρκετά ισχυρή ώστε ο Αδόλφος Χίτλερ αποφάσισε να αυτοκτονήσει (λέμε τώρα) στις 30 Απριλίου στις 3:30 μ.μ. δημιουργώντας έτσι ένα «333» για να τοποθετηθεί την θυσία-αυτοκτονία του εντός του χρονικού πλαισίου του Beltaine.
Εικόνα κάτω αριστερά: Η αγία Βαλπούργη (Walpurga) γεννήθηκε (τον 8ο αιώνα) στο Ντέβον της Αγγλίας από οικογένεια τοπικού ηγεμόνα. Ο άγιος Βονιφάτιος, ο Άγγλος που προσηλύτισε στο χριστιανισμό τους Φράγκους και πολλές γερμανικές φυλές, είναι ο προστάτης άγιος της Γερμανίας, ήταν θείος της Βαλπούργης (αδελφός της μητέρας της). Η Βαλπούργη και οι δύο αδελφοί της πήγαν στη Γερμανία να βοηθήσουν τον Βονιφάτιο στον εκχριστιανισμό των γερμανικών φύλων.
Για το έργο της ανακηρύχτηκε αγία και η μνήμη της γιορτάζεται από τους Ρωμαιοκαθολικούς την 1η Μαΐου.
Η γιορτή της Βαλπούργης μπλέχτηκε με τα τοπικά εορταστικά έθιμα της παραμονής της πρωτομαγιάς και έτσι η γερμανική Walpurgisnacht (αγγλικά Walpurgis Night), η βαλπούργεια ή βαλπούργια νύχτα όπως έγινε στα ελληνικά, περιγράφει ειδικότερα τις τελετές μαγισσών που μαζεύονται σε βουνό να γιορτάσουν την άνοιξη (που στο βορρά έρχεται με κάποια καθυστέρηση).
Μια τέτοια νύχτα περιγράφει και ο Γκαίτε στον Φάουστ σκηνή που αξιοποιεί βέβαια ο Γκουνό. Γενικότερα οι βαλπούργιες νύχτες περιγράφουν οργιαστικές τελετές και νύχτες οργίων. (Βαλπούργεια στον Σταματάκο, τον Δημητράκο και το ΛΝΕΓ, βαλπουργεία στην καθαρεύουσα, βαλπουργία στον Δρανδάκη, τελικά το βαλπούργια φαίνεται να επικρατεί)
Εικόνα κάτω δεξιά: Ο άγιος Βονιφάτιος, ένας από τους σημαντικότερους αγίους της αρχαίας δυτικής Ευρώπης. Αγωνίστηκε ενάντια στη νόθευση του ορθόδοξου ήθους από τους Φράγκους που αργότερα κατέληξαν στον Καθολικισμό, ενώ πέθανε αρνούμενος να πολεμήσει για τη ζωή του, όταν δέχτηκε επίθεση βάρβαρων κατά τα ιεραποστολικά ταξίδια του. Η Ορθοδοξία τον τιμά, μαζί με την αγία Βαλπούργη, στις 5 Ιουνίου.
Η Βαλπούργεια Νύχτα
Είναι μια παγανιστική πανάρχαια γιορτή για τον ερχομό της άνοιξης, που γιορτάζεται στις 30 Απριλίου και 1 Μαΐου σε πολλές χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, όπως και στην Αμερική, αλλά και σε πολλά μέρη στα Ανατολικά. Το επίκεντρο της Βαλπουργιανής ή Βαλπούργειας Νύχτας (Walpurgisnacht) είναι η Γερμανία. Σύμφωνα με τις τευτονικές παραδόσεις, την παραμονή της εορτής της Αγίας Βαλπούργης ή Βαλπουργίας (1 Μαΐου) – της Αγγλίδας μοναχής που συνεισέφερε τα μέγιστα στην επικράτηση του Χριστιανισμού στον γερμανικό χώρο.
Οι δαίμονες και οι μάγισσες συγκεντρώνονται στο όρος Μπλόκεν ή Μπλόγκσμπεργκ της Σαξωνίας και υπό την επίβλεψη του Σατανά και των υπηρετων του, κυριολεκτικά οργιάζουν και προβαίνουν σε διαφόρων ειδών μαγείες, μαγγανείες και όργια για να υποδεχθούν την άνοιξη. Τώρα τι δουλειά έχουν οι μάγισσες, τα όργια κι ο σατανισμός, με τον επίσημο χριστιανισμό και την εκκλησία του, εεε κάνε τους συνειρμούς μόνος σου!!!
Το βράδυ της 30ης Απριλίου προς την 1η Μαΐου, σε πολλά μέρη της Γερμανίας, της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, ο κόσμος συγκεντρώνεται στην ύπαιθρο. Ανάβει μεγάλες φωτιές, τραγουδά και χορεύει για να τιμήσει την Αγία Βαλπούργη, αλλά και τον ερχομό της Άνοιξης. Μία παγανιστική εορτή, που επιβίωσε του Χριστιανισμού και θυμίζει αρκετά τις δικές μας «φωτιές» την παραμονή της εορτής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (24 Ιουνίου). Η Αγία Βαλπουργεία δεν είναι παρά το πρόσχημα ή ακόμη και η προσπάθεια «καπελώματος» από την επίσημη θρησκεία, των εορτασμών αυτής της περιόδου με επίκεντρο την νύχτα της τριακοστής Απριλίου προς την πρώτη Μαΐου.
Εδώ τώρα κοιτώντας τις φωτογραφίες κράτα στον νου σου τον Χ. Φ. Λάβκραφτ.
Το έργο του είναι ξεκάθαρα εμποτισμένο με την πιο μοναδικά ρεαλιστική οπτική κι απόδοση του κοσμικού τρόμου.
Για τον Λάβκραφτ η ανθρωπότητα είναι παγιδευμένη από τις δυνάμεις των αρχέγονων οντοτήτων και συνθλίβεται από αυτές. Ο Λάβκραφτ ήταν φυλετιστής, αναγνώριζε την ποικιλία και την διαφορετικότητα μεταξύ των λαών, αλλά και την διαφορετική παραγωγή έργου του κάθε λαού, ως προϊόν της διαφορετικότητας από την οποία χαρακτηρίζεται ο κάθε λαός. Δεν μπορούσε να αποδώσει ίση τιμή σε έναν λαό που το μόνο πολιτιστικό προϊόν του και η συμβολή του στην ανθρωπότητα είναι το Βουντού.
Γι αυτό και θεωρούσε ότι η «πολυπολιτισμικότητα» ήταν (και είναι) στοιχείο παρακμής και διαστροφής. Δεν υπάρχει ούτε ένας φιλόσοφος νέγρος, ποιητής, μαθηματικός, συγγραφέας του φανταστικού και δεν διαπρέπουν σε καμία επιστήμη που απαιτείται ανώτερη νοητική στοχαστικότητα και διαύγεια.
Όταν αναγκάστηκε να ζήσει στη Νέα Υόρκη, το μίσος, η απέχθεια και ο φόβος άρχισαν να παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα τα εφιαλτικά πλάσματα των ιστοριών του, να είναι η απόδοση των «αισχρών, σιχαμερών και εφιαλτικών μεταναστών». Ένιωθε ότι οι «λιγδεροί και χαζοχαρούμενοι μιγάδες, οι απαίσιοι νέγροι σαν πελώριοι χιμπατζήδες» τον ποδοπατούσαν και του έκλεβαν ζωτικό χώρο στο μετρό και σε όποιο χώρο αυτής της πόλης και αν βρισκόταν. Όταν ζήτησε εργασία κατάλαβε πως η καλλιέργεια και η μόρφωση του δεν είχαν καμία αξία, αν δεν συγκαταλέγονταν με τους «ποντικομούρηδες» Εβραίους και «τερατόμορφους μιγάδες».
Αυτή η αίσθηση τον έκανε να νιώθει σαν παγιδευμένο ζώο μέσα σε ένα κλουβί που είναι αναγκασμένο να το μοιραστεί με άλλα είδη ζώων, βγάζοντας αναγκαστικά ωμή βία για να επιβιώσει. Όπως λένε οι άνθρωποι του κοντινού του περιβάλλοντος, όταν ο Λάβκραφτ συναντούσε άτομα άλλων φυλών, έτριζε τα δόντια του και χλόμιαζε ελαφρά, αλλά διατηρούσε την ψυχραιμία του. Η οργή του ξεσπούσε μέσα στις επιστολές του – πριν ξεσπάσει σαν χείμαρρος μέσα στα αφηγήματά του.
Είναι γεγονός αξιοπρόσεκτο ότι κανένας από την μαύρη φυλή δεν έγινε συγγραφέας του φανταστικού, ούτε φιλόσοφος, ούτε μαθηματικός τίποτε δηλ. που να απαιτεί καλλιέργεια ανώτερης συνείδησης. Ούτε ένας φιλόσοφος ειδικά την τελευταία πεντηκονταετία που η πρόσβαση στην γνώση «έγινε γιαούρτι» και μπορεί σχετικά εύκολα ο μελετητής να εμπνευστεί; ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ; Κι αναφέρω την ιδιότητα του φιλόσοφου, γιατί κάποιος γίνεται φιλόσοφος στα δύσκολα και στον κατατρεγμό. Εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο που λέει πολλά !!!
Το στυλ του Lovecraft έχει μια γοτθική μεγαλοπρέπεια που μερικές φορές φαίνεται πομπώδης και περιττή αλλά εξυπηρετεί απόλυτα τον στόχο του να υφάνει ένα κόσμο όπου το κακό παραμονεύει για να αρπάξει στα νύχια του τον ανύποπτο και αμέριμνο ορθολογιστή αναγνώστη ο οποίος καθησυχάζεται με τις βεβαιότητες που του παρέχει η υλιστική θεώρηση, της ψευδαίσθησης μιας πιθανής πραγματικότητας. Οι ιστορίες του Lovecraft είναι ιδανικές να εξιστορούνται βραδιές γύρω από την φωτιά, μέσα στο σκοτάδι, όπου όλοι όσοι τις ακούν να νιώθουν ότι κάτι περιμένει … Είπαμε στο σύμπαν του Lovecraft δεν υπάρχουν βεβαιότητες, όπως δεν υπάρχουν βεβαιότητες πουθενά σε ένα χαώδες και φρακταλικό σύμπαν. Οπως ο συγγραφέας προειδοποιεί μέσα από το Necronomicon: “That is not dead which can eternal lie, and with strange aeons, even Death may die”
“Υπήρχαν σ’ εκείνα τα ταξίδια ανυπολόγιστοι τοπικοί κίνδυνοι – καθώς κι εκείνη η συγκλονιστική έσχατη απειλή που σκούζει άναρθρα και ακατανόμαστα έξω από το σύμπαν της τάξης, εκεί όπου κανένα όνειρο δεν μπορεί να φτάσει ποτέ – εκείνη η άμορφη πληγή του εσώτατου χάους που βλαστημά και αφρίζει στο κέντρο του απείρου – ο απέραντος δαιμονικός ηγεμόνας Αζαθόθ, που τ’ όνομά του κανένα στόμα δεν τολμά ν΄ αρθρώσει μεγαλόφωνα και ο οποίος ροκανίζει πεινασμένα στο κέντρο του απείρου σε κάποιες ασύλληπτες κι αφώτιστες αίθουσες πέρα από το χρόνο μέσα σ΄ έναν πνιχτό, φρενήρη ρυθμό από βδελυρά τύμπανα και το αχνό, μονότονο κλαψούρισμα από καταραμένους αυλούς – και στη συνοδεία αυτών των αποκρουστικών μπουμπουνητών και συριγμών χορεύουν αργά, αδέξια και αλλόκοτα οι γιγάντιοι Έσχατοι Θεοί, τυφλοί, βουβοί ζοφεροί και άμυαλοι. Οι άλλοι θεοί, η ψυχή και ο αγγελιοφόρος των οποίων είναι το έρπον χάος, ο Νυαρλαθοτέπ” / Nyarlathotep
Όλοι έχουν δικαίωμα στην ζωή, ειδικά τα παιδιά των Αβυσσαίων, σε μια πολυπολιτισμική τουρλού – τουρλού μανιφατούρα !!!
Αυτά τα υβριδικά παιδιά γιορτάζουν την Βαλπούργια Νύχτα, άλλωστε είναι κι επίσημη γιορτή των Ερπετοειδών Επικυρίαρχων, είναι οι ημέρες με τις περισσότερο άγριες τελετές και θυσίες λοιπόν αναμενόμενο να την γιορτάζουν με όργια και σαματά.
terrapapers.com_ walpurgisnacht (1)
Η όλη εικόνα, που παραστατικά δίνει ο Λάβκραφτ, στοχεύει κατευθείαν, σαν μαύρη δίνη, τις συνεκτικές ιδιότητες που εναρμόζουν τον άνθρωπο, την ψυχή και το είναι του. Φτάνει σ ένα επίπεδο πέρα από οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης και αιτιοκρατίας. Εκεί όπου η γεωμετρία του χώρου και του μυαλού παρασύρεται και συστρέφεται σε αφύσικες γωνίες και καμπύλες. Σαν μια δομή που λιώνει, διαστρεβλώνοντας το γύρω διάστημα και ρουφιέται μέσα απ’ μια πύλη σε τόπους πέρα απ’ τον κόσμο, στο αρχέγονο και το άμορφο. Περιγράφει μια κατάσταση απρόσιτη και μακρινή που δεν παρεμβαίνει άμεσα στον ανθρώπινο κόσμο. Τον απειλεί όμως πίσω απ’ το παραπέτασμα της τρέλας και της καθέλιξης της ίδιας της δημιουργίας στην πρωτοζωϊκή ύλη.
Η κλασσική μέθοδος επιρροής, μετάδοσης και κατεύθυνσης της πληροφορίας μέσα στις συνειδήσεις των πιστών είναι η τεχνική των ονείρων. Στο όνειρο, η επίγνωση του καθενός μπορεί να σταλεί σαν κύμα και να ταξιδεύσει μέσα στις διαστάσεις – στον χώρο και τον χρόνο- ανασύροντας και τα ανάλογα δεδομένα στο πέρασμά του, αρκεί και ο ίδιος να είναι κάπως εξοικειωμένος σ’ αυτό το στροβίλισμα της ενέργειάς του. Ανάλογα και από άλλες σφαίρες, μπορεί να δημιουργηθεί μια δινοτροπική εστία και ένα κύμα ή μια παραφυάδα από κάποιο σκοτεινό φορέα να εισχωρήσει μέσα απ’ τις ρωγμές, κατευθείαν στα κέντρα αντίληψης και στο νευρικό σύστημα του ονειρευόμενου.
Σαν ένας διανοητικός ιός που αναδύεται απ’ τα βάθη για να κατσικωθεί στην δική μας πραγματικότητα.
“Είχε πει ότι η γεωμετρία του ονειρικού κόσμου ήταν αφύσικη, μη ευκλείδεια, που υπαινισσόταν με αποκρουστικό τρόπο την ύπαρξη χώρων και διαστάσεων πέρα από τις δικές μας” The Call of Cthulhu
Αναφορές για την Νύχτα των μαγγισών:
Στον Φάουστ του Γκαίτε υπάρχει ένα κεφάλαιο, που τιτλοφορείται «Walpurgisnacht» και στο οποίο οι μάγισσες ενώπιον του Μεφιστοφελή και του Φάουστ ιππεύουν τράγους ή σκουπόξυλα και πλανώνται μέσα στο σκοτάδι στις κορυφές των βουνών, διαπράττοντας μαγείες και όργια.
Ένα κεφάλαιο του μυθιστορήματος του Τόμας Μαν “Το Μαγικό Βουνό” επιγράφεται «Walpurgisnacht».
Η δεύτερη πράξη του θεατρικού έργου του Έντουαρντ Άλμπι “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” επιγράφεται «Walpurgisnacht».
Στο μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ “Ο Μετρ και η Μαργαρίτα” ο Σατανάς διοργανώνει ένα μεγάλο χορό, στη διάρκεια της Βαλπουργιανής Νύχτας.
Πολλά επεισόδια του μυθιστορήματος του Τόμας Πίντσον “Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας” (Gravity’s Rainbow) εκτυλίσσονται τη Βαλπουργιανή Νύχτα του 1945.
Στη «Βίβλο του Σατανά», το Ευαγγέλιο της Σατανιστικής Θρησκείας του Άντον Λα Βέι, η Βαλπουργιανή Νύχτα θεωρείται ως μία από τις σπουδαίες σατανιστικές γιορτές.
“Οι Θανατοφάγοι” (Death Eater) από τις ιστορίες του Χάρι Πότερ λέγονταν και Ιππότες της Βαλπούργης (Knights of Walpurgis).
Όσοι ασπάζονται τη σχέση Αποκρυφισμού και Ναζισμού σχετίζουν τη Βαλπουργιανή Νύχτα με τον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος διάλεξε την 30η Απριλίου (1945) για να αυτοκτονήσει, επειδή αποτελεί σημαδιακή ημέρα για τον Σατανισμό.
Die Erste Walpurgisnacht (H πρώτη Βαλπουργιανή Νύχτα), καντάτα του Φέλιξ Μέντελσον σε ποίηση Γκαίτε (1843).
Noc filipojakubská (Η Ξεκούραση των Μαγισσών) από την πιανιστική συνθεση Ze Šumavy (Από τα δάση της Βοημίας) του Αντονίν Ντβόρζακ (1883).
Walpurgisnacht (Βαλπουργιανή Νύχτα), ντουέτο για δύο σοπράνο και πιάνο του Γιοχάνες Μπραμς (1878).
Repent Walpurgis, σύνθεση των Procol Harum (1967), από τα πρώιμα δείγματα του λεγόμενου «προοδευτικού ροκ» (prog-rock).
Walpurgis, γνωστό τραγούδι των πιονιέρων του χέβι μέταλ Black Sabbath.
Walpurgisnacht, τρίο για έγχορδα του Τζον Τζορν (2004).
Παράδοξες διασυνδέσεις σε παράξενες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε αρχαίες φυλές, που χάνονται σε πάμπολλες διασταυρώσεις μέσα στην ιστορία, χωροχρονικά τούνελ και σκουληκότρυπες που μέχρι σήμερα λειτουργούν ως περάσματα για οντότητες όπως οι Μεγάλοι Παλαιοί και οι Πρεσβύτεροι Θεοί της Μυθολογίας Κθούλου. Υβριδικά γένη που μεθοδεύτηκαν σε ανίερες τελετές των οποίων τους οποίους συναντάμε στην εποχή μας σε εορτασμούς σαν αυτούς της Βαλπουργίας Νύχτας και της Πρωτομαγιάς.
Κάποιοι αδαείς γιορτάζουν την αναγέννηση της Φύσης και κάποιοι γνώστες την αναγέννηση του Είδους τους!!!
terrapapers.com_ protomagiatiko stegani (2)
Για τους αδαείς λοιπόν
Πρωτομαγιά: Η Γιορτή της Άναγέννησης
Της Αναγέννησης Ποιού ή Ποιών;
Η Πρωτομαγιά όπως και η προηγούμενη νύχτα της 30ης Απριλίου, είναι η γιορτή της άνοιξης, της φύσης και το μαγιάτικο στεφάνι είναι το μοναδικό έθιμο αυτής της μέρας που έχει μείνει και τηρείται μέχρι σήμερα, ακόμη και χωρίς να γνωρίζει ο σύγχρονος άνθρωπος την σημειολογία του, όμως όχι μόνο αυτά. Κάθε τέτοια μέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι στολίζει τις πόρτες των σπιτιών. Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς, έχει τις ρίζες του στις αρχαίες παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Πολλά από τα αρχαία έθιμα έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα. Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
Οι πρώτοι εορτασμοί της Πρωτομαγιάς ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη με γιορτές όπως το κέλτικο Μπελτέιν και την εωσφορική γιορτή της Νύχτας του Walpurgis στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη και γίνονται μέχρι σήμερα. Με τον εκχριστιανισμό και την πτώση της Ευρώπης, πολλές από αυτές τις γιορτές είτε απαγορεύτηκαν, είτε έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα, άλλωστε έτσι επικράτησε ο χριστιανισμός, ενσωματώνοντας τις γιορτές και τα έθιμα που έβρισκε. Έτσι, ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έχασε το φυσικό και μαγικό του νόημα. Σήμερα, σε πολλές περιοχές της Ευρώπης επιβιώνουν έθιμα αυτής της εποχής όπως ο χορός γύρω από το Γαϊτανάκι. Σήμερα πολλές νεο-παγανιστικές ομάδες προσπαθούν να αναβιώσουν ανάλογα αρχαία έθιμα της Πρωτομαγιάς.
Για πολλές προ-χριστιανικές παγανιστικές κοινωνίες της Ευρώπης η Πρωτομαγιά εορτάζοταν ως η πρώτη ημέρα του καλοκαιριού. Έτσι το Θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου συνέπιπτε με τη μέση του καλοκαιριού. Παλιότερα η κατασκευή του αποτελούσε ολόκληρη ιεροτελεστία, αφού τίποτα δεν φτιαχνόταν στην τύχη και καθετί που είχε πάνω του είχε και το δικό του συμβολισμό. Το μαγιάτικο κλαδί ή το στεφάνι δεν είναι μια απλή εκδήλωση, έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και ως εκ τούτου, κρατάει στο ασυνείδητο όλους τους συμβολισμούς της αρχέγονης φύσης, της ίδιας της ζωής.
Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά και δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση. Επιπλέον, είναι παράξενο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλιώνος, που αντιστοιχούσε περίπου χρονικά στο Μάιο, περιελάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία τοποθετούσαν επίσης κρεμμύδι και σκόρδο.
Στις μέρες μας έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί πια να ανιχνευτεί συνειδητός συμβολισμός στο σύγχρονο μαγιάτικο στεφάνι. Ασυνείδητα όμως … είναι άλλο θέμα. Για τους περισσότερους δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια όμορφη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς, σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του προσφέρει χαρά σε μικρούς και μεγάλους.
Όμως το στεφάνι του Μάη πρέπει να έχει ορισμένα λουλούδια για να πιάσουν οι ευχές που θα κάνεις, όπως: Τριαντάφυλλα, γαρίφαλα, βιόλες, πασχαλιές (λιλά), γεράνια, για να είναι ανθισμένο το σπίτι. Κλωνάρια ανθισμένα από αγιόκλημα ή ελιά, για την ευτυχία του σπιτιού. Στάχυα και λουλούδια του κάμπου, όπως μαργαρίτες, παπαρούνες, για να είναι γεμάτο. Μια κουκιά (φυτό) με τις ρίζες και τους καρπούς της, για τη γλωσσοφαγιά. Ένα κλωνάρι λυγαριάς, για την αγάπη των κοριτσιών του σπιτιού. Ένα κεφάλι σκόρδο, κρεμασμένο στη μέση του ώστε να φαίνεται, για το μάτι.
ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΗΝΑ ΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Ελεγεία των Λουλουδιών
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.
Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.
Κωνσταντίνος Καβάφης (από τα αποκηρυγμένα)
https://terrapapers.com/protomagia-i-nychta-ton-magisson/
***
*Βαλπουργία Νύχτα: μάγισσες, παγανιστικές γιορτές και μεσαιωνικές δοξασίες
Η Βαλπούργεια νύχτα (Walpurgis Night, Saint Walpurga’s Eve, Walpurgisnacht, Vappu, ενώ στα ελληνικά μπορεί να αποδοθεί και ως Βαλπουργιανή) τοποθετείται ημερολογιακά το βράδυ της 30ης του Απρίλη κάθε έτους και είναι η παραμονή της γιορτής της Αγίας Βαλπούργκας που γιορτάζεται την επόμενη μέρα με φαγητό και υπαίθρια events, κατά κύριο λόγο στη βόρεια Ευρώπη και τη Σκανδιναβία.
Παρά την ονομασία, η γιορτή αυτή δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την Αγία Βαλπούργκα ή την Καθολική εκκλησία, μιας και πρωταρχικό ρόλο έχουν μάγισσες, τελετουργίες και αρχαίες παγανιστικές δοξασίες.
Ποια ήταν όμως η Αγία Βαλπούργκα?
Η Αγία Βαλπούργκα (γνωστή και ως Valborg, Wealdburg, ή Valderburger) γεννήθηκε γύρω στο 710 μ.Χ. στη σημερινή Αγγλία, μάλλον στο μεσαιωνικό βασίλειο Wessex (στο Devon σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές).
Έγινε μοναχή και ιεραπόστολος και σύντομα στάλθηκε στη Γερμανία όπου και ίδρυσε ένα μοναστήρι για μοναχούς και μοναχές.
Σταδιακά, μετέδωσε τη χριστιανική πίστη στην παγανιστική μέχρι τότε Γερμανία, ενώ έγινε επίσης γνωστή για τις θεραπευτικές της ικανότητες. Πέθανε το 779 μ.Χ. και θάφτηκε στο μοναστήρι που υπηρετούσε στη Βαυαρία, έναν αιώνα όμως αργότερα η σωρός της μεταφέρθηκε στο γερμανικό Eichstätt.
Ήταν πρώτη του Μάη όταν έγινε η μεταφορά των λειψάνων της, γι’ αυτό και η μνήμη της γιορτάζεται από την καθολική εκκλησία την ημερομηνία αυτή. Μετά τον θάνατό της έγινε μία από τις πιο διάσημες Αγίες σε Γερμανία, Αγγλία και Γαλλία.
Γιορτές και… μαγισσοσυνάξεις
Οι ακόλουθοι των αρχαίων παγανιστικών δοξασιών της Ευρώπης γιόρταζαν κάθε χρόνο τον ερχομό της άνοιξης, τη γονιμότητα της γης και την έλευση της νέας ζωής καθώς τα λιβάδια και τα δάση πρασίνιζαν και οι γεωργικές εκτάσεις γίνονταν ξανά παραγωγικές.
Με δεδομένο ότι αυτές οι γιορτές λάμβαναν χώρα στα κεντρικά και βορειότερα σημεία της ηπείρου, δεν προκαλεί εντύπωση πως η γιορτή της Αγίας Βαλπούργκα ταυτίστηκε με τον παγανισμό και τη μαγεία.
Ο χριστιανισμός δανείστηκε γιορτές και θρησκευτικές τελετές των παλαιότερων και έτσι με το πέρασμα των χρόνων η γιορτή της Αγίας συσχετίστηκε με τις αρχαίες δοξασίες, σε μια ημερομηνία που μεταφραζόταν τόσο ως η έλευση της άνοιξης για τον ευρωπαϊκό –και παγανιστικό– βορρά όσο και η γιορτή στο όνομα της Αγίας για την κεντρική και δυτική Ευρώπη που είχε πλέον γίνει μέρος του χριστιανισμού.
Με το πέρασμα των αιώνων ο παγανισμός δαιμονοποιήθηκε
. Η επιτομή του φόβου του χριστιανισμού για τις παγανιστικές αιρέσεις πήρε μια νέα μορφή, αυτή των μαγισσών.
Δεν είναι γνωστός ο λόγος και ο τρόπος που η γιορτή της Αγίας Βαλπούργκα ταυτίστηκε με τις μάγισσες, όμως τα σκήπτρα στη λαογραφία παίρνει η Γερμανία. Στην γερμανική παράδοση, πιστευόταν πως μάγισσες από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονταν κάθε χρόνο για έναν σημαντικό Sabbath στην κορυφή του Όρους Brocken, την ψηλότερη κορυφή της οροσειράς Harz.
Εκεί τελούσαν τις μαγικές τελετουργίες τους υπό το φως της σελήνης της πρώτης μέρας του νέου μήνα. Η πρώτη γραπτή αναφορά (αν και υπάρχουν μερικές ακόμα χωρίς ωστόσο ξεκάθαρη σύνδεση με τη μαγεία) για την παραπάνω πεποίθηση έρχεται τον 17ο αιώνα από το έργο The Blocksberg Performance του Johannes Praetorious, ένα έργο για την ιστορία και τη γεωγραφία της ορεινής περιοχής, που περιλάμβανε αρκετή μυθοπλασία και λαογραφία.
Η ευρεία όμως διασπορά των μύθων για τις μάγισσες και τις ιεροτελεστίες τους ήρθαν τον 19ο και 20ο αιώνα, κυρίως από την επίδραση του έργου Faust του Goethe.
Η ύπαρξη μαγισσών, πόσο μάλλον οι μαγικές τελετουργίες τους, απαιτούσαν από τους ανθρώπους της εποχής κάθε δυνατή προσπάθεια για να προστατευτούν από το κακό. Διάφορες περιοχές, πόλεις και χωριά διήγαγαν προσκυνήματα σε ιερά μέρη του χριστιανισμού και κυρίως στον τάφο της Αγίας Βαλπούργκα, προκειμένου να κρατήσουν μακριά τη μαγεία σε κάθε μορφή της.
Τα προσκυνήματα αυτά έγιναν θεσμός και πολλές περιοχές τα συνεχίζουν ακόμα και σήμερα ως κομμάτι πλέον της παράδοσής τους. Η σύμπτωση της γιορτής της Αγίας με τη γιορτή της Πρωτομαγιάς, οδήγησε στο να λαμβάνουν χώρα την πρώτη μέρα του Μάη εκτεταμένες γιορτές με φαγητό σε υπαίθριους χώρους, μουσική και χορούς, σε μεγάλο μέρος της βόρειας Ευρώπης.
Σε διάφορες περιοχές, οι άνθρωποι πήγαν έναν βήμα παραπέρα, και έτσι για προστασία από τις μάγισσες και το κακό που βρισκόταν ελεύθερο να τριγυρίζει στον κόσμο, ανάβουν μεγάλες φωτιές σε λόφους για να ξορκίσουν το κακό. Πολλοί, ακόμα και σήμερα, ντύνονται σαν μάγισσες και χορεύουν τη βραδιά της γιορτής, προσπαθώντας να κάνουν όσο το δυνατό περισσότερο θόρυβο, ζωντανεύοντας έτσι κατά κάποιον τρόπο τον αρχικό λόγο που η γιορτή άρχισε να διαδίδεται, την εκδίωξη των κακών πνευμάτων.
Τους προηγούμενους αιώνες, αντί για φωτιές, οι άνθρωποι της υπαίθρου έκαιγαν τα αχυρένια στρωσίδια της προηγούμενης χρονιάς, ενώ άλλοι άφηναν, ως προσφορά στα πνεύματα που τους προστάτευαν από τη μαγεία, ψωμί με βούτυρο και μέλι. Η παράδοση αυτή είναι γνωστή στη Γερμανία ως ankenschnitt.
Από τη Γερμανία οι γιορτές και τα φεστιβάλ εξαπλώθηκαν στη Σκανδιναβία.
Στη Φινλανδία πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες γιορτές του χρόνου, ενώ γενικότερα η μέρα θεωρείται ιδανική για εσωτερικό τουρισμό και παρακολούθηση των διάφορων events.
Αντίστοιχες γιορτές λαμβάνουν χώρα σε κράτη όπως η Εσθονία, η Ολλανδία, η Σλοβενία και η Τσεχία, ενώ ακόμα και σε περιοχές της Αγγλίας οι επαρχιώτες κρεμάνε φυλακτά στις πόρτες τους για να προστατευτούν από τα κακοπροαίρετα πνεύματα.
Ο μύθος της επικίνδυνης μάγισσας
Με το πέρασμα του χρόνου, η εξάσκηση της μαγείας –κυρίως από τον γυναικείο πληθυσμό– έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Χιλιάδες γυναίκες καταδικάστηκαν σε θάνατο είτε για την εξωτερική τους εμφάνιση, καθώς οι ευπαρουσίαστες γυναίκες προκαλούσαν τον φθόνο, είτε επειδή οι πρακτικές τους έμοιαζαν να προέρχονται από σκοτεινά μέρη και πηγές.
Έτσι δεν είναι τυχαίο που η εικόνα της μάγισσας ταυτίστηκε μόνο με σκοτεινές δυνάμεις, σατανικά μυστικά και όλα αυτά με στόχο να κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή του μέσου ανθρώπου του Μεσαίωνα.
Η ιστορία που ακολουθεί είναι μία ιστορία μαγείας που παρουσιάζει τις βασικές πεποιθήσεις για την αρχετυπική μάγισσα, πηγαίνοντας μάλιστα μερικά βήματα παραπέρα. Η μάγισσα της γερμανικής ιστορίας, εκτός από τα ξόρκια και φίλτρα που κάνει, έχει και άλλα περισσότερο δολοφονικά χαρακτηριστικά. Και το όνομά της… Βαλπούργκα.
Ο μύθος της Walpurga Hausmannin αποτελεί ένα κουβάρι μύθου και πραγματικότητας. Η Βαλπούργκα γεννήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα στη Γερμανία και είναι μία γυναίκα για την οποία δεν γνωρίζουμε πολλά για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.
Εργαζόταν ως υπηρέτρια και ήταν γενικά ένα σεβαστό πρόσωπο της κοινότητας, όμως η συνέχεια της ιστορίας απέχει έτη φωτός από την καλοκάγαθη μέχρι τότε προσωπικότητά της. Οι κατηγορίες ήρθαν το 1587, όταν πλέον βρισκόταν σε μεγαλύτερη ηλικία.
Η Βαλπούργκα ήταν χήρα, φτωχή, και κατά πάσα πιθανότητα άτεκνη, ενώ πολλοί της καταλόγιζαν μεταξύ άλλων και την τρέλα. Κανείς δεν περίμενε όμως ότι σύντομα θα ανακηρυσσόταν ως μία από τις πιο επικίνδυνες μάγισσες της χώρας.
Κατηγορήθηκε για άσκηση μαγείας και άλλα εγκλήματα, από τα οποία κανένα δεν μπορούσε να στηριχθεί με επιχειρήματα και αποδείξεις. Οι περισσότερες κατηγορούμενες που βρέθηκαν στη θέση της καταδικάζονταν με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο, έτσι η μόνη ευκαιρία της να γλιτώσει ήταν να ομολογήσει τα εγκλήματά της και να ελπίζει σε μια «ευγενική» ετυμηγορία από κάποιον μετριοπαθή δικαστή.
Η ομολογία που προσέφερε στο κοινό της δίκης, αντίθετα, λειτούργησε σε βάρος της. Ομολόγησε πως όταν έμεινε χήρα το 1556, κοιμήθηκε με έναν δαίμονα ονόματι Federlin. Η αιτία για τη σεξουαλική συνεύρεση ήταν μια σειρά υποσχέσεων που της έδωσε, γλιτώνοντάς την από τη φτώχεια και την ανέχεια.
Ως αντάλλαγμα, όμως, της ζήτησε να πουλήσει την ψυχή της. Μάλιστα, σύμφωνα με την ιστορία, την οδήγησε ο δαίμονας στον ίδιο τον Διάβολο, έναν ψηλό άντρα με μακριά γκρίζα γενειάδα σύμφωνα με την κατάθεσή της.
Η γυναίκα ομολόγησε πως την προσκάλεσε να κάνουν διάφορα ανίερα πράγματα και, όπως σε πολλές άλλες ιστορίες μαγείας, την διέταξε να καταστρέψει τα ιερά σκεύη που είχε κλέψει από μια εκκλησία. Εκτός από αυτά, η γυναίκα ομολόγησε πως της έδωσε μια δηλητηριώδη αλοιφή, την επισκεπτόταν συχνά για να μοιραστεί το κρεβάτι της, ακόμα και στη φυλακή, μετά τη σύλληψή της.
Συνολικά, ομολόγησε σε μια σειρά από φρικτά εγκλήματα, ανάμεσα σε αυτά και δολοφονίες.
Με τέτοια βδελυρά «στοιχεία» δεν προκαλεί εντύπωση ότι η Βαλπούργκα καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά. Οι στάχτες της πετάχτηκαν στο ποτάμι χωρίς να ταφούν σύμφωνα με τις θρησκευτικές τακτικές και το όνομά της ξεχάστηκε.
Η παραπάνω ιστορία είναι μια από τις αμέτρητες αποδείξεις για τη διάδοση της μαγείας στην Ευρώπη και τη μανία που ακολούθησε με το κυνήγι μαγισσών.
Μία από τις πολλές ιστορίες, που αναμειγνύονται με μύθους, θρύλους και προκαταλήψεις, ένα ακόμα δείγμα της τρέλας που κυριαρχούσε τα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Αν η ηρωίδα της ιστορίας ήταν κατά συρροή δολοφόνος, αν οι διανοητικές της ικανότητες ήταν περιορισμένες ή αν απλά αποτελεί άλλον έναν μύθο, είναι μια ερώτηση που μάλλον θα μείνει αναπάντητη.
Σίγουρα πάντως ταιριάζει στη θεματολογία του άρθρου, μιας και υπάρχουν πολλοί που θεωρούν πως και μόνο το όνομά της δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η προσπάθεια των ανθρώπων της εποχής να εκλογικεύσουν πράγματα που αδυνατούσαν να εξηγήσουν, δανειζόμενοι το όνομα μιας Αγίας για να κατασκευάσουν μια τόσο επικίνδυνη μάγισσα.
Η μαγεία του μεσαίωνα δεν εξαλείφθηκε με το πέρασμα των αιώνων, παρά άλλαξε μορφή και τρόπο διάδοσης.
Η αρχετυπική μάγισσα πρωταγωνιστεί σε βιβλία όπως Οι μάγισσες του Ίστγουικ, στη Νάρνια, στο Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου στο πρόσωπο της Μελισάντρε, ενώ η μικρή και μεγάλη οθόνη έχουν εξελίξει περεταίρω την μυθοπλασία γύρω από τη μαγεία και τις μάγισσες που την ασκούσαν.
Έτσι έχουμε το Blair Witch, τις ταινίες Halloween, την ανεπανάληπτη Αντζελίνα Τζολί στο Maleficent και τον Νίκολας Κέιτζ στο Season of the Witch.
Η μαγεία, οι γιορτές της και τα πρόσωπα που την εξασκούσαν είναι κομμάτι του παρελθόντος μας. Έτσι, το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου ερεύνησε τις διαπιστευμένες ιστορίες μαγείας της Σκωτίας και δημιούργησε έναν διαδραστικό χάρτη (το link βρίσκεται στις πηγές) στον οποίο απεικονίζονται όλες οι περιπτώσεις μαγείας, οι δίκες, αλλά και τα εμπλεκόμενα άτομα σε υποθέσεις μαγείας στη Σκωτία των προηγούμενων αιώνων.
Στις 30 του μήνα, λοιπόν, όταν η νύχτα θα τυλίγει τον κόσμο σας, όταν το φεγγάρι θα βρίσκεται ψηλά να σας κοιτάζει, χλομό και μακρινό, ίσως ακούσετε κάποιον θόρυβο στην αυλή ή το μπαλκόνι σας. Μπορεί να είναι μονάχα ο άνεμος που τραγουδάει το θλιβερό ρυθμό του, αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο, κάτι πέρα από τον κόσμο της λογικής. Κάτι που κρατάει σκούπα και φοράει μυτερό καπέλο…