Elisabetta Frezza: Η Δύση κατά συρροή δολοφόνος και τα παιδιά που δολοφονήθηκαν
Κοίταξε τους στα μάτια τους. Σε οδηγούν αλλού. Το Αλλού που τρομάζει τόσο πολύ τη Δύση που λατρεύει το τίποτα.
Πεθαίνουν σαν ανθοδέσμες παιδιά μ' αυτά τα μάτια. Πεθαίνουν στο μέτωπο του πολέμου. Παραμένουν στην ανωνυμία της ιστορίας και στις καρδιές των μανάδων τους, σπαρασσόμενοι μαζί τους αλλά καταδικασμένοι να παραμείνουν ζωντανοί για να βιώσουν τον μεγαλύτερο πόνο.
Πεθαίνουν σαν ανθοδέσμες, όχι επειδή μισούν ο ένας τον άλλον σε σημείο να σκοτώνονται μεταξύ συμπατριωτών και συγγενών, αλλά επειδή κάποιος στην άλλη άκρη του κόσμου κάθεται στην κονσόλα και μετακινεί τα εικονίδια ενός δολοφονικού βιντεοπαιχνιδιού.
Και γελάει, και διασκεδάζει, και τραβάει το λουρί των Ευρωπόιδων Τσιουάουα, που παράγουν σάλια και πηδάνε κατόπιν εντολής, τώρα πλέον ταυτισμένοι στον ρόλο των δούλων χωρίς ελπίδα λύτρωσης.
Αξίζει να θυμηθούμε, ex multis, τα λόγια του Γιάνκη άκρως δημοκρατικού γερουσιαστή των (Λίντσεϊ) Γκράχαμ: «Μου αρέσει ο δρόμος που ακολουθούμε. Με αμερικανικά όπλα και χρήματα, η Ουκρανία θα πολεμήσει τη Ρωσία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό»· όπου, αποσταγμένη σε μια γραμμή, κατάμουτρα σ' ολόκληρο τον κόσμο η πορνογραφική περιφρόνηση για τη ζωή και τον θάνατο (εκείνων των άλλων, προφανώς αυτοί βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας).
Αλλά, σ' εκείνη την απελπισμένη Δύση δεν αρκούν οι σωροί από ανώνυμα πτώματα. Έχον ανάγκη το αίμα των συμβόλων.
Ο Βλάντεν Τατάρσκι ανατινάχθηκε στον αέρα, όπως η Δαρεία Ντούγκινα. Αυτή στη Μόσχα, αυτός στην Αγία Πετρούπολη. Με διαφορά μερικούς μήνες, ίδια μέθοδος, ίδιο κίνητρο, ίδιος στόχος.
Ήταν και οι δύο δημοφιλείς (influencers), όπως λένε στη φρικτή ορολογία της εικονικής εποχής (εδώ έχουμε τους Ferragnez, στον καθένα ο δικός του) και πολεμούσαν για τη πατρίδα τους με τα όπλα των ιδεών. Ήταν νέοι, όμορφοι, τους ακολουθούσαν, τους εκτιμούσαν. Επικίνδυνα παραδείγματα, αγκάθια για το αναίμακτο, ξεφτιλισμένο και ετοιμοθάνατο σώμα του αντιπάλου, που απλά δεν θέλει πια νέους· εκτός κι αν είναι άδειοι, παραμορφωμένοι και περήφανοι γι' αυτή τους την παραμόρφωση.
Οι ειδήμονες του καθεστώτος του Κιέβου –φανατικοί που καλλιεργήθηκαν και υποκινήθηκαν από φανατικούς– χάρηκαν. Η προπαγάνδα των δικών μας ΜΜΕ, όπως πάντα, δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Η Repubblica έχει το θάρρος να χαρακτηρίσει το φτωχό θύμα ως «Ουκρανό κλέφτη που έγινε μπλόγκερ για λογαριασμό της Μόσχας». Ο Βλάντεν καταγόταν από το Ντονμπάς κι ήταν πολεμικός ρεπόρτερ, για να τεκμηριώσει την πραγματικότητα μιας σύγκρουσης που εξιστορήθηκε ανάποδα από αντιγραφείς και κεντητές των πρακτορείων Τύπου που ευθυγραμμίζονται με το ρήμα, για τους οποίους όλα αξίζουν τώρα και, πράγματι, κάθε ψέμα είναι ένα μετάλλιο.
Με τον ίδιο τρόπο, χωρίς ντροπή, το συνηθισμένο αστείο της εσωτερικής διευθέτησης λογαριασμών αναπηδά μεταξύ Ρώσων και Ρώσων: που ανατινάζουν μόνοι τους αγωγούς και γέφυρες, αυτοκίνητα και καφετέριες, φυσικά από έναν ενδημικό, ακαταμάχητο μαζοχισμό.
Αντ' αυτού. Αντιθέτως η αλήθεια είναι αυτονόητη και αδύνατο να κρυφτεί. Ο Βλάντεν είναι το δεύτερο σημείο που μένει στο πεδίο της μάχης από τον κατά συρροή δολοφόνο, του οποίου τα εγκλήματα ακολουθούν ένα ακριβές πολεμικό-εσωτερικό τελετουργικό. Το σημάδι της δολοφονίας του είναι το ίδιο σημάδι με αυτό της Δαρείας, και είναι αυτό του τρόμου: αν κάποιος σκέφτεται, μιλάει, πιστεύει, ζει, δεν χρειάζεται να αισθάνεται ασφαλής ούτε στο σπίτι του. Ειδικά αν είναι στη λουλουδένια ακμή του.
Άλλωστε, ο πόλεμος των παγκόσμιων επιδρομέων, μονοπωλίων της δημοκρατίας, δεν γνωρίζει κώδικα τιμής: είναι ένας πόλεμος μηδενιστικός και αποσυντεθειμένος, που παίζεται αποκλειστικά και μόνο με την εξαπάτηση και την ικανοποίηση της καταστροφής. Επί της ουσίας, ας το θυμηθούμε κι αυτό, για να αναλογιστούμε την προδιαγεγραμμένη προδοσία των ίδιων διεθνών συμφωνιών, που υπογράφηκαν με ψυχικό απόθεμα, όπως συνέβη στο Μινσκ για τη ρητή ομολογία του προδότη.
Δεν είναι μόνο ένας φυσιολογικός και γεωπολιτικός πόλεμος, αλλά ένας βιολογικός και πνευματικός πόλεμος, ένας πόλεμος ανάμεσα στο τίποτα και τον πολιτισμό, ανάμεσα στο τίποτα και το νόημα των πάντων. Το επίκεντρό του σήμερα είναι η γηραιά ήπειρος σε προχωρημένη κατάσταση αποσύνθεσης.
Άλλωστε, το κλειδί για να κατανοήσουμε τις διαβόητες ενέδρες του συλλογικού δολοφόνου μας προσφέρεται ζωντανά, αυτή την εποχή της Σαρακοστής, με τις εικόνες της ιστορικής Μονής των Σπηλαίων, τη Λαύρα Κιέβου, όπου διαμορφώνεται το ακατάσχετο μίσος -που μεταφράζεται σε ακατάσχετη βία- θεοί χωρίς Θεό προς τους ανθρώπους που προσεύχονται. Είναι ένα παράλογο, ανεξέλεγκτο μίσος που πηγάζει από τα σπλάχνα του κακού και εκδηλώνεται στην πιο αγνή του κατάσταση ενάντια στα πιο βαθιά ριζωμένα και ζωτικά σύμβολα των ιερών.
Είναι η δίψα για εκδίκηση που κρατά όρθια τον ακροδέκτη Δύση, η οποία δεν έχει πλέον ούτε τους πόρους να καταλάβει πώς, σε άλλες ακτές, ακόμη και τα βάσανα, ακόμη και ο θάνατος, έχουν το γιατί τους. Μακάρι δηλαδή να είναι γόνιμο.
«Το να κοιτάς ορισμένους νεκρούς είναι ταπεινωτικό», έγραφε ο Pavese [Τσέζαρε Παβέζε 1908-1950] στο "Το σπίτι στο λόφο". «Έχει κανείς την εντύπωση ότι η ίδια μοίρα που έφερε αυτά τα σώματα στο έδαφος, μας κρατά καρφωμένους να τα δούμε, να γεμίσουμε τα μάτια μας με αυτά. Για αυτόν τον λόγο, κάθε πόλεμος είναι ένας εμφύλιος πόλεμος: κάθε πεσμένος μοιάζει με αυτούς που παραμένουν και τους ρωτά γιατί».
Ιδού. Το πτώμα του Βλάντεν, όπως και της φίλης του Δαρείας, απαιτεί να έχουν δίκιο όσοι παραμένουν. Σε εμάς.
Αυτή η καταμέτρηση των παιδιών που σκοτώθηκαν την άνοιξη της ζωής τους, είναι η πιο άσεμνη απόδειξη του φθόνου μιας Δύσης που έχει ήδη πεθάνει από αυτοπροκαλούμενο θάνατο.
Ξεχνώ ότι μετά το πάθος υπάρχει και το Πάσχα.
Elisabetta Frezza
Για τη μεταφορά και τη μετάφραση Νίκος Κλειτσίκας
Σχετικό ➦ Αντίο Βλάντεν Τατάρσκι... Αθάνατος! Δεν ξεχνάμε... δεν συγχωρούμε!
Γεννήθηκε στη Μπολόνια (1967). Νομικός, Διδάκτορας Πανεπιστημίου της Πάδοβας, στο Αστικό Δικονομικό Δίκαιο. Μητέρα πέντε παιδιών.
Μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Ricognizioni".
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της "A/Simmetrie", της ιταλικής ένωσης για τη μελέτη των οικονομικών ασυμμετριών.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου "ContiamoCi!" (Να Μετρηθούμε!", που ιδρύθηκε από την ίδια και τους Dario Giacomini, Giorgio Agamben, Giovanni Frajese, που έδωσε και συνεχίζει να δίνει για την υποχρεωτικότητα του πειραματικού ορού και βαπτισμένο ως εμβόλιο. Αλλά και για ένα πραγματικό Σχολείο στην εκπαίδευση, μπροστά στη σημερινή αποδόμηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση