Litsa Nafpliotou Δεν ήταν Τούρκοι, Σύροι, Κούρδοι. Δεν ήταν εχθροί, δεν ήταν σύμμαχοι. Δεν ήταν κατάρα του Θεού και Βιβλική καταστροφή. Ήτα...
Litsa Nafpliotou
Δεν ήταν Τούρκοι, Σύροι, Κούρδοι.
Δεν ήταν εχθροί, δεν ήταν σύμμαχοι.
Δεν ήταν κατάρα του Θεού και Βιβλική καταστροφή.
Ήταν το Γκαζιάντεπ, μια από τις 5 φτωχότερες περιοχές στην Τουρκία.
Ήταν η Μαλάτια, η 6η φτωχότερη περιοχή της Τουρκίας με 40% Κούρδους πολίτες.
Ήταν το Ντιγιάρμπακιρ, που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο πληθυσμό Κούρδων που εξοντώνεται εδώ και χρόνια συστηματικά στην φτώχεια, στην ανεργία, στους μισθούς πείνας.
Ήταν το Χαλέπι των 32 χιλιάδων νεκρών στον πόλεμο της Συρίας. Το Χαλέπι που είναι στη δεύτερη θέση των συνολικών απωλειών του πολέμου. Το Χαλέπι που ισοπεδώθηκε. Το Χαλέπι που καταλήφθηκε από τους τζιχαντιστές, που είδε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες του να εκτοπίζονται.
Είναι αυτός ο κόσμος που έφτασε ως εδώ, έφτιαξε αυτήν την τεχνολογία, που είδε την επιστήμη να ακουμπά αυτά τα υψίπεδα και θέλει Ραφάλ και F-16 για να νιώσει ασφαλής. Και μένει γυμνός μπροστά στις φυσικές καταστροφές, που τον καταπίνει η Φύση κι η αυτοκαταστροφή του.
Είναι αυτός ο κόσμος που εγωπαθείς ηγέτες τάζουν μαζικές εξοντώσεις στους «εχθρούς» και κατάληψη νέων εδαφών και οικονομική ανάπτυξη μετά από σφαγές, όταν δε μπορούν να προφυλάξουν καν τους δικούς τους πολίτες από το σεισμό, το χιόνι, το κρύο, τις πυρκαγιές.
Είναι αυτός ο κόσμος που αφήνονται μειονοτικοί πληθυσμοί να εξοντωθούν από την φτώχεια σε μια ωραιοποιημένη εθνοκάθαρση.
Είναι οι στιγμές που νιώθεις πως ούτε το σπίτι σου δε μπορεί να σε προφυλάξει, γιατί είσαι μόνο λίγο λάδι στη μηχανή των «θαυμάτων» της οικονομίας τους, λίγο κρέας για τα κανόνια τους, ένας αριθμός για τις στατιστικές τους.
Είναι οι στιγμές που βλέπεις ότι πάνω στις τεκτονικές μας πλάκες ισορροπούν με τη βία οι ζωές μας, οι ζωές μας που αποδεικνύεται ξανά πως είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Είναι οι στιγμές που το ρήγμα στο πρόσωπο του γείτονα σκίζει το πρόσωπό σου.
"Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου."
Κυκλοθυμικος.
Απο Martha Imilla Kiriakidou
Είναι αυτός ο κόσμος που αφήνονται μειονοτικοί πληθυσμοί να εξοντωθούν από την φτώχεια σε μια ωραιοποιημένη εθνοκάθαρση.
Είναι οι στιγμές που νιώθεις πως ούτε το σπίτι σου δε μπορεί να σε προφυλάξει, γιατί είσαι μόνο λίγο λάδι στη μηχανή των «θαυμάτων» της οικονομίας τους, λίγο κρέας για τα κανόνια τους, ένας αριθμός για τις στατιστικές τους.
Είναι οι στιγμές που βλέπεις ότι πάνω στις τεκτονικές μας πλάκες ισορροπούν με τη βία οι ζωές μας, οι ζωές μας που αποδεικνύεται ξανά πως είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Είναι οι στιγμές που το ρήγμα στο πρόσωπο του γείτονα σκίζει το πρόσωπό σου.
"Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου."
Κυκλοθυμικος.
Απο Martha Imilla Kiriakidou
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση