TI ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ η (πανηγυρική) νίκη του Τζόκοβιτς...

Dimitris Tsirkas Ο Νόλε Τζόκοβιτς κέρδισε πανηγυρικά το Αυστραλιανό Όπεν, αυτό που πέρυσι τον έδιωξαν κακήν κακώς γιατί δεν είχε εμβολιαστεί...

Dimitris Tsirkas
Ο Νόλε Τζόκοβιτς κέρδισε πανηγυρικά το Αυστραλιανό Όπεν, αυτό που πέρυσι τον έδιωξαν κακήν κακώς γιατί δεν είχε εμβολιαστεί. Και ας υπήρχε απολύτως κανένας λόγος για να εμβολιαστεί – ήταν υγειέστατος, δεν ανήκε σε ομάδα υψηλού κινδύνου και κυρίως, είχε νοσήσει!.
Το άλλο δε επιχείρημα περί συλλογικής ανοσίας το έστειλε κουβά το νούμερο 2 της Pfizer όταν ομολόγησε μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο ότι το εμβόλιό τους δεν ελέγχθηκε ποτέ για το αν σταματά τη μετάδοση. Κάτι που αποδείχθηκε και στην πράξη ότι δεν κάνει, αφού οι εμβολιασμένοι και νοσούν και μεταδίδουν.
Επιπλέον, ο Τζόκοβιτς δεν είναι αντιεμβολιαστής, δεν μίλησε κατά του εμβολίου, δεν προέτρεψε τον κόσμο να μην εμβολιαστεί. Υποστήριξε μόνο το δικαίωμά του να επιλέξει αν θα υποβληθεί σε μια ιατρική πράξη. Αυτό που μέχρι πρόσφατα θεωρούταν αυτονόητο.
Γιατί λοιπόν έπρεπε να τιμωρηθεί ο Τζόκοβιτς; Για λόγους πειθάρχησης, φυσικά, στον υποχρεωτικό εμβολιασμό που επέβαλαν τα δυτικά κράτη, καταπατώντας τα πιο θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Και όταν αρνήθηκε, όχι μόνο του απαγόρευσαν να αγωνίζεται, αλλά εξαπέλυσαν εναντίον του και μια χυδαία εκστρατεία δολοφονίας χαρακτήρα στην οποία πρωταγωνίστησαν τα λεγόμενα προοδευτικά μέσα (Guardian, NYT, WP κλπ.). Τον έβγαλαν από ψεκασμένο και αντιδραστικό, μέχρι εθνικιστή και δολοφόνο.
Τα ίδια περίπου έλεγαν και εδώ για τον Σερβετάλη, επειδή αποσύρθηκε από μια παράσταση (τον Ρινόκερο του Ιονέσκο) διαμαρτυρόμενος για τον αποκλεισμό των ανεμβολίαστων από τα θέατρα, ακόμα και με αρνητικό τεστ.
Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν μακρινό παρελθόν και οι θιασώτες τους μας ζητούν να τα ξεχάσουμε, για να πάψει ο διχασμός!
Να ξεχάσουμε τα λοκντάουν, τις υποχρεωτικότητες και το αστυνομικό καθεστώς που τα επέβαλε. Την απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 6 το απόγευμα και το ξύλο από τους χωροφύλακες στις πλατείες.
Την καθημερινή τρομοκρατία από τα κανάλια με τεχνικές ψυχολογικού πολέμου (όπως παραδέχθηκε το βρετανικό κράτος) για να φοβηθεί ο κόσμος και να συναινέσει στην ολοκληρωτική ακύρωση των δικαιωμάτων του. Την καθολική ψηφιακή επιτήρηση που έφτασε μέχρι να μας σκανάρουν σαν τα γελάδια σε βιομηχανική φάρμα για να πιούμε έναν καφέ.
Να ξεχάσουμε τους νεοκαλβινιστές του επιστημονισμού που νομιμοποίησαν τη δυστοπία, συκοφαντώντας ταυτόχρονα όποιον τολμούσε να ψελλίσει την παραμικρή αμφιβολία στα δόγματα της θρησκείας τους.
Γιατί θρησκεία ήταν αυτό που υποστήριζαν, όχι επιστήμη. Κανονική, με τους παπάδες της – τα διαπλεκόμενα σούργελα, όπως ο Βασιλακόπουλος και η Παγώνη. Και τους φανατικούς πιστούς της, οι οποίοι ανέβαζαν φωτογραφίες στα σόσιαλ μίντια από τον εμβολιασμό τους, εκστασιασμένοι που έλαβαν τη θεία χάρη - συγγνώμη, το θαύμα της επιστήμης.
Να ξεχάσουμε τους νεοπροσήλυτους από την αριστερά και την αναρχία που πλειοδότησαν σε όλα τα παραπάνω. Εκείνους που απαιτούσαν να επιβληθεί καθολικός υποχρεωτικός εμβολιασμός, επικαλούμενοι τον Λένιν του 1919, και ζητούσαν ακόμη και την απόλυση των εργαζόμενων που δεν πειθαρχούσαν.
Τους αριστερούς γιατρούς με Σύνδρομο του Θεού (God complex) που έβρισκαν χάδι το πρόστιμο του ακροδεξιού Πλεύρη στους ανεμβολίαστους και ήθελαν να τους αφαιρεθεί η φορολογική ενημερότητα και να εξοριστούν στα βουνά (από τον Λένιν στον Στάλιν, μια δόση δρόμος).
Όχι, δεν θα ξεχάσουμε τίποτα. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, εκτός από ένα πρωτοφανές κοινωνικό πείραμα μαζικής χειραγώγησης και κρατικού αυταρχισμού, ήταν και ένα τεστ.
Ένα μεγάλο τεστ που έδειξε ποιοι καταφέραν, με αμφιβολίες και πισωγυρίσματα έστω, να διατηρήσουν την κριτική σκέψη, την πολιτική αυτονομία, εν τέλει, την ανθρωπιά τους, και ποιοι πρόθυμα έγιναν… ρινόκεροι.