ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΑΘΕΙΑ! «ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου...»

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης Όταν ο Κωνσταντίνος αποκαλύπτει. Ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου, τέως βασιλιά της Ελλάδος (αυτός ακριβώς ...

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης
Όταν ο Κωνσταντίνος αποκαλύπτει.
Ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου, τέως βασιλιά της Ελλάδος (αυτός ακριβώς ειναι ο τίτλος του εκλιπώντος) είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του επαρχιωτισμού και της προχειρότητος, με την οποία κυβερνιέται η Ελλάς από τούς κοντόφθαλμους κυβερνήτες, της κατωτάτης υποστάθμης νοοτροπίας της αντιπολιτεύσεως σε επίπεδο αναχρονισμού και ηθικής και, τέλος, της πλήρους αμορφωσιάς και αμάθειας της συντριπτικής πλειονότητος του ελληνικού πληθυσμού και των δημοσιογράφων του, αποτέλεσμα και αυτό της υποστάθμης του πολιτικού προσωπικού, που καθορίζει τις τύχες του λαού εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια.
Γράφω στην άγνωστη και ξενική για την πλειονότητα απλή καθομιλουμένη, τη μόνη ελληνική γλώσσα, που δεν έχει καμμία, μα καμμία, αμηχανία στο πώς θα πεί τα νοήματα και τα συναισθήματα με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς περιστροφές, και στο πώς κλίνει τις λέξεις στους χρόνους και στα πρόσωπα, δίχως να κακοποιεί τόν ήχο και την έννοια της καθεμιάς απ' αυτές. Τη γλώσσα που δεν είναι το κατασκεύασμα της καθαρευούσης των αρχαιόπληκτων διανοούμενων του 19ου αιώνα, ούτε και των διανοούμενων λαοπλήκτων δημοτικιστών του 20ου αιώνα, ίδια φτιαχτές και οι δύο. Μακρυά από το λαό και φανφαρόνικη η πρώτη, μακρυά δε από την ιστορία του και την Παιδεία η ξύλινη και φτωχή δεύτερη.
Αυτή η καθομιλουμένη διδασκόταν στα σχολεία μέχρι τα τέλη του '70, είναι η γλώσσα που οι νεοέλληνες ακούνε στις κλασσικές ελληνικές ταινίες χωρίς να ξενίζονται, αλλά δεν μπορούν ούτε να τη γράψουν πλέον, ούτε πολύ περισσότερο να τη μιλήσουν. Πρώτον, γιατί δεν τη διδάσκονται και δεύτερον διότι οι κλίσεις της μπορεί να σε χαρακτηρίσουν πολιτικά! Επειδή ακριβώς η σημερινή νεοελληνική δεν είναι γλώσσα απότυπώσεως συναισθημάτων και νοημάτων, αλλά ένδειξης πολιτικών φρονημάτων, επιβεβλημένη βιαίως για καθαρά πολιτικούς λόγους! Καί, όπως ακριβώς επί καθαρευούσης τελούσε υπό τρομοκρατία όποιος μιλούσε ή έγραφε δημοτική, έτσι και σήμερα επικρατεί ιδεολογική τρομοκρατία γιά όποιον τολμά να γράφει ή να μιλάει καθαρεύουσα ή ακόμη και την μεικτή καθομιλουμένη.

Επανερχόμενος στα του αποθανόντος, ξεκινώ τοποθετώντας τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
1. Ο εκλιπών δέν είναι τέως βασιλιάς. Είναι τέως βασιλεύς των Ελλήνων. Είναι τέως για τους Έλληνες, όχι για τον τίτλο του. Οι βασιλείς δεν χάνουν τόν τίτλο τους, χάνουν τη χώρα τους. Το βασίλειό τους. Το δημοψήφισμα του 1974 δεν ρωτούσε το λαό αν ήθελε να καταργηθεί ο βασιλεύς, αλλά η βασιλεία. Έτσι, ο Κωνσταντίνος δεν ήταν έκπτωτος βασιλεύς. Δεν εξέπεσε του θρόνου και αντικατεστάθη από άλλον. Εξέλιπεν ο θρόνος. Έμεινε χωρίς θρόνο.
Έτσι, κάθε φορά που οι αμαθείς δημοσιογράφοι, και οι εξ ίσου αμαθείς πολιτικοί, προσφωνούν τόν εκλιπόντα τέως βασιλιά ή έκπτωτο βασιλιά, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να φωνάζουν την αμάθειά τους και την απροθυμία τους να πληροφορούνται ο,τιδήποτε πέρα από την αρπακόλα, με τήν οποία γαλουχούνται να υπηρετούν το λαό.
Έχει αξία η παραπάνω γνώση; Έλα που έχει, παρά την κοντοφθαλμιά εκείνων που νομίζουν ανοήτως, ότι, αγνοώντας την, εξαφανίζουν και τη βασιλεία. Γιατί οι βασιλικοί οίκοι υπάρχουν στην Ευρώπη και εχουν ισχύ, είτε αρέσει είτε όχι. Σε κοινωνικό επίπεδο, σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ποικίλων άλλων σχέσεων.
Για παράδειγμα, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και η Γιάννα Αγγελοπούλου, πήραν τεράστια βοήθεια από τη μεσολάβηση του Κωνσταντίνου στίς Ολυμπιακές Επιτροπές και Ομοσπονδίες, καθώς και στίς πολύ υψηλές γνωριμίες και συγγένειές του, προκειμένου να διευκολυνεί τόσο η ανάθεση της Ολυμπιάδας του δέν έμαθε ποτέ, μήτε και σήμερα φυσικά ο ελληνικός λαός, δέσμιος ενός συμπλεγματικού, αμαθούς και χυδαίου πολιτικού συστήματος.
Γιά την πολιτική ισχύ τών βασιλικών οίκων δέν χρειάζεται να ξοδέψει κανείς πολλή μελάνη, παρά να δεί πώς η επαρχιωτική και νανοειδής ελληνική κυβέρνηση έσπευσε ασθμαίνουσα να αναβαθμίσει την εκπροσώπισή της στήν κηδεία του βασιλέως, τέως της Ελλάδος, Κωνσταντίνου, διά τού (και όχι "με τόν") αντιπροέδρου κ Πικραμένου.
2. Αυτό το τελευταίο μου δίνει τήν ευκαιρία να δείξω την επιπόλαια και πρόχειρη νοοτροπία, με την οποία πολιτεύεται η κυβέρνηση. Η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα του εκλιπόντος, αλλά και σε σοβαρότερα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Που είναι πολύ κρίσιμα για την ευημερία και ανεξαρτησία τής χώρας, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Η κυβέρνηση γνωρίζει εδώ και εβδομάδες ότι ο Κωνσταντίνος νοσηλεύεται, υποστηριζόμενος μηχανικά, στο "Υγεία". Γνωρίζει, επίσης, ότι γιαυτό το λόγο βρίσκονται στή χώρα και διαμένουν στη Μεγάλη Βρετανία, στο Σαίν Τζωρτζ Λυκαμπέτους, στό σπίτι της Βασ. Σοφίας και στο Ψυχικό όλα τα μέλη της βασιλικής οικογενείας, παιδιά, εγγόνια, σύζυγοι και γαμπροί. Επομένως, γνωρίζει ότι επίκειται ο θάνατός του. Εάν δέν το εγνώριζε, δεν είναι κυβέρνηση.
Γνωρίζοντας ότι επίκειται ο θάνατος εδώ και εβδομάδες, άρχισε τίς εργασίες καθαρισμού του Τατοϊου μόλις ανηγγέλθη το μοιραίο! Δηλαδή, ούτε ένας από τούς συμβούλους του πρωθυπουργού, μήτε και ο υποτιθέμενος πεπειραμένος ίδιος, σκέφτηκε εγκαίρως το απολύτως προφανές: Ότι όλοι οι Ευρωπαϊκοί βασιλικοί οίκοι θα παραστούν στήν κηδεία, διότι όλοι είναι συγγενείς, ένα σόϊ, και στηρίζουν το στάτους τους.
Και, ερχόμενοι όλοι, θα ήταν ντροπή να βρεθούν μπροστά στό σκουπιδαριό και την αφροντισιά τής περιοχής, με τα οποία άλλωστε συζούν οι νεοέλληνες μπροστά στα σπίτια τους και στούς δρόμους τους κάθε μέρα σε όλη τη χώρα, σε πόλεις και σε χωριά χωρίς να τους ενοχλεί καθόλου.
Για το θεαθήναι, λοιπόν, η καθαριότητα και η ευταξία και πάντα τελευταία στιγμή. Άκρως ελληνικόν.
3. Ενώ, λοιπόν, καθάριζε η κυβέρνηση το Τατόϊ, ήταν φανερό ότι είχε πλήρη άγνοια για τη νοοτροπία τών Οίκων, ακόμη και αυτών, που είναι ισχυροί, όπως τής Βρετανίας, τής Σουηδίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας, οι οποίοι αλληλοστηρίζονται και, επομένως, υπήρχε σφοδρή πιθανότητα να παραυρεθούν στήν κηδεία και την ταφή. Κι αυτή η άγνοια δέν είναι ήσσονος σημασίας. Είναι άγνοια βασικών κανόνων της διεθνούς πολιτικής. Του διεθνούς παιχνιδιού. Καμμία έκπληξις γιά μία χώρα, της οποίας την εξωτερική πολιτική ασκούν ξένες δυνάμεις και όχι οι εγχώριες κυβερνήσεις. Οι οποίες, απλώς αποδέχονται και εφαρμόζουν τις έξωθεν υποδείξεις.
Μία σοβαρή κυβέρνηση δέν περιμένει από ξένους πρίγκιπες να τής υποδείξουν ποιοί και πότε και υπό ποιά ιδιότητα θα επισκευθούν τη χώρα, και μάλιστα την τελευταία στιγμή. Γνωρίζοντας από καιρό την κατάσταση του Κωνσταντίνου ώφειλε να καλέσει τους συγγενείς και να τους υποδείξει τα της κηδείας και του Πρωτοκόλλου, ορίζοντας χρόνο, τόπο και συνθήκες. Ως εκπρόσωπος κυριάρχου κράτους. Όχι ως παρατηρητής εξ αρχής και ως υποδεέστερος διαπραγματευτής, που δεν ξέρει και τι να κάνει, εκ τών υστέρων.
4. Έχοντας ήδη πεθάνει ο άναξ, τέως της Ελλάδος, η κυβέρνησις παλινδρομεί. Να εκτεθεί η σωρός σε προσκύνημα ή όχι; Και, μετά το πρώτο "όχι", αποφασίζει να επιτρέψει τήν έκθεση στο παρεκκλήσι της Μητροπόλεως, κάνοντας, όμως, ταυτοχρόνως, τήν προσέγγιση όσων θέλουν να φθάσουν εκεί, σχεδόν αδύνατη έως βασανιστική! Σε ένα κράτος, όπου η ελευθερία της πίστης είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα και τους νόμους. Εκτός από τήν πίστη, που δεν βολεύει άλλες πίστεις...
Είναι περιττό να αυτοσυστηθώ ώς εχθρός κάθε είδους αυταρχικής εξουσίας και ως αθεράπευτος θιασώτης της άμεσης συμμετοχικής Δημοκρατίας, στήν οποία συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες, όχι μόνον ώς ψηφοφόροι, αλλά και ως λειτουργοί της. Μπορεί να ακούγεται ουτοπικό και αναρχικό, αλλά αυτό είναι τό μόνο σύστημα που τιμά τόν άνθρωπο ώς προσωπικότητα και το κοινωνικό σύνολο ώς οντότητα.
Υπό αυτή τή θέση, λοιπόν, κάθε εμπόδιο σε οποιονδήποτε να ασκήσει τήν πίστη του, εφόσον δεν βιαιοπραγεί αδίκως, είναι όχι μόνο απαράδεκτη, αλλά και προσβλητική, ακόμη και για μιά κατ' ευφημισμόν Δημοκρατία σαν την ελληνική. Και είναι απαράδεκτο εκείνοι που κυβερνούν τη χώρα να έχουν και να εφαρμόζουν τέτοια νοοτροπία. Επειδή, τέτοια νοοτροπία προσομοιάζει περισσότερο σε αυταρχισμό και σε φοβοκρατία, που, δυστυχώς πρωταγωνιστούν και στήν ελληνική οικογένεια καί στήν πολιτική κονίστρα.
Επειδή, τόσο η οικογένεια όσο και η κονίστρα στήν Ελλάδα γαλουχούν παιδιά και πολίτες να αποδέχονται μόνο τις δικές τους απόψεις και να απορρίπτουν, μισούν, φοβούνται κάθε άλλες. Γιαυτό προσομοιάζει περισσότερο πρός μία εκφασισμένη κοινωνία. Το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινώς σε σπίτια, σχολεία, κόμματα και στούς δρόμους.
5. Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση απέδειξε ότι στερείται σοβαρότητος στήν αντιμετώπιση ενός ζητήματος, γύρω από το οποίο ώφειλε να γνωρίζει βασικά θέματα εξωτερικής πολιτικής, που δέν τά γνωρίζει. Θέματα διεθνούς σκακιέρας, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα ελληνικής Ιστορίας, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα Πρωτοκόλλου, που δεν τα γνωρίζει. Θέματα Δημοκρατίας, που δεν τα γνωρίζει.
Ο Κωνσταντίνος βασίλεψε στην Ελλάδα. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Έχασε το θρόνο μετά από το δημοψήφισμα του 1974. Το θρόνο, όχι τόν τίτλο. Τότε συγκέντρωσε το 30% τών ψήφων. Δηλαδή, το ένα τρίτο τών ψηφοφόρων, που ήταν το 80% των εγγεγραμμένων, όχι σαν και σήμερα που πάει το 60% και ψηφίζει. Αυτό το 30%, σε μιά Δημοκρατία οφείλει κανείς να το σεβαστεί. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί. Σήμερα μπορεί να είναι 5% ή 10%. Αλλά, είναι τόσο αξιοσέβαστο όσο κάθε άλλο ποσοστό κάθε άλλης άποψης, που διεκδικεί και την ψήφο του λαού.
Σε μιά χώρα με σοβαρές κυβερνήσεις και σοβαρούς πολίτες, χωρίς συμπλέγματα, ο Κωνσταντίνος θα κηδευόταν με τιμές βασιλέως, όπως είναι ο τίτλος του. Όχι εν ενεργεία βασιλεύοντος. Αλλά, βασιλέως. Γιά να τιμηθεί ο τίτλος του. Όχι της Ελλάδος, γιατί αυτόν τόν τίτλο τόν έχει χάσει. Και με τιμές αρχηγού κράτους, για να τιμηθεί η ελληνική Ιστορία, γιατί ήταν αρχηγός του ελληνικού κράτους, χωρίς να έχει επιβληθεί αντισυνταγματικά. Και η Ιστορία ενός κράτους δέν μπορεί να διαγράφει εποχές της, όπως διαγράφουν τα αυταρχικά καθεστώτα τούς μή αρεστούς από τις φωτογραφίες. Και να μήν κηδευτεί ως ιδιώτης, γιατί δεν αναγνωρίζεται πουθενά διεθνώς ως ιδιώτης. Απλώς γελοιοποιείται η κυβέρνηση και η χώρα έτσι. Αποδεικνύοντας πόσο τρέμει από φόβο μπροστά στίς αλήθειες που έχουν αντίκτυπο. Που απαιτούν γενναιότητα και σοβαρότητα. Έτσι κι αλλιώς, για το διεθνές περιβάλλον, η χώρα είναι γελοία με τον τρόπο, που εδώ και χρόνια πολιτεύεται. Από συμπλεγματικές κυβερνήσεις ενός λαού, που τόν γαλουχούν συμπλεγματικό επί δεκαετίες.
Τα παραπάνω, τυπικώς και ουσιαστικώς επιβεβλημένα χωρίς συμπλέγματα, δεν τιμούν απλώς τόν εκλιπόντα, τήν κυβέρνηση, το λαό, τους συγγενείς και την Ιστορία. Είναι εγγύηση και δείχνουν το αυτονόητο, ότι κάθε ένας έχει το δικαίωμα να τιμηθεί σ αυτόν τόν τόπο, έτσι όπως έζησε, με μοναδική εξαίρεση εκείνους που στράφηκαν ενόπλως εναντίον του λαού. Οι οποίοι στερούνται αξιώματος.
Γιατί, αν η Δημοκρατία αρνηθεί σε κάποιον τήν τιμή για λόγους ιδεολογικής μικρόνοιας, υπάρχει κίνδυνος, για να μήν πω βεβαιότητα, ότι αύριο θα τήν αρνηθεί και σε άλλους για τους ίδιους λόγους, από άλλη πλευρά. Επειδή η Ιστορία κάνει κύκλους. Και η χώρα, καμμία πολιτισμένη χώρα, δεν έχει την πολυτέλεια τών καταστροφικών διχασμών. Παρ' όλο που τους σπέρνουν άφρονες αδιακόπως στήν Ελλάδα.
Το πλεονέκτημα της Δημοκρατίας είναι ότι παρέχει απόλυτη ελευθερία πίστεως και διακινήσεως ιδεών. Και το αδύναμό της σημείο είναι το ίδιο ακριβώς. Γιαυτό και το ακροτελεύτειο άρθρο του εκάστοτε Συντάγματος αφήνει τη υπεράσπισή της όχι στό στρατό ή στίς κυβερνήσεις, αλλά στόν - υποτιθέμενο- υπέρτατο κυριάρχο: Το λαό. Φυσικά, μόνο ένας λαός από μορφωμένους και συνειδητούς Πολίτες είναι ικανός να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία χωρίς να τή μετατρέψει σε δικτατορία ή σε οχλοκρατική ακυβερνησία. Είναι τέτοιος ο ελληνικός;
6. Η ελληνική αντιπολίτευση δεν υπολείπεται τής κυβερνήσεως σε επιπολαιότητα, συμπλεγματισμό και έλλειψη σοβαρότητος. Στήν εμπάθειά της και την αμορφωσιά της είναι, μάλιστα, χειρότερη. Τα γεγονότα περνούν από την κρίση της μέσα από παρωπίδες οπαδισμού, τίς οποίες στενεύουν ακόμη περισσότερο η απουσία μορφώσεως και το περίσσευμα φθόνου, μιζέριας, ηττοπάθειας και ρεβανσισμού.
Η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει τον Κωνσταντίνο με τυφλό φανατισμό και με τήν οπτική γωνία του 1965, λες και δεν έμαθε ποτέ τι πραγματικά έγινε το 1965, όταν ακόμα και κορυφαία στελέχη της ίδιας της Αριστεράς έχουν κατηγορήσει εκ των υστέρων, με στοιχεία, τον Γ Παπανδρέου ως υπαίτιο της Αποστασίας και του πολιτικού χάους που πυροδοτήθηκε. Χωρίς να υποβαθμίζουν τον καταστροφικό ρόλο του βασιλέως.
Και, ως ασόβαρη πολιτικά και κομματικά, αντί να έχει διδαχθεί από την Ιστρορία και να έχει καταλάβει τίς αιτίες και τα γεγονότα μέσα από τήν ανάλυση της εποχής της, ουρλιάζει με φρασεολογία πεζοδρομίου εκβάλλοντας ανιστόρητες κραυγές, απευθυνόμενη σε όχλο μάλλον παρά σε λαό. Δυστυχώς εισακουόμενη.
7. Δέν υπάρχει περιστατικό της νεοελληνικής Ιστορίας, που δεν έχει καταγραφεί λεπτομερώς. Και δέν υπάρχει καμιά (με ένα μ, ενώ το καμμία θέλει δύο και τονίζεται στήν παραλήγουσα) απορία όσον αφορά στα γεγονότα κάθε περιόδου. Έτσι, η περίοδος 1963-1965-1967 δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κανέναν Έλληνα να μήν τη γνωρίζει. Ξοδεύει ατελείωτες ώρες, άλλωστε, για να μάθει τα πάντα για τα σελέμπριτις, το πορνχαμπ, τα κουτσομπολια της γειτονιας των καναλιων και τις προσωπικες στιγμές του καθε συμπολιτη, όπου Γής, στο self star system του 21ου αιώνα.
Οι νεοέλληνες, παρ' όλα αυτά, αγνοούν την Ιστορία τους επειδή δέν τη διδάσκονται. Άλλοι γίνονται θύματα της κομματικής προπαγάνδας, που εμφανίζει τα γεγονότα όπως θέλει, αποσιωπώντας όσα δεν τη βολεύουν, και ερμηνεύοντάς τα κατά τις ιδεολογίες της, άλλοι απομνημονεύουν ό,τι αρπάζουν στόν αέρα από τους γονείς, τους συγγενείς, την τηλεοπτική μυθιστοριογραφία και τους φίλους και άλλοι διαβάζουν ό,τι εξυπηρετεί τις προσωπικές τους παρορμήσεις. Για το σχολείο ας μή μιλήσουμε. Γιατί είναι το φυτώριο τής αμάθειας και της κατευθυνόμενης Ιστορίας.
8. Ο Κωνσταντίνος, όπως ομολόγησε και ο ίδιος εκ των υστέρων, ήταν ανώριμος να αντιμετωπίσει τήν κρίση της δεκαετίας του 1960. Όπως παραδέχτηκε, δεν χειρίστηκε σωστά τήν επιθυμία του Γ Παπανδρέου να αναλάβει το υπουργείο Στρατιωτικών, απολύοντάς τον (ενώ μέχρι σήμερα ο λαός μαθαίνει ότι ο Γέρος παραιτήθηκε) με αποτέλεσμα να κυλήσει η χώρα σε ένα ντόμινο πολιτικού χάους, που οδήγησε στή δικτατορία δύο χρόνια αργότερα.
Σ αυτή τήν περίοδο, '65-'67, οργίαζε το ανακτορικό παρασκήνιο με τις βραχύβιες κεντρώες κυβερνήσεις, μέχρι τήν δεξιά κυβέρνηση Κανελλόπουλου, η οποία ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές (Μάϊο του '67) και ανατράπηκε από τους συνταγματάρχες. Επίσης, έκανε τεράστιο λάθος να ορκίσει την χουντική κυβέρνηση, παρ όλο που ο ίδιος, μέχρι το τέλος της ζωής του επέμενε, ότι φοβόταν πως σε αντίθετη περίπτωση θα προκαλούσε αιματοχυσία στο στράτευμα και στο λαό.
Αυτά μπορεί κανείς να του χρεώσει αντικειμενικά γιά την περίοδο της βασιλείας του. Και για το πρώτο, ο Παπανδρέου ήθελε να αντικαταστήσει τον τότε υπουργό του των Στρατιωτικών Γαρουφαλιά , γιατί είχε αρχίσει η δικαστική διαδικασία γιά τήν οργάνωση τών δημοκρατικών αξιωματικών με το όνομα ΑΣΠΙΔΑ, φήμες έλεγαν ότι ήταν αναμεμειγμένος ο γιός του πρωθυπουργού Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Γέρος ήθελε να ελέγχει την κατάσταση του στρατεύματος ο ίδιος, ώστε να μη χρεωθεί τους οργανωμένους ή το γιό του. Αλλά, αυτά δεν τα μαθαίνουν οι νεοέλληνες των κομματικών σωλήνων.
Επίσης, ο Κωνσταντίνος στίς συνεντεύξεις του για το θέμα αποκρύπτει ότι όταν ο Παπανδρέου του ζήτησε να αντικαταστήσει ο ίδιος τον Γαρουφαλιά, και του το αρνήθηκε, γιατί θεώρησε επικίνδυνο ρήξεων να είναι αυτός αρχηγός του στρατεύματος κατά το Σύνταγμα, και ο πρωθυπουργός υπουργός του Στρατεύματος, ο Παπανδρέου του είπε "τότε είμαι υποχρεωμένος να σάς υποβάλω αύριο γραπτώς την παραίτησή μου". Και ο Κωνσταντίνος απάντησε επιπολαίως "την αποδέχομαι και προφορικώς". Έτσι, με το "προφορικώς", που αποτελεί και αυτοστιγμή απόλυση του πρωθυπουργού, ξεκίνησαν όλα. Γιατί, τα κορυφαία στελέχη της Ενώσεως Κέντρου ήταν εντελώς αντίθετα με την παραίτηση και με τη ρήξη με τα ανάκτορα, διαβλέποντας τι επίκειται. Και μέχρι τήν επομένη θα είχαν μεταπείσει τον επίσης επιπόλαιο Παπανδρέου. Αλλά, είχε πλέον απολυθεί από έναν ανώριμο και υπερόπτη μονάρχη. Και η τραγωδία είχε αρχίσει.
7. Γιά τον νεοελληνικό λαό, που υφίσταται τον βομβαρδισμό των αμόρφωτων και φοβικών δημοσιογράφων από τα κανάλια, και των φοβικών ή υστερικών κομμάτων, χωρίς να έχει τις γνώσεις της ίδιας του της Ιστορίας για να κρίνει, δέν έχω πολλά να πώ.
Ο λαός είναι δημιούργημα αυτών που τον μορφώνουν. Κι αυτοί, που αποφασίζουν για τη μόρφωσή του είναι οι ίδιοι που τόν βυθίζουν στήν αμάθεια και την αμορφωσιά με τήν ανύπαρκτη Παιδεία στα σχολεία και την ανύπαρκτη νομιμότητα σε κάθε μορφή της καθημερινής κοινωνικής ζωής. Σε ένα κράτος ανομίας και αυθαιρεσίας, όπου ο νόμος που κυριαρχεί είναι ο θάνατός σου η ζωή μου. Είτε πρόκειται για τόν κεφαλαιούχο απέναντι στόν υπάλληλο, είτε γιά τόν δημόσιο και δημοτικό υπάλληλο απέναντι στόν πολίτη, είτε γιά τον έμπορο απέναντι στόν αγοραστή, είτε γιά τον μάστορα απέναντι στόν πελάτη, είτε για τον αστυνόμο και τον δικαστή απέναντι στούς αδύναμους, είτε για τόν βουλευτή και τόν κυβερνήτη απέναντι στούς ισχυρούς, είτε πρόκειται γιά τόν πολίτη απέναντι στούς κανόνες τών δρόμων ή απέναντι στούς νόμους. Ένα ντόμινο ανομίας και αυταρχικής εξουσίας. Αυτή είναι η χώρα.
Κατά τα άλλα, άν θα λέγεται ο Κωνσταντίνος βασιλιάς, αν θα ταφεί με τιμές κι αν είναι τέως ή όχι τον μάρανε τον νεοέλληνα και τα φυλαρχεία που τον κυβερνούν.
Όταν οι νεοέλληνες μάθουν ότι το να τιμάς τόν εχθρό σου και τον αντίπαλό σου είναι ένδειξη δύναμης, τότε θα μετακομίσουν από την Ψωροκώσταινα στήν Ελλάδα.