«ΟΤΑΝ βάζεις όλα σου τα λεφτά στην κατάρρευση του αντιπάλου...»

Γιάννης Παναγιωτόπουλος   Ο ιστορικός του μέλλοντος, αν δεν έχει πάρει λεφτά από την λίστα Πέτσα, θα γράψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε τα δέοντα ότ...

Γιάννης Παναγιωτόπουλος 

Ο ιστορικός του μέλλοντος, αν δεν έχει πάρει λεφτά από την λίστα Πέτσα, θα γράψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε τα δέοντα όταν η Αρχή για τη Διασφάλιση του Απορρήτου των Επικοινωνιών απέδειξε ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε υπουργούς και την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας και ο αρχηγός του έθεσε τον τότε πρωθυπουργό προ των ευθυνών του. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ωστόσο ότι η συνέχεια της ιστορίας θα έχει τον Κυριάκο Μητσοτάκη απολογούμενο σε κάποιο ειδικό δικαστήριο και τον Αλέξη Τσίπρα εκ νέου πρωθυπουργό της χώρας.

Με το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων στην κορύφωσή του, μετά από ένα εξάμηνο συνεχών αποκαλύψεων, η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να διατηρεί διαφορά περίπου 5 μονάδων στην πρόθεση ψήφου, όπως έδειξε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Prorata για το Attica tv. Το ότι οι δημοσκοπήσεις δε λένε όλη την αλήθεια, δεν σημαίνει ότι λένε ψέματα. Αν δεν προκύψει κάποια ακόμα σπουδαία ανατροπή, φαίνεται ότι τα δύο κόμματα θα μπουν στην τελική ευθεία πριν τις εκλογές με σαφές προβάδισμα των κυβερνώντων.

Κι αυτό συμβαίνει ενώ όλος ο πολιτικός και νομικός κόσμος αριστερότερα της Άννας Διαμαντοπούλου κρίνει τις παρακολουθήσεις και την προσπάθεια συγκάλυψής τους ως ένα από τα σοβαρότερα σκάνδαλα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει χάσει την στήριξη του διανοούμενου κέντρου, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μετρά σοβαρές ρωγμές, όμως η ψαλίδα δεν φαίνεται να κλείνει σημαντικά.

Το οξύμωρο του σχήματος γίνεται ακόμα πιο έντονο αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από εκείνους των δύο πρώτων χρόνων μετά την συντριβή του 2019. Από τότε που μέσα στον εγκλεισμό της καραντίνας άκουγες και ένιωθες ότι «δεν υπάρχει αντιπολίτευση». Κανείς δεν μπορεί πια να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει υπομονετικά στην λογική του ώριμου φρούτου. Υπάρχει αντιπολίτευση.

Τί φταίει λοιπόν; Μια βάσιμη εικασία λέει ότι ο κόσμος που βρίσκεται στο φάσμα των αναποφάσιστων ή όσοι δηλώνουν ότι την Κυριακή των εκλογών θα προτιμήσουν μια ανοιξιάτικη βόλτα, ενδεχομένως να στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ αν εκείνος παρουσιαζόταν όχι μόνο ως μια μηχανή ανάδειξης των σκανδάλων της Δεξιάς αλλά ως ένα πειστικό σύνολο εν αναμονή
δημοσίων λειτουργών, ικανών να χτίσουν μια καλύτερη καθημερινότητα για τους πολίτες και ένα δημοκρατικότερο μέλλον για την χώρα.

Παρά τις κατά καιρούς παρουσιάσεις προγραμματικών θέσεων σε διάφορους τομείς, όπως π.χ «το νέο ΕΣΥ», ποιός πραγματικά έχει καταλάβει τί θα αλλάξει στην πράξη αν ο Αλέξης Τσίπρας ξαναμπει στο Μαξίμου; Νέα και παλιότερα στελέχη κάνουν ηχηρή αντιπολίτευση στα τηλεοπτικά παράθυρα και την Βουλή, αλλά πόσους από αυτούς μπορεί κάποιος να τους φανταστεί ως αποτελεσματικούς αυριανούς υπουργούς; Στα κομματικά ΜΜΕ της Κουμουνδούρου προτάσσεται η φαυλότητα των απέναντι αλλά λίγα ακούμε και διαβάζουμε για τις κατευθύνσεις της επόμενης ημέρας. Με αυτά και μ’ εκείνα, αμφιβάλλω σοβαρά κατά πόσο η κοινωνική πλειοψηφία έχει εμπεδώσει πόσο διαφορετική θα είναι - ή θα ήθελε να είναι - μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετική όχι μόνο από αυτή της Νέας Δημοκρατίας αλλά και από την «πρώτη φορά, με μνημόνιο, περίπου Αριστερά».

Μαθαίνω από τους συναδέλφους του πολιτικού ρεπορτάζ ότι το επόμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναπτύξει δράσεις που θα στοχεύουν πρωτίστως στις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά ούτε αυτό μου ακούγεται αρκετό. Εξάλλου, για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν, η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες δεν αγνοεί την κοινωνία όπως επιδεικτικά έκανε στον μη προεκλογικό χρόνο. Χωρίς να ξεφεύγει από την νεοφιλελεύθερη ατζέντα της, εκμεταλλεύεται τον όποιο δημοσιονομικό χώρο για να δίνει βοηθήματα δεξιά κι αριστερά, να μειώνει αισθητά τους τελικούς λογαριασμούς της ενέργειας και να δημιουργεί, έστω κακοπληρωμένες και σε συνθήκες γαλέρας, θέσεις εργασίας. Αν κάποιος πιστέψει ότι ο Μητσοτάκης τον απάλλαξε από τη ρήτρα αναπροσαρμογής, δεν είναι πάμπτωχος για να τον γονατίζει ο πληθωρισμός και ταυτόχρονα το παιδί του βρήκε μια δουλειά στον ακμάζοντα τομέα του real estate, μάλλον θα ξαναψηφίσει ΝΔ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει όλες του τις δυνάμεις στην αντιπολίτευση, όλα του τα λεφτά στην κατάρρευση του αντιπάλου. Μια κατάρρευση που φαντάζει εύλογη αλλά δεν συμβαίνει. Μοιάζει η στρατηγική του κόμματος να στοχεύει περισσότερο στο να κόψει ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία, παρά στο να αυξήσει τις δικές της. Για όποιον και όποια θεωρεί αναγκαιότητα την ανάληψη της εξουσίας από μια παράταξη που νοιάζεται ουσιαστικά για την κοινωνική πλειοψηφία, η στροφή μοιάζει αναγκαία. Αν είναι εφικτή από το υπάρχον ανθρώπινο δυναμικό. Και αν δεν είναι ήδη αργά.