«Ο κύριος Πάτσης, η κυρία Βλάχου, ο κύριος Μητσοτάκης και οι επερχόμενοι...»

Από τον Παντελή Οικονόμου.  Είναι γνωστό ότι ο πλουτισμός στις μέρες μας έχει εξελιχθεί σε, περίπου μοναδικό, «λογικό» σκοπό και η επίτευξη...

Από τον Παντελή Οικονόμου. 

Είναι γνωστό ότι ο πλουτισμός στις μέρες μας έχει εξελιχθεί σε, περίπου μοναδικό, «λογικό» σκοπό και η επίτευξη του συνώνυμο της «επιτυχίας». Κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα, από την εργασία έως και την εμπλοκή στα κοινά, έχει περίπου εξοβελιστεί στο χώρο του περιθωρίου. Για την κατάπτωση αυτή μερίδιο ευθύνης έχουν και οι πολυάριθμες, αφόρητα συμβατικές, επιβραβεύσεις μετριοτήτων.

Αλλά το θερμοκήπιο στο οποίο ξεφυτρώνουν οι απόπειρες του καθενός να καζαντίσει είναι τα ήθη και τα έθιμα κάθε χώρας. Στην πατρίδα μας, παραδείγματος χάριν, έχει θεριέψει ξανά το (μη) σύστημα γνωστό ως «κονέ». Στο πλαίσιό του, το χρήμα (και μέσω αυτού η «επωνυμία», η «διάκριση και η «δόξα») αποκτάται μέσω αδιαφανών προσωπικών σχέσεων με βάση την συνενοχή και τελικά, την συγκρότηση κύκλων συμφερόντων. Ασφαλώς αυτή η πρακτική έχει και τις παρενέργειές της, με πιο «πιπεράτη» ανάμεσά τους την σύγκρουση συμμοριών με πιο συνηθισμένη κατάληξη την διευθέτηση. Με παράπλευρες απώλειες, επίσης συνήθως.

Αυτή η ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσης των συγκρούσεων στους κόλπους της εγχώριας «διαπλοκής» είναι που αποτρέπει και την, εκ των έσω, κατάρρευσή της. Όπως επίσης είναι περίπου αδύνατο αυτή η διάχυτη αναξιοκρατία και ανομία να γονατίσουν μπροστά σε καλοπροαίρετα ίσως, πλην αφελή, εκσυγχρονιστικά διαβήματα. Επειδή απλούστατα, στην εκμετάλλευση των νεωτερισμών της τεχνολογίας προηγούνται οι εκτός νόμου, ακολουθούν οι διωκτικές αρχές και τελευταία και καταϊδρωμένη έρχεται η νομοθετική αρχή. Με τη χρονική αυτή υστέρηση να υποβαθμίζει στην λαϊκή συνείδηση, δικαίως ή αδίκως, τους αντιπροσώπους μας σε συμπαίκτες συμφερόντων.

Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε ξανά τον τροχό. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της, χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία, βαρβαρότητας με την συγκέντρωση όλο και περισσότερου κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια είναι η επαναφορά της δημοκρατικής αρχής της ισονομίας από σύνθημα ευκαιρίας σε κοινό τόπο. Με αξιόπιστα όργανα διαφύλαξης της οριοθέτησης του, βεβαίως.

Ο κύριος Πάτσης
Η επιβολή της νομιμότητας είναι, πράγματι, το σημείο κλειδί. Η παραβατικότητα του κυρίου Πάτση, παραδείγματος χάριν, δεν ξεδιπλώθηκε λόγω κάποιου κενού νομιμότητας. Η νομοθεσία, πράγματι, απαγορεύει ρητά και την χρηματοδότηση του από τράπεζα για εξαγορά δανείων και την συμμετοχή του σε υπεράκτιες (offshore) εταιρίες και την διατήρηση της βουλευτικής του ιδιότητας.

Παρ’ όλα αυτά, «όλα τριγύρω αλλάξανε κι’ όλα τα ίδια έμειναν». Με τον χρόνο να κυλά και τον ίδιο να διαμαρτύρεται στους δικούς του «αφού τα ξέρατε όλα ρε παιδιά, εγώ θα την πληρώσω;» καμία κύρωση, έστω δίωξη κατά του κυρίου Πάτση και των, εν παρανομία, συμπαικτών του. Αδράνεια των δικαστικών αρχών, των μόνων με αρμοδιότητα και ευθύνη να αποκαταστήσουν την νομιμότητα, αλλά και την ζημιά από υπεξαιρέσεις και παράνομο πλουτισμό εις βάρος του ελληνικού δημοσίου και των, δημοσία δαπάνη, εν ζωή τραπεζών.

Η κυρία Βλάχου
Βεβαίως κυρώσεις προβλέπονται όχι μόνο για τον κύριο Πάτση και την παρέα του, αλλά και για λειτουργούς της Δικαιοσύνης σε περίπτωση που ασκούν πλημμελώς ή μεροληπτικά τα καθήκοντά τους. Εδώ έχουμε άλλο πρόσφατο παράδειγμα προς αποφυγήν, αυτό της κυρίας Βλάχου, εισαγγελέως αρμόδιας για την Ε.Υ.Π. Επικαλούμενη απόρρητο, απέφυγε, σε κοινοβουλευτική διαδικασία, να αποκαλύψει για ποιους λόγους συναίνεσε στην παρακολούθηση τηλεπικοινωνιών συμπατριωτών μας. Διατάχθηκε βέβαια ο υπηρεσιακός έλεγχος της. Καλός αλλά λίγος. Τίποτα λιγότερο από την κλήση της να απολογηθεί σε δικαστήριο, δεν αρκεί.

Θα υπενθύμιζε κάποιος ότι για την υπόθεση των παρακολουθήσεων έχει κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Αποδεικνύεται ότι η κίνηση αυτή δεν μας έκανε σοφότερους, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Είναι ίσως ευκαιρία να συζητηθεί αν ο σημερινός τρόπος ορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων από την κυβέρνηση είναι ο ενδεδειγμένος ή θα ήταν καλύτερη η επιλογή τους δια κληρώσεως μεταξύ των αντιπροέδρων τους. Και να μάθουμε, επί τέλους, λίγο πριν τις εθνικές εκλογές, τι υποστηρίζει κάθε κόμμα το οποίο ζητάει την ψήφο μας για το θέμα αυτό.

Ο κύριος Μητσοτάκης
Αλλά σε όλα όσα ζοφερά έχουν σωρευθεί στον δημόσιο χώρο μας, ήρθε, δίχως άλλο, να επικαθίσει το βασανιστικό ερώτημα «ποιος, επί τέλους, επιχείρησε να φυτέψει το παράνομο λογισμικό PREDATOR σε τηλέφωνα συμπατριωτών μας;». Η αδυναμία ή απροθυμία ανακάλυψης και αποκάλυψης των αυτουργών, φυσικών και ηθικών, έχει εκτοξεύσει στο μη παρέκει την ανασφάλεια του ελληνικού λαού, η οποία βρίσκεται ήδη στο κόκκινο για πολλούς και διάφορους λόγους.

Η ευθύνη της μη απάντησης βαρύνει, τυπικά και ουσιαστικά, τον Πρωθυπουργό, τον κύριο Μητσοτάκη και κανέναν άλλο. Ίσως βέβαια να έχει και αυτός συμβιβαστεί με την ιδέα να αναρωτηθεί, μετά από πολλές δεκαετίες, «ποιος, επί τέλους, κυβερνά αυτό τον τόπο;». Ερώτημα ρητορικό βέβαια, αν δεν συνοδεύεται με την αποχώρησή του.

…και οι επερχόμενοι
Υποστήριξα ήδη ότι θα ήταν λάθος να εναποθέσουμε ελπίδες σε συμπλοκές διαπλεκόμενων, πολύ περισσότερα να τοποθετούμαστε υπέρ του ενός ή του άλλου διάδικου κακεργέτη. Αλλά το μεγαλύτερο ίσως λάθος θα ήταν η ανοχή, πολύ περισσότερο η εκδήλωση προτίμησής μας, προς τον ένα ή τον άλλο, ήδη προβαλλόμενο, δελφίνο από την ίδια γούρνα της διαπλοκής με πιστωτές, συμμάχους και εγχώριους ισχυρούς του χρήματος. Δυστυχώς, τα κόμματά μας για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είναι σε θέση να απελευθερώσουν, να ανατάξουν, να σταθεροποιήσουν, να δώσουν ένα όραμα ώστε να πάρουμε στα χέρια μας την κοινή μας μοίρα.

Το βέβαιο είναι ότι η απόπειρα διαγκωνιζόμενων κύκλων συμφερόντων, ντόπιων και ξένων, να τοποθετήσουν στην θέση του απερχόμενου Πρωθυπουργού επόμενο εκλεκτό τους Ύπατο Αρμοστή δεν είναι παρά μια ακόμα απονενοημένη αλλαγή φρουράς. Πιθανότατα η τελευταία πριν την μεταπολίτευση που αναμφισβήτητα χρειαζόμαστε. Είναι αλήθεια ότι ενισχύεται το λαϊκό αίτημα επιστροφής της Δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε και πλησιάζει η ώρα της ικανοποίησής του. Αρκεί, ως έθνος, να αντέξουμε μέχρι τότε!