"Ουκρανισμός"... Άρχισε ο εφιάλτης... Τι κλαίτε τώρα;

Της Ιωάννας Υψηλάντη Ρίχνοντας μια ματιά σε σχόλια και τοποθετήσεις Ουκρανών και φιλο-ουκρανών, στα...

Της Ιωάννας Υψηλάντη
Ρίχνοντας μια ματιά σε σχόλια και τοποθετήσεις Ουκρανών και φιλο-ουκρανών, στα... μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετά τον διήμερο Ρωσικό βομβαρδισμό υποδομών, πολλών πόλεων της Ουκρανίας, διαπίστωσα ότι ήταν όλα στο ίδιο μοτίβο.
"Πώς μπορείτε εσείς οι Ρώσοι να ζείτε και ν΄αναπνέετε, μετά απ΄αυτό;;;  Να υπάρχετε, μετά απ΄αυτό;;  Κρυφτήκαμε όλη τη μέρα στο μετρό. Σκοτώσατε 12 ανθρώπους. Φοβόμαστε να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο. Δεν είχαμε, φως, νερό, ίντερνετ." Και μπλα μπλα, μπλα.
Δεν ήξερα αν μπορώ να γελάσω, ή να κλάψω. Η τραγωδία της κατάστασης, ωστόσο, χανόταν μπροστά σ΄ ένα πρωτοφανές ψυχολογικό φαινόμενο, που ονομάζεται "Ουκρανισμός".
Πλήρης άγνοια της πραγματικότητας. Πλήρης απόρριψη της λογικής. Πλήρης απουσία σχέσης αιτίας-αιτιατού.
Πουθενά δεν συναντάται αυτό το φαινόμενο. Ακόμα και στους αυτάρεσκους και πεπεισμένους, για την μοναδικότητα τους Αμερικανούς, δεν υπάρχει. Ο Ουκρανός πολίτης αποτελεί ένα μοναδικό έθνος.
Την προηγούμενη μέρα έδινε συνεντεύξεις στην Ντόυτσε Βέλλε, στους δρόμους του Κιέβου, εκφράζοντας την ευχαρίστηση του, για την έκρηξη στην γέφυρα της Κριμαίας και βγάζοντας σέλφι μπροστά σε "γραμματόσημα". Δήλωνε πόσο ευχάριστο ήταν το ξύπνημα της μέρας του, όταν σ΄αυτήν την γέφυρα κινούνταν πραγματικά ειρηνικοί άνθρωποι, που έχασαν τις ζωές τους.
Και σήμερα αναρωτιούνται "Μα για ποιον λόγο;;", σφίγγοντας σε γροθιά τα χέρια τους και χύνοντας δάκρυα θυμού.
Άλλοι "ειδικοί" γράφουν ότι ο Πούτιν έχασε τον πόλεμο στο πεδίο της μάχης, όπου εμείς οι Ουκρανοί απελευθερώνουμε το ένα χωριό πίσω από το άλλο και γι΄αυτό άρχισε να βομβαρδίζει πολίτες με ανίσχυρη κακία, αν και περισσότεροι από τους μισούς πυραύλους εξουδετερώθηκαν. Γι΄αυτό δώστε μας κι άλλα όπλα κι άλλα λεφτά, κι άλλους μισθοφόρους και εμείς θα τακτοποιήσουμε τους Ρώσους. Ούτε κουβέντα για ειρήνη.
Εκπληκτικό πείραμα κοινωνικής μηχανικής, που μετέτρεψε τους κάποτε αρκετά φυσιολογικούς ανθρώπους, σε ανεπαρκή ψυχικά ζόμπι, ανίκανα να συνειδητοποιήσουν ότι οι βόμβες που έρχονται τώρα στο κεφάλι τους, είναι το αποτέλεσμα, της δυναμικής σιωπής τους όλων αυτών των οκτώ ετών, που η κυβέρνηση τους επέλεξε, για λογαριασμό τους, να καταστρέψει συστηματικά και σκόπιμα το Ντομπάς.
Δεν θεωρούσε τους ανθρώπους του, ανθρώπους.
Τι κλαίτε τώρα;;
Ξεκινήστε να καταλαβαίνετε πώς άρχισε ο εφιάλτης!