Άρδην: "Εκατό χρόνια μετά το’ 22, θα ζήσουμε άραγε τη συνέχειά του;"

Εκατό χρόνια μετά το' 22, θα ζήσουμε άραγε τη συν έχειά του;   Ανακοίνωση Άρδην Η διαμάχη για τις υποκλοπές κρύβει έναν ελέφαντα στο δωμ...

Εκατό χρόνια μετά το' 22, θα ζήσουμε άραγε τη συνέχειά του; 

Ανακοίνωση Άρδην

Η διαμάχη για τις υποκλοπές κρύβει έναν ελέφαντα στο δωμάτιο. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Τουρκία και τις καθημερινές απειλές που εκτοξεύει η ηγεσία της για στρατιωτική επίθεση κατά της Ελλάδας.

Κάποτε, αναρίθμητοι «αναλυτές» ισχυρίζονταν πως η επιθετικότητα του Ερντογάν διατυπώνεται αποκλειστικά «προς εσωτερική κατανάλωση» και ότι, στο τέλος, η Τουρκία θα επιμείνει στην στρατηγική της επιλογή να συμπορευτεί με τη Δύση, και άρα να πάψει να απειλεί την Ελλάδα.

Σήμερα, όμως, και η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση και ο παράγοντας «εσωτερική κατανάλωση» παίζει τον ρόλο του – προς την αντίθετη κατεύθυνση: αφ' ενός η Τουρκία επιμένει, με αυξανόμενο ζήλο, στο ευρασιαστικό χαρτί –απειλώντας τους δυτικούς με μια στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα– και από την άλλη, η οξύτητα σχετίζεται και με το εσωτερικό πεδίο.

Η σύγκρουση με την Ελλάδα αποτελεί το κρίσιμο εκείνο συμβάν που θα επιτρέψει στον Ερντογάν να εκβιάσει την ευρασιατική στροφή της χώρας του, σύροντας όλη την αντιπολίτευση σε αυτήν την κατεύθυνση. Γι' αυτό επιμένει και στο 1922, έτσι ώστε να υπενθυμίσει σε όλο το πολιτικό φάσμα ότι μια κυρίαρχη, ανεξάρτητη και ενεργή Ελλάδα συνιστά υπαρξιακή απειλή για την άνοδο της Τουρκίας σε στάτους Μεγάλης Δύναμης.

Παράλληλα, η συρρίκνωση της απήχησής του στο εσωτερικό της τουρκικής κοινωνίας τον αναγκάζει να παίξει το χαρτί της αντιπαράθεσης, γιατί ακριβώς είναι εκείνη που θα τον βγάλει από μια δύσκολη πολιτικά θέση. Και βέβαια, η κοινή, σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γραμμή της αναβάθμισης των απειλών εναντίον της Ελλάδας προετοιμάζει πραγματικά την κοινή γνώμη της Τουρκίας για μία σύγκρουση.

Όσο για εκείνους που επαναλαμβάνουν με στόμφο στα ελληνικά ΜΜΕ ότι η ηγεσία της Τουρκίας «δεν είναι τρελή» να αποτολμήσει τέτοια αποσταθεροποίηση, παρά τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ, ας διδαχθούν από το πόσο συνεπής υπήρξε ο Βλαδίμηρος Πούτιν στη ρητορική κλιμάκωση που ακολουθούσε εναντίον της Ουκρανίας. Είτε τους αρέσει, είτε όχι, σε αυτούς τους καιρούς ζούμε.

*****

Η Ελλάδα πήρε τον σωστό δρόμο το 2020 με την απόκρουση της υβριδικής επίθεσης στον Έβρο, καθώς και της ναυτικής επιθετικότητας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να τον ακολουθήσει μέχρι τέλους αποδεικνύοντας σε όλο τον κόσμο ότι είναι παρούσα, και με καθοριστικό ρόλο για την οικοδόμηση ενός συστήματος ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή, που θα στηρίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας και της συνεργατικότητας, θέτοντας τέλος στις αυτοκρατορικές αξιώσεις της Τουρκίας.

Όμως, για ένα μεγάλο τμήμα των ελληνικών ελίτ, ακόμα και στην ίδια την κυβέρνηση, μια τέτοια στάση δεν συνάδει με τη βαθύτερη μικροελλαδική και εθνομηδενιστική ιδεολογία που διακινούσαν επί δεκαετίες και εν πολλοίς συνεχίζουν να διακινούν. Ναι μεν αντιδρούν σήμερα στην τουρκική επιθετικότητα, ωστόσο δεν διαθέτουν μια στρατηγική αντίληψη κινητοποίησης του ελληνισμού απέναντι σε μια Τουρκία που θέλει «να  ολοκληρώσει» το 1922, όπως δηλώνει ο ίδιος ο Ερντογάν. Όταν ακούμε τον υπουργό Εξωτερικών, που είχε δειχτεί σχετικά επαρκής απέναντι σε τουρκικές προκλήσεις στο πρόσφατο παρελθόν, να χαρακτηρίζει την προσβλητική ρητορική των Τούρκων για το 1922 ως «θέμα του παρελθόντος που δεν πρέπει να μας απασχολεί σήμερα», (!) καταλαβαίνουμε πού πάσχει το ελληνικό μέτωπο. Γι' αυτό ακριβώς και δεν έγιναν καθόλου εκδηλώσεις για την καταστροφή του Ελληνισμού της καθ' ημάς Ανατολής. Γι' αυτό και ίδιος ο ελληνικός λαός, που έχει ζήσει σαράντα χρόνια φληναφημάτων περί «ελληνοτουρκικής φιλίας» και «αδελφών λαών», με αποκορύφωμα την εγκατάλειψη της Κύπρου, μάλλον κρύβει το κεφάλι του σαν την στρουθοκάμηλο μπροστά στην τουρκική απειλή, όπως διαπιστώνεται και από τις δημοσκοπήσεις. και όμως ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα οφείλει να έχει έναν κοινό παρονομαστή.  

Η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε το τεράστιο διεθνές πολιτικό κεφάλαιο που προσφέρει η επέτειος των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή –σχετικά με τη γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων που διέπραξε η Τουρκία– αλλά και δεν προβαίνει στις κατάλληλες κινήσεις για να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία, ώστε να αντιμετωπίσει μια μεγάλης κλίμακας γεωπολιτική περιδίνηση η οποία έχει ήδη ξεκινήσει. Και πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ,  ο Βαρουφάκης και το ΚΚΕ, αναδεικνύονται πρωταγωνιστές του αποπροσανατολισμού. Προτάσσουν τις παρακολουθήσεις από την «ακροδεξιά» και «αυταρχική» Νέα Δημοκρατία,  για να αρνηθούν ακόμα και τα βήματα που έχουν γίνει προς την κατεύθυνση της αποτροπής, τα οποία έχει πραγματοποιήσει η χώρα τα τελευταία δύο χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και ο Βαρουφάκης δεν στηρίζουν τους εξοπλισμούς και τις αμυντικές συμφωνίες της χώρας, αλλά και η νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δείχνει να στρέφεται όλο και περισσότερο προς τον στρατηγικό της σύμμαχο Τσίπρα,  στηλιτεύοντας μέσω διαρροών τη διπλωματική και στρατιωτική προπαρασκευή έναντι των τουρκικών απειλών ως «εθνικισμό»!

Είναι ικανοί να μας πουν ότι η αποφασιστική στάση έναντι της Τουρκίας είναι «ύποπτη», και στοχεύει πραγματικά στο να ξεφύγει ο Πρωθυπουργός από τη δύσκολη θέση που τον έφερε η δημοσιοποίηση του σκανδάλου των υποκλοπών. Γιατί οι «Αλκιβιάδηδες» είναι ικανοί να φτάσουν και μέχρι την αυλή της Περσίας, προκειμένου να μεθοδεύσουν την επιστροφή τους στην εξουσία.

Παράλληλα, η «πατριωτική» ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της –εκείνη που ξιφουλκούσε και διαδήλωνε για τις Πρέσπες– αποσιωπά την τουρκική απειλή, επιδιδόμενη στην αναπαραγωγή κάθε παρανοϊκής συνομωσιολογίας που διακινούν τα ρωσικά (και, γιατί όχι, και τα τουρκικά) «ρουλεμάν». Το κύριο, φυσικά, γι' αυτήν είναι πώς θα σκοτωθούμε μεταξύ μας και όχι η εθνική ενότητα για την αντίσταση στον νεο-οθωμανισμό. Εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κάποιοι επιστρέφουν στην καταγωγική τους ιδεολογία: τον μικροελλαδισμό, την άρνηση της Μεγάλης Ιδέας, την εγκατάλειψη του ελληνισμού του Πόντου και της Μικρασίας μπροστά στο φάσμα της γενοκτονία. Και όμως οι όποιες υπαρκτές πολιτικές αντιθέσεις μπορούν έχουν νόημα, μόνον πέραν της κοινής παραδοχής για αντίσταση στον τουρκικό ιμπεριαλισμό, ισλαμοφασιστικό ή κεμαλικό. 

*****

Η Ελλάδα δεν είναι μόνη, γιατί δεν αγωνίζεται αποκλειστικά για τον εαυτό της, αλλά είναι ο Ακρίτας της Ευρώπης: Η Τουρκία σήμερα εκβιάζει την Ευρώπη απροκάλυπτα, μεθοδεύει με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού να την καταστήσει όμηρο του ισλαμισμού, πρεσβεύει τη στροφή προς τον ολοκληρωτισμό και εκφράζει αξίες που βρίσκονται στον αντίποδα των θεμελιωδών αξιών του βασισμένου στον ελληνισμό ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αν μιλήσουμε ανοιχτά, και με σοβαρότητα γι' αυτή την πραγματικότητα, θα βρούμε την υποστήριξη που χρειαζόμαστε και οι συμμαχίες μας θα ενεργοποιηθούν. Σήμερα, αντίθετα, τη στιγμή της κορύφωσης της επιθετικής ρητορικής και της επίτασης των προκλήσεων της Τουρκίας στον Έβρο και στο Αιγαίο, φθάσαμε στο σημείο να καλούμε την Τουρκία σε συνομιλίες!  Και αυτό γιατί έτσι μας το συμβουλεύουν ο Μπλίνκεν και ο Στόλτεμπεργκ, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και στους συμμάχους μας «να σφυράνε  αδιάφορα»: «Αφού οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται γιατί να το πράξουμε εμείς;»

Το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να μένουμε σαστισμένοι και άβουλοι στη μέση του δρόμου. Και όμως, απαιτείται εθνική εκστρατεία. Οι κορυφαίοι πολιτειακοί παράγοντες θα πρέπει να καλέσουν όλους τους παράγοντες της πολιτικής και πνευματικής ζωής του τόπου σε ομοψυχία έναντι των τουρκικών απειλών. Η καταγγελία τους στο διεθνές επίπεδο δεν είναι δυνατόν να γίνεται μόνο από την κυβέρνηση, και τόσο ήπια. Πρέπει να υπάρξει κοινή, δημόσια και διακομματική παρέμβαση σε διεθνές επίπεδο. Πρέπει να κινητοποιηθεί επιτέλους και ο ελληνικός λαός, η Ομογένεια και οι περιβόητες ελίτ της χώρας σε μια διεθνή εκστρατεία ενάντια στον δεύτερο πόλεμο που απειλεί την Ευρώπη και την ολοκλήρωση της γενοκτονίας του 1922 που απειλεί την Ελλάδα.

--

 Άρδην

Διευθ.: Ξενοφώντος 4, Αθήνα, 10557

Τηλ.: 2103826319

Ιστότοπος: www.ardin-rixi.gr