Είναι οι πολεμιστές μου! Πώς να τους αφήσω; Πουθενά δεν πάω!

Της Ιωάννας Υψηλάντη Ο Λιόσα σε περιτύλιγμα σοκολάτας, για τα παιδιά του Ντονμπάς. 17.000 σοκολάτες μοιράστηκαν...

Της Ιωάννας Υψηλάντη

Ο Λιόσα σε περιτύλιγμα σοκολάτας, για τα παιδιά του Ντονμπάς.
17.000 σοκολάτες μοιράστηκαν...

Είναι 8 χρονών. Τον λένε Αλεξέι, ή χαϊδευτικά, Αλιόσα, ή απλώς Λιόσα.
Ζει, σ΄ένα χωριό, έξω απ΄το Μπέλγκοροντ, στην Ρωσία.
Από τον Μάρτιο, στέκεται, στον δρόμο, περιμένοντας  τις αποστολές στρατιωτών, προς τα μέτωπα της Ουκρανίας,, για να τους τιμήσει μ΄έναν στρατιωτικό χαιρετισμό, πριν ριχτούν στη μάχη.
Και αυτό, πέντε φορές την ημέρα! Είτε με την συναίνεση των γονιών του, είτε όχι.
"Στεκόμουν και χαιρετούσα τους πολεμιστές, όταν κάποια στιγμή, σταμάτησε κάποιος και μου χάρισε αυτήν την κάσκα των τανκιστών".
Τι θέλεις να ευχηθείς στους φαντάρους;;
"Θέλω να είναι πάντα υγιείς και ευτυχισμένοι. Να φέρουν τη νίκη. Δουλέψτε παιδιά! Η νίκη θα είναι δική μας"!
-Γιατί στέκεσαι στον δρόμο και χαιρετάς;;
"Γιατί θέλω να αισθάνονται καλά. Βλέπεις είναι μακριά απ΄τα σπίτια τους και θέλω να είναι ευτυχισμένοι".
Οι γονείς του παραιτήθηκαν νωρίς, μπροστά στην αποφασιστικότητα του και απλώς, τον προσέχουν από μακριά.
"Αυτό ξεκίνησε μετά από διάλογο. Του εξηγήσαμε τι σημαίνει "ειδική επιχείρηση", για ποιον λόγο γίνεται και αυτός  συμπέρανε ότι οι στρατιώτες είναι παιδιά κάποιων γονιών, που χρειάζονται την υποστήριξη του. Εμείς ανησυχήσαμε, στην αρχή και σκεφτόμασταν να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη. Και να τι μας είπε: "Μα είναι οι πολεμιστές μου! Πώς να τους αφήσω;; Πουθενά δεν πάω!"
Οι στρατιώτες του ανταποδίδουν τους χαιρετισμούς, κορνάροντας, ή σταματώντας, για να του χαρίσουν "ειδική στολή, για την ειδική επιχείρηση" και να μιλήσουν λίγο με τον επόμενο στρατηγό, που θέλει να γίνει ο Λιόσα!