Όσο για τον γιατρό, θα μπορούσε να γίνει ένας εξουσιοδοτημένος δολοφόνος, ένας δημόσια διορισμένος βασανιστής...

Themistoklis Symvoulopoulos Αποσπάσματα από την μελέτη που δημοσιεύθηκε το 1949 του...

Themistoklis Symvoulopoulos
Αποσπάσματα από την μελέτη που δημοσιεύθηκε το 1949 του... Alexander Mitscherlich, επικεφαλής της γερμανικής επιτροπής των γιατρών που συμμετείχε στην πρώτη στρατιωτική δίκη  των ναζί γιατρών στην Νυρεμβέργη το 1947.
Κάθε τυχούσα ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση, κρίνεται από τον καθένα!!
Τίτλος: «Doctors of Infamy, the Story Nazi Medical Crimes». New York, Henry Schuman Inc. 1949.
«Όσο για τον γιατρό, θα μπορούσε να γίνει ένας εξουσιοδοτημένος δολοφόνος, ένας δημόσια διορισμένος βασανιστής, μόνο με την συγχώνευση 2 τάσεων, στο σημείο όπου η επιθετική αναζήτηση της αλήθειας συμπίπτει με την ιδεολογία της δικτατορίας. Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά εάν ένα ανθρώπινο ον αντιμετωπίζεται ως «κρούσμα», ή ως ένας αριθμός που πρέπει να γίνει τατουάζ στο χέρι. Αυτές δεν είναι παρά δύο πτυχές της απρόσωπης προσέγγισης μιας εποχής χωρίς έλεος. Μόνο η μυστική συγγένεια μεταξύ των πρακτικών της επιστήμης και της πολιτικής μπορεί να εξηγήσει γιατί σε όλη αυτή την δίκη αναφέρθηκαν τα ονόματα υψηλόβαθμων ανδρών της επιστήμης, -ανδρών που ίσως οι ίδιοι δεν διέπραξαν καμιά ένοχη πράξη αλλά που εντούτοις ενδιαφέρθηκαν αντικειμενικά για όλα τα πράγματα που επρόκειτο να γίνουν, το σκληρό πεπρωμένο ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Μια βαθιά απανθρωπιά είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό. Αυτή είναι η αλχημεία της σύγχρονης εποχής, η μεταμόρφωση του υποκειμένου σε αντικείμενο, του ανθρώπου σε πράγμα, εναντίον του οποίου η καταστροφική ορμή μπορεί να προκαλέσει την οργή χωρίς περιορισμό.» (σελ. 152)
«Εδώ έχουμε ένα ιστορικό κοντινό πλάνο, που μας δίνει την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε πως έχουν κλονιστεί τα κοινωνικά θεμέλια του ιατρικού επαγγέλματος. Διακυβεύεται όλη η θέση της ιατρικής ως ελεύθερου επαγγέλματος. Είναι ακριβώς αυτή η ελευθερία, που κανένας από τους κατηγορούμενους δεν την αντιμετώπισε με την σοβαρότητα που απαιτεί, όχι μόνο κατά τύχη, η εποχή του φιλελευθερισμού ή του ατομικισμού, αλλά γιατί είναι ριζωμένη στην ίδια προνομιακή θέση που κατέχει ο γιατρός στην κοινωνία.» (σελ 162)
Σε άλλη περίπτωση, ο (κατηγορούμενος γιατρός) Karl Brandt, μίλησε για εξέχον κυβερνητικό ενδιαφέρον, στο οποίο ο γιατρός πρέπει να υποταχθεί. Κι εδώ πάλι οι δεσμοί που δένουν τον γιατρό με την κοινωνία - δηλαδή με τους ανθρώπους που επικαλούνται την βοήθειά του στην ανάγκη τους - συγχέονται με την υπακοή στην απόλυτη κρατική εξουσία. Έτσι, ο γιατρός ολοκληρώνει την διαδικασία της αποκοπής του από τις ζωντανές σχέσεις που έχει στην διάθεσή του, υπέρ των αξιώσεων του «ορθολογικού σχεδιασμού...» Οι γιατροί που θεραπεύουν ασθενείς στο πλαίσιο της εθνικής ασφάλειας υγείας, είναι υποχρεωμένοι να κοινοποιούν την διάγνωσή τους στους κρατικούς υπαλλήλους που απασχολούνται εκεί. Έτσι, η ιατρική σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ γιατρού και ασθενούς, επισκιάζεται όλο και περισσότερο από μη ιατρικές σκοπιμότητες. Ακόμη και σήμερα, που το βάναυσο, εμπνευσμένο από την κυβέρνηση σύστημα εξολόθερευσης και ευγονικής τελείωσε, ο γιατρός πρέπει να παλεύει για εκείνη την ελευθερία του επαγγέλματός του, με την οποία θα συνδέεται πάντοτε η εκπλήρωση των θεμελιωδών καθηκόντων του. Μιας και έχει ελάχιστη σημασία για το μέλλον, εάν ο επιβαλλόμενος κώδικας περιφρόνησης της αξιοπρέπειας του ανθρώπου προέρχεται από την γραφειοκρατική αδιαφορία ή την ιδεολογική επιθετικότητα. (σελ 163,164)
Οι φανατικοί ναζί θεωρούσαν τα SS ως μια νέα αριστοκρατία. Αλλά σύμφωνα με τα λόγια του Gerhardt, ήταν επίσης ένα όργανο εξουσίας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτό το καθιστά πρότυπο για ένα οργανωτικό στάδιο πολιτισμού, όπου το άτομο δεν λαμβάνει πλέον τις τελικές αποφάσεις ηθικής και διδάγματος, ούτε λογοδοτεί γι' αυτές, αλλά αφήνει πλέον τον εαυτό του να εκφοβίζεται και να καταπιέζεται. Είναι αυτή η απόδραση προς την κηδεμονία που εγκαινιάζει την δικτατορία. Η ελευθερία, όταν τόσο επιπόλαια παραδίδεται, επιστρέφει στο σπίτι για να κουρνιάσει με την μορφή της τυραννίας. Όποιος σπαταλά την ελευθερία του, κερδίζει μόνο την περιφρόνηση. Ανακαλύπτει αρκετά σύντομα, ότι η πυγμή της τυραννίας τον κρατά στην ίδια περιφρόνηση που τον διδάσκει για τους άλλους.»