ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ! Ο Άρης Σερβετάλης δίδαξε τι θα πει «ήθος» και «ηθοποιός», χωρίς να ξεστομίσει ούτε κουβέντα...

Από τον  Ελευθέριο Ανδρώνη   Ο Άρης Σερβετάλης αποχωρώντας από το θεατρικό έργο, θύμισε σε μια κοιμισμένη κοινωνία τι σημαίνει ηθικότητα και...

Από τον Ελευθέριο Ανδρώνη 

Ο Άρης Σερβετάλης αποχωρώντας από το θεατρικό έργο, θύμισε σε μια κοιμισμένη κοινωνία τι σημαίνει ηθικότητα και συνέπεια στα ιδανικά. Δεν έβαλε μπροστά το ατομικό συμφέρον, άλλα το συλλογικό δίκαιο.

Ο Άρης Σερβετάλης με την απόφαση του να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος» διαμαρτυρόμενος για τα μέτρα που αποκλείουν τους ανεμβολίαστους από τα θέατρα, έκανε αυτό ακριβώς που ορίζει η πραγματική φύση του λειτουργήματος του.

Ο Άρης Σερβετάλης στάθηκε όρθιος σε μια εποχή ισοπέδωσης

Σαν ηθοποιός, ποίησε ήθος. Όχι στη σκηνή αυτή τη φορά, άλλα πίσω και πέρα από αυτή: στη «σκηνή» της ίδιας της ζωής. Εκεί που παίζεται ένα θέατρο παραλόγου στον καιρό της πανδημίας, ο Άρης Σερβετάλης επίλεξε να διαχωρίσει τη στάση του.

Θύμισε σε μια κοιμισμένη κοινωνία τι σημαίνει ηθικότητα και συνέπεια στα ιδανικά. Δεν έβαλε μπροστά το ατομικό συμφέρον, άλλα το συλλογικό δίκαιο. Στάθηκε απέναντι στην ανηθικότητα των μέτρων που χωρίζουν τους συνανθρώπους του, σε δυο στρατόπεδα. Σε αυτούς που «αξίζουν» να παρακολουθούν έργα πολιτισμού και σε αυτούς που αντιμετωπίζονται εξ’ ορισμού ως «απολίτιστοι», και το ίδιο το κράτος τους κήρυξε ανεπιθύμητους.

Τα κυβερνητικά μέτρα – παρωδία, που αποκλείουν ανεμβολίαστους από θέατρα, κινηματογράφους και μουσεία έχουν καθαρά ποινικό χαρακτήρα. Όχι ουσιαστικό. Θα ήταν υπεραρκετή η διενέργεια τεστ για να μπαίνουν και ανεμβολίαστοι στους χώρους πολιτισμού. Επικράτησε όμως η παράνοια και ο διχασμός. Αυτή την παράνοια στηλίτευσε και ο Άρης Σερβετάλης με τη θέση του.

Τώρα… θυμήθηκαν τα δικαιώματα των ανθρώπων;

Ήταν λογικό και επόμενο να ξεσπάσει θύελλα αντιδράσεων. Μέσα σε μια βαθειά υποκριτική κοινωνία που αδυνατεί να χωνέψει τη σήμερον ημέρα, τόσο σπάνιες κινήσεις διαμαρτυρίας. Ότι δηλαδή ένας άνθρωπος δεν προτίμησε να φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό, άλλα να μην αδικήσει τον συνάνθρωπο.

Και ως γνωστόν, ότι δεν μπορούμε να το πλησιάσουμε γιατί μας θυμίζει τα κενά της ψυχής μας, το «πετροβολούμε» μήπως και εξασφαλίσουμε έναν ήρεμο ύπνο το βράδυ. Βγήκαν όλοι οι διαδικτυακοί αυλοκόλακες να ρίξουν λάσπη στον Άρη Σερβετάλη, ότι δήθεν άφησε άνεργο το υπόλοιπο team. Τα γνωστά sites που συνεχώς κακαρίζουν για διάφορα δικαιώματα, και όταν ένας άνθρωπος που δεν τους είναι αρεστός θίγει μια σοβαρή κοινωνική αδικία, γίνονται κοκόρια βασιλικότερα του «Βασιλέως».

Άλλα και στη πολιτική σκηνή, ακόμα και ο Άδωνις Γεωργιάδης έγραψε στο twitter πως δεν είναι «αυτοί λόγοι να αφήνει ανέργους τους συναδέλφους του επειδή δεν περνάει, στη χώρα, το δικό του. Πραγματικά κρίμα».

Μεγαλείο υποκρισίας και διπροσωπίας από όλες τις μεριές. Κάλλιστα μπορεί να βρεθεί άλλος πρωταγωνιστής, όπως έχει συμβεί πολλές φορές σε θεατρικά έργα που αναβάλλονται για λόγους υγείας ή άλλους.

Κανένας από αυτούς δεν ενδιαφέρθηκε όταν ηθοποιοί πετιούνταν στο δρόμο από φασίζοντες θιασάρχες, μόνο και μόνο διότι ήταν ανεμβολίαστοι. Κανένας δεν έδωσε δεκάρα που χιλιάδες υγειονομικοί βγήκαν από τη κυβέρνηση σε αναστολή, και βρίσκονται καταδικασμένοι σε οικονομικό μαρασμό. Κανένας δεν έθιξε τον άθλιο κοινωνικό ρατσισμό που υφίστανται εκατομμύρια συμπολίτες. Και τώρα ξαφνικά όλοι έγιναν… εργατοπατέρες.

Το «εμείς» πιο πάνω από το «εγώ»

Δεν ευθύνεται ο Άρης Σερβετάλης για τη ματαίωση του θεατρικού έργου, άλλα τα ίδια τα παρανοϊκά μέτρα της κυβέρνησης, που ασελγούν στον πολιτισμό. Που τον μεταχειρίζονται ως «προνόμιο» που το δικαιούνται μονάχα όσοι εμβολιάζονται. Δεν υφίσταται πολιτισμός χωρίς ελευθερία και δημοκρατία. Το «κρίμα» βρίσκεται στον απάνθρωπο διαχωρισμό ανθρώπων και σε όσους δέχονται αυτή την αθλιότητα ως νέα «κανονικότητα».

Είναι θλιβερό που ο Άδωνις Γεωργιάδης είπε πως θέλει να κάνει… «το δικό του» ο Άρης Σερβετάλης, ενώ με την αποχώρηση του διακήρυξε ακριβώς το αντίθετο. Να καταστήσει σαφές πως το θέατρο δεν είναι «δικό του», άλλα «δικό μας». Όλων μας. Ανεξαιρέτως.

Η τέχνη είναι για όλους, είπε. Αν δεν είναι για όλους, τότε δεν είναι τέχνη, είναι υποκουλτούρα που μπολιάζει μέσα της κοινωνικό δηλητήριο. Από τα σκεπτικά του «δικό μου και δικό σου», αναδύεται εμφυλιοπολεμική δυσωδία.

Αυτή τη δυσωδία δεν άντεξε και ο Άρης Σερβετάλης. Σε μια εποχή ακατάπαυστων αερολογιών, εκείνος έκανε τη πιο εκκωφαντική δήλωση, χωρίς να ξεστομίσει ούτε κουβέντα. Έστω και λίγο από το ήθος του να διέθεταν κάποιοι, η κοινωνία μας θα ήταν πολλά επίπεδα πάνω από το σημερινό χάλι…