Ο καζανάρης, όση ώρα καταγίνεται με τη ρακή, πρέπει να γελά...

Stratakis Mixalis Κοντοσιμώνουνε οι μέρες που θα κεντήσουνε τα ρακοκάζανα και πώς...

Stratakis Mixalis

Κοντοσιμώνουνε οι μέρες που θα κεντήσουνε τα ρακοκάζανα και πώς... και πώς τσ’ ανιμένω.
Μέχρι τότε σας, θ’ αναστορούμαι…
Θυμούμαι ένα ρακοκάζανο στην Κερά, στ’ οροπέδιο του Λασιθιού, ποπίσω από την ταβέρνα τση κεράς Νίκης.
Παλιό το ρακοκάζανο, παλιός και ο καζανάρης.
Πρωτόγονο αυτό, πρωτόγονος κι αυτός.
Με πήγανε να τον γνωρίσω. Και κυρίως, για να μάθω τα μυστικά του, που ακόμα και από σάπια στράφυλα βγάνουνε καλή ρακή, όταν άλλοι καζανάρηδες, από άριστα στράφυλα βγάνουνε ξυνισμένη ρακή.
Δεν είχε πρόβλημα να μου αποκαλύψει το μέγα μυστικό του. Άλλωστε, είναι τόσο απλό, μα και τόσο δύσκολο. Ακριβώς, επειδή είναι απλό.
«'Η ρακή παίρνει τα μούτρα του καζανάρη. Αν τα μούτρα του είναι ξυνισμένα, ξυνισμένη βγαίνει και η ρακή. Ο καζανάρης, όση ώρα καταγίνεται με τη ρακή, πρέπει να γελά. Μόνο ετσά η ρακή θα βγεί θεοτική», μου είπε και έδειχνε να το εννοεί.
«Και σε μένα, γιάντα η θεοτική ρακή, πολλές φορές μου φαίνεται ξυνισμένη;», τονε ρώτηξα.
Μου χαμογέλασε και μου αποκάλυψε το δεύτερο μυστικό.
«Η ρακή, άμα πίνεται παίρνει τα μούτρα εκειουνά που τηνε πίνει. Άμα έχει ξυνισμένα μούτρα, ξυνισμένη τηνε νοιώθει και τη ρακή. Η ρακή πίνεται χαμογελαστή σύντεκνε», μου είπε.
Από την ώρα που έφυγα από το ρακοκάζανο και για πολλές ώρες, το χαμόγελο δεν έχει σβήσει από τα χείλια μου.
Ένα πράμα σκεφτόμουνε: Για να σε κάνει η ρακή να γελάς, πρέπει να γελάς άμα τηνε πίνεις.
Διαφορετικά τηνε προσβέρνεις και δε σηκώνει προσβολές.