Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα...

Λυπάμαι που θα σας λυπήσω φίλοι μου. Ακούω κραυγές και...

Λυπάμαι που θα σας λυπήσω φίλοι μου.
Ακούω κραυγές και...

αλαλαγμούς απελπισμένων.
ΝΙΚΑΜΕ ΑΔΕΡΦΙΑ!!
Η 2η Νυρεμβεργη!!
Και αλλα τετοια πολλα με αποδεκτη παντα τον εαυτο μας.
Κατ´αρχας συνεχιζουμε να πεφτουμε απο τα συννεφα, λογω εθισμου στην δικαιωματικη παπατζα.
«Ειναι παρανομο.
Αδιαννοητο
Απιστευτο
Δεν θα τολμησουν»
Μα καθε μερα τολμανε και θα το παν ως το τελος.
Ομως το τερας ειναι εδω φιλοι μου.
Η χαρτα δικαιωματων χωρις να εχεις εξουσια και ισχυ, ειναι λογω μεγεθους καταλληλη για να τυλιγεις ψαρια μονο...
Που πηγε ομως η ισχυς μας;
Ειχαμε ποτε;
Αν ναι ποση ηταν και ποσο ηταν φαντασιωτικη;
Ναι ειχαμε!!
Ακριβως τοση οση ηταν η συμμετοχη μας στα κοινα χωρις προσωπικες βλεψεις και δολο.
Υπηρξε για καποια χρονια ενα τετοιου τυπου κεφαλαιο οντως !!
Ομως καθως μεγαλο τμημα του ηταν με ιδιοτελη κινητρα , δεν ηταν τελικα οσο φανταστηκαμε.
Και αυτο που ηταν εξανεμιστηκε προσφατως καθως μετα την ιδιοτελεια εγινε μοδα και η αδιαφορια, αρα μη συμ μετοχη.
Δεν εχουμε πια μετοχες στην ζωη μας φιλοι μου.
Τις εκχωρησαμε απο αδιαφορια κ δολο.
Συλλογικα το εννοω.
Προσωπικα ας κανει ο καθεις ταμειο μονος του.
Οταν εγινε η Νυρεμβεργη υπηρχε στρατος που νικησε και ειχε την ισχυ.
Υπηρχαν ηττημενοι που δικαστηκαν
Τωρα τι;;
Μεθαμε απο αυθυποβολη και φανταζομαστε πως ειμαστε γιγαντες.
Ομως εχουμε γυαλινα ποδια
Και το τερας γελαει και καγχαζει με την μωρια μας.
Νανοι με γυαλινα μεθυσμενα ποδια...
Σε αυτο το πλαισιο εντασσονται και ολοι
οι σωτηρες που αναμενουμε φυσικα.
ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΛΥΠΗΣΩ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΩΡΑ
Καθως ξερω πως αν κατι μισειτε ειναι οι λυσεις.
Αν κατι λατρευετε ειναι τα αδιεξοδα.
Αν κατι τρεμετε ειναι η αναληψη ευθυνης κ η δουλεια επι της ουσιας .
Το κεφαλαιο φυσικα μπορει να ξαναμαζευτει αμεσα
Η συμμετοχη ειναι το κεφαλαιο
Η μαζικοτητα
Εγω για σας κ εσεις για μενα
Κατοπιν η ορθη επικοινωνια
Ομως οχι!!!
Λατρευουμε την γκρινια
Την μοιραια κλαψα
Την λουφα
Την αδιεξοδη ντοπαρισμενη δραση
Τις μεγαλοστομιες και μετα τιποτα
Την μη ουσιαστικη συμμετοχη
Την δηθεν συμμετοχη
Τον δολο της εξαπατησης
Την σκετη εκτονωση του θυμου
Την επιδειξη του ως υποσχεση ισχυως
πριν τετοια γινει.
Την αψιμαχια κατοπιν κ την επικρατηση.
«Εχω ενα προβλημα για την καθε σου λυση»
μου ειχε πει καποιος φιλος εντιμα
Ετσι κανει ο ελληνας διαλογο
Πυροβολει με κακεντρεχεια κ απολαυση με ολες τις πιθανες αποτυχιες τον ομιλωντα.
Για να ακουστει λιγο πρεπει να λουστει ολη την λοιδωρια, την αμφισβητηση, τις επιθεσεις,
κακοτροπα, αναντιρρητα, σαν μαμα.
Εξαιρειται αυτης της τυχης οποιος ταζει λαχανι παραδεισους με επιχρυσα σταυρουδακια μονο.
Εχει παντα τετοιους ο τοπος...

Η λυση υπαρχει
Ειναι απλη
Αυτονοητη
Μεσα μας
Διπλα μας
Κανει νευμα
Μα δεν ουρλιαζει ποτε!!
Αλλιως δεν θα ηταν λυση!!

Βεβαια τωρα ειναι αργα!
Ξερω!
Και περσυ ηταν
Ηδη απο προπερσυ!

Στο μεταξυ ειμαστε και εκλεκτη φυλη ρε γαμωτο
Σε κατι λεπτομερειες την παταμε...

Σατραπεία
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Manos Assan... στην τοποθεσία Ψευδαισθήσεις.