Οι Ιταλοί κομμουνιστές θρηνούν τον Claudio Puoti...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « Γνωρίζω την ταλαιπωρία των ανθρώπων, ξέρω τα δεινά, ζω στο δρόμο κι ανάμεσα στους...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Γνωρίζω την ταλαιπωρία των ανθρώπων, ξέρω τα δεινά, ζω στο δρόμο κι ανάμεσα στους...

ανθρώπους. Έχουμε ένα όνειρο και ένα όραμα, ν' αλλάξουμε τη Ρώμη για τους ανθρώπους με τους ανθρώπους. Δεν είμαι νεαρός κύριος, δεν πάω σε σαλόνια, δεν πηγαίνω στην τηλεόραση. Ζω ανάμεσα σε ανθρώπους και για τους ανθρώπους αποδέχτηκα αυτήν την πρόσκληση από το Κομμουνιστικό Κόμμα, η οποία με τιμά.»
Ρώμη 15 Μάη 2021... Αυτά ήταν τα λόγια του καθηγητή Claudio Puoti υποψηφίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Δημάρχου της Ρώμης, όταν παρουσιάστηκε το ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές στη Ρώμη

«Τρομερά νέα. Δυστυχώς, ο Δήμαρχος μας Claudio Puoti πέθανε από καρδιακή προσβολή απόψε. Ο πόνος μας είναι απόλυτος. Εκφράζουμε τα βαθύτατα συλλυπητήριά μας εκ μέρους της Οργάνωσης της Ρώμης κι ολόκληρου του Κομμουνιστικού Κόμματος, που συμπαραστέκονται γύρω από την οικογένεια του. Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί αύριο στις 12, στην πλατεία Sempione της Ρώμης.»... η λιτή ανακοίνωση του Κομμουνιστικού κόμματος πριν λίγες ώρες.

O Claudio Puoti, γεννήθηκε τον Ιούλη του 1954, πήρε το πτυχίο του στην Ιατρική το 1978, Λοιμωξιολόγος, Ηπατολόγος και Γαστρεντερολόγος, καθηγητής στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ιατρικής της Ρώμης. Μεγάλη απώλεια για το προσφάτως ανασυγκροτημένο Κ.Κ.... ήταν η καλύτερη επιλογή του κόμματος για την επανεμφάνιση του Κομμουνιστικού Κόμματος, μετά από πολλά χρόνια, στο εκλογικό τοπίο της γειτονικής μας Ιταλίας.

Μια από τις αναρίθμητες πλέον συμπτώσεις απωλειών ανθρώπινων ζωών στην Ιταλία, που συμπτωματικά είχαν εμβολιαστεί και πέθαναν από εγκεφαλική αιμορραγία, καλπάζουσα λευχαιμία, θρομβώσεις, μη διαγνωσμένα αυτοάνοσα νοσήματα και πάει λέγοντας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, όπως δεν μαθαίνουμε για τις χιλιάδες νεκρών που εμβολιάστηκαν στην Ευρώπη.

Ο καθηγητής, παρά τις διαφορετικές πολιτικές του απόψεις, είχε μπολιαστεί και το εξήγησε ο ίδιος ως εξής:

«Γιατί αποφάσισα να συμμετέχω εθελοντικά στον εμβολιασμό ενός πειραματικού εμβολίου εναντίον του Covid-19 [μιλάει για το ιταλικό εμβόλιο]

Αφού δόθηκε σ' ολόκληρο τον κόσμο η ψευδαίσθηση πως η πανδημία επιβραδύνθηκε και την ελπίδα ότι μετά το καλοκαίρι θα μπορούσε να εξαφανιστεί, το SARS-CoV2 άρχισε να τρέχει ξανά, σκοτώνοντας χιλιάδες εκ νέου και εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά.
Αντιμετωπίζουμε έναν τρομερό εχθρό, παλιό και νέο ταυτοχρόνως: παλιά επειδή ανήκει στην οικογένεια Κορωνοϊών, γνωστή εδώ και πάνω από 60 χρόνια ως παράγοντες δευτερευουσών αναπνευστικών μορφών, νέο γιατί έχει υποστεί μεταλλάξεις...
Οι προσπάθειες που έγιναν μέχρι στιγμής σε όλο τον κόσμο άξιζαν ελάχιστα, από το κλείδωμα έως τις κόκκινες περιοχές, από τις μάσκες έως την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Η μόνη ελπίδα έγκειται στην άφιξη ενός εμβολίου, το οποίο να πληροί τα κριτήρια ασφάλειας, ανεκτικότητας και αποτελεσματικότητας.
Εκατοντάδες εργαστήρια σε όλο τον κόσμο εργάζονται συνεχώς για μήνες, και στο Εθνικό Ινστιτούτο Λοιμωδών Νοσημάτων "L. Spallanzani" στη Ρώμη, ο πειραματισμός ενός εμβολίου κατά του SARS-CoV2 βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο.
Και σε αυτήν τη δοκιμή ζήτησα να συμμετάσχω εθελοντικά, αποδεχόμενος τη χορήγηση του πειραματικού εμβολίου και τον εμβολιασμό με "ακίδα" ιικής επιφανειακής πρωτεΐνης που μεταφέρεται από έναν αδενοϊό.
Γιατί αυτή η επιλογή από γιατρό μολυσματικών ασθενειών που δεν είναι πλέον τόσο νέος; Δεν αφορά το θάρρος, ή τον ηρωισμό, ή την απερισκεψία. Αντίθετα, είναι ένα μείγμα επιστημονικής περιέργειας, καθήκον προς την κοινότητα, της συνειδητοποίησης ότι το άτομο είναι στην υπηρεσία του συνόλου και όχι το αντίστροφο, της συνειδητοποίησης ότι κάποιος πρέπει σε κάθε περίπτωση να ξεκινήσει και να ανοίξει το δρόμο για άλλους...»

Κι όμως, ο γιατρός, ο καθηγητής Claudio Puoti, εμβολιάστηκε ενώ είχε μια εντελώς διαφορετική άποψη για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Στις 6 Μάη 2020 κι ενώ έχει εμβολιαστεί, σε συνέντευξή του στην "La Riscossa", όργανο του Κ.Κ. της Ιταλίας, όπου παρουσιάζει κι ένα "Ιατρικό Πρωτόκολλο αντιμετώπισης του Κορωνοϊου", μεταξύ άλλων παρουσιάζει τις απόψεις του και το δικό του Πρωτόκολλο, που προσομοιάζει με το καταπληκτικό Κουβανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας, ή να κατανοήσουμε το ΕΣΥ της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, Κέντρα Υγείας ακόμη και σε μικρά χωριά:

«Συνέντευξη με τον σύντροφο Δρ. Claudio Puoti, ειδικό για τις μολυσματικές ασθένειες

[...] 1). Αυτή η θεραπεία είναι διαφορετική από αυτήν που παρέχεται από το διεθνές σύστημα. Αυτό που τη χαρακτηρίζει -και πιστεύω ότι ακόμη και ένας απλός πολίτης δεν μπορεί να παραβλέψει- είναι ότι:
α) το Πρωτόκολλο πραγματοποιείται εξ ολοκλήρου εντός του σπιτιού και δεν προβλέπει δαπανηρές, εξουθενωτικές και επικίνδυνες νοσηλείες.
β) προβλέπει τη χρήση φαρμάκων πολύ χαμηλού κόστους που είναι άμεσα διαθέσιμα και όχι εμβόλια που πρέπει να φτάσουν ποιος ξέρει πότε και θα κοστίσουν ποιος ξέρει πόσο.
γ) προβλέπει προσεκτική παρακολούθηση του ιατρού, που πρέπει επομένως να βρίσκεται σε στενή επικοινωνία με τον ασθενή.
δ) προβλέπει ενεργοποίηση όσο το δυνατόν νωρίτερα και μπορεί ακόμη να χορηγηθεί, ακόμη και σε αμφίβολες περιπτώσεις κορωνοϊού, εξαλείφοντας τον κίνδυνο ψευδών αρνητικών τεστ.
Σίγουρα δεν είναι πανάκεια, αλλά μια έγκυρη υποστήριξη που θα μπορούσε, εάν εφαρμοστεί, όχι μόνο να ανακουφίσει από τόσο πολύ ταλαιπωρία, αλλά και να μειώσει την τεράστια εισροή ασθενών σε δομές υγείας. Δυστυχώς, ίσως έχει ένα σοβαρό «ελάττωμα»: κοστίζει λίγο και θέτει τον ασθενή στα χέρια του γιατρού του και όχι μιας νοσοκομειακής δομής.
2) Έτσι, για άλλη μια φορά έχουμε αποδείξει ότι το φάρμακο πρέπει να σημαίνει προσοχή στον άρρωστο και όχι στην ασθένεια. Αυτή η επιστήμη πρέπει να είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας. Αυτή η Δημόσια Υγεία πρέπει να εξαπλωθεί σε όλη την επικράτεια. Η αποσυναρμολόγηση όλων αυτών έχει ήδη προκαλέσει και θα προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές με την πάροδο των ετών. Γι 'αυτό και η πολιτική μου δέσμευση, που χρονολογείται από τη νεολαία μου και δεν έχει αποτύχει, πριν από πέντε χρόνια με οδήγησε να παραιτηθώ σε διαμάχη με τις κυβερνητικές πολιτικές υγείας και σήμερα με οδηγεί να πλησιάσω το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Πιστεύω ότι αυτό το τεράστιο τσουνάμι που έπληξε ολόκληρο τον κόσμο κάνει τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αξία της Δημόσιας Υγείας, που καθιερώθηκε πριν από 42 χρόνια από τη μεταρρύθμιση της υγείας, τη μόλυνση της πολιτικής. Αυτή ήταν μια χώρα όπου κάθε γειτονιά, κάθε χωριό είχε το δικό του νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας. Η εργασία στην επαρχία ήταν κάτι πολύ όμορφο για μένα, για τη σχέση που δημιουργείται με τον πληθυσμό...
Πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί. Από τώρα και στο εξής, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με πριν... [...]»