Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας Κάπως έτσι: Τρελός ο Κιμ, τρελός ο Άσαντ, τρελός ο Μιλόσεβιτς, τρελός ο Καντάφι, τρελός ο Μαδούρο, τρελοί μουλά...
Κάπως έτσι: Τρελός ο Κιμ, τρελός ο Άσαντ, τρελός ο Μιλόσεβιτς,
τρελός ο Καντάφι, τρελός ο Μαδούρο, τρελοί μουλάδες στο Ιράν...Φονικά παράνομα εμπάργκο, αποκλεισμοί... και οι βομβαρδισμοί",
δολοφονίες παιδιών κι αμάχων για την εξαγωγή της "δημοκρατίας" τους...
Έτσι, αν είσαι "τρελός" οδηγείσαι αυθόρμητα στο:
Άντε και γαμηθείτε εσείς οι "λογικοί"!
τρελός ο Καντάφι, τρελός ο Μαδούρο, τρελοί μουλάδες στο Ιράν...Φονικά παράνομα εμπάργκο, αποκλεισμοί... και οι βομβαρδισμοί",
δολοφονίες παιδιών κι αμάχων για την εξαγωγή της "δημοκρατίας" τους...
Έτσι, αν είσαι "τρελός" οδηγείσαι αυθόρμητα στο:
Άντε και γαμηθείτε εσείς οι "λογικοί"!
βρίσκεται σε όλα τα γραφεία της Πρίστινα. Εδώ συνοδεύεται από τη μις Αλβανία...
«Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το κάνουμε τώρα,
μπορούμε να το κάνουμε αύριο, αν είναι αναγκαίο,
στην Αφρική ή στην κεντρική Ευρώπη»
Μπιλ Κλίντον, Σκόπια, 4 Ιούνη 1999
Ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, η διάλυση της χώρας και φυσικά η χρησιμοποίηση των "κατάλληλων" μισθοφόρων φονιάδων:
"Κάνουμε τα πάντα με το λεπίδι και πολεμάμε πάντα στην πρώτη γραμμή"! Μιλούν καλά τα σερβοκροατικά, πολλοί από αυτούς είναι Αλβανοί από το Κόσοβο ή από την Αλβανία... άνδρες της "Handzar" (δυνάμεις που πολέμησαν στο πλευρό των ναζί)... τους εκπαιδεύουν βετεράνοι του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, παίρνουν μέρος σε όλες τις σφαγές και διακρίνονται για τις αγριότητές τους. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο, την προετοιμασία του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου" και τη νέα γενοκτονία, τη Νατοϊκή επέμβαση που θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή...
Θεωρείται αναγκαιότητα η εκκαθάριση αυτής της γεωγραφικής περιοχής από τους Σέρβους (σε λίγο θα αναγνωρίσει κι η Ελλάδα το ψευδοκράτος του Κοσόβου, αντίστοιχα το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Κύπρου, με Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία)... ανυπότακτος λαός κι Ορθόδοξοι και η δράση των νέων ναζί... πρέπει να μετακινηθεί στο λαό της Σερβίας και τους ηγέτες του. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν αγριότητες... η υπεράσπιση της πατρίδας του από τον Ράτκο Μλάντιτς, του επιφύλαξε την τιμή να πεθάνει στη φυλακή. Κι αυτό θεωρείται ανθρωπιστική στάση; Ζούμε την εποχή των τεράτων στην "πολιτισμένη" δύση της νεοναζιστικής Ευρώπης, με μια αδιάρρηκτη ενότητα της παραδοσιακής δεξιάς και της Νατοϊκής "αριστεράς". Ένοχοι δεν είναι αυτοί που βομβάρδιζαν, έσφαζαν, δολοφονούσαν παιδιά κι αμάχους, δεν είναι ένοχος ο Κλίντον... ένοχος είναι ο αμυνόμενος Ράτκο Μλάντιτς!
Έτσι, δεν επεκτεινόμαστε σε "αναλύσεις", "αντιπαραθέσεις", αιτιολογίες... ακολουθώντας τις διδαχές του μεγάλου κομμουνιστή διανοητή:
«"Όταν συζητάς μ' έναν αντίπαλο δοκίμασε να έλθεις
στη θέση του. Θα τον κατανοήσεις καλύτερα κι ίσως θα
αντιληφθείς λιγότερο ή περισσότερο τη λογική του".
Ακολούθησα για κάποια περίοδο αυτή τη συμβουλή των σοφών.
Όμως τα ρούχα των αντιπάλων μου βρωμούσαν τόσο πολύ που
συμπέρανα: καλύτερα να είμαι άδικος ορισμένες φορές παρά να
υπομένω αυτή την ανυπόφορη βρώμα που σε κάνει να λιποθυμάς»
Αντόνιο Γκράμσι
Ας αφήσουμε, λοιπόν, να μιλήσει ο ίδιος ο Ράτκο Μλάντιτς, όπως τα είπε στους "δικαστές" ανδρείκελα των ιμπεριαλιστών, μέσα στη φωλιά του φιδιού, το δικαστήριο τους:
«Δεν είμαι άγιος, είμαι απλός άνθρωπος. Το πεπρωμένο μου επέτρεψε να υπερασπιστώ την πατρίδα μου ενάντια, μεταξύ άλλων, τη Δυτική Μαφία. Δεν ήταν ο Ράτκο Μλάντιτς που ξεκίνησε έναν πόλεμο, ή σχεδίαζε να επιτεθεί και να διαλύσει τη Γιουγκοσλαβία.
Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι στόχος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, και παρακαλώ μην προσβληθείτε όταν λέω ότι αυτό το δικαστήριο, για το οποίο έχω πολύ, πολύ τιποτένια γνώμη, είναι ένα παιδί δυτικών δυνάμεων.
Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να καθαρίσουμε αυτό το παιδί της συμμαχίας του ΝΑΤΟ.
Με ώθησαν στον πόλεμο και για κάθε λεπτό αυτού του πολέμου έχω κάτι να πω, όχι για το δικό μου καλό, αλλά στο όνομα του λαού.»
Ράτκο Μλάντιτς
Ημίθεος, αρχαίος Έλληνας... τους χαστούκισε μέσα στο "δικαστήριο" τους, το θέατρο της δυτικής "δημοκρατίας" τους. "Αθώος" ή "ένοχος" δεν έχει καμία σημασία κι από ποιους να κριθεί; Μπορούν να κρίνουν οι εγκληματίες ένα στρατιώτη της δικής του πατρίδας; Πως να μην αποφασίσουν πως πρέπει να πεθάνει στις φυλακές τους;
Η ιστορία δεν ψεύδεται...
ψεύδονται αυτοί που την γράφουν!
Σχετικά, απλώς για την "ιστορία" κι όσους έχουν διάθεση να εντρυφήσουν περισσότερο:
Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΙΚΟ ΚΛΕΙΤΣΙΚΑ
Περίληψη
[...] Υπάρχει όντως αιματοβαμμένο παρελθόν στην Ιστορία των Βαλκανίων αλλά δεν είναι αυτό που τώρα συνδέεται με τη σημερινή διαπάλη. Είναι πολύ πιο θεμελιακό. Είναι η ιστορία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που μάχονταν για να αποκτήσουν τον έλεγχο και την κυριαρχία σε αυτό το στρατηγικό σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή.
Η ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης δείχνει μερικές φορές να περιστρέφεται γύρω από το συνεχή διαμελισμό και αναδιαμελισμό των Βαλκανίων. Είναι μια ιστορία συνεχούς ανακαθορισμού των συνόρων και των περιοχών επιρροής, εξοπλισμού μισθοφορικών συμμοριών, και διεξαγωγής διεθνών συνδιασκέψεων στο Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο και τη Χάγη, για να αποφασιστεί ποια δύναμη θα έχει τον έλεγχο και σε ποια περιοχή.
Σήμερα τα καπιταλιστικά ΜΜΕ μιλούν ασταμάτητα για "αρχαία εθνοτικά μίση" αλλά ποτέ για αυτό το επαναστατικό παρτιζάνικο κίνημα και τη μακρά παράδοση των αγώνων για ένωση των νότιων σλαβικών λαών ενάντια στην εξωτερική κυριαρχία.
[...]
[...] Υπάρχει όντως αιματοβαμμένο παρελθόν στην Ιστορία των Βαλκανίων αλλά δεν είναι αυτό που τώρα συνδέεται με τη σημερινή διαπάλη. Είναι πολύ πιο θεμελιακό. Είναι η ιστορία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που μάχονταν για να αποκτήσουν τον έλεγχο και την κυριαρχία σε αυτό το στρατηγικό σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή.
Η ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης δείχνει μερικές φορές να περιστρέφεται γύρω από το συνεχή διαμελισμό και αναδιαμελισμό των Βαλκανίων. Είναι μια ιστορία συνεχούς ανακαθορισμού των συνόρων και των περιοχών επιρροής, εξοπλισμού μισθοφορικών συμμοριών, και διεξαγωγής διεθνών συνδιασκέψεων στο Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο και τη Χάγη, για να αποφασιστεί ποια δύναμη θα έχει τον έλεγχο και σε ποια περιοχή.
Σήμερα τα καπιταλιστικά ΜΜΕ μιλούν ασταμάτητα για "αρχαία εθνοτικά μίση" αλλά ποτέ για αυτό το επαναστατικό παρτιζάνικο κίνημα και τη μακρά παράδοση των αγώνων για ένωση των νότιων σλαβικών λαών ενάντια στην εξωτερική κυριαρχία.
[...]
Η ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Οι εκδόσεις "Προσκήνιο", στη Σειρά "Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία και Πολιτική", παρουσιάζουν με αυτό το βιβλίο την αμερικανική φωνή Αντίστασης απέναντι στο ΝΑΤΟ. Η επιλογή ενός βιβλίου που εκδόθηκε από το "Διεθνές Κέντρο Δράσης" ("International Action Center"), ένα αμερικανικό ίδρυμα που εναντιώνεται στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Η.Π.Α. και διευθύνεται από τον Ramsey Clark, πρώην υπουργό Δικαιοσύνης των Η.Π.Α., συμπίπτει με τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ και τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους της Βαλκανικής.
Η ανήθικη και εγκληματική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας αποτελεί ένα ακόμη βήμα των σχεδιασμών για μία νέα διεθνή τάξη πραγμάτων. Στο Βιετνάμ οι αμερικανοί ηττήθηκαν σκληρά πληρώνοντας την τεράστια σε αριθμητικό μέγεθος αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά συγχρόνως κατόρθωσαν να εξοντώσουν δύο εκατομμύρια βιετναμέζους και να καταστρέψουν συνολικά το φυσικό πλούτο της Ινδοκίνας. Από αυτή την "εμπειρία" κατανόησαν ποια σφάλματα δεν πρέπει να επαναλάβουν στο μέλλον.
Από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι σήμερα οι αμερικανοί έχουν πραγματοποιήσει εβδομήντα στρατιωτικές επεμβάσεις σε ξένες χώρες. Στο χώρο της Μεσογείου, η επίθεση εναντίον της Λιβύης αποδεικνύει τη χρήση ενός "νέου μοντέλου" ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Οι λόγοι για την επίθεση κατά της Λιβύης είναι πολλοί: το πετρέλαιο, μια ανεξάρτητη χώρα με ένα σύστημα διακυβέρνησης που δεν αποδέχεται την αμερικανική κηδεμονία και ο στρατηγικός γεωπολιτικός προσδιορισμός της χώρας. Για να δικαιολογηθεί εκείνη η επίθεση χρησιμοποιήθηκε μια γελοία πρόφαση: η έκρηξη μιας βόμβας σε ένα νυχτερινό κέντρο του Βερολίνου. Χωρίς κανένα επίσημο στοιχείο, με βάση αυτή την "αφελή" δικαιολογία σχεδιάστηκε μια νυχτερινή επίθεση εναντίον της Λιβύης (με πτήσεις των πολεμικών αεροσκαφών σε ύψος 35 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας). Εκείνη την περίοδο, όμως, οι Η.Π.Α. δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση εναέριου χώρου ευρωπαϊκών χωρών (με εξαίρεση τη Μεγάλη Βρετανία) και έτσι κατανόησαν ότι η εθνική θέληση και ανεξαρτησία των χωρών αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο για τους σχεδιασμούς των Η.Π.Α.
Ο σημερινός ρόλος της Ευρώπης, ρόλος ΝΑΤΟϊκού χωροφύλακα, απαιτεί ένα νέο επικοινωνιακό σχεδιασμό και "διεθνείς σχέσεις" που οφείλουν να πείσουν την παγκόσμια κοινότητα - και όχι μόνο τα μέλη του ΝΑΤΟ - για το "δίκαιο" των αμερικανικών επεμβάσεων σε ξένες χώρες. Αυτή η προπαγάνδα στοχεύει τις ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες και πρέπει να πείσει ότι οι πολεμικές επεμβάσεις, οι μαζικές δολοφονίες, η λιμοκτονία αθώων παιδιών, η καταστρατήγηση ελευθεριών και συνόρων ανεξάρτητων χωρών, η καταστροφή του περιβάλλοντος εξυπηρετούν τους "ειλικρινείς σκοπούς" της ανθρωπότητας, αποτελούν τη "δίκαια υπόθεση" του πολιτισμού και της "δημοκρατίας". Σ' αυτή τη βρώμικη υπόθεση σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα ΜΜΕ, που αναλαμβάνουν τη διάδοση πλαστογραφημένου - παραποιημένου φωτογραφικού υλικού που διοχετεύεται από το ΝΑΤΟϊκό αρχηγείο:
Τα "κουτιά" της αριστερής φωτογραφίας - όπως την έδωσε στη δημοσιότητα το ΝΑΤΟ - μπορεί πράγματι να είναι καταυλισμοί προσφύγων, όπως υποδεικνύουν οι επιγραφές και ο χάρτης της περιοχής που πρόσθεσε στις επεξεργασμένες φωτογραφίες το ΝΑΤΟϊκό επιτελείο. Χωρίς τις επιγραφές και το χάρτη, με βάση την ηλεκτρονική επεξεργασία που πραγματοποίησε το ΝΑΤΟ στην ανάλυση της φωτογραφίας, θα μπορούσαν επίσης να είναι κουτιά γάλακτος σε σκουπιδότοπο της Ατλάντας. Η επίσημη δικαιολογία του ΝΑΤΟϊκού επιτελείου προς τα ΜΜΕ - ότι παραποιήθηκε η φωτογραφία μιας περιοχής του Κόσοβου για "να μην είναι χρήσιμη στον εχθρό" - προσβάλει την απλή λογική και μας οδηγεί σε άλλα συμπεράσματα. Είναι πλέον σαφές το γιατί έγινε ηλεκτρονική επεξεργασία της φωτογραφίας και προστέθηκαν "διευκρινιστικές" επιγραφές και χάρτες.
Με βάση τέτοιες φωτογραφίες καταδικάστηκε ο γιουγκοσλαβικός λαός. Σε ποια δημοκρατία της Ενωμένης Ευρώπης θα καταδικαζόταν όμως ένας εγκληματίας με βάση μια παραποιημένη εικόνα (με pixelized);
Ένα άλλο παράδειγμα "φωτογραφικών αποδείξεων" βρίσκουμε στις ΝΑΤΟϊκές φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα για να τεκμηριώσουν την ύπαρξη μαζικών τάφων στην Ίζμπιτσα:
Οι επιγραφές που πρόσθεσε το ΝΑΤΟ αποτελούν τη μοναδική διαβεβαίωση ότι πρόκειται για ομαδικούς τάφους. Πως άραγε μπορεί να εξηγηθεί ότι οι φωτογραφίες (και αυτές παραποιημένες από το ΝΑΤΟϊκό επιτελείο ώστε να μην αποτελέσουν όπλο στον εχθρό!) παρουσιάζουν μια άλλη αλήθεια; ’ραγε γιατί η εικόνα (δεξιά) έχει σκιές πολύ μικρότερες από τις σκιές που εμφανίζονται στην αριστερή φωτογραφία; Πότε το ΝΑΤΟ τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες και γιατί σε μια περιοχή που το μόνο που διακρίνεται είναι ορισμένες αγροτικές κατοικίες και κανένας στόχος στρατηγικής σημασίας;
Η δημοσιοποίηση μιας άλλης φωτογραφίας που έχει παραποιηθεί από το ΝΑΤΟ, ώστε να επιβεβαιωθούν οι ομαδικοί τάφοι στην Ίζμπιτσα, και η προσθήκη διευκρινιστικών γραμμών οριοθέτησης των "τάφων" επιβεβαιώνουν απλά τη ΝΑΤΟϊκή απάτη.
Η ίδια ΝΑΤΟϊκή απάτη είναι εμφανής επίσης και στην επόμενη φωτογραφία που παραδίδει παραποιημένη στη δημοσιότητα, για να μην χρησιμεύσει στον εχθρό, το ΝΑΤΟ:
Πρόκειται για τρεις σειρές περίπου 25 σκούρων κάθετων αντικειμένων σε ένα λόφο. Παρατεταγμένοι σέρβοι στρατιώτες, άνδρες του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου ή ένας φρεσκοφυτευμένος κήπος; Ό,τι και να είναι από αυτά, ή κάτι άλλο, σίγουρα δεν αποτελούν στοιχείο για την ύπαρξη μαζικών τάφων.
Με βάση τέτοια παραποιημένα στοιχεία τα ΜΜΕ της Δύσης καταδίκασαν σε θάνατο έναν ολόκληρο λαό. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσαν οι έλληνες δημοσιογράφοι που έκαναν σωστά το καθήκον τους στην πρώτη γραμμή για την αλήθεια και την αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων. Οι λίγες κατευθυνόμενες φωνές που σηκώθηκαν από ορισμένους κύκλους στη χώρα μας εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών ΜΜΕ απόδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι ελεύθερα και ανεξάρτητα - όπως υποστηρίζουν και διακηρύσσουν -, δεν αποτελούν τους "φρουρούς" της δημοκρατίας, αλλά υπηρετούν τους στόχους της "εθνικής ασφάλειας" των Η.Π.Α. Χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν τους θύτες ως θύματα, τους πολεμόχαρους εισβολείς ως υπερασπιστές της ειρήνης, τους σκοταδιστές αντιδραστικούς ως εκσυγχρονιστές. Το κύριο έγκλημα πολέμου των επιτιθεμένων ιμπεριαλιστών είναι το έγκλημα εναντίον της αλήθειας. Αυτή η καταγγελία γίνεται από έναν αμερικανικό οργανισμό που διευθύνει ένας αμερικανός πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, οπότε αποκτάει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
Οι εκδόσεις "Προσκήνιο", στη Σειρά "Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία και Πολιτική", παρουσιάζουν με αυτό το βιβλίο την αμερικανική φωνή Αντίστασης απέναντι στο ΝΑΤΟ. Η επιλογή ενός βιβλίου που εκδόθηκε από το "Διεθνές Κέντρο Δράσης" ("International Action Center"), ένα αμερικανικό ίδρυμα που εναντιώνεται στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Η.Π.Α. και διευθύνεται από τον Ramsey Clark, πρώην υπουργό Δικαιοσύνης των Η.Π.Α., συμπίπτει με τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την ίδρυση του ΝΑΤΟ και τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους της Βαλκανικής.
Η ανήθικη και εγκληματική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας αποτελεί ένα ακόμη βήμα των σχεδιασμών για μία νέα διεθνή τάξη πραγμάτων. Στο Βιετνάμ οι αμερικανοί ηττήθηκαν σκληρά πληρώνοντας την τεράστια σε αριθμητικό μέγεθος αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά συγχρόνως κατόρθωσαν να εξοντώσουν δύο εκατομμύρια βιετναμέζους και να καταστρέψουν συνολικά το φυσικό πλούτο της Ινδοκίνας. Από αυτή την "εμπειρία" κατανόησαν ποια σφάλματα δεν πρέπει να επαναλάβουν στο μέλλον.
Από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι σήμερα οι αμερικανοί έχουν πραγματοποιήσει εβδομήντα στρατιωτικές επεμβάσεις σε ξένες χώρες. Στο χώρο της Μεσογείου, η επίθεση εναντίον της Λιβύης αποδεικνύει τη χρήση ενός "νέου μοντέλου" ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Οι λόγοι για την επίθεση κατά της Λιβύης είναι πολλοί: το πετρέλαιο, μια ανεξάρτητη χώρα με ένα σύστημα διακυβέρνησης που δεν αποδέχεται την αμερικανική κηδεμονία και ο στρατηγικός γεωπολιτικός προσδιορισμός της χώρας. Για να δικαιολογηθεί εκείνη η επίθεση χρησιμοποιήθηκε μια γελοία πρόφαση: η έκρηξη μιας βόμβας σε ένα νυχτερινό κέντρο του Βερολίνου. Χωρίς κανένα επίσημο στοιχείο, με βάση αυτή την "αφελή" δικαιολογία σχεδιάστηκε μια νυχτερινή επίθεση εναντίον της Λιβύης (με πτήσεις των πολεμικών αεροσκαφών σε ύψος 35 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας). Εκείνη την περίοδο, όμως, οι Η.Π.Α. δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση εναέριου χώρου ευρωπαϊκών χωρών (με εξαίρεση τη Μεγάλη Βρετανία) και έτσι κατανόησαν ότι η εθνική θέληση και ανεξαρτησία των χωρών αποτελεί ένα σημαντικό εμπόδιο για τους σχεδιασμούς των Η.Π.Α.
Ο σημερινός ρόλος της Ευρώπης, ρόλος ΝΑΤΟϊκού χωροφύλακα, απαιτεί ένα νέο επικοινωνιακό σχεδιασμό και "διεθνείς σχέσεις" που οφείλουν να πείσουν την παγκόσμια κοινότητα - και όχι μόνο τα μέλη του ΝΑΤΟ - για το "δίκαιο" των αμερικανικών επεμβάσεων σε ξένες χώρες. Αυτή η προπαγάνδα στοχεύει τις ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες και πρέπει να πείσει ότι οι πολεμικές επεμβάσεις, οι μαζικές δολοφονίες, η λιμοκτονία αθώων παιδιών, η καταστρατήγηση ελευθεριών και συνόρων ανεξάρτητων χωρών, η καταστροφή του περιβάλλοντος εξυπηρετούν τους "ειλικρινείς σκοπούς" της ανθρωπότητας, αποτελούν τη "δίκαια υπόθεση" του πολιτισμού και της "δημοκρατίας". Σ' αυτή τη βρώμικη υπόθεση σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα ΜΜΕ, που αναλαμβάνουν τη διάδοση πλαστογραφημένου - παραποιημένου φωτογραφικού υλικού που διοχετεύεται από το ΝΑΤΟϊκό αρχηγείο:
Με βάση τέτοιες φωτογραφίες καταδικάστηκε ο γιουγκοσλαβικός λαός. Σε ποια δημοκρατία της Ενωμένης Ευρώπης θα καταδικαζόταν όμως ένας εγκληματίας με βάση μια παραποιημένη εικόνα (με pixelized);
Ένα άλλο παράδειγμα "φωτογραφικών αποδείξεων" βρίσκουμε στις ΝΑΤΟϊκές φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα για να τεκμηριώσουν την ύπαρξη μαζικών τάφων στην Ίζμπιτσα:
Η δημοσιοποίηση μιας άλλης φωτογραφίας που έχει παραποιηθεί από το ΝΑΤΟ, ώστε να επιβεβαιωθούν οι ομαδικοί τάφοι στην Ίζμπιτσα, και η προσθήκη διευκρινιστικών γραμμών οριοθέτησης των "τάφων" επιβεβαιώνουν απλά τη ΝΑΤΟϊκή απάτη.
Με βάση τέτοια παραποιημένα στοιχεία τα ΜΜΕ της Δύσης καταδίκασαν σε θάνατο έναν ολόκληρο λαό. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσαν οι έλληνες δημοσιογράφοι που έκαναν σωστά το καθήκον τους στην πρώτη γραμμή για την αλήθεια και την αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων. Οι λίγες κατευθυνόμενες φωνές που σηκώθηκαν από ορισμένους κύκλους στη χώρα μας εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών ΜΜΕ απόδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι ελεύθερα και ανεξάρτητα - όπως υποστηρίζουν και διακηρύσσουν -, δεν αποτελούν τους "φρουρούς" της δημοκρατίας, αλλά υπηρετούν τους στόχους της "εθνικής ασφάλειας" των Η.Π.Α. Χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν τους θύτες ως θύματα, τους πολεμόχαρους εισβολείς ως υπερασπιστές της ειρήνης, τους σκοταδιστές αντιδραστικούς ως εκσυγχρονιστές. Το κύριο έγκλημα πολέμου των επιτιθεμένων ιμπεριαλιστών είναι το έγκλημα εναντίον της αλήθειας. Αυτή η καταγγελία γίνεται από έναν αμερικανικό οργανισμό που διευθύνει ένας αμερικανός πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, οπότε αποκτάει μια ιδιαίτερη βαρύτητα.
ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η "ειρηνική" επέμβαση του ΝΑΤΟ δεν έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα τους χιλιάδες νεκρούς, τα ακρωτηριασμένα αθώα παιδιά, τα βομβαρδισμένα νοσοκομεία και σχολεία, τα ισοπεδωμένα εργοστάσια, τη νέα τάξη πραγμάτων στα Βαλκάνια. Το πιο τραγικό αποτέλεσμα αυτής της επέμβασης είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, ένα έγκλημα πολέμου που όμως δεν απασχολεί τα γεράκια των Η.Π.Α. Από τις 24 Μάρτη μέχρι στις 8 Ιούνη 1999, πραγματοποιήθηκαν 35.000 αεροπορικές επιθέσεις από περισσότερα από 1.000 αεροπλάνα, 206 ελικόπτερα και αεροπλανοφόρα. Χρησιμοποιήθηκαν περισσότεροι από 10.000 πύραυλοι με 79.000 τόνους εκρηκτικών κατασκευασμένων με απαγορευμένα υλικά, όπως οι βόμβες γραφίτη και εκείνες με το αποδυναμωμένο ουράνιο. Υπάρχει και η μακάβρια "βαθμολογία" των αεροπορικών επιθέσεων, στην οποία κανείς δεν θα ήθελε να έχει την πρώτη θέση. Η Πρίστινα δέχτηκε 374 αεροπορικές επιθέσεις (πέντε επιθέσεις την ημέρα), ακολουθεί η Πρίζρεν με 232. Το Βελιγράδι κατέχει την τρίτη θέση με "μόνο" 212 επιθέσεις. Στις πρώτες δέκα θέσεις δεν εμφανίζεται το Πάντσεβο, αλλά αυτή η πόλη μαζί με το Νόβι Σάντ κατέχουν την πρώτη θέση σε ότι αφορά τις επικίνδυνες τοξικές ουσίες που δέχτηκαν.
Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν μολυνθεί από τα χημικά κοκτέιλ και αποτέλεσαν τα πρώτα πειραματόζωα αυτών των επικίνδυνων ουσιών. Ο Slobodan Tosovic, ένας από τους υπεύθυνους του δικτύου ελέγχου περιβάλλοντος του Βελιγραδίου, τόνισε:
"Πιστεύουμε ότι αποτελούμε ένα γιγάντιο βιολογικό και χημικό πείραμα. Φυσικά έχουμε τα στοιχεία ότι αυτό σχεδιάστηκε επίτηδες, διότι πολλές δεξαμενές που περιείχαν δηλητηριώδεις χημικές ουσίες βομβαρδίστηκαν μετά τη μετακίνησή τους σε θεωρούμενες ασφαλείς περιοχές. Σίγουρα οι εγκληματίες του ΝΑΤΟ παρακολουθούσαν τις ενέργειές μας και θέλησαν να μας δηλητηριάσουν".
Οι συνέπειες είναι δύσκολο να εκτιμηθούν, τόσο οι σημερινές όσο και αυτές που θα εμφανισθούν στο μέλλον, άμεσα και μακροπρόθεσμα.
Ο κατάλογος των καταστροφών είναι ατελείωτος και εντυπωσιακός. Η Sara Flounders, διακεκριμένο στέλεχος του "Διεθνούς Κέντρου Δράσης", στη Διάσκεψη για την ίδρυση του "Διεθνούς Δικαστηρίου για τα εγκλήματα του ΝΑΤΟ", τόνισε ότι:
"Τα αμερικανικά ΜΜΕ για πολλές ημέρες ανέφεραν ότι τα γιουγκοσλαβικά άρματα μάχης που καταστράφηκαν ήταν 3 ή 7. Ηθελημένα δεν ανέφεραν τις καταστροφές: 328 δημοτικών σχολείων, την καταστροφή 25 πανεπιστημιακών σχολών, 15 κολεγίων, 20 φοιτητικών εστιών, 33 νοσοκομείων, 23 μοναστηριών, 32 εκκλησιών, 4 νεκροταφείων, 15 μουσείων, 5 έδρες τηλεόρασης, 44 αναμεταδότες τηλεοπτικών προγραμμάτων, 61 γέφυρες, 19 σιδηροδρομικούς σταθμούς, 34 σταθμούς λεωφορείων, 13 αεροδρομίων, 121 εργοστασίων, 23 διυλιστηρίων και αποθηκών καυσίμων, 23 εργοστάσια παραγωγής τροφίμων, 21 πρεσβείες και προξενεία. Ηθελημένα τα ΜΜΕ δεν ανέφεραν τους χιλιάδες νεκρούς, εκ των οποίων το 30% ήταν αθώα παιδιά, και τους αμέτρητους τραυματίες".
Χωρίς ίχνος ντροπής τα αμερικανικά ΜΜΕ αλλά και τα ευρωπαϊκά (εξαίρεση αποτέλεσαν τα ελληνικά με τη γενναία στάση της ΕΣΗΕΑ) δεν ανέφεραν ποτέ ότι καταστράφηκαν τα εργοστάσια παραγωγής φαρμάκων, τροφίμων, αγροτικών προϊόντων. Απλά διατυμπάνιζαν πως ό,τι συμβαίνει οφείλεται στις "γενναίες" προσπάθειες για την προστασία των Κοσοβάρων αλβανοφώνων προσφύγων και για την επιστροφή τους στα "πατρώα εδάφη". Δεν μίλησαν ποτέ για τα επτά χρόνια του εμπάργκο και τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης, από το εσωτερικό, της νόμιμης γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης. Απλά μιλούσαν για λάθη στους στόχους, λες και οι βόμβες στα νοσοκομεία, στις αγορές, στα τρένα, στα εργοστάσια και στην κινεζική πρεσβεία ήταν "παρενέργειες" μιας δίκαιης επίθεσης για την ειρήνη, λες και οι δύο εκατομμύρια άνεργοι δημιουργήθηκαν από λάθος του ΝΑΤΟ και όχι για να στραγγαλίσουν μια χώρα.
Η οικολογική καταστροφή που επέφερε το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στη δική μας γη είναι τεράστια. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, η παραγωγή αέριων καύσης από τις πτήσεις των ΝΑΤΟϊκών αεροπλάνων κατά τη διάρκεια της επέμβασης (χωρίς να υπολογισθούν τα αεροπλανοφόρα και τα επίγεια στρατιωτικά οχήματα) ξεπερνάει τη μόλυνση που επιφέρουν για έξι μήνες τα αυτοκίνητα σε μια μέση ευρωπαϊκή πόλη. Αν προσθέσουμε την επιβάρυνση από τις εκρήξεις των βομβών, τις πυρκαγιές που προκλήθηκαν σε διυλιστήρια και εργοστάσια, θα πρέπει τα Βαλκάνια, αλλά και ειδικότερα η Γιουγκοσλαβία, να σταματήσουν κάθε μορφή σύγχρονης ζωής (κίνηση με αυτοκίνητα, βιομηχανική παραγωγή, μεταφορές κλπ.) για πολλά χρόνια, ώστε να υπάρξει μερική αποκατάσταση ή επαναφορά στις προηγούμενες της επίθεσης συνθήκες.
Εκτός από τα παραπάνω πρέπει να επισημανθεί ότι θα υπάρξουν νομοτελειακά οι όξινες βροχές που καταστρέφουν τα δάση και οι συνέπειες τους δεν γνωρίζουν σύνορα. Θα ξεχάσουμε το όζον; Το χλώριο που έχει απελευθερωθεί έχει καταστρέψει το όζον της κεντρικής Ευρώπης και όχι μόνο της Γιουγκοσλαβίας. ’ραγε θα αντιμετωπιστούν με τη στατιστική οι καρκίνοι δέρματος μετά από αυτή την ειρηνική ΝΑΤΟϊκή επίθεση; Η κατά 90% μόλυνση των υδάτινων πόρων, τα βακτηρίδια και οι μικροοργανισμοί στην "αλυσίδα διατροφής", η μόλυνση της θάλασσας, των ποταμών, η κυριαρχία του υδράργυρου, η συνέχιση από τους πολίτες, παρά την απαγόρευση, του ψαρέματος (για να τραφούν τα χιλιάδες πεινασμένα στόματα) αποτελούν για την πολιτισμένη Δύση "λόγους ανώτερης βίας";
Τι σημαίνει άραγε για την πατρίδα μας και τα Βαλκάνια η παρ' ολίγο εμπλοκή στο σύστημα ψύχρανσης του πυρηνικού εργοστασίου του Κοζλοντούϊ στη Βουλγαρία;
Τι πρωτοβουλίες θα αναπτύξουν η ευρωπαϊκή αριστερά, τα "πράσινα" οικολογικά κινήματα, τα "πολιτισμένα" και "ευαίσθητα" συντηρητικά φιλελεύθερα κινήματα, απέναντι στην οικολογική καταστροφή που επέφεραν τα Β 52 - που ξεκινούσαν απευθείας από το Μισούρι των Η.Π.Α. - στο πλούσιο οικοσύστημα της Γιουγκοσλαβίας με τους περισσότερους από 2.000 κρατήρες των βομβών; Χρειάζονται 7.000 χρόνια για να ανακατασκευαστεί το στρώμα humus των 20 εκατοστών, αφού η επιφάνεια των κρατήρων ξεπερνάει τα 250.000 στρέμματα.
Τέλος, με τη δειλία και την εγκληματική ωμότητα, την παράνομη ΝΑΤΟϊκή επίθεση, "επιτυγχάνεται" η μαζική εξόντωση με τη χρήση ενός παράνομου, για τον Ο.Η.Ε., αλλά και απαγορευμένου από όλες τις διεθνείς συμβάσεις, όπλου: του αποδυναμωμένου ουρανίου!
Πως θα αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από αυτό το διαρκές έγκλημα της πολιτισμένης Δύσης;
Η εισπνοή ελάχιστων στερητικών μορίων ουρανίου από τον ανθρώπινο οργανισμό επιφέρει τον καρκίνο. Επίσης το ουράνιο έχει την ιδιότητα της εξαέρωσης και μετατρέπεται σε αεροζόλ μέσα σε σύννεφο σκόνης που μπορεί να διατρέξει εκατοντάδες χιλιόμετρα (αν το επιτρέπουν οι άνεμοι) χωρίς να αναγνωρίζει σύνορα, επιτιθέμενους ή αμυνόμενους. Χρησιμοποιήθηκε στην Πρίστινα για να καταστραφούν αποθήκες στρατιωτικού υλικού και όσοι επέζησαν από εκείνη την επίθεση έχουν εξασφαλίσει το θάνατο από καρκίνο τα επόμενα χρόνια.
Στο Ινστιτούτο πυρηνικών επιστημών της Βίντσα, 40 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι, ο διευθυντής του ιδρύματος "Nebojsa Neskovic" δηλώνει ότι: "Η ραδιενέργεια των περιοχών είναι υπό έλεγχο και δεν υπάρχουν κίνδυνοι". Μήπως αυτές οι διαβεβαιώσεις στοχεύουν "με ευγένια" την απάλυνση του δράματος ενός τυραννισμένου πληθυσμού;
Στο Πάντσεβο ο κίνδυνος είναι τέτοιος που οι έγκυες γυναίκες "προσκλήθηκαν" να κάνουν έκτρωση και οι γυναίκες της περιοχής να αποφύγουν τη σύλληψη για τουλάχιστον τα επόμενα δύο χρόνια.
Ο ναζισμός και ο φασισμός δεν κατόρθωσαν να λυγίσουν αυτό το λαό. Είναι επίσης σίγουρο πως αυτό δεν το κατόρθωσε ούτε η εγκληματική ΝΑΤΟϊκή επίθεση. Αυτή όμως η δολοφονική επίθεση κατόρθωσε να δηλητηριάσει τη Γιουγκοσλαβία, τους ανθρώπους, τα μικρά αθώα παιδιά, τους λαούς της περιοχής των Βαλκανίων. Θα επιζήσουν; Οι ευθύνες των ΝΑΤΟϊκών εγκληματιών θα αποδοθούν; Η Ενωμένη Ευρώπη έχει τη "διάθεση" και τη "δυνατότητα" να αναλάβει τις δικές της εγκληματικές ευθύνες ή θα συνεχίσει το ρόλο του χωροφύλακα των Η.Π.Α.;
Ερωτήματα που χαράχθηκαν σε βάθος στη συνείδηση των λαών και που θα απαντηθούν από την ίδια τη ζωή στη Βαλκανική.
βρίσκεται σε όλα τα γραφεία της Πρίστινα. Εδώ συνοδεύεται από τη μις Αλβανία.
ΜΕ ΤΙ ΦΙΛΟΔΩΡΗΣΕ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ
Αποδυναμωμένο Ουράνιο (DU)
Για πρώτη φορά έγινε προσεκτική αναφορά με το λεγόμενο "Σύνδρομο του κόλπου". Δεν είναι τυχαία - αυτή την περίοδο - τα στοιχεία επίσημων αμερικανικών επιστημονικών οργανισμών που αποδίδουν την πλήρη ευθύνη για το "Σύνδρομο του κόλπου" στη χρησιμοποίηση εμβολίων για τους στρατιώτες των Η.Π.Α. - ΝΑΤΟ - Ο.Η.Ε. που πήραν μέρος στην επιχείρηση "Desert Storm" το 1991. Αλλά αυτοί οι επίσημοι αμερικανικοί επιστημονικοί οργανισμοί δεν εξηγούν πως η λευχαιμία στα παιδιά του Ιράκ αυξήθηκε στο συντελεστή "6".
Η απόφαση 16/1996 του Ο.Η.Ε. θεωρεί τη χρήση του DU (αποδυναμωμένου ουρανίου) σαν "έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας" και επισημαίνει ότι οι παρενέργειες στους πληθυσμούς είναι "άμεσα τρομακτικές για τις πληγές και την άμεση καταστροφή και προκαλούν στο μέλλον καρκίνο που προσομοιάζει τη λευχαιμία".
Μετά την επίθεση στη Γιουγκοσλαβία, "η αύξηση της Ραδιενέργειας άλφα μετρήθηκε στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία τρεις φορές περισσότερο από την κανονική".
Βόμβες Δέσμης (τσαμπί)
Dicloroetano, cloruro di etilene, (EDC)
Cloruro vinile monomero, CNM
Acido fluoridrico: Fosgene
PCB (Piralene, policlorinato bifenile)
Anidride solforosa
Μόλυβδος
Υδράργυρος
Κάδμιο: IPA (Idrocarburi policiclici aromatici, Benzopirene)
Αμμωνία
"Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το κάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο, αν είναι αναγκαίο, στην Αφρική ή στην κεντρική Ευρώπη".
Σκόπια, 4 Ιούνη 1999, Μπιλ Κλίντον
Ο "ανθρωπιστικός" πόλεμος στα Βαλκάνια αποτελεί τον πρώτο πόλεμο της νέας παγκόσμιας τάξης. Αποτελεί το μοντέλο για τους επόμενους πολέμους που παράγουν το θάνατο και ξεριζώνουν τους λαούς από την πατρική τους γη. Οι "πολιτισμένοι" επιτιθέμενοι γνώριζαν άριστα τι θα προκαλούσαν στον άμαχο πληθυσμό και την "επιστημονική" καταστροφή του περιβάλλοντος με τις 31 χιλιάδες βόμβες αποδυναμωμένου ουρανίου που ρίχτηκαν στα χημικά και πετροχημικά εργοστάσια.
Ένας πόλεμος που συνεχίζει και εντείνει τους οικονομικούς πολέμους με έντονους ρυθμούς (εμπάργκο στο Ιράκ και 1.500.000 νεκρούς, εμπάργκο στη Γιουγκοσλαβία). Η παραγωγή και το εμπόριο όπλων αποτελούν την κολόνα της οικονομίας (οι Η.Π.Α. είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός), γι' αυτό έχουν ανάγκη τον πόλεμο!
Ο "απολογισμός" μετά από 11 μήνες κατοχής στο Κόσοβο-Μετόχια από τις δυνάμεις U.C.K.F.O.R. είναι αποκαλυπτικός:
·4792 τρομοκρατικές επιθέσεις
·1010 νεκροί (εκ των οποίων 888 σέρβοι)
·936 αγνοούμενοι
·924 τραυματίες
·350 χιλιάδες πρόσφυγες
·200 συλλήψεις σέρβων από τις δυνάμεις κατοχής
·86 ορθόδοξες εκκλησίες και μνημεία καταστράφηκαν από τους βανδαλισμούς του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου
·250 χιλιάδες παράνομοι έποικοι
·364 εκτοπίσεις σέρβων πολιτών στη ζώνη "ασφάλειας"
To σημαντικό παραμένει: τα ΜΜΕ και οι τηλεοράσεις πρέπει να σιωπούν!
ΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ
Στις 30 Ιούλη 1999 στη Νέα Υόρκη ο Ramsey Clark ίδρυσε στα πλαίσια του "Διεθνούς Κέντρου Δράσης" το "Ανεξάρτητο Δικαστήριο εναντίον των εγκλημάτων του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία" ("INDEPENDENT COMMISSION OF INQUIRY HEARING TO INVESTIGATE U.S./NATO WAR CRIMES AGAINST THE PEOPLE OF YUGOSLAVIA").
Ο νέος αυτός διεθνής οργανισμός, που γεννήθηκε στην καρδιά της μοναδικής υπερδύναμης, από έναν πρώην υπουργό Δικαιοσύνης των Η.Π.Α., διατυπώνει με σαφήνεια σε νομικό κείμενο τα 19 θέματα που αποτελούν σαφείς παραβιάσεις - από μέρους των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ - της διεθνούς και αμερικανικής έννομης τάξης. Μια καταγγελία-προσφυγή σε αμερικανικά και διεθνή δικαστήρια από έναν αμερικανικό οργανισμό, μια φωνή αντίστασης στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Η.Π.Α. από τους ίδιους τους αμερικανούς. Ένα διεθνές Δικαστήριο εγκλημάτων που απλώνεται σ' ολόκληρο τον κόσμο και συσπειρώνει τους διανοούμενους που αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων.
28 Μάρτη - 1η Απρίλη 1999: Ο Ramsey Clark συνοδευόμενος από την Gloria La Riva (τρίτος και τέταρτη από αριστερά), μαζί με το προσωπικό του νοσοκομείου του Βελιγραδίου.
Το κείμενο-καταγγελία που επιμελήθηκε ο Ramsey Clark, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνει τα εξής:
"ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ - Υποβλήθηκε στην Ανεξάρτητη Επιτροπή Έρευνας των εγκλημάτων Η.Π.Α./ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.
Από τον Ramsey Clark, 30 Ιούλη, 1999, απαγγέλλεται κατηγορία στον William J. Clinton, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, το NATO και εναντίον άλλων για διεθνή εγκλήματα και παραβιάσεις διεθνών και εθνικών νόμων που προκάλεσαν θανάτους, καταστροφές, τραύματα και δυστυχία.
Οι κατηγορίες
1.Σχεδιασμός και εκτέλεση του διαμελισμού, της απομόνωσης και της αποδυνάμωσης της Γιουγκοσλαβίας.
2.Υποβολή, παρότρυνση και επίταση της βίας μεταξύ μουσουλμάνων και σλάβων.
3.Αποθάρρυνση κάθε ενέργειας που στόχευε τη διατήρηση της ενότητας, της ειρήνης και της σταθερότητας στη Γιουγκοσλαβία.
4.Συντριβή και εξολόθρευση του ειρηνευτικού ρόλου των Ηνωμένων Εθνών.
5.Χρησιμοποίηση του ΝΑΤΟ για στρατιωτική επίθεση και κατοχή φτωχών χωρών χωρίς τη συγκατάθεσή τους.
6.Δολοφονία και τραυματισμό ενός ανυπεράσπιστου λαού σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία.
7.Σχεδιασμός, ανακοίνωση και εκτέλεση επιθέσεων με στόχους τον ηγέτη της κυβέρνησης, μέλη της κυβέρνησης και πολιτικούς που επιλέγηκαν.
8.Καταστροφή και βλάβες σε ξένες ιδιοκτησίες, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, θρησκευτική, υγειονομική, διπλωματική και θρησκευτική δομή ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας.
9.Επίθεση σε μονάδες απαραίτητες για την επιβίωση του πληθυσμού της Γιουγκοσλαβίας.
10.Επίθεση σε βιομηχανικές μονάδες που περιείχαν επικίνδυνα υλικά. 11.Χρήση αποδυναμωμένου ουρανίου, βομβών δέσμης και άλλων παράνομων όπλων.
12.Καθοδήγηση ενός πολέμου εναντίον του περιβάλλοντος.
13.Χρησιμοποίηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ώστε να επιβληθούν μέτρα που εντάσσονται στα εγκλήματα γενοκτονίας εναντίον της ανθρωπότητας.
14.Δημιουργία ενός παράνομου δικαστηρίου ad hoc για την ανατροπή και δαιμονοποίηση της σερβικής ηγεσίας.
15.Εκμετάλλευση των διεθνών ΜΜΕ για τη δημιουργία και διατήρηση κλίματος στήριξης στην επίθεση των Η.Π.Α, τη συκοφάντηση της Γιουγκοσλαβίας, των σλάβων, των σέρβων και των μουσουλμάνων ως δολοφόνων και υπεύθυνων γενοκτονιών.
16.Θεσμοποίηση της στρατιωτικής κατοχής στρατηγικών χώρων της Γιουγκοσλαβίας από ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.
17.Προσπάθεια κατάλυσης της κυριαρχίας, του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού των Σλάβων και των άλλων λαών της Γιουγκοσλαβίας.
18.Σκοπός των Η.Π.Α. να δυναστεύσει, ελέγξει και εκμεταλλευτεί τη Γιουγκοσλαβία, το λαό της και τους πόρους της.
19.Χρήση, με μέσα των Η.Π.Α., στρατιωτικής βίας και οικονομικών εκβιασμών.
Αγωγή
Αυτή η μήνυση κατατίθεται για να θέσει τέλος στον όλεθρο του πολέμου, για να μην παραβιαστούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, για την προστασία των διεθνών και εθνικών οργανισμών, των κυβερνήσεων και των θεσμών. Επίσης για να θέσουν ενώπιον των προσωπικών τους ευθυνών τους κατηγορούμενους, τις κυβερνήσεις, τους οργανισμούς και τους ενάγοντες που είναι:
κατηγορούμενοι
1) για εγκλήματα εναντίον της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, για την προσβολή και παραβίαση των κανόνων του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, της Σύμβασης της Γενεύης και άλλων διεθνών και εθνικών νόμων
2) για παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, του βορειοατλαντικού Συμφώνου και άλλων διεθνών συμβάσεων. Την παραβίαση του ομοσπονδιακού Συντάγματος και των εθνικών νόμων των Η.Π.Α., των θεμελιωδών νόμων άλλων χωρών συμπεριλαμβανομένων της Μεγάλης Βρετανίας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Ολλανδίας, της Ουγγαρίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων κυβερνήσεων που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ και βρίσκονται στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας
3) για μεγάλες παραβιάσεις της παγκόσμιας διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη διεθνή συνθήκη για τα δικαιώματα του πολίτη και τα πολιτικά δικαιώματα, τις διεθνείς συμβάσεις για τα οικονομικά δικαιώματα, τα κοινωνικά και πολιτιστικά, τη συμφωνία για τη γενοκτονία και άλλες διεθνείς συμβάσεις, συνθήκες, συμφωνίες, διακηρύξεις και νόμους που ισχύουν σε εθνικό επίπεδο.
(A) Κατηγορούμενοι
·1. Πρόεδρος William J. Clinton. Υπουργός των Εξωτερικών Madeleine Albright. Υπουργός ’μυνας William Cohen. Στρατιωτικοί διοικητές, ναύαρχοι και προσωπικό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που είχαν άμεση συμμετοχή στους σχεδιασμούς, συμμετείχαν ως πληρώματα αεροπορικών επιδρομών στα αμερικανικά βομβαρδιστικά, προετοίμασαν και εξαπολύσανε πυραύλους κατά της Γιουγκοσλαβίας. Το προσωπικό της κυβέρνησης των Η.Π.Α. που προκάλεσε, ενεπλάκη ή δεν προσπάθησε να αποτρέψει τη βία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας πριν την επίθεση και κατά τη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής κατοχής. Επίσης οι άλλοι που θα αναφερθούν.
·2. Από το Ηνωμένο Βασίλειο, ο πρωθυπουργός Tony Blair. Οι υπουργοί των Εξωτερικών και της ’μυνας. Στρατιωτικοί διοικητές, ναύαρχοι και προσωπικό του Ηνωμένου Βασιλείου που είχαν άμεση συμμετοχή στους σχεδιασμούς, συμμετείχαν ως πληρώματα αεροπορικών επιδρομών στα βρετανικά βομβαρδιστικά, προετοίμασαν και εξαπολύσανε πυραύλους κατά της Γιουγκοσλαβίας. Το προσωπικό της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου που προκάλεσε, ενεπλάκη ή δεν προσπάθησε να αποτρέψει τη βία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας πριν την επίθεση και κατά τη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής κατοχής. Επίσης οι άλλοι που θα αναφερθούν.
·3. Από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, ο πρωθυπουργός Gerhard Schroeder. Οι υπουργοί των Εξωτερικών και της Άμυνας. Στρατιωτικοί διοικητές, ναύαρχοι και προσωπικό της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας που είχαν άμεση συμμετοχή στους σχεδιασμούς, συμμετείχαν ως πληρώματα αεροπορικών επιδρομών στα γερμανικά βομβαρδιστικά, προετοίμασαν και εξαπολύσανε πυραύλους κατά της Γιουγκοσλαβίας. Το προσωπικό της κυβέρνησης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προκάλεσε, ενεπλάκη ή δεν προσπάθησε να αποτρέψει τη βία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας πριν την επίθεση και κατά τη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής κατοχής. Επίσης οι άλλοι που θα αναφερθούν.
·4. Οι κυβερνήσεις των χωρών μελών του ΝΑΤΟ που είχαν άμεση συμμετοχή στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, στους σχεδιασμούς και καθορισμούς των στόχων, εξαπόλυση πυραύλων. Το προσωπικό αυτών των χωρών που προκάλεσε, ενεπλάκη ή δεν προσπάθησε να αποτρέψει τη βία εναντίον της Γιουγκοσλαβίας πριν την επίθεση και κατά τη διάρκεια της ΝΑΤΟϊκής κατοχής. Επίσης οι άλλοι που θα αναφερθούν.
·5. Οι κυβερνήσεις της Τουρκίας, της Ουγγαρίας, της Ιταλίας και άλλων χωρών που επέτρεψαν τη χρήση αεροπορικών βάσεων των εδαφών τους ή στρατιωτικές και αεροπορικές διευκολύνσεις για την επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.
·6. Ο οργανισμός του ΝΑΤΟ, ο γενικός γραμματέας Javier Solano, ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής Wesley K. Clark.
·7. Για την καταδίκη: κάθε μέλους του ΝΑΤΟ που ψήφισε υπέρ της εξουσιοδότησης για στρατιωτική επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.
(B) Οι κατηγορίες
1. Σχεδιασμός και εκτέλεση του διαμελισμού, της απομόνωσης και της αποδυνάμωσης της Γιουγκοσλαβίας.
[.] Παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, της Διακήρυξης περί μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών, της Ανεξαρτησίας και της Κυριαρχίας (Διακήρυξη μη επέμβασης), 1965 USGA Απόφαση 2131[.]
2. Υποβολή, παρότρυνση και επίταση της βίας μεταξύ μουσουλμάνων και σλάβων
[.] Παραβιάσεις: του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, άρθρο 2, Διακήρυξη μη επέμβασης, καθορισμός της επίθεσης (Απόφαση για επιθέσεις), 1997 UNGA Απόφαση 3314 [.]
3. Αποθάρρυνση κάθε ενέργειας που στόχευε τη διατήρηση της ενότητας, της ειρήνης και της σταθερότητας στη Γιουγκοσλαβία.
[.] Παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, Διακήρυξη μη επέμβασης, Απόφαση για επιθέσεις, Συνθήκη του Παρισιού 1928, άρθρ. I και II [.]
4. Συντριβή και εξολόθρευση του ειρηνευτικού ρόλου των Ηνωμένων Εθνών
[.]Παραβίαση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, Διακήρυξη μη επέμβασης, Απόφαση για επιθέσεις, Συνθήκη του Παρισιού 1928, άρθρ. I και II [.]
5. Χρησιμοποίηση του ΝΑΤΟ για στρατιωτική επίθεση και κατοχή φτωχών χωρών χωρίς τη συγκατάθεσή τους
[.] Χάρτης Ο.Η.Ε., Βορειοατλαντικό Σύμφωνο 1949, άρθρ. Ι [.]
6. Δολοφονία και τραυματισμό ενός ανυπεράσπιστου λαού σε ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία.
[.] Χάγη, άρθρ. 22 και 23. Γενεύη 1949, άρθρ. 19. Νυρεμβέργη, αξίωμα VI a, b και c. Αμερικανικό Σύνταγμα άρθρ. 1, τμημ. 8, παράγρ. II [.]
7. Σχεδιασμός, ανακοίνωση και εκτέλεση επιθέσεων με στόχους τον ηγέτη της κυβέρνησης, άλλα μέλη της κυβέρνησης και πολιτικούς που επιλέγηκαν
[.] Χάρτης Ο.Η.Ε., άρθρ. 2. Σύμβαση για την πρόληψη και τιμωρία των εγκλημάτων που διαπράττονται κατά προστατευομένων προσώπων σε διεθνές επίπεδο. U.S. Army Field Manual 27-10. Προεδρική διαταγή Η.Π.Α. 12333. Σύμβαση της Γενεύης 1977, Πρόσθετο Πρωτόκολλο Ι (Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 51) [.]
8. Καταστροφή και βλάβες σε ξένες ιδιοκτησίες, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, θρησκευτική, υγειονομική, διπλωματική και θρησκευτική δομή ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας
[.] Χάγη, άρθρ. 22 και 23. Γενεύη 1949, άρθρ. 19. Γενεύη 1977, I Πρόσθετο Πρωτόκολλο, άρθρ. 48, 52, 53. Χάρτης Ο.Η.Ε., άρθρ. 2. Σύμβαση Προστατευομένων Προσώπων. U.S. Army Field Manual 27-10. Εκτελεστική Διαταγή 12333. Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 51. ICESCR [.]
9. Επίθεση σε μονάδες απαραίτητες για την επιβίωση του πληθυσμού της Γιουγκοσλαβίας
[.] Χάγη 1907, άρθρ. 22 και 23. Γενεύη 1949, άρθρ. 19. Νυρεμβέργη 1970, Αρχές Via b και c. Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 54[.]
10. Επίθεση σε βιομηχανικές μονάδες που περιείχαν επικίνδυνα υλικά
[.] Νυρεμβέργη, Αρχή VI, Χάγη άρθρ. 22 και 23, Πρωτόκολλο για την απαγόρευση χρήσης αερίων σε πολεμικές επιχειρήσεις (ασφυξιογόνων, δηλητηριωδών και άλλων), Γενεύη 1925 (Πρωτόκολλο δηλητηριωδών ουσιών), Γενεύη 1977, I Πρόσθετο Πρωτόκολλο, άρθρ. 48, 51, 56. [.]
11. Χρήση αποδυναμωμένου ουρανίου, βομβών δέσμης και άλλων παράνομων όπλων
[.] Χάγη, άρθρ. 22 και 23. Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 51, 54, 55. Έγκληση Poona (1978) για την ανατροπή της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η έρευνα για τη χρήση παράνομων όπλων συνεχίζεται [.]
12. Καθοδήγηση ενός πολέμου εναντίον του περιβάλλοντος
[.] Χάγη, άρθρ. 22 και 23. Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 51, 54, 55. Διακήρυξη της Στοκχόλμης (Διάσκεψη Ο.Η.Ε. για το ανθρώπινο περιβάλλον 1972. Αρχές I, II (Διάσκεψη Ο.Η.Ε. για το ανθρώπινο περιβάλλον) [.]
13. Χρησιμοποίηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ώστε να επιβληθούν μέτρα που εντάσσονται στα εγκλήματα γενοκτονίας εναντίον της ανθρωπότητας
[.] Νυρεμβέργη, Αρχή VI c, Εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας. Σύμβαση για τη Γενοκτονία, Γενεύη 1977, άρθρ. 48, 54, 55 [.]
14. Δημιουργία ενός παράνομου δικαστηρίου ad hoc για την ανατροπή και δαιμονοποίηση της σερβικής ηγεσίας
[.] Παραβίαση αρχών Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων (Ρώμη Ιούλης 1998, επικύρωση από 120 κράτη). Χάρτης Ο.Η.Ε., Καταστατικό Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ICJ), UDHR, ICCPR [.]
15. Εκμετάλλευση των διεθνών ΜΜΕ για τη δημιουργία και διατήρηση κλίματος στήριξης στην επίθεση των Η.Π.Α, τη συκοφάντηση της Γιουγκοσλαβίας, των σλάβων, των σέρβων και των μουσουλμάνων ως δολοφόνων και υπεύθυνων γενοκτονιών
[.] Οι κατηγορούμενοι συστηματικά έλεγχαν και κατεύθυναν τον Τύπο, προώθησαν την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ σκόπιμα προβάλλοντας και προπαγανδίζοντας τους μαζικούς βομβαρδισμούς. Χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά οι ίδιες μέθοδοι με αυτές της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και άλλων χωρών. Τα διεθνή ΜΜΕ στήριξαν και προπαγάνδισαν τους πολιτικούς σκοπούς των Η.Π.Α για διάλυση της Γιουγκοσλαβίας: αποσιώπησαν κάθε αλήθεια, δαιμονοποίησαν τη νόμιμη κυβέρνηση, τους ηγέτες της, τους αξιωματικούς της, τους στρατιώτες της, παρουσιάζοντάς τους ως δολοφόνους. Απείλησαν και πίεσαν με άνομες πράξεις εκείνες τις χώρες στις οποίες η κοινή γνώμη εναντιώθηκε στη στρατιωτική επέμβαση με στόχο τη συνολική παρουσία και τον πλήρη στρατιωτικό έλεγχο από τις Η.Π.Α. [.]
16. Θεσμοποίηση της στρατιωτικής κατοχής στρατηγικών χώρων της Γιουγκοσλαβίας από ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις
[.] Χάρτης Ο.Η.Ε., NAT, άρθρο 1, Διακήρυξη μη Επέμβασης [.]
17. Προσπάθεια κατάλυσης της κυριαρχίας, του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού των σλάβων και των άλλων λαών της Γιουγκοσλαβίας
[.] UDHR, ICCPR, ICESCR. [.]
18. Σκοπός των Η.Π.Α. να δυναστεύσει, ελέγξει και εκμεταλλευτεί τη Γιουγκοσλαβία, το λαό της και τους πόρους της.
[.] Στόχος των Η.Π.Α. είναι εκείνος της κυριαρχίας, του ελέγχου και της εκμετάλλευσης των φτωχών χωρών. Έτσι μαζί με άλλες πλούσιες χώρες να αυξήσουν τον πλουτισμό τους βασιζόμενοι στην ουδετεροποίηση του λαού, το φόβο, τη φτώχεια panem et circenses [.]
19. Χρήση, με μέσα των Η.Π.Α., στρατιωτικής βίας και οικονομικών εκβιασμών.
[.] Οι Η.Π.Α. έχοντας στην πράξη το μονοπώλιο των πυρηνικών όπλων, των αεροναυτικών όπλων, τη δύναμη της φωτιάς, τον εξοπλισμό και την υψηλή τεχνολογία, επεκτείνουν την εξουσία τους κάνοντας χρήση της φυσικής εξόντωσης
Αυτό το έτος οι Η.Π.Α. δαπάνησαν για εξοπλισμούς 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Η δαιμονοποιημένη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας θα ξοδέψει 34 δισεκατομμύρια δολάρια
Οι Η.Π.Α. πωλούν καταστροφικά όπλα σε κυβερνήσεις και ομάδες για να ανατρέψουν κυβερνήσεις
Συχνά στοχεύουν την αλληλοεξόντωση των εθνών για να κυριαρχήσουν
Οι Η.Π.Α. κάνουν χρήση της τεράστιας οικονομικής τους δύναμης για να υποχρεώσουν ξένες κυβερνήσεις να δεχθούν τη θέλησή τους. Η απειλή των οικονομικών κυρώσεων είναι αντίθετη με την αυτοδιάθεση των λαών [.]
Εξεύρεση Λύσεων
·1. Ελευθερία για όλους τους λαούς της Βαλκανικής ώστε να δημιουργήσουν μια ομοσπονδία σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Ελευθερία που εγγυάται την πολιτική ανεξαρτησία, την κοινωνική ανεξαρτησία, την οικονομική και πολιτιστική ανεξαρτησία είναι η προοπτική για όλους τους λαούς της περιοχής
·2. Σημαντικές προσπάθειες για να αναπτυχθεί ο αμοιβαίος σεβασμός, τα κοινά συμφέροντα, οι δεσμοί φιλίας μεταξύ των μουσουλμάνων, των σλάβων και όλων των εθνικών και θρησκευτικών ομάδων των Βαλκανίων
·3. Απαγόρευση κάθε μορφής ξένης ανάμειξης ώστε να οικοδομηθεί η ενότητα, η ειρήνη και η σταθερότητα στα Βαλκάνια
·4. Αποκατάσταση του ειρηνευτικού ρόλου του Ο.Η.Ε.. Αναδιάρθρωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για να αποκατασταθεί ο ειρηνευτικός του ρόλος
·5. Κατάργηση του ΝΑΤΟ
·6. Απόδοση ευθυνών σε άτομα και κυβερνήσεις για άδικες εγκληματικές επιθέσεις, για οικονομικές αδικίες συμπεριλαμβάνοντας το εμπάργκο εναντίον του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Απόδοση ευθυνών για τις ζωές που χάθηκαν, για τις ιδιοκτησίες, για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αποκατάσταση των συνθηκών διαβίωσης του λαού [της Γιουγκοσλαβίας] αλλά και των δομών που πρέπει να οικοδομηθούν για ένα καλύτερο μέλλον
·7. Κατάργηση του παράνομου διεθνούς δικαστηρίου ad hoc για τη Γιουγκοσλαβία. Ανάθεση σε ένα διεθνές δικαστήριο, που θα λειτουργεί χωρίς διακρίσεις και θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα με αίσθημα δικαιοσύνης
·8. Εγγυήσεις για αναλογική πρόσβαση στα ΜΜΕ, για την πληροφόρηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για την καταστροφική χρήση των προηγμένης τεχνολογίας στρατιωτικών εξοπλισμών από τις Η.Π.Α. και για τη χρήση προηγμένου πολεμικού υλικού εναντίον ενός φτωχού λαού, ανυπεράσπιστου από τη γενοκτονία και τους οικονομικούς εκβιασμούς.
·9. Απομάκρυνση το συντομότερο δυνατό όλων των ξένων δυνάμεων από τα Βαλκάνια
Γι' αυτές τις λύσεις, μια σημαντική βοήθεια μπορεί να εξευρεθεί στο 12ο κεφάλαιο του "The Fire This Time". Πρόκειται για την εμπειρία και τις συμβουλές της Επιτροπής Έρευνας και του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων για τα εγκλήματα πολέμου όπου κατέθεσαν 20 χώρες αναφορικά με την επίθεση εναντίον του Ιράκ, τις κατοπινές επιθέσεις εναντίον του Ιράκ και τη γενοκτονία που επιβάλλεται μέχρι σήμερα με το εμπάργκο
Σκοπός της Έρευνας
Η Επιτροπή Έρευνας θα συγκεντρώσει την προσοχή της στα εγκλήματα των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Εγκλήματα που προκάλεσαν χιλιάδες νεκρούς με την καθοδήγηση των Η.Π.Α. Η Επιτροπή Έρευνας θα ερευνήσει και θα γίνει αποδέκτης στοιχείων για τη διάπραξη εγκλημάτων από πρόσωπα ή κυβερνήσεις σχετικά με τη σύγκρουση, διότι εκτιμάει ότι η διεθνής δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζεται με όμοιο τρόπο.
Η Επιτροπή Έρευνας πιστεύει ότι η "δικαιοσύνη του νικητή" δεν αποτελεί νόμο αλλά τουναντίον επιβάλλεται με τη βία, με τον πόλεμο από τον κυρίαρχο. Η αμερικανική προπαγάνδα και αυτή των διεθνών ΜΜΕ δαιμονοποίησαν τη Γιουγκοσλαβία, τους ηγέτες της, τους σέρβους, τους μουσουλμάνους ώστε να τους εντάξουν στους στόχους τους. Τα ΜΜΕ σπάνια μίλησαν για την εγκληματική καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας από την εγκληματική επίθεση των Η.Π.Α. (όπως περιγράφεται στο κατηγορητήριο). Η σοβαρή προσπάθεια συλλογής και εκτίμησης των στοιχείων, η αμερόληπτη κρίση απέναντι στο έγκλημα κατά της ειρήνης, το έγκλημα του πολέμου εναντίον της ανθρωπότητας απαιτούν την παρουσίαση αυτών των πράξεων των Η.Π.Α. ενώπιον της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η Επιτροπή Έρευνας εκτιμάει ότι καταγγελία των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Η.Π.Α. είναι σημαντική και θεωρεί σκόπιμο να δοθεί στο φως όλη η αλήθεια, με την προοπτική της διεξαγωγής μιας νομικής δίκης για αυτή την αποκρουστική ανθρώπινη τραγωδία.
Ramsey Clark, 30 Ιούλη 1999, International Action Center, 39 West 14 Street, Room 296, New York, NY 10011".
Γι' αυτές τις λύσεις, μια σημαντική βοήθεια μπορεί να εξευρεθεί στο 12ο κεφάλαιο του "The Fire This Time". Πρόκειται για την εμπειρία και τις συμβουλές της Επιτροπής Έρευνας και του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων για τα εγκλήματα πολέμου όπου κατέθεσαν 20 χώρες αναφορικά με την επίθεση εναντίον του Ιράκ, τις κατοπινές επιθέσεις εναντίον του Ιράκ και τη γενοκτονία που επιβάλλεται μέχρι σήμερα με το εμπάργκο
Σκοπός της Έρευνας
Η Επιτροπή Έρευνας θα συγκεντρώσει την προσοχή της στα εγκλήματα των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Εγκλήματα που προκάλεσαν χιλιάδες νεκρούς με την καθοδήγηση των Η.Π.Α. Η Επιτροπή Έρευνας θα ερευνήσει και θα γίνει αποδέκτης στοιχείων για τη διάπραξη εγκλημάτων από πρόσωπα ή κυβερνήσεις σχετικά με τη σύγκρουση, διότι εκτιμάει ότι η διεθνής δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζεται με όμοιο τρόπο.
Η Επιτροπή Έρευνας πιστεύει ότι η "δικαιοσύνη του νικητή" δεν αποτελεί νόμο αλλά τουναντίον επιβάλλεται με τη βία, με τον πόλεμο από τον κυρίαρχο. Η αμερικανική προπαγάνδα και αυτή των διεθνών ΜΜΕ δαιμονοποίησαν τη Γιουγκοσλαβία, τους ηγέτες της, τους σέρβους, τους μουσουλμάνους ώστε να τους εντάξουν στους στόχους τους. Τα ΜΜΕ σπάνια μίλησαν για την εγκληματική καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας από την εγκληματική επίθεση των Η.Π.Α. (όπως περιγράφεται στο κατηγορητήριο). Η σοβαρή προσπάθεια συλλογής και εκτίμησης των στοιχείων, η αμερόληπτη κρίση απέναντι στο έγκλημα κατά της ειρήνης, το έγκλημα του πολέμου εναντίον της ανθρωπότητας απαιτούν την παρουσίαση αυτών των πράξεων των Η.Π.Α. ενώπιον της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Η Επιτροπή Έρευνας εκτιμάει ότι καταγγελία των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Η.Π.Α. είναι σημαντική και θεωρεί σκόπιμο να δοθεί στο φως όλη η αλήθεια, με την προοπτική της διεξαγωγής μιας νομικής δίκης για αυτή την αποκρουστική ανθρώπινη τραγωδία.
Ramsey Clark, 30 Ιούλη 1999, International Action Center, 39 West 14 Street, Room 296, New York, NY 10011".
Νίκος Κλειτσίκας - Ιστορικός - Αρχαιολόγος, Ιούνης 2000
* Εφημερίδα "Ριζοσπάστης", Νίκος Μπογιόπουλος, 11 Γενάρη 2001: NATO - Ιδού το έγκλημα!
"Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ - Ο παναγιότατος Στέπινατς, το Βατικανό και η δικτατορία των Ούστασι στην Κροατία 1941-1945" (εξαντλημένο, χωρίς εμπορική σκοπιμότητα)
ΠΡΟΣΘΗΚΗ... ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ, από Νίκο Κλειτσίκα
Περίληψη
[...] Στο ανεξάρτητο κράτος της Κροατίας, δημιούργημα των φασιστών και των ναζί κατά τη χρονική περίοδο 1941-1945, εξαντλείται μια στυγερή σελίδα, μια σελίδα από τις πιο φρικτές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι ούστασι του Άντε Πάβελιτς, υποστηριζόμενοι από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ορθοδόξων Σέρβων και δεκάδες χιλιάδες Εβραίων και Τσιγγάνων. Η εξόντωση πραγματοποιήθηκε στο όνομα μιας εθνικο-θρησκευτικής "οριστικής λύσης" και με την επιβολή βίαιων "μαζικών προσηλυτισμών" στον καθολικισμό.
Σ' αυτό που θα μείνει στην ιστορία σαν Βαλκανικό Ολοκαύτωμα, καθοριστικό ρόλο, άμεσο και έμμεσο, διαδραμάτισε η Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία. Ο καθολικός αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεπ, παναγιότατος Αλόιζιγιε Στέπινατς, συνεργάστηκε ενεργά με τη δικτατορία ούστασι. Τμήματα του κροατικού καθολικού κλήρου συμμετείχαν προσωπικά στις μαζικές σφαγές και τους βίαιους «προσηλυτισμούς» στον καθολικισμό. Το Βατικανό υποστήριξε την εθνικο-θρησκευτική γενοκτονία που πραγματοποίησε ο Άντε Πάβελιτς. [...]
[...] Στο ανεξάρτητο κράτος της Κροατίας, δημιούργημα των φασιστών και των ναζί κατά τη χρονική περίοδο 1941-1945, εξαντλείται μια στυγερή σελίδα, μια σελίδα από τις πιο φρικτές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι ούστασι του Άντε Πάβελιτς, υποστηριζόμενοι από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες ορθοδόξων Σέρβων και δεκάδες χιλιάδες Εβραίων και Τσιγγάνων. Η εξόντωση πραγματοποιήθηκε στο όνομα μιας εθνικο-θρησκευτικής "οριστικής λύσης" και με την επιβολή βίαιων "μαζικών προσηλυτισμών" στον καθολικισμό.
Σ' αυτό που θα μείνει στην ιστορία σαν Βαλκανικό Ολοκαύτωμα, καθοριστικό ρόλο, άμεσο και έμμεσο, διαδραμάτισε η Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία. Ο καθολικός αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεπ, παναγιότατος Αλόιζιγιε Στέπινατς, συνεργάστηκε ενεργά με τη δικτατορία ούστασι. Τμήματα του κροατικού καθολικού κλήρου συμμετείχαν προσωπικά στις μαζικές σφαγές και τους βίαιους «προσηλυτισμούς» στον καθολικισμό. Το Βατικανό υποστήριξε την εθνικο-θρησκευτική γενοκτονία που πραγματοποίησε ο Άντε Πάβελιτς. [...]
Διαβάζοντας το βιβλίο του Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι, κατανοεί κανείς γιατί "αγνοήθηκε" το Βαλκανικό Ολοκαύτωμα: "αγνοήθηκε από τη δυτική ιστοριογραφία για να καλύψουν και να αποσιωπήσουν τη γενοκτονία και την αιματοχυσία του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας που δημιούργησαν οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις από το 1941 μέχρι το 1945. Η σιωπή επιβλήθηκε από την αναγκαιότητα να καλυφθούν οι ευθύνες της Εκκλησίας της Ρώμης στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα"(1).
Το πιο συνταρακτικό γεγονός, όμως, είναι ότι σήμερα, μετά από περίπου 60 χρόνια, με τις αλλεπάλληλες βίαιες επεμβάσεις στα Βαλκάνια, υλοποιούνται οι "σχεδιασμοί" της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας από τη "πολιτισμένη δημοκρατική Δύση".
Πρότεινα στον Άγγελο Σιδεράτο (Προσκήνιο) να καταγράψουμε εκείνους τους σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς που χαρακτήρισαν την ευρωπαϊκή ιστορία και κατά συνέπεια επηρέασαν και επηρεάζουν την ιστορική πορεία της πατρίδα μας. Η απάντησή του άμεση, αποφασιστική και συνάμα με αίσθημα εμπιστοσύνης και ευθύνης, μου ανάθεσε αυτή τη νέα σειρά των εκδόσεων του, τη σειρά της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτικής. Σ' αυτή μου την προσπάθεια συνάντησα έναν ένθερμο συμπαραστάτη. Ο Άγγελος Σιδεράτος όχι μόνο αποδέχθηκε με χαρά και ενθουσιασμό την πρότασή μου και μου εμπιστεύτηκε την επιμέλεια αυτής της σειράς, αλλά και στάθηκε δίπλα μου, συμπαρατάχθηκε με αυτό το εγχείρημα που φιλοδοξεί και στοχεύει να αναδείξει την ιστορική πραγματικότητα χωρίς δεσμεύσεις, με σεβασμό στην επιστημονική-ιστορική αλήθεια. Ευαίσθητος, ειλικρινής, με γνώση, σεβασμό στη συνεργασία και εμπειρία στον τομέα του ιστορικού βιβλίου, με την πολύτιμη και σημαντική προσφορά του, ο Α. Σιδεράτος έκανε πραγματικότητα αυτή την προσπάθεια.
Εκτιμήθηκε αναγκαίο - το ζήτησαν και οι συνάδελφοι του ιταλικού εκδοτικού οίκου Kaos, που πραγματοποιούν μια σημαντική και πρωτοποριακή εκδοτική προσπάθεια στη γειτονική μας χώρα - να πραγματοποιήσουμε μια δική μας, μικρή, ιστορική έρευνα ώστε να προσφέρουμε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό όλα εκείνα τα στοιχεία που θα "συμπληρώσουν" την "ανάγνωση" των σημαντικών εξελίξεων στο βαλκανικό τοπίο.
Ορισμένα στοιχεία για τις μεθόδους εθνικοθρησκευτικής εξόντωσης που χρησιμοποιήθηκαν τότε χρησιμοποιούνται και σήμερα για μια νέα τάξη πραγμάτων που επιθυμεί η "Δύση": Ο ρόλος και η εκμετάλλευση της μουσουλμανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η δράση και η πολιτική της καθολικής Εκκλησίας στο βαλκανικό χώρο (η πρόσφατη "Αγιοποίηση" του παναγιότατου Στέπινατς από το Βατικανό, δεν αποτελεί "καπρίτσιο", δεν σχετίζεται με τη χριστιανική πίστη, αλλά αποτελεί μια καλοσχεδιασμένη πολιτική παρέμβαση).
Στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία πραγματοποιήθηκε μια γενοκτονία που δεν έχει καμία παράμετρο σύγκρισης με τα όσα εγκλήματα έχουν γίνει στον αιώνα που δύει. Χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι που θα ζήλευαν και οι ναζί του Αδόλφου Χίτλερ.
Στρατόπεδα εξόντωσης, σφαγεία παιδιών, γυναικών, γέρων, αρρώστων, ανήμπορων... Μέθοδοι που και σήμερα, στους ίδιους τόπους, χρησιμοποιούνται ξανά...
Ορόσημο αυτών των σφαγών το Γιασένοβατς, μια μικρή πόλη δίπλα στο ποταμό Σάβα. Το τρίτο σε μέγεθος στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κατεχόμενη από τις δυνάμεις του άξονα Ευρώπη. Σ' αυτό το στρατόπεδο εξόντωσης δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι. Αποτέλεσε το "επιχειρησιακό κέντρο", την καρδιά του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος, της μαζικής γενοκτονίας μέσα από την εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση. Σχεδιάστηκαν, δοκιμάσθηκαν και υλοποιήθηκαν φρικτές μέθοδοι δολοφονίας όπως το Σρμπό-Σέκ ("η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", καμπυλωτές λάμες για την μαζική δολοφονία με αποκεφαλισμό των κρατουμένων). Η εξόντωση του σερβικού έθνους στόχευε την εξαφάνιση ενός λαού που αντιστέκονταν και αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδια του φασισμού και του ναζισμού για τη διάλυση του ενιαίου χώρου της Γιουγκοσλαβίας, ένα γεωγραφικό κατακερματισμό για να επιβάλλονται εύκολα οι "λύσεις".
Η εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση συμπεριέλαβε και τους Τσιγγάνους. Περισσότεροι από 30.000 Τσιγγάνοι δολοφονήθηκαν στο στρατόπεδο Γιασένοβατς. Οι ούστασι και η καθολική Εκκλησία τους κατάταξαν στους αλλόθρησκους, μαζί με τους "σχισματικούς". Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και έχουν οι Τσιγγάνοι -όσοι απόμειναν- στη Βοσνία και στο Κόσοβο την αυγή της νέας χιλιετίας. Συνεχίζουν να αποτελούν "θανάσιμο κίνδυνο" για τις δυνάμεις της "ειρήνης".
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η παρουσία της καθολικής Εκκλησίας στη Γιουγκοσλαβία, από το θάνατο του Τίτο μέχρι την "Αγιοποίηση" του συνεργάτη των ναζί, αρχιεπίσκοπου Α. Στέπινατς, έχει σχεδιαστεί και οργανωθεί πολύ καλά. Χρονολογικά "εξελίσσεται" ως εξής:
1. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, μετά το θάνατο του Τίτο, σχεδιάζεται και υλοποιείται η "Επιχείρηση Παναγία". Η μητέρα του Ιησού χρησιμοποιείται κατάλληλα και αρχίζει να εμφανίζεται στα οράματα ορισμένων νέων της Κροατίας. Οι "εμφανίσεις" της Παναγίας, εντελώς συμπτωματικά, πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα στη Μεντιούγκοριε (περιοχή της Ερζεγοβίνης όπου στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου υλοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες σφαγές εναντίον του ορθόδοξου πληθυσμού και η καθολική Εκκλησία δεν είχε ποτέ τον έλεγχο της πίστης του πληθυσμού). Οι φραγκισκανοί της περιοχής, γνωστοί για την πλήρη στήριξη του καθεστώτος ούστασι, χρησιμοποιούν "κατάλληλα" και προπαγανδιστικά τις συχνές εμφανίσεις της Παναγίας του Μεντιούγκοριε (οργανώνονται ταξίδια στην Παναγία Μεντιούγκοριε, από την Ιταλία, Γαλλία και άλλες καθολικές χώρες, για να προσκυνήσουν το "θαύμα"...).
2. Το έτος 1990 αφιερώθηκε από το Βατικανό στην Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή η μοναχή καταγόταν από τα Σκόπια και ανήκε στην αλβανόφωνη μειονότητα της πρώην Μακεδονικής Δημοκρατίας των Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η χρονιά θα χαρακτηριστεί και με την αυξανόμενη ένταση μεταξύ Σέρβων και Αλβανοφώνων στο Κόσοβο και Μετόχια.
Ακριβώς αυτή τη χρονική περίοδο επιλέγει ο πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ να επισκεφθεί ένα μικρό χωριό Αλβανοφώνων στη νότια Ιταλία και να ιερουργήσει προς τιμή της Παναγίας του Σκουτάρι, προστάτιδας της Αλβανίας, μπροστά σε Αλβανούς επισήμους τονίζει με έμφαση: "Μητέρα της ελπίδας δώρισέ μας την ημέρα που αυτός ο γενναιόδωρος λαός θα είναι ενωμένος". Επίσημα ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εκφράζει την πλήρη υποστήριξη του Βατικανού στην "υπόθεση των Αλβανοφώνων του Κοσόβου".
3. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται η επίσκεψη του Πάπα στην Αλβανία (χώρα που έχει ασπασθεί τον αθεϊσμό αλλά όπου παραμένει ισχυρή η ορθοδοξία και η μουσουλμανική επιρροή). Η Μητέρα Τερέζα αναπτύσσει στενές σχέσεις με τους Αλβανούς κρατικούς αξιωματούχους και την χήρα του Εμβέρ Χότζα, όλοι μαζί εγκαινιάζουν το μνημείο που αφιερώνεται στην "Μεγάλη Αλβανία".
4. Το 1991 ξεσπάει ο πόλεμος. Ο Πάπας, αμέσως, στις ομιλίες του αναφέρεται στις "νόμιμες επιθυμίες του λαού της Κροατίας" και η πρώτη επίσημη αναγνώριση της Κροατίας πραγματοποιείται από το Βατικανό στις 13 Γενάρη 1992, ενάντια στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας, τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα της. Οι άλλες χώρες θα αναγνωρίσουν την νέα Κροατία ακολουθώντας τα βήματα του Βατικανού δύο μέρες αργότερα.
Η γενοκτονία (1941-45) επαναλαμβάνεται, έχουμε τη δεύτερη γενοκτονία του σερβικού λαού. Οι Σέρβοι σφαγιάζονται με τους ίδιους στόχους, το Βατικανό έχει τον ίδιο ρόλο, απλά τη θέση των δυνάμεων του ’ξονα καταλαμβάνει ο "πολιτισμένος" δυτικός κόσμος, στο όνομα της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πενήντα χρόνια μετά, την άνοιξη του 1991, στην ίδια περιοχή, μέρος της Σλοβενίας που, όμως, ανήκε στο περιβόητο κράτος της ανεξάρτητης Κροατίας που δημιούργησαν οι δυνάμεις του ’ξονα, το Γιασένοβατς αναβίωσε. Η δεύτερη γενοκτονία των Σέρβων υλοποιείται από τις δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ.
Τα χωριά πυρπολούνται, ο πληθυσμός βασανίζεται και οι μαζικές δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη... Τα βρέφη δολοφονούνται με κτυπήματα τσεκουριών, οικογένειες κλειδώνονται στα σπίτια τους και τους πυρπολούν ζωντανούς. Η γενοκτονία που υπέστη ο σερβικός λαός πριν από πενήντα χρόνια ξαναζωντανεύει.
Η πόλη του Γιασένοβατς, είναι η πρώτη που πέφτει στα χέρια των Κροατών. Φωτιά και τσεκούρι, για μια ακόμη φορά, πάνω στο μαρτυρικό σερβικό λαό. Αυτός ο λαός πρέπει να υποταχθεί! Η εκκαθάριση που δεν κατορθώθηκε πριν από πενήντα χρόνια, υλοποιείται το 1991 από ένα άλλο "νέο" κράτος της Κροατίας, δημιούργημα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου.
5. Το 1992 ο πόλεμος επεκτείνεται στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, περιοχή όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Οι Σέρβοι (ορθόδοξοι) αποτελούν το ένα τρίτο πληθυσμού, ενώ οι Κροάτες (καθολικοί) το 15%. Στη διάρκεια των συγκρούσεων οι Κροάτες στρατιωτικοί θα πραγματοποιήσουν τις φρικτότερες σφαγές που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους(2). Οι Κροάτες στρατιώτες πολεμούν με κομποσκοίνια και σταυρούς κρεμασμένα στο λαιμό τους, οι καθολικοί ιερείς και οι φραγκισκανοί μοναχοί της Ερζεγοβίνης περιφέρονται με τα πιστόλια στα χέρια τους και διαθέτουν από τις εκκλησίες την ανθρωπιστική βοήθεια που στέλνει η Κάριτας και άλλοι ανθρωπιστικοί διεθνείς οργανισμοί σύμφωνα με τα εθνικοθρησκευτικά κριτήρια τους. Το δεύτερο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα είναι πραγματικότητα.
6. Η αποκορύφωση της δραστηριοποίησης του Βατικανού υλοποιείται το 1994, με την επίσκεψη του Πάπα στο Ζάγκρεμπ. Η επίσκεψη του Βοϊτίλα πραγματοποιείται στη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και ενώ η πληγή της Κράινα είναι ακόμη ανοικτή (αυτή η περιοχή της σημερινής Κροατίας, με σερβική πλειοψηφία του πληθυσμού την περίοδο της επίσκεψης, αποτελούσε αυτόνομη περιοχή με την εγγύηση και τον έλεγχο του Ο.Η.Ε.). Η επίσκεψη του ηγέτη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, οι τελετές στις οποίες συμμετέχει και οι επίσημες πανηγυρικές δημόσιες συναντήσεις του με τον σημερινό ντούτσε της Κροατίας, Φράνιο Τούντζμαν, αποτελούν την ουσιαστική στήριξη της Κροατίας στο διεθνές πεδίο. Ο Πάπας επισκέφθηκε τον τάφο του Α. Στέπινατς συνοδευόμενος από σπουδαστές του εκκλησιαστικού κολεγίου του Αγίου Τζιρόλαμο, γνωστό από το "Κανάλι των ποντικιών" (μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προστάτευσε και φυγάδευσε όλους τους εγκληματίες πολέμου, συνεργάτες της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, μεταξύ αυτών τον ίδιο το δικτάτορα Πάβελιτς)(3).
7. Στις 26 Νοεμβρίου, ο Βίνκο Πούλιτς, καθολικός αρχιεπίσκοπος του Σαράγιεβο, διορίζεται από τον Πάπα καρδινάλιος (για να τιμηθεί ο Πούλιτς, πραγματοποιείται συμφωνική συναυλία στο κολέγιο Αγίου Τζιρόλαμου). Μαζί μ' αυτόν άλλοι 30 επίσκοποι που αντικατοπτρίζουν τις γεωπολιτικές "αναζητήσεις" του Βατικανού λαμβάνουν τον τίτλο του καρδινάλιου. Ανάμεσά τους, για παράδειγμα, ο Μίκελ Λόλικι, ο 92 ετών καρδινάλιος του Σκούταρι.
8. 1995: η αποφασιστική χρονιά για τη νέα γενοκτονία, την τρίτη σφαγή του μαρτυρικού σερβικού λαού. Μετά την άνοιξη και τις εκκαθαρίσεις (Σρεμπρένιτσα…) αναπτύσσεται η "ιδέα" για μια επίσκεψη του πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο Σαράγιεβο. Ο Ποντίφικας σε δηλώσεις του στον Τύπο παίρνει σαφή θέση υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης από την διεθνή κοινότητα (για να γίνει "το αναγκαίο", να τιμωρηθούν οι "επιτιθέμενοι"). Λίγες ημέρες αργότερα ο Φράνιο Τούντζμαν "καθαρίζει" την Κράινα ενώ τον Σεπτέμβριο, μετά από την έντεχνη προβοκάτσια του Σαράγιεβο (στρατηγική της κατευθυνόμενης έντασης), η διεθνής κοινότητα -ευαισθητοποιημένη ακόμη και από τον Ποντίφικα- επεμβαίνει βίαια με βομβαρδισμούς εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας, το τρίτο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα με ίδιους θύτες και θύματα.
9. Τον Δεκέμβριο του 1995, με τις συμφωνίες του Ντέυτον, ο πόλεμος διακόπτεται.
10. Τον Οκτώβριο του 1996 ο πρύτανης του Αγίου Τζιρόλαμου, παναγιότατος ’ρτουρ Μπένβιν, βρίσκεται κρεμασμένος. Η είδηση αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ. Την αναφέρει μόνο η σερβική εφημερίδα "Evropske Novosti" που υποθέτει διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα που αφορούν την αγορά όπλων για τον κλήρο της Κροατίας. Ακριβώς αυτή την περίοδο, τις επόμενες εβδομάδες, η τράπεζα της σλοβένικης μειονότητας στην Ιταλία, "Trzaska Kreditna Banka" της Τεργέστης, δηλώνει πτώχευση (!) και κλείνει, επίσης μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες των Μουσουλμάνων του Σαράγιεβο καταστρέφονται οικονομικά χωρίς καμία εξήγηση!
11. Την άνοιξη του 1997 (12 και 13 Απριλίου) πραγματοποιείται η πολυπόθητη επίσκεψη του Πάπα στο Σαράγιεβο. Επίσκεψη με ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.
12. Τον Μάιο του 1998 ανακοινώνεται επίσημα η επόμενη επίσκεψη του Πάπα στην Κροατία. Επίσκεψη για να υλοποιηθεί η Aγιοποίηση" του παναγιότατου Αλόιζιγιε Βίκτωρ Στέπινατς.
13. Στη διάρκεια της επίσκεψής του (Οκτώβριος 1998) ο Κάρολος Βοϊτίλα δεν ασχολείται μόνο με την τοποθέτηση στο πάνθεον των Αγίων της Αγίας Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας του Α. Στέπινατς, αλλά δίνει με τις δηλώσεις του πολιτική κατεύθυνση για την "επίλυση" του "προβλήματος Κόσοβο": νομιμοποιεί και επικαλείται στρατιωτική επέμβαση (!) για να "βοηθηθούν αυτοί που υποφέρουν". Φθάνει η ώρα της επιβράβευσης και της "δικαίωσης" των παλιών συμμάχων της καθολικής Εκκλησίας και της ναζιστικής Γερμανίας, των μουσουλμάνων της περιοχής, δηλαδή, που τόσο συνεισέφεραν στην εκκαθάριση των Σέρβων υπηρετώντας τους ναζί και τον παναγιότατο αρχιεπίσκοπο Στέπινατς το 1941-45.
14. Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ επιτίθεται στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα την κατάσταση στο Κόσοβο, ο Πάπας παραθέτει μια φράση του πάπα Πίο ΧΙΙ: "Με τον πόλεμο όλα χάνονται, με την ειρήνη τίποτα δεν χάνεται". Όπως ο Πίο ΧΙΙ έτσι και αυτός δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει την σφαγή του σερβικού λαού.
15. Μια εβδομάδα αργότερα, όταν ιερουργεί για το Πάσχα των καθολικών, ο ηγέτης της καθολικής Εκκλησίας είναι σαφέστερος:
"Πως μπορεί να μιλούμε για ειρήνη όταν πληθυσμοί [Αλβανοί] αναγκάζονται να απομακρύνονται... και όταν τους καίνε τις κατοικίες τους;... Και πώς να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην οδυνηρή πλημμύρα των προσφύγων από το Κόσοβο;".
Και μπροστά στο αίτημα για κατάπαυση των βομβαρδισμών κατά την διάρκεια του Πάσχα των ορθοδόξων ο Πάπας σιωπά!
Η νέα φάση του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας που συνεχίζει να συντελείται στη γειτονική μας χώρα. Επιτέλους η "εκκαθάριση" αποκτάει με τις νατοϊκές βόμβες σάρκα και οστά, τα σχέδια υλοποιούνται με καθυστέρηση εξήντα περίπου χρόνων.
Η μουσουλμανική παρουσία και δράση στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα
Οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας εντάχθηκαν αμέσως στις δυνάμεις του 'Aξονα κατά τη διάρκεια της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία και την δημιουργία του κράτους-δορυφόρου της νέας Κροατίας. Δημιούργησαν την μεραρχία των Ες-Ες "Handzar", μια στρατιωτική δύναμη που συμμετείχε στη πρώτη γραμμή για τη γενοκτονία των Σέρβων της Κροατίας του Α. Πάβελιτς.
Στην περιοχή, σε σύνολο 6,5 - 7 εκατομμυρίων κατοίκων, ζούσαν 3,5 εκατ. Κροάτες, 2 εκατ. Σέρβοι, 700.000 Μουσουλμάνοι, 40.000 Εβραίοι και 30.000 Τσιγγάνοι(4). Ο βασικός υποστηρικτής του Χίτλερ είναι ο Husseini Al di Hajj Amin, θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων(5). Μετά τον πόλεμο, ο Τίτο, για τις καλές σχέσεις του με τον Αραβικό κόσμο (Αδέσμευτοι), δεν προχώρησε στη δίωξη του μουφτή ο οποίος απεβίωσε στις 4 Ιουλίου 1974 στη Βηρυτό.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, απλά συνεχίζεται...
Μετά από μισό αιώνα θεωρείται ακόμη αναγκαιότητα η εκκαθάριση αυτής της γεωγραφικής περιοχής από τους Σέρβους. Το έργο των ναζί και των ούστασι με την βοήθεια των μουσουλμάνων αναλαμβάνουν "νέοι ναζί". Το παρών δίνουν για μια ακόμη φορά οι μουσουλμάνοι της περιοχής.
Η εφημερίδα "Telegraph" στις 29 Δεκεμβρίου 1993, στην ανταπόκριση του Robert Fox από την Βοσνία, δίνει την διάσταση της νέας δράσης των μουσουλμάνων στη μαρτυρική Γιουγκοσλαβία:
""ΈΓΓΡΑΦΑ!" κραύγασε μια φωνή ανθρώπου, με ένα μπερέ στο κεφάλι, με πράσινα αραβικά γράμματα, έξω από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη βοσνιακή πόλη Φόγνιτσα. Ήταν εχθρικός και απαιτούσε τη μετάβασή μας στον αστυνομικό σταθμό. Αργότερα ο αρχηγός της αστυνομίας μας ζήτησε συγνώμη αλλά μας έδωσε καθαρά να καταλάβουμε ότι η εξουσία έχει περάσει στους άνδρες με το κοράνι".
Στο ίδιο άρθρο ο δημοσιογράφος μεταφέρει δηλώσεις αξιωματούχων των Ηνωμένων Εθνών: "Μιλούν καλά τα σερβοκροατικά, πολλοί από αυτούς είναι Αλβανοί [Μουσουλμάνοι] από το Κόσοβο ή από την Αλβανία". Πρόκειται για τους άνδρες της "Handzar" (πήραν το όνομα αυτών που πολεμούσαν στο πλευρό του άξονα). Ένας από αυτούς εξομολογήθηκε με υπερηφάνεια:
"Κάνουμε τα πάντα με το λεπίδι και πολεμάμε πάντα στην πρώτη γραμμή".
Τους εκπαιδεύουν βετεράνοι του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, παίρνουν μέρος σε όλες τις σφαγές και διακρίνονται για τις αγριότητές τους. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο, την προετοιμασία του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου" και τη νέα γενοκτονία, τη Νατοϊκή επέμβαση που θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή...
Η Κροατία σήμερα
Η σημερινή Κροατία αποτελεί πιστό αντίγραφο εκείνης που δημιούργησαν οι Γερμανοί ναζί και οι Ιταλοί φασίστες. Μόνη διαφορά αποτελούν οι προστάτες της: τότε οι δυνάμεις του ’ξονα και το Βατικανό, σήμερα οι δυνάμεις της πολιτισμένης Δύσης και το Βατικανό!
Θύματα αυτής της νέας τάξης πραγμάτων πάντα τα ίδια, οι Σέρβοι!
Η σημερινή Κροατία έχει τα εξής κοινά στοιχεία με τη ναζιστική Κροατία των ούστασι:
· Ίδιο όνομα
· Ίδια σημαία
· Ίδιο εθνικό έμβλημα
· Ίδιο εθνικό ύμνο
· Ίδιο νόμισμα
· Ίδιες στρατιωτικές στολές (τα μαύρα πουκάμισα των ναζί)
· Την ίδια αστυνομία (οργάνωση, βαθμούς, στολές κλπ.)
· Την ίδια ορολογία στον κρατικό μηχανισμό
Δεν πρέπει να παραλείψουμε:
· τη νόμιμη δράση οργανώσεων των νοσταλγών του Α. Πάβελιτς (ούστασι) και την εκτός νόμου δραστηριότητα των οργανώσεων της αριστεράς
· τη λογοκρισία στα ΜΜΕ
· την εχθρότητα απέναντι στην ορθοδοξία και την προώθηση της Ουνίας
Τέλος, την "Aγιοποίηση" του παναγιότατου Α. Στέπινατς από τον πάπα Βοϊτίλα. Η τοποθέτηση στο πάνθεο των Αγίων της καθολικής Εκκλησίας του καρδινάλιου Στέπινατς αποτελεί την επιβράβευση της δράσης της για την κροατική καθολική Εκκλησία για τη συμμετοχή της στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα του 1941-45.
Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με το θάνατο του Φράνιο Τούντζμαν, προέδρου της Κροατίας και ανθρώπου που ανασυγκρότησε τις εθνικιστικές δυνάμεις της Κροατίας και των νοσταλγών ούστασι. Για το ρόλο του στη Βαλκανική και την προεδρία του οι απόψεις του Γάλλου ερευνητή Jean-Yves Camus όπως καταγράφονται στην "Έκθεση για την Κροατία", κατόπιν αιτήματος του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποτελούν σαφή επιβεβαίωση του ρόλου της σημερινής Κροατίας:
"Το κόμμα Τl'Hdz, του Τούντζμαν είναι ένας σχηματισμός της άκρας δεξιάς όχι μόνο γιατί δεν καταδίκασε ποτέ το καθεστώς των ούστασι αλλά και γιατί δεν πήρε τις αποστάσεις από τον ’ντε Πάβελιτς".
Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995.
Τι απόμεινε άραγε σ' αυτό το μαρτυρικό λαό; Τα εδάφη του κατακερματίστηκαν, ενώ τα σχέδια του Χίτλερ και του Μουσολίνι (όπως ακριβώς περιγράφονται στα επίσημα αρχεία εκείνης της εποχής από τον συγγραφέα) έχουν υλοποιηθεί.
Η ορθοδοξία, που ταυτίζεται με τον "κακό δαίμονα" του κομμουνισμού, έχει περιοριστεί σε "ανεκτά" επίπεδα. Οι Κροάτες απόκτησαν το καθολικό τους κράτος σύμφωνα με τα πρότυπα των ούστασι. Οι Μουσουλμάνοι δικαιώθηκαν για την συμπαράταξή τους με τις δυνάμεις του 'Aξονα και τους ούστασι, αφού απόκτησαν και αυτοί κράτος σε σερβικά εδάφη.Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995.
Η νέα Κροατία, η Βοσνία, η Σλοβενία... η πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας... Τι απόμεινε για να περατωθεί άραγε και το 1999 ξεκινάει μια νέα γενοκτονία;
Η υπόσχεση για την "Μεγάλη Αλβανία";
Η ισοπέδωση κάθε μορφής αριστερής διακυβέρνησης σ' αυτό το γεωγραφικό κομμάτι της Βαλκανικής;
Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτού του τμήματος που παρέμεινε σερβικό;
Η εξαφάνιση της ορθοδοξίας στη Σερβία;
Η αγάπη και το ενδιαφέρον για την αλβανόφωνη μειονότητα του Κοσόβου;
Αν ναι, γιατί δεν επιδεικνύεται η ίδια στάση στην κατεχόμενη Κύπρο;
Τι ώθησε την πολιτισμένη Δύση στο να αιματοκυλίσει για μια ακόμη φορά το γιουγκοσλαβικό λαό;
Απλά γιατί δεν ανέχεται να υπάρχουν ελεύθεροι πολιορκημένοι;
Όποια απάντηση δώσει κανείς, η ουσία παραμένει ίδια. Για μια ακόμη φορά δολοφονήθηκαν αθώοι πολίτες, νέοι, γέροι, παιδιά και γυναίκες.
Ο σερβικός λαός συνεχίζει για 60 χρόνια να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος!
Οι εθνικοθρησκευτικές διώξεις
Με την εξαίρεση της μουσουλμανικής θρησκείας και των οπαδών της, οι ορθόδοξοι, οι εβραίοι και οι Τσιγγάνοι υπήρξαν θύματα της γενοκτονίας. Οι ορθόδοξοι και οι Τσιγγάνοι παραμένουν τα θύματα της νέας τάξης (γενοκτονίας) που συντελείται και σήμερα στη Γιουγκοσλαβία.
Στην εθνικοθρησκευτική σφαγή των Σέρβων (1941-45) πρωτοστάτησαν οι ούστασι και η καθολική Εκκλησία με τον Πρωθιεράρχη της τον παναγιότατο Α. Στέπινατς. Ακόμη και οι δυνάμεις κατοχής που δημιούργησαν την Κροατία των ούστασι -όπως αποδεικνύουν τα ιστορικά αρχεία που παραθέτει ο Μ. Ριβέλλι- δεν κατανοούσαν αυτές τις σφαγές. Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Rhoda E. Howard κατόρθωσαν να διαφύγουν από την δικαιοσύνη 734 καθολικοί ιερείς που συμμετείχαν στη γενοκτονία (από αυτούς 22 διοικούσαν στρατόπεδα εξόντωσης).
Μεγάλο φόρο αίματος πλήρωσε η ορθόδοξη Εκκλησία στο βωμό της "καθολικοποίησης" και της καθαρότητας της κροατικής φυλής.
Πλήρωσε το φόρο που αντιστοιχεί στην άρνηση του αλάθητου του Πάπα και της άρνησης για αλλαγή πίστης.
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ
ADJUKOVIC ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Σρέντνια Γκόρα.
ALAGIC DJURO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκόρνιε Ντούμπραβ.
ANDRIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Τέπλιού, κοντά στην Κνίν.
ASKRABIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
AVRAMOVIC SRETEN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπάνοβο Πόλγιε.
BABIC DANE, ορθόδοξος ιερέας στη Σβίνγια, κοντά στην Πέτρινγια.
BAN NIKOLA, ορθόδοξος ιερέας στη Μπγιέλοβαρ.
BANJAC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντρβάρ.
BANJAC SIMO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλάμοτς.
BARAC BRANRO, ορθόδοξος ιερέας στη Σίσακ.
BILANOVIC BRANKO, φοιτητής της θεολογίας στο μοναστήρι Ζίτομισλιτς.
BJEGOVIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπίχατς.
BLAGOJE DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Στότς.
BLAZEVIC DOBROSAV, ορθόδοξος ιερέας στη Ντόνγι Βακούφ.
BOBAR DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βλασένιτσα.
BOGIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νάσιτσε.
BOGUNOVIC NIROLA, ορθόδοξος ιερέας στη Ντόνγι Λάπατς.
BOZIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στο Σαράγιεβο.
BRARUS DANILO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπγιέλοπολιε.
BRZIN BRANKO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόλτς, κοντά στο Μπγιέλοβαρ.
BUDIMIR ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Τσρνί Λούγκ.
CATIC RISTO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκούβιν, κοντά στο Λίβνο.
CEJOVIC VLADIMIR, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μόσταρ.
CULUMOVIC ANTIM, ορθόδοξος μοναχός. Συνελήφθη από τους Κροάτες στις 12 Ιουλίου 1941.
CUPOVIC ALEKSANDAR, ορθόδοξος ιερέας στη Μπράτσχσβτσι, κοντά στο Ντγιάκοβο.
CURCIC STEVAN, ορθόδοξος ιερέας στην Ογκούλιν.
CUTURIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βέλικα Όμπαρσκα.
DANILOVIC ZIVRO, ορθόδοξος ιερέας στη Λιούμπιγια, κοντά στο Πρίγιεντορ.
DERETIC ILARION, Ηγούμενος στο μοναστήρι της Ζάβαλα.
DIRLIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Πλίτβιτσκι Λγιέσκοβατς.
DIKLIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στην Κόσινι.
DJOGOVIC BOGDAN, ορθόδοξος ιερέας στη Κίφινο Σέλο.
DJUKIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στην Πλάσκι.
DJURIC IGNJATIJE, ορθόδοξος μοναχός στη Βέλικα Κλάντουσα.
DOBROSAVLJEVIC BRANRO, ορθόδοξος επίσκοπος στη Βέλιουν.
DOKMANOVIC MILAN-LJUTI, ορθόδοξος επίσκοπος στη Πλάσκι.
DOKMANOVIC MILE, ορθόδοξος επίσκοπος στη Πέργιασιτσα.
DOSEN MILOJRO, ορθόδοξος ιερέας στην Πότσιτελι.
DUJIC VLADIMIR, ορθόδοξος αρχιερέας στην Πλάσκι.
ERLEMOVIC GAVRILO, ορθόδοξος μοναχός στην Πρίβινα Γκλάβα.
GAJIC ANTONIJE, ορθόδοξος μοναχός στη Μάλα Τρέσνγιέβιτσα.
GAROVIC BOGOLJUB, ορθόδοξος ιερέας στην Πλάσκι.
GASIC VOJISLAV, ορθόδοξος ιερέας στη Τουτνιέβατς.
GAVRANOVIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπάλιτσι.
GOSPIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Τσριέλοβο.
GROZDANIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ράντουτς, κοντά στη Γκόσπιτς.
GUTOVSRI MIHAILO, ορθόδοξος επίσκοπος στην Τρέμπινιε.
GVOZDENOVIC VLADIMIR, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μόσταρ.
HAJDINOVIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Τσάπλινα.
ILIC ILIJA, ορθόδοξος επίσκοπος.
JAKSIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Χάν Πίγιεσακ.
JERROVIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Σίροκα Κούλα.
JOSIFOVIC EMILIJAN, ορθόδοξος επίσκοπος στην Οπάτοβατς.
JOVANOVIC MIHAILO-MIHO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρότσα.
JOVANOVIC MIHAILO, ορθόδοξος ιερέας στη Γιαμπλάνιτσα.
JOVANOVIC PLATON, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μπάνια Λούκα.
JOVIC SEVASTIJAN, ορθόδοξος μοναχός στη Ντρνίς.
KNJAZEV JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ζόβικ.
KOJIC SAVA, ορθόδοξος μοναχός στη Μπούβατσα.
KOSANOVIC TEOFAN, ορθόδοξος ηγούμενος στο μοναστήρι Γκόμιριε.
KOVACEVIC RADOVAN, ορθόδοξος ιερέας στην Πρέμισλγιε.
KRNJEVIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μοστάρ.
KRNJIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρότς.
LALIC BOGDAN, ορθόδοξος αρχιερέας και κατηχητής.
LANDUP PANTELIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Στριέζεβιτσα.
LAPCEVIC RADOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπλάτουστα.
LAVRNJA SPASO, ορθόδοξος ιερέας στη Σούβαγια.
MAGARASEVIC JOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας.
MAJSTOROVIC PETAR, ορθόδοξος αρχιερέας στη Λίτσκι Ντόλιανι.
MAIOBABIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας.
MANASTIRLIC STAVRO-STANRO, ορθόδοξος ιερέας στην Πότσρνιε.
MANDIC MILOS, ορθόδοξος αρχιερέας στη Γκράτσατς.
MARIN ADAM, ορθόδοξος ιερέας στην Κοπρίβνιτσα.
MARJAN GEORGIJE-DJURO, ορθόδοξος αρχιερέας.
MARKOVIC RISTO, ορθόδοξος ιερέας στη Ζάγκονι.
MASKIJEVIC DRAGOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Ντέρβεντα.
MATIC SIMEON, ορθόδοξος ιερέας στη Τρζίτς.
MEDAN VOJISLAV, ορθόδοξος ιερέας στη Ντάμπαρ.
MILANOVIC VUKOSAV, ορθόδοξος ιερέας στη κούλεν Βακούφ.
MILOJEVIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νόβι Πλάβλιανι.
MILOVANOVIC SEVASTIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
MINIC MILADIN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπιλιέσεβο.
MOMCINOVIC RAFAILO, ορθόδοξος ηγούμενος του μοναστηριού Σισάτοβτσι.
Rev. MULJEV, BORIS, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σκράντ.
NARARADA VASILJE, ορθόδοξος ιερέας στη Μάσβινα.
NASADIL STANISLAY, ορθόδοξος ιερέας στη Λίτσκα Γιασένιτσα.
NEDIC EMILIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Τάβνα.
NESROVIC TIHOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Γιάνια.
NINROVIC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Βόινιτς.
OBRADOVIC PAVLE, ορθόδοξος αρχιερέας στη Νέμπλιουσι.
OKLJEVIC NOVAK, ορθόδοξος δόκιμος μοναχός στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
ORLOBDZIJA MANOJIO, ορθόδοξος αρχιερέας στη Βρέλο, κοντά στην Κορένιτσα.
OPACIC BOGDAN, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλίνα.
PANJROVIC VUJADIN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντέμπελο Μπρντό.
PANTELIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Τσαντγιέβιτσα.
PASCAN ROMAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Μπέοτσιν.
PAVIICA ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Μούνγιαβα.
PEJAK MARARIJE, ορθόδοξος αρχιδιάκονος στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
PEJANOVIC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
PERIC MILORAD, ορθόδοξος ιερέας στη Σιμπάσνιτσα.
PETROVIC VUKASIN, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
PETROVIC MILOS, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόσανσκι Λούζανι.
PEURACA MILE, ορθόδοξος ιερέας στη Γκόρνγι Μπούντατσκι.
POPOVIC MARRO, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπλάγκαϊ.
POPOVIC MIHAILO-MIJO, ορθόδοξος ιερέας στη Πόλατσα.
POPOVIC MILENKO, ορθόδοξος διάκονος στη Μπίγιελινα.
POPOVIC SAVO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρέζοβο Πόλιε.
POPOVIC STEVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μέντγιας.
PRODANOVIC MARRO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
RADIC OGNJEN, ορθόδοξος ιερέας στη Μόσταρ.
RADMANOVIC DJURO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
RADMANOVIC NIKOLA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σλούσνιτσα.
RAJANOVIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νίσιτς, κοντά στο Σαράγιεβο.
RAJCEVIC MILAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Πλάσκι.
RAJCEVIC UROS, ορθόδοξος ιερέας στη Μόγκοριτς.
RATANIC PAVLE, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπγιέλινε.
RELIC KIPRIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο Βούκοβαρ.
RISTANOVIC DRAGO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
ROVACINA VASILIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Μέτκοβιτς.
SAMARDZIC RODOLJUB, ορθόδοξος ιερέας στη Κούλεν Βάκουφ.
SARENAC BOZIDAR, ορθόδοξος ιερέας στη Ντράτσεβο.
SAVIC JANRO, ορθόδοξος ιερέας στη Κνέζινα.
SAVIC MILOS, ορθόδοξος ιερέας στη Μίλιτσι.
SEMILUCKI ANDREJ, ορθόδοξος ιερέας στη Μάγιαρ.
SRENDZIC VUROLAJ, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρίνι.
SRORIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Μόντραν.
SRORUPAN DMITAR, ορθόδοξος ιερέας στη Τσβιάνοβιτς Μπρντό.
SOROVIC DOBROSAV, ορθόδοξος ιερέας στη Σιέβεριν.
SPAHIC RELJA, ορθόδοξος ιερέας στη Μπλάζουι.
STANISIC ROSTA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Λίβνο.
STANOJEVIC JOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Πάκρατς.
STAROVIC SPIRIDON, ορθόδοξος αρχιερέας στην ’βτοβατς.
STEPANOV JASA, ορθόδοξος ιερέας στη Πλάσκι.
STIJACIC MATIJA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σμίλγιαν.
STOJANOVIC DJURO, ορθόδοξος ιερέας στη Πλάσκι.
STOJISAVLJEVIC MIRRO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλάμοτς.
STRBAC DAMJAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόσανσκο Γκράχοβο.
STULIC DOSITEJ, ορθόδοξος αρχιδιάκονος στη Μπρότσανατς.
SUBOTIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπόσανσκα Γκράντισκα.
SUBOTIN METODIJE, ορθόδοξος ηγούμενος στο μοναστήρι Γκόμιριε.
SUSNJAR DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντούνιακ.
SVITLIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Βρσάνι.
TINTOR ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Σρπσκά Γιασένιτσα.
TODOROVIC RONSTANTIN, ορθόδοξος ιερέας στη Ουγκλιέβιτσα.
TOVIRAC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Ζάμπρντιε.
TRISIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βρλίκα.
Ο ρόλος της Ουνίας
Ένα από τα σημαντικότερα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται στο χώρο της Γιουγκοσλαβίας και γενικότερα στα Βαλκάνια είναι η Ουνία.
Ουνίτες [Ουνιάτες η Ελληνοκαθολικοί]. Έτσι ονομάζονται όσοι ορθόδοξοι έχουν προσηλυτιστεί στον καθολικισμό. Αυτοί αναγνωρίζουν τον Πάπα, αλλά διατηρούν το ορθόδοξο ιερατικό σχήμα, τη γενειάδα και το γάμο των ιερέων. Δημιούργημα του Βατικανού, ακολουθεί το ορθόδοξο τελετουργικό αλλά "υπακούει" και ακολουθεί το δόγμα της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Η Ουνία, ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που επινοήθηκε, ιδρύθηκε, οργανώθηκε και καθοδηγείται από το Βατικανό και που στοχεύει τον "εκδυτισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικό-πολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα"(6).
Έλαβε επίσημα το όνομα ΟΥΝΙΑ, από τη λατινική λέξη unio, unionis (ένωση), το 1596 στην Πολωνία, όταν ορισμένοι ορθόδοξοι αποφάσισαν την προσχώρησή τους στον Παπισμό με την αναγνώριση του Πάπα ως κυρίαρχου, μοναδικού αλάθητου ηγέτη. Η Ουνία ταυτίστηκε με την Ιερά Εξέταση και συμβαδίζουν ιστορικά. Στοχεύουν την εξουδετέρωση των ανυπότακτων στη παποφραγκική εξουσία, έτσι δικαιολογείται η χρησιμοποίησή της από το καθεστώς Πάβελιτς με την προτροπή του Βατικανού ώστε να καμφθεί η άρνηση των ορθοδόξων Σέρβων να ασπασθούν τον καθολικισμό.
Η καθολική Εκκλησία αναδεικνύει ως πρωταρχική προσπάθειά της την επικράτηση του δόγματος των Λατίνων μετά την επικράτηση του πνεύματος της Αντιμεταρρύθμισης και ύστερα από τη Σύνοδο του Τρέντο (1545). Στοχεύοντας την ενσωμάτωση στον Καθολικισμό και την αφομοίωση όλων των "αιρετικών" και ιδιαίτερα των "σχισματικών" ορθοδόξων της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας και εν γένει της Ανατολής με απώτερο σκοπό την ένωση των Εκκλησιών κάτω από την ηγεσία του πάπα και της καθολικής Εκκλησίας.
Αυτή η προσπάθεια απαιτούσε ορισμένες προϋποθέσεις:
α). Την ύπαρξη μιας ηγετικής και δυναμικής προσωπικότητας, που βρέθηκε στο πρόσωπο του πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄.
β). Την ίδρυση και λειτουργία ενός κεντρικού συντονιστικού οργάνου με φωτισμένους και ικανούς ιεράρχες. Επίσης την ταυτόχρονη δημιουργία μορφωμένου κλήρου, φανατισμένου δογματικά και αποφασισμένου να επιβάλλει το λατινικό δόγμα.
Αυτές οι προϋποθέσεις εξασφαλίστηκαν από την καθολική Εκκλησία μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, στο τελευταίο τέταρτο του 16ου αιώνα: Ιδρύεται και λειτουργεί η Congregazione dei Greci (1573), που αναλαμβάνει το ρόλο του κεντρικού συντονιστικού οργάνου μελέτης του "προβλήματος" και λήψης ανάλογων "αποφάσεων". Ο λατινικός τίτλος Congregatio pro reformatione Graecorum in Italia existentium et monachorum et monasteriorum ordinis sanctis Basilii(7).
Ιδρύεται το Collegio Greco της Ρώμης και λειτουργεί από τότε μέχρι σήμερα με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα (13-1-1577). Αντίστοιχο ρόλο και δραστηριότητα είχε στην Κροατία των ούστασι το κολέγιο του Αγίου Τζιρόλαμου.
Το Ελληνικό Κολέγιο άρχισε να λειτουργεί το 1576 ενώ η επίσημη ίδρυσή του έγινε το 1577. Σκοπός του Κολεγίου, σύμφωνα με την ιδρυτική παπική Βούλα, ήταν να φοιτούν, σπουδάζουν, κατά το πλείστον Έλληνες ή ελληνόφωνες στο πνεύμα του καθολικού δόγματος' μετά την αποφοίτηση δίνουν καθιερωμένο όρκο, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ή να αποσταλούν σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν "σχισματικοί" Έλληνες ή Προτεστάντες ή άλλων "αιρέσεων", και να διδάξουν το λατινικό δόγμα, ώστε με την πάροδο του χρόνου να αφομοιωθούν αυτοί οι πληθυσμοί από την καθολική Εκκλησία. Το κύριο χαρακτηριστικό όσων σπουδάζουν στο Ελληνικό Κολέγιο είναι ο φανατισμός, η προσήλωση στον καθολικισμό και το μίσος για την ορθοδοξία.
Από την εθνοκάθαρση δεν διέφυγαν οι Εβραίοι της Κροατίας.
Πλήρωσαν και αυτοί της συνέπειες του θρησκευόμενου καθολικού δικτάτορα Α. Πάβελιτς και του Πρωθιεράρχη της κροατικής καθολικής Εκκλησίας Α. Στέπινατς.
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ 47 ΡΑΒΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΣΤΑΣΙ
· Atijas David, ψάλτης συναγωγής στο Ζάγκρεμπ.
· Baruch Izak, ραβίνος στη Τράβνικ.
· Baruch Solomon, ραβίνος και ψάλτης στο Ντουμπρόβνικ.
· Basch Arnold, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Buchsbaum Lavoslav, αρχιψάλτης στη Κρίζεβιτς.
· Deutsch Otto, ραβίνος στη Σούσακ.
· Deutsham, δόκτωρ ραβίνος στη Λούντμπεργκ.
· Dorf Izidor, ψάλτης στη Μπγιέλοβαρ.
· Finzi Izak, ραβίνος στο Σπλίτ.
· Freiberger Miroslav, αρχιραβίνος του Ζάγκρεμπ.
· Freides Izak, ραβίνος στη Πάκρατς.
· Froehlich Paul, αρχιψάλτης στο Οσίγιεκ.
· Gilmann Josif, ραβίνος και ψάλτης στην Ντάρουβαρ.
· Gluech Rudolf, ραβίνος στη Βάραζντιν.
· Grossmann N, αρχιψάλτης στο Βελιγράδι.
· Gruenwald Elia, αρχιραβίνος στο Τσάκοβατς.
· Gruenwald Hinko, ραβίνος στη Πόντραβσκα Σλάτινα.
· Guren Isidor, ψάλτης στην Όσιγιεκ.
· Heisz M, αρχιραβίνος στη Σίσακ.
· Hersmovic Izador, ψάλτης στη Βίνκοβτσι.
· Kahn Lavoslav, ψάλτης στην Ιουδαϊκή κοινότητα του Ζάγκρεμπ.
· Katan Leo, ψάλτης στη Μπρτσκο.
· Katz Leopold, ραβίνος στη Ντάρουβαρ.
· Klein Ignaz, ραβίνος στη Πάντσεβο.
· Klinkovwstein Jakov, αρχιψάλτης στη Σίσακ.
· Kohn Jakob, ψάλτης στη Βάραζντιν.
· Kohn N, ραβίνος στην Κοπρίβνιτσα.
· Kohn M, ψάλτης στη Μπάνια Λούκα.
· Loewy Dean, καθηγητής στη σχολή ραβίνων στο Ζάγκρεμπ.
· Mandel Eugen, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Mandel Vijoslav, ψάλτης στη Βούκοβαρ.
· Meissl David, ψάλτης στη Κάρλοβατς.
· Perera David, ραβίνος στη Μόσταρ.
· Popper Mijo, αρχιψάλτης στη Βίνκοβτσι.
· Rikow Mordeschsil, ραβίνος στη Σλάβονσκα Πόζεγκα.
· Roth Alexander, ψάλτης στη Ντιάκοβο.
· Roth M, ραβίνος στη Μούσκα Σόμποτα.
· Schmelzer Jakov, ψάλτης στη Νάσιτσε.
· Schwartz N, ραβίνος στη Ντόνι Μίχολιατς.
· Singer Samuel, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Springer Adolf, αρχιψάλτης στη Βιρόβιτιτσα.
· Trilnik Andrija, ραβίνος στη Νόβα Γκράντισκα.
· Ungar Simon, ραβίνος στη Όσιγιεκ.
· Vogel Drahutin, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Weissman, αρχιψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Wolfenzon Leo, ψάλτης στη Κοπρίβνιτσα.
Η σημερινή κατάσταση στην Κροατία συνεχίζει ν' ανησυχεί τους Εβραίους όχι μόνο για την τύχη που είχε η κλοπή του χρυσού από το καθεστώς Πάβελιτς και η "κατάθεσή" του προς φύλαξη στο Βατικανό, αλλά και για το μέλλον τους. Την κατάσταση περιγράφει σήμερα με σαφήνεια ο δόκτορας Klara Mandic, επικεφαλής της μεγαλύτερης εβραϊκής κοινότητας στο Ζάγκρεμπ:
"Μας ανησυχεί διότι την εξουσία στην Κροατία ανήκει σ' αυτούς που την είχαν την περίοδο του ναζισμού... πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, υπήρξαν οι νεολαίοι ούστασι... φορούν τα ίδια μαύρα πουκάμισα, τα ίδια μαύρα πανταλόνια [τις ίδιες στολές], πολλοί από αυτούς φέρουν ακόμη μαζί τους το Σρμπό-Σέκ ["η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", το ειδικό όπλο για τις μαζικές σφαγές]. Ο Τούντζμαν δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που είναι ίδια με εκείνη της αρχής του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου...".
Από την οργή των βαρβάρων δεν γλίτωσαν ούτε τα αρχαιολογικά ιστορικά μνημεία της ορθοδοξίας. Για τους ούστασι (1941-45) αποτελούσαν στοιχεία μνήμης και προσήλωσης στην Ελληνοορθόδοξη πίστη. Αφού απέτυχε η πολιτική των βίαιων προσηλυτισμών στον καθολικισμό και η πολιτική προώθησης της ουνίας με την αναφερόμενη ως Ελληνοκαθολική πίστη στα έγγραφα του Βατικανού, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια πυρπολήθηκαν ή παραδόθηκαν στα εκκλησιαστικά τάγματα της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Η διάσωση ορισμένων ιστορικών κειμηλίων πραγματοποιήθηκε χάρη στην ευαισθησία των Γερμανών ναζί.
Την ίδια αντιμετώπιση είχαν τα ιστορικά μνημεία και στις επόμενες γενοκτονίες (1991, 1995, 1999). Το 1991 καταστράφηκαν 96 ορθόδοξοι ναοί από τη νέα Κροατία. Αναγκαιότητα, διότι ο πάπας Βοϊτίλας επισκεπτόμενος το Ζάγκρεμπ για την "Αγιοποίηση" του Α. Στέπινατς έπρεπε να βρει ένα καθεστώς που θα ταυτιζόταν με τον καθολικισμό. Τόσο καθαρό όσο κατά την διάρκεια της γενοκτονίας των ούστασι.
Οι ούστασι βρήκαν τους συνεχιστές τους...
Μπροστά στη νέα χιλιετία ο Πάπας εκδήλωσε την επιθυμία να επισκεφθεί την Ελλάδα. Η επίσκεψη αυτή συναντάει τις αντιδράσεις κύκλων της ορθόδοξης εκκλησίας κύρια σε ότι αφορά την στάση της καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην Ουνία. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κάποιος στην άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, από τους Φράγκους σταυροφόρους με τη θέληση και στήριξη του ίδιου του Πάπα, για να κατανοήσει την σημασία που δίνει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην Ουνία. Το Βατικανό, άμεσα ή έμμεσα, έχει κάνει αυτοκριτική και έχει ζητήσει τη συγνώμη για την πολιτική του από Εβραίους, Αφρικανούς, ’ραβες, Μουσουλμάνους κ.α. Ποτέ μα ποτέ δεν έχει κάνει λόγο για την Ουνία και για τη συμμετοχή του στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα δεν έχει αιτηθεί τη συγνώμη της ορθόδοξης Εκκλησίας. Και όχι μόνο αλλά με την "Αγιοποίηση" του Α. Στέπινατς προσπαθεί ξανά να επιβάλει την κυριαρχία του στη Βαλκανική.
Για αυτή την πολιτική του Βατικανού, με αφορμή το ενδεχόμενο της επίσκεψης του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο ’γιο Όρος για το Ιωβηλαίο του 2000, οι αρχές της Αθωνικής Πολιτείας έδωσαν στις 15 Αυγούστου 1999 μια περήφανη "απάντηση". Με την ομόφωνη απόφασή τους οι αντιπρόσωποι και προϊστάμενοι των είκοσι μονών του Αγίου Όρους, χωρίς "δεσμεύσεις" χαρακτήρισαν ως πρόκληση την επιθυμία του Πάπα να επισκεφθεί το Άγιο Όρος τονίζοντας τις ευθύνες της καθολικής Εκκλησίας στο Βαλκανικό χώρο και ιδιαίτερα "στον πρόσφατο εγκληματικό πόλεμο κατά της Σερβίας".
Το σχετικό ανακοινωθέν της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους έχει ως εξής:
"Το ΄Αγιον Όρος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας, στην οποία κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες ενδέχεται να πραγματοποιηθεί επίσκεψη του Πάπα Ρώμης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Ιωβηλαίο του 2000. Το γεγονός αυτό αφορά όχι μόνο τις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες των τόπων της τυχόν επισκέψεως αλλά και τον κάθε συνειδητοποιημένο εκκλησιαστικά Έλληνα πολίτη. Έχοντας σημαντικό μερίδιο στην πνευματική και θρησκευτική πραγματικότητα αυτής της χώρας κρίνουμε σκόπιμο να διατυπώσουμε εκ των προτέρων τις παρακάτω σκέψεις συμβάλλοντας, θετικά ελπίζουμε, στη συζήτηση γύρω από το θέμα:
1. Η Ελλάδα είναι μία ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα, που έχει ήδη αποδείξει πόσο άριστα συνεργάζεται με τους λαούς της Δύσης χωρίς να αφίσταται της εθνικής της αξιοπρέπειας και της πνευματικής και πολιτιστικής της ταυτότητας. Γιαυτό έχει τα σύνορά της ανοικτά σε οποιονδήποτε ιδιώτη επισκέπτη, και μάλιστα "προσκυνητή", όπως αυτοαποκαλείται ο Πάπας. Όταν όμως ο επισκέπτης αυτός δεν έρχεται ως ιδιώτης, αλλά ως θρησκευτικός ηγέτης και αρχηγός κράτους, οπωσδήποτε προϋποτίθεται ως αναγκαίος όρος ή αποδεδειγμένη ειλικρίνεια των σχέσεων και ο από μέρους του σεβασμός της εθνικοθρησκευτικής ιδιοσυστασίας και της ιστορικής μνήμης της χώρας που τον υποδέχεται.
2. Δεν θα υπήρχε καμμία αντίρρηση εάν επρόκειτο για κατά δικαιοδοσίαν επίσκεψη απλώς στις, λιγοστές άλλωστε, Ρωμαιοκαθολικές κοινότητες της χώρας, οι οποίες χαίρουν πλήρους προστασίας και ισονομίας από την Ελληνική Πολιτεία. Στις προκαταρκτικές όμως επιστολές του Καρδιναλίου Κάσσιντυ γίνεται σαφής λόγος για επιθυμία του Πάπα να γίνει δεκτός όχι μόνο από τις Καθολικές κοινότητες αλλά (κυρίως) και από τους Ορθοδόξους.
3. Η Ορθοδοξία δεν πρεσβεύει το μίσος και το φανατισμό, αλλά την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό ακριβώς έχει δημιουργήσει την παραδοσιακή επιφύλαξη της απέναντι στον Πάπα, ο οποίος στα ανοίγματα και τις προσπάθειες προσεγγίσεως εξακολουθεί να ανταποκρίνεται με λόγους μόνο και διαλόγους αγάπης αλλά με έργα εχθρικά και υποβολιμαία, των οποίων ιδιαίτερη πικρή πείρα έλαβε επί σειρά αιώνων και ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα.
4. Οποιοσδήποτε εξετάσει προσεκτικά τις επιστολές του Πάπα διαβλέπει συστηματική προσπάθεια διατηρήσεως στρατηγικού πλεονεκτήματος στη διοργάνωση των εορτασμών του 2000 και πραγματοποιήσεως μιας ηγεμονικής περιοδείας, όπου δεν υπάρχει υποχώρηση αλλά αντίθετα υπογράμμιση του περίφημου "πρωτείου" του. Αυτό θίγει την Ορθόδοξη Εκκλησία και προσβάλλει την αξιοπρέπεια των ανατολικών λαών.
5. Όσο και καλόπιστος να είναι ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί, εκτός αν υπάρξουν σαφείς αποδείξεις αντίθετης πρόθεσης, να αγνοήσει την Ουνία, μία προσπάθεια αθέμιτης διείσδυσης του Παπισμού στον Ορθόδοξο κόσμο, με την εκμετάλλευση της δυσχερούς θέσης των ανατολικών χωρών έναντι των δυτικών στο παρελθόν και στο παρόν.
6. Παρά τη σφοδρή αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας το Βατικανό διόρισε νούντσιο στην Ελληνική Κυβέρνηση, ενώ διατηρεί στην Αθήνα, Έλληνα και Αρμένιο Ουνίτες Επισκόπους.
7. Πρόσφατα ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη από τους Μουσουλμάνους για τις σταυροφορίες. Δυστυχώς δεν έκανε το ίδιο και προς τους Ορθοδόξους για τα εγκλήματα των σταυροφόρων εις βάρος τους, ενώ χωρίς καμμία ενοχή συνεχίζεται η κατοχή των προσκυνημάτων των Αγ. Τόπων.
8. Από τότε μέχρι σήμερα οι Ορθόδοξοι λαοί με πίκρα και αγανάκτηση παρακολουθούν το Βατικανό να καλλιεργεί την ανοχή προς αυτό και να ελίσσεται με διαλόγους, με επισκέψεις και με συναντήσεις για να διασκεδάσει το κλίμα δυσπιστίας, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται για τη διάλυσή τους. Πολλά οφείλει άλλωστε στην Παπική προπαγάνδα και το ανορθόδοξο κλίμα που διατρέχει κατά βάθος τις συνειδήσεις των ταγών της δύσης πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση των αντιλήψεων εκείνων που οδήγησαν στον πρόσφατο εγκληματικό πόλεμο κατά της Σερβίας.
9. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στη Ρουμανία με λύπη παρακολουθήσαμε μία ακόμη κίνηση ταπεινώσεως της Ορθοδοξίας, με την εκμετάλλευση της ανέχειας, της δυστυχίας και της ανάγκης ανοιγμάτων ενός βασανισμένου λαού προς την αναπτυγμένη οικονομικά Δύση. Με κανένα τρόπο δεν θα θέλαμε να ακολουθήσει την ίδια μοίρα και η Ελλάδα, που άλλωστε ούτε καν το χρειάζεται.
10. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται και το ζήτημα των ενδεχομένων εκκλησιαστικών υποδοχών, των συμπροσευχών, του "αγκαλιάσματος" και της "πανχριστιανικής δοξολογίας", περί των οποίων μιλούν οι επιστολές του Πάπα και τα οποία αντίκεινται πλήρως στους Κανόνες της Εκκλησίας, που απαγορεύουν αυστηρά την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς. Θα είναι ομολογουμένως δύσκολη η θέση των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών και πολύ επικίνδυνος για την ενότητα της Εκκλησίας ο σκανδαλισμός του πιστού λαού.
Τελειώνουμε συνοψίζοντας με πολλή αγάπη αλλά και ευθύνη ότι η μέχρι σήμερα στάση του Πάπα δεν εξασφαλίζει ειλικρίνεια και σεβασμό προς τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό, γιαυτό και η τυχόν επίσημη επίσκεψή του θα αποτελέσει πρόκληση του κοινού εθνικού και θρησκευτικού αισθήματος, πράγμα που θα είναι προς ζημίαν της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά και του ίδιου.
΄Απαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους ΄Αθω".
Οι εκδόσεις Προσκήνιο-’γγελος Σιδεράτος ξεκινούν τη σειρά Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτικής με το έργο του Μ. Ριβέλλι για τον Αρχιεπίσκοπο της Γενοκτονίας Α. Στέπινατς. Αποβλέπουν στη συστηματική παρουσίαση της πρωτοποριακής και ιστορικής έρευνας που δεν βρίσκεται στο προσκήνιο και γίνεται προσπάθεια να την κρατήσουν στην "αφάνεια".
Θεωρούμε καθήκον μας αλλά και ουσιαστικό στοιχείο να παρουσιάσουμε αυτά τα έργα ώστε να συνεισφέρουμε σε ένα δημιουργικό, αυτόνομο προβληματισμό στον τόπο μας, με σεβασμό στο αναγνωστικό κοινό και την ιστορική αλήθεια.
Δεκέμβρης 1999
Νίκος Κλειτσίκας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Marco Aurelio Rivelli, L'Arcivescovo del genocidio, Kaos, Μιλάνο 1998.
(2) Οι στατιστικές από τα στοιχεία αυτών των γεγονότων αναφέρονται στα στοιχεία του Institute for Strategic Studies του Λονδίνου και αρκετά συμπεριλαμβάνονται στο ιταλικό περιοδικό LIMES, αριθ. 3, 1995, σελ. 60.
(3) Η εφημερίδα La Repubblica στις 12/9/1994 έγραψε: "...η επαφή με τις μάζες κάνει καλό στον Ιωάννη Παύλο ΙΙ. Οι πιστοί τον χειροκροτούν αδιάκοπα. Ειδικότερα όταν αναφέρεται στον καρδινάλιο Στέπινατς, που είχε φυλακιστεί από τον Τίτο για τις σχέσεις του με το καθεστώς του ’ντε Πάβελιτς, αλλά παρέμεινε στην καρδιά των Κροατών σαν σύμβολο του εθνικισμού. Ο Βοϊτίλας, που το Σάββατο προσκύνησε τον τάφο του, τον τιμά και σκέφτεται κύρια το μέλλον".
(4) Cleve Ponting, Armageddon, Λονδίνο, 1997.
(5) Enciclopedia del Holocaust, Ρώμη 1990, τόμος 2, σ. 706, 707.
(6) π. Γεώργιος Μεταλληνός, ΟΥΝΙΑ πρόσωπο και προσωπείο, Αθήνα 1992.
(7) Βλ. C. Nikas, I primi tentative di latinizzazione dei Greci di Napoli e le prime "carte assolutorie" orientali in occidente, Istituto Universitario Orientale, Ιταλοελληνικά 4ο, Νάπολη 1998).
Το πιο συνταρακτικό γεγονός, όμως, είναι ότι σήμερα, μετά από περίπου 60 χρόνια, με τις αλλεπάλληλες βίαιες επεμβάσεις στα Βαλκάνια, υλοποιούνται οι "σχεδιασμοί" της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας από τη "πολιτισμένη δημοκρατική Δύση".
Πρότεινα στον Άγγελο Σιδεράτο (Προσκήνιο) να καταγράψουμε εκείνους τους σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς που χαρακτήρισαν την ευρωπαϊκή ιστορία και κατά συνέπεια επηρέασαν και επηρεάζουν την ιστορική πορεία της πατρίδα μας. Η απάντησή του άμεση, αποφασιστική και συνάμα με αίσθημα εμπιστοσύνης και ευθύνης, μου ανάθεσε αυτή τη νέα σειρά των εκδόσεων του, τη σειρά της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτικής. Σ' αυτή μου την προσπάθεια συνάντησα έναν ένθερμο συμπαραστάτη. Ο Άγγελος Σιδεράτος όχι μόνο αποδέχθηκε με χαρά και ενθουσιασμό την πρότασή μου και μου εμπιστεύτηκε την επιμέλεια αυτής της σειράς, αλλά και στάθηκε δίπλα μου, συμπαρατάχθηκε με αυτό το εγχείρημα που φιλοδοξεί και στοχεύει να αναδείξει την ιστορική πραγματικότητα χωρίς δεσμεύσεις, με σεβασμό στην επιστημονική-ιστορική αλήθεια. Ευαίσθητος, ειλικρινής, με γνώση, σεβασμό στη συνεργασία και εμπειρία στον τομέα του ιστορικού βιβλίου, με την πολύτιμη και σημαντική προσφορά του, ο Α. Σιδεράτος έκανε πραγματικότητα αυτή την προσπάθεια.
Εκτιμήθηκε αναγκαίο - το ζήτησαν και οι συνάδελφοι του ιταλικού εκδοτικού οίκου Kaos, που πραγματοποιούν μια σημαντική και πρωτοποριακή εκδοτική προσπάθεια στη γειτονική μας χώρα - να πραγματοποιήσουμε μια δική μας, μικρή, ιστορική έρευνα ώστε να προσφέρουμε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό όλα εκείνα τα στοιχεία που θα "συμπληρώσουν" την "ανάγνωση" των σημαντικών εξελίξεων στο βαλκανικό τοπίο.
Ορισμένα στοιχεία για τις μεθόδους εθνικοθρησκευτικής εξόντωσης που χρησιμοποιήθηκαν τότε χρησιμοποιούνται και σήμερα για μια νέα τάξη πραγμάτων που επιθυμεί η "Δύση": Ο ρόλος και η εκμετάλλευση της μουσουλμανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η δράση και η πολιτική της καθολικής Εκκλησίας στο βαλκανικό χώρο (η πρόσφατη "Αγιοποίηση" του παναγιότατου Στέπινατς από το Βατικανό, δεν αποτελεί "καπρίτσιο", δεν σχετίζεται με τη χριστιανική πίστη, αλλά αποτελεί μια καλοσχεδιασμένη πολιτική παρέμβαση).
Στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία πραγματοποιήθηκε μια γενοκτονία που δεν έχει καμία παράμετρο σύγκρισης με τα όσα εγκλήματα έχουν γίνει στον αιώνα που δύει. Χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι που θα ζήλευαν και οι ναζί του Αδόλφου Χίτλερ.
Στρατόπεδα εξόντωσης, σφαγεία παιδιών, γυναικών, γέρων, αρρώστων, ανήμπορων... Μέθοδοι που και σήμερα, στους ίδιους τόπους, χρησιμοποιούνται ξανά...
Ορόσημο αυτών των σφαγών το Γιασένοβατς, μια μικρή πόλη δίπλα στο ποταμό Σάβα. Το τρίτο σε μέγεθος στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κατεχόμενη από τις δυνάμεις του άξονα Ευρώπη. Σ' αυτό το στρατόπεδο εξόντωσης δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι. Αποτέλεσε το "επιχειρησιακό κέντρο", την καρδιά του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος, της μαζικής γενοκτονίας μέσα από την εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση. Σχεδιάστηκαν, δοκιμάσθηκαν και υλοποιήθηκαν φρικτές μέθοδοι δολοφονίας όπως το Σρμπό-Σέκ ("η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", καμπυλωτές λάμες για την μαζική δολοφονία με αποκεφαλισμό των κρατουμένων). Η εξόντωση του σερβικού έθνους στόχευε την εξαφάνιση ενός λαού που αντιστέκονταν και αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδια του φασισμού και του ναζισμού για τη διάλυση του ενιαίου χώρου της Γιουγκοσλαβίας, ένα γεωγραφικό κατακερματισμό για να επιβάλλονται εύκολα οι "λύσεις".
Η εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση συμπεριέλαβε και τους Τσιγγάνους. Περισσότεροι από 30.000 Τσιγγάνοι δολοφονήθηκαν στο στρατόπεδο Γιασένοβατς. Οι ούστασι και η καθολική Εκκλησία τους κατάταξαν στους αλλόθρησκους, μαζί με τους "σχισματικούς". Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και έχουν οι Τσιγγάνοι -όσοι απόμειναν- στη Βοσνία και στο Κόσοβο την αυγή της νέας χιλιετίας. Συνεχίζουν να αποτελούν "θανάσιμο κίνδυνο" για τις δυνάμεις της "ειρήνης".
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Η παρουσία της καθολικής Εκκλησίας στη Γιουγκοσλαβία, από το θάνατο του Τίτο μέχρι την "Αγιοποίηση" του συνεργάτη των ναζί, αρχιεπίσκοπου Α. Στέπινατς, έχει σχεδιαστεί και οργανωθεί πολύ καλά. Χρονολογικά "εξελίσσεται" ως εξής:
1. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, μετά το θάνατο του Τίτο, σχεδιάζεται και υλοποιείται η "Επιχείρηση Παναγία". Η μητέρα του Ιησού χρησιμοποιείται κατάλληλα και αρχίζει να εμφανίζεται στα οράματα ορισμένων νέων της Κροατίας. Οι "εμφανίσεις" της Παναγίας, εντελώς συμπτωματικά, πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα στη Μεντιούγκοριε (περιοχή της Ερζεγοβίνης όπου στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου υλοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες σφαγές εναντίον του ορθόδοξου πληθυσμού και η καθολική Εκκλησία δεν είχε ποτέ τον έλεγχο της πίστης του πληθυσμού). Οι φραγκισκανοί της περιοχής, γνωστοί για την πλήρη στήριξη του καθεστώτος ούστασι, χρησιμοποιούν "κατάλληλα" και προπαγανδιστικά τις συχνές εμφανίσεις της Παναγίας του Μεντιούγκοριε (οργανώνονται ταξίδια στην Παναγία Μεντιούγκοριε, από την Ιταλία, Γαλλία και άλλες καθολικές χώρες, για να προσκυνήσουν το "θαύμα"...).
2. Το έτος 1990 αφιερώθηκε από το Βατικανό στην Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή η μοναχή καταγόταν από τα Σκόπια και ανήκε στην αλβανόφωνη μειονότητα της πρώην Μακεδονικής Δημοκρατίας των Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η χρονιά θα χαρακτηριστεί και με την αυξανόμενη ένταση μεταξύ Σέρβων και Αλβανοφώνων στο Κόσοβο και Μετόχια.
Ακριβώς αυτή τη χρονική περίοδο επιλέγει ο πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ να επισκεφθεί ένα μικρό χωριό Αλβανοφώνων στη νότια Ιταλία και να ιερουργήσει προς τιμή της Παναγίας του Σκουτάρι, προστάτιδας της Αλβανίας, μπροστά σε Αλβανούς επισήμους τονίζει με έμφαση: "Μητέρα της ελπίδας δώρισέ μας την ημέρα που αυτός ο γενναιόδωρος λαός θα είναι ενωμένος". Επίσημα ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εκφράζει την πλήρη υποστήριξη του Βατικανού στην "υπόθεση των Αλβανοφώνων του Κοσόβου".
3. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται η επίσκεψη του Πάπα στην Αλβανία (χώρα που έχει ασπασθεί τον αθεϊσμό αλλά όπου παραμένει ισχυρή η ορθοδοξία και η μουσουλμανική επιρροή). Η Μητέρα Τερέζα αναπτύσσει στενές σχέσεις με τους Αλβανούς κρατικούς αξιωματούχους και την χήρα του Εμβέρ Χότζα, όλοι μαζί εγκαινιάζουν το μνημείο που αφιερώνεται στην "Μεγάλη Αλβανία".
4. Το 1991 ξεσπάει ο πόλεμος. Ο Πάπας, αμέσως, στις ομιλίες του αναφέρεται στις "νόμιμες επιθυμίες του λαού της Κροατίας" και η πρώτη επίσημη αναγνώριση της Κροατίας πραγματοποιείται από το Βατικανό στις 13 Γενάρη 1992, ενάντια στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας, τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα της. Οι άλλες χώρες θα αναγνωρίσουν την νέα Κροατία ακολουθώντας τα βήματα του Βατικανού δύο μέρες αργότερα.
Η γενοκτονία (1941-45) επαναλαμβάνεται, έχουμε τη δεύτερη γενοκτονία του σερβικού λαού. Οι Σέρβοι σφαγιάζονται με τους ίδιους στόχους, το Βατικανό έχει τον ίδιο ρόλο, απλά τη θέση των δυνάμεων του ’ξονα καταλαμβάνει ο "πολιτισμένος" δυτικός κόσμος, στο όνομα της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πενήντα χρόνια μετά, την άνοιξη του 1991, στην ίδια περιοχή, μέρος της Σλοβενίας που, όμως, ανήκε στο περιβόητο κράτος της ανεξάρτητης Κροατίας που δημιούργησαν οι δυνάμεις του ’ξονα, το Γιασένοβατς αναβίωσε. Η δεύτερη γενοκτονία των Σέρβων υλοποιείται από τις δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ.
Τα χωριά πυρπολούνται, ο πληθυσμός βασανίζεται και οι μαζικές δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη... Τα βρέφη δολοφονούνται με κτυπήματα τσεκουριών, οικογένειες κλειδώνονται στα σπίτια τους και τους πυρπολούν ζωντανούς. Η γενοκτονία που υπέστη ο σερβικός λαός πριν από πενήντα χρόνια ξαναζωντανεύει.
Η πόλη του Γιασένοβατς, είναι η πρώτη που πέφτει στα χέρια των Κροατών. Φωτιά και τσεκούρι, για μια ακόμη φορά, πάνω στο μαρτυρικό σερβικό λαό. Αυτός ο λαός πρέπει να υποταχθεί! Η εκκαθάριση που δεν κατορθώθηκε πριν από πενήντα χρόνια, υλοποιείται το 1991 από ένα άλλο "νέο" κράτος της Κροατίας, δημιούργημα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου.
5. Το 1992 ο πόλεμος επεκτείνεται στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, περιοχή όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Οι Σέρβοι (ορθόδοξοι) αποτελούν το ένα τρίτο πληθυσμού, ενώ οι Κροάτες (καθολικοί) το 15%. Στη διάρκεια των συγκρούσεων οι Κροάτες στρατιωτικοί θα πραγματοποιήσουν τις φρικτότερες σφαγές που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους(2). Οι Κροάτες στρατιώτες πολεμούν με κομποσκοίνια και σταυρούς κρεμασμένα στο λαιμό τους, οι καθολικοί ιερείς και οι φραγκισκανοί μοναχοί της Ερζεγοβίνης περιφέρονται με τα πιστόλια στα χέρια τους και διαθέτουν από τις εκκλησίες την ανθρωπιστική βοήθεια που στέλνει η Κάριτας και άλλοι ανθρωπιστικοί διεθνείς οργανισμοί σύμφωνα με τα εθνικοθρησκευτικά κριτήρια τους. Το δεύτερο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα είναι πραγματικότητα.
6. Η αποκορύφωση της δραστηριοποίησης του Βατικανού υλοποιείται το 1994, με την επίσκεψη του Πάπα στο Ζάγκρεμπ. Η επίσκεψη του Βοϊτίλα πραγματοποιείται στη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και ενώ η πληγή της Κράινα είναι ακόμη ανοικτή (αυτή η περιοχή της σημερινής Κροατίας, με σερβική πλειοψηφία του πληθυσμού την περίοδο της επίσκεψης, αποτελούσε αυτόνομη περιοχή με την εγγύηση και τον έλεγχο του Ο.Η.Ε.). Η επίσκεψη του ηγέτη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, οι τελετές στις οποίες συμμετέχει και οι επίσημες πανηγυρικές δημόσιες συναντήσεις του με τον σημερινό ντούτσε της Κροατίας, Φράνιο Τούντζμαν, αποτελούν την ουσιαστική στήριξη της Κροατίας στο διεθνές πεδίο. Ο Πάπας επισκέφθηκε τον τάφο του Α. Στέπινατς συνοδευόμενος από σπουδαστές του εκκλησιαστικού κολεγίου του Αγίου Τζιρόλαμο, γνωστό από το "Κανάλι των ποντικιών" (μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προστάτευσε και φυγάδευσε όλους τους εγκληματίες πολέμου, συνεργάτες της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, μεταξύ αυτών τον ίδιο το δικτάτορα Πάβελιτς)(3).
7. Στις 26 Νοεμβρίου, ο Βίνκο Πούλιτς, καθολικός αρχιεπίσκοπος του Σαράγιεβο, διορίζεται από τον Πάπα καρδινάλιος (για να τιμηθεί ο Πούλιτς, πραγματοποιείται συμφωνική συναυλία στο κολέγιο Αγίου Τζιρόλαμου). Μαζί μ' αυτόν άλλοι 30 επίσκοποι που αντικατοπτρίζουν τις γεωπολιτικές "αναζητήσεις" του Βατικανού λαμβάνουν τον τίτλο του καρδινάλιου. Ανάμεσά τους, για παράδειγμα, ο Μίκελ Λόλικι, ο 92 ετών καρδινάλιος του Σκούταρι.
8. 1995: η αποφασιστική χρονιά για τη νέα γενοκτονία, την τρίτη σφαγή του μαρτυρικού σερβικού λαού. Μετά την άνοιξη και τις εκκαθαρίσεις (Σρεμπρένιτσα…) αναπτύσσεται η "ιδέα" για μια επίσκεψη του πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο Σαράγιεβο. Ο Ποντίφικας σε δηλώσεις του στον Τύπο παίρνει σαφή θέση υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης από την διεθνή κοινότητα (για να γίνει "το αναγκαίο", να τιμωρηθούν οι "επιτιθέμενοι"). Λίγες ημέρες αργότερα ο Φράνιο Τούντζμαν "καθαρίζει" την Κράινα ενώ τον Σεπτέμβριο, μετά από την έντεχνη προβοκάτσια του Σαράγιεβο (στρατηγική της κατευθυνόμενης έντασης), η διεθνής κοινότητα -ευαισθητοποιημένη ακόμη και από τον Ποντίφικα- επεμβαίνει βίαια με βομβαρδισμούς εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας, το τρίτο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα με ίδιους θύτες και θύματα.
9. Τον Δεκέμβριο του 1995, με τις συμφωνίες του Ντέυτον, ο πόλεμος διακόπτεται.
10. Τον Οκτώβριο του 1996 ο πρύτανης του Αγίου Τζιρόλαμου, παναγιότατος ’ρτουρ Μπένβιν, βρίσκεται κρεμασμένος. Η είδηση αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ. Την αναφέρει μόνο η σερβική εφημερίδα "Evropske Novosti" που υποθέτει διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα που αφορούν την αγορά όπλων για τον κλήρο της Κροατίας. Ακριβώς αυτή την περίοδο, τις επόμενες εβδομάδες, η τράπεζα της σλοβένικης μειονότητας στην Ιταλία, "Trzaska Kreditna Banka" της Τεργέστης, δηλώνει πτώχευση (!) και κλείνει, επίσης μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες των Μουσουλμάνων του Σαράγιεβο καταστρέφονται οικονομικά χωρίς καμία εξήγηση!
11. Την άνοιξη του 1997 (12 και 13 Απριλίου) πραγματοποιείται η πολυπόθητη επίσκεψη του Πάπα στο Σαράγιεβο. Επίσκεψη με ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο.
12. Τον Μάιο του 1998 ανακοινώνεται επίσημα η επόμενη επίσκεψη του Πάπα στην Κροατία. Επίσκεψη για να υλοποιηθεί η Aγιοποίηση" του παναγιότατου Αλόιζιγιε Βίκτωρ Στέπινατς.
13. Στη διάρκεια της επίσκεψής του (Οκτώβριος 1998) ο Κάρολος Βοϊτίλα δεν ασχολείται μόνο με την τοποθέτηση στο πάνθεον των Αγίων της Αγίας Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας του Α. Στέπινατς, αλλά δίνει με τις δηλώσεις του πολιτική κατεύθυνση για την "επίλυση" του "προβλήματος Κόσοβο": νομιμοποιεί και επικαλείται στρατιωτική επέμβαση (!) για να "βοηθηθούν αυτοί που υποφέρουν". Φθάνει η ώρα της επιβράβευσης και της "δικαίωσης" των παλιών συμμάχων της καθολικής Εκκλησίας και της ναζιστικής Γερμανίας, των μουσουλμάνων της περιοχής, δηλαδή, που τόσο συνεισέφεραν στην εκκαθάριση των Σέρβων υπηρετώντας τους ναζί και τον παναγιότατο αρχιεπίσκοπο Στέπινατς το 1941-45.
14. Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ επιτίθεται στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα την κατάσταση στο Κόσοβο, ο Πάπας παραθέτει μια φράση του πάπα Πίο ΧΙΙ: "Με τον πόλεμο όλα χάνονται, με την ειρήνη τίποτα δεν χάνεται". Όπως ο Πίο ΧΙΙ έτσι και αυτός δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει την σφαγή του σερβικού λαού.
15. Μια εβδομάδα αργότερα, όταν ιερουργεί για το Πάσχα των καθολικών, ο ηγέτης της καθολικής Εκκλησίας είναι σαφέστερος:
"Πως μπορεί να μιλούμε για ειρήνη όταν πληθυσμοί [Αλβανοί] αναγκάζονται να απομακρύνονται... και όταν τους καίνε τις κατοικίες τους;... Και πώς να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην οδυνηρή πλημμύρα των προσφύγων από το Κόσοβο;".
Και μπροστά στο αίτημα για κατάπαυση των βομβαρδισμών κατά την διάρκεια του Πάσχα των ορθοδόξων ο Πάπας σιωπά!
Η νέα φάση του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας που συνεχίζει να συντελείται στη γειτονική μας χώρα. Επιτέλους η "εκκαθάριση" αποκτάει με τις νατοϊκές βόμβες σάρκα και οστά, τα σχέδια υλοποιούνται με καθυστέρηση εξήντα περίπου χρόνων.
Η μουσουλμανική παρουσία και δράση στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα
Οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας εντάχθηκαν αμέσως στις δυνάμεις του 'Aξονα κατά τη διάρκεια της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία και την δημιουργία του κράτους-δορυφόρου της νέας Κροατίας. Δημιούργησαν την μεραρχία των Ες-Ες "Handzar", μια στρατιωτική δύναμη που συμμετείχε στη πρώτη γραμμή για τη γενοκτονία των Σέρβων της Κροατίας του Α. Πάβελιτς.
Στην περιοχή, σε σύνολο 6,5 - 7 εκατομμυρίων κατοίκων, ζούσαν 3,5 εκατ. Κροάτες, 2 εκατ. Σέρβοι, 700.000 Μουσουλμάνοι, 40.000 Εβραίοι και 30.000 Τσιγγάνοι(4). Ο βασικός υποστηρικτής του Χίτλερ είναι ο Husseini Al di Hajj Amin, θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων(5). Μετά τον πόλεμο, ο Τίτο, για τις καλές σχέσεις του με τον Αραβικό κόσμο (Αδέσμευτοι), δεν προχώρησε στη δίωξη του μουφτή ο οποίος απεβίωσε στις 4 Ιουλίου 1974 στη Βηρυτό.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, απλά συνεχίζεται...
Μετά από μισό αιώνα θεωρείται ακόμη αναγκαιότητα η εκκαθάριση αυτής της γεωγραφικής περιοχής από τους Σέρβους. Το έργο των ναζί και των ούστασι με την βοήθεια των μουσουλμάνων αναλαμβάνουν "νέοι ναζί". Το παρών δίνουν για μια ακόμη φορά οι μουσουλμάνοι της περιοχής.
Η εφημερίδα "Telegraph" στις 29 Δεκεμβρίου 1993, στην ανταπόκριση του Robert Fox από την Βοσνία, δίνει την διάσταση της νέας δράσης των μουσουλμάνων στη μαρτυρική Γιουγκοσλαβία:
""ΈΓΓΡΑΦΑ!" κραύγασε μια φωνή ανθρώπου, με ένα μπερέ στο κεφάλι, με πράσινα αραβικά γράμματα, έξω από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη βοσνιακή πόλη Φόγνιτσα. Ήταν εχθρικός και απαιτούσε τη μετάβασή μας στον αστυνομικό σταθμό. Αργότερα ο αρχηγός της αστυνομίας μας ζήτησε συγνώμη αλλά μας έδωσε καθαρά να καταλάβουμε ότι η εξουσία έχει περάσει στους άνδρες με το κοράνι".
Στο ίδιο άρθρο ο δημοσιογράφος μεταφέρει δηλώσεις αξιωματούχων των Ηνωμένων Εθνών: "Μιλούν καλά τα σερβοκροατικά, πολλοί από αυτούς είναι Αλβανοί [Μουσουλμάνοι] από το Κόσοβο ή από την Αλβανία". Πρόκειται για τους άνδρες της "Handzar" (πήραν το όνομα αυτών που πολεμούσαν στο πλευρό του άξονα). Ένας από αυτούς εξομολογήθηκε με υπερηφάνεια:
"Κάνουμε τα πάντα με το λεπίδι και πολεμάμε πάντα στην πρώτη γραμμή".
Τους εκπαιδεύουν βετεράνοι του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, παίρνουν μέρος σε όλες τις σφαγές και διακρίνονται για τις αγριότητές τους. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο, την προετοιμασία του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου" και τη νέα γενοκτονία, τη Νατοϊκή επέμβαση που θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή...
Η Κροατία σήμερα
Η σημερινή Κροατία αποτελεί πιστό αντίγραφο εκείνης που δημιούργησαν οι Γερμανοί ναζί και οι Ιταλοί φασίστες. Μόνη διαφορά αποτελούν οι προστάτες της: τότε οι δυνάμεις του ’ξονα και το Βατικανό, σήμερα οι δυνάμεις της πολιτισμένης Δύσης και το Βατικανό!
Θύματα αυτής της νέας τάξης πραγμάτων πάντα τα ίδια, οι Σέρβοι!
Η σημερινή Κροατία έχει τα εξής κοινά στοιχεία με τη ναζιστική Κροατία των ούστασι:
· Ίδιο όνομα
· Ίδια σημαία
· Ίδιο εθνικό έμβλημα
· Ίδιο εθνικό ύμνο
· Ίδιο νόμισμα
· Ίδιες στρατιωτικές στολές (τα μαύρα πουκάμισα των ναζί)
· Την ίδια αστυνομία (οργάνωση, βαθμούς, στολές κλπ.)
· Την ίδια ορολογία στον κρατικό μηχανισμό
Δεν πρέπει να παραλείψουμε:
· τη νόμιμη δράση οργανώσεων των νοσταλγών του Α. Πάβελιτς (ούστασι) και την εκτός νόμου δραστηριότητα των οργανώσεων της αριστεράς
· τη λογοκρισία στα ΜΜΕ
· την εχθρότητα απέναντι στην ορθοδοξία και την προώθηση της Ουνίας
Τέλος, την "Aγιοποίηση" του παναγιότατου Α. Στέπινατς από τον πάπα Βοϊτίλα. Η τοποθέτηση στο πάνθεο των Αγίων της καθολικής Εκκλησίας του καρδινάλιου Στέπινατς αποτελεί την επιβράβευση της δράσης της για την κροατική καθολική Εκκλησία για τη συμμετοχή της στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα του 1941-45.
Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με το θάνατο του Φράνιο Τούντζμαν, προέδρου της Κροατίας και ανθρώπου που ανασυγκρότησε τις εθνικιστικές δυνάμεις της Κροατίας και των νοσταλγών ούστασι. Για το ρόλο του στη Βαλκανική και την προεδρία του οι απόψεις του Γάλλου ερευνητή Jean-Yves Camus όπως καταγράφονται στην "Έκθεση για την Κροατία", κατόπιν αιτήματος του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποτελούν σαφή επιβεβαίωση του ρόλου της σημερινής Κροατίας:
"Το κόμμα Τl'Hdz, του Τούντζμαν είναι ένας σχηματισμός της άκρας δεξιάς όχι μόνο γιατί δεν καταδίκασε ποτέ το καθεστώς των ούστασι αλλά και γιατί δεν πήρε τις αποστάσεις από τον ’ντε Πάβελιτς".
Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995.
Τι απόμεινε άραγε σ' αυτό το μαρτυρικό λαό; Τα εδάφη του κατακερματίστηκαν, ενώ τα σχέδια του Χίτλερ και του Μουσολίνι (όπως ακριβώς περιγράφονται στα επίσημα αρχεία εκείνης της εποχής από τον συγγραφέα) έχουν υλοποιηθεί.
Η ορθοδοξία, που ταυτίζεται με τον "κακό δαίμονα" του κομμουνισμού, έχει περιοριστεί σε "ανεκτά" επίπεδα. Οι Κροάτες απόκτησαν το καθολικό τους κράτος σύμφωνα με τα πρότυπα των ούστασι. Οι Μουσουλμάνοι δικαιώθηκαν για την συμπαράταξή τους με τις δυνάμεις του 'Aξονα και τους ούστασι, αφού απόκτησαν και αυτοί κράτος σε σερβικά εδάφη.Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995.
Η νέα Κροατία, η Βοσνία, η Σλοβενία... η πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας... Τι απόμεινε για να περατωθεί άραγε και το 1999 ξεκινάει μια νέα γενοκτονία;
Η υπόσχεση για την "Μεγάλη Αλβανία";
Η ισοπέδωση κάθε μορφής αριστερής διακυβέρνησης σ' αυτό το γεωγραφικό κομμάτι της Βαλκανικής;
Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτού του τμήματος που παρέμεινε σερβικό;
Η εξαφάνιση της ορθοδοξίας στη Σερβία;
Η αγάπη και το ενδιαφέρον για την αλβανόφωνη μειονότητα του Κοσόβου;
Αν ναι, γιατί δεν επιδεικνύεται η ίδια στάση στην κατεχόμενη Κύπρο;
Τι ώθησε την πολιτισμένη Δύση στο να αιματοκυλίσει για μια ακόμη φορά το γιουγκοσλαβικό λαό;
Απλά γιατί δεν ανέχεται να υπάρχουν ελεύθεροι πολιορκημένοι;
Όποια απάντηση δώσει κανείς, η ουσία παραμένει ίδια. Για μια ακόμη φορά δολοφονήθηκαν αθώοι πολίτες, νέοι, γέροι, παιδιά και γυναίκες.
Ο σερβικός λαός συνεχίζει για 60 χρόνια να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος!
Οι εθνικοθρησκευτικές διώξεις
Με την εξαίρεση της μουσουλμανικής θρησκείας και των οπαδών της, οι ορθόδοξοι, οι εβραίοι και οι Τσιγγάνοι υπήρξαν θύματα της γενοκτονίας. Οι ορθόδοξοι και οι Τσιγγάνοι παραμένουν τα θύματα της νέας τάξης (γενοκτονίας) που συντελείται και σήμερα στη Γιουγκοσλαβία.
Στην εθνικοθρησκευτική σφαγή των Σέρβων (1941-45) πρωτοστάτησαν οι ούστασι και η καθολική Εκκλησία με τον Πρωθιεράρχη της τον παναγιότατο Α. Στέπινατς. Ακόμη και οι δυνάμεις κατοχής που δημιούργησαν την Κροατία των ούστασι -όπως αποδεικνύουν τα ιστορικά αρχεία που παραθέτει ο Μ. Ριβέλλι- δεν κατανοούσαν αυτές τις σφαγές. Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Rhoda E. Howard κατόρθωσαν να διαφύγουν από την δικαιοσύνη 734 καθολικοί ιερείς που συμμετείχαν στη γενοκτονία (από αυτούς 22 διοικούσαν στρατόπεδα εξόντωσης).
Μεγάλο φόρο αίματος πλήρωσε η ορθόδοξη Εκκλησία στο βωμό της "καθολικοποίησης" και της καθαρότητας της κροατικής φυλής.
Πλήρωσε το φόρο που αντιστοιχεί στην άρνηση του αλάθητου του Πάπα και της άρνησης για αλλαγή πίστης.
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ
ADJUKOVIC ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Σρέντνια Γκόρα.
ALAGIC DJURO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκόρνιε Ντούμπραβ.
ANDRIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Τέπλιού, κοντά στην Κνίν.
ASKRABIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
AVRAMOVIC SRETEN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπάνοβο Πόλγιε.
BABIC DANE, ορθόδοξος ιερέας στη Σβίνγια, κοντά στην Πέτρινγια.
BAN NIKOLA, ορθόδοξος ιερέας στη Μπγιέλοβαρ.
BANJAC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντρβάρ.
BANJAC SIMO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλάμοτς.
BARAC BRANRO, ορθόδοξος ιερέας στη Σίσακ.
BILANOVIC BRANKO, φοιτητής της θεολογίας στο μοναστήρι Ζίτομισλιτς.
BJEGOVIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπίχατς.
BLAGOJE DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Στότς.
BLAZEVIC DOBROSAV, ορθόδοξος ιερέας στη Ντόνγι Βακούφ.
BOBAR DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βλασένιτσα.
BOGIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νάσιτσε.
BOGUNOVIC NIROLA, ορθόδοξος ιερέας στη Ντόνγι Λάπατς.
BOZIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στο Σαράγιεβο.
BRARUS DANILO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπγιέλοπολιε.
BRZIN BRANKO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόλτς, κοντά στο Μπγιέλοβαρ.
BUDIMIR ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Τσρνί Λούγκ.
CATIC RISTO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκούβιν, κοντά στο Λίβνο.
CEJOVIC VLADIMIR, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μόσταρ.
CULUMOVIC ANTIM, ορθόδοξος μοναχός. Συνελήφθη από τους Κροάτες στις 12 Ιουλίου 1941.
CUPOVIC ALEKSANDAR, ορθόδοξος ιερέας στη Μπράτσχσβτσι, κοντά στο Ντγιάκοβο.
CURCIC STEVAN, ορθόδοξος ιερέας στην Ογκούλιν.
CUTURIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βέλικα Όμπαρσκα.
DANILOVIC ZIVRO, ορθόδοξος ιερέας στη Λιούμπιγια, κοντά στο Πρίγιεντορ.
DERETIC ILARION, Ηγούμενος στο μοναστήρι της Ζάβαλα.
DIRLIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Πλίτβιτσκι Λγιέσκοβατς.
DIKLIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στην Κόσινι.
DJOGOVIC BOGDAN, ορθόδοξος ιερέας στη Κίφινο Σέλο.
DJUKIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στην Πλάσκι.
DJURIC IGNJATIJE, ορθόδοξος μοναχός στη Βέλικα Κλάντουσα.
DOBROSAVLJEVIC BRANRO, ορθόδοξος επίσκοπος στη Βέλιουν.
DOKMANOVIC MILAN-LJUTI, ορθόδοξος επίσκοπος στη Πλάσκι.
DOKMANOVIC MILE, ορθόδοξος επίσκοπος στη Πέργιασιτσα.
DOSEN MILOJRO, ορθόδοξος ιερέας στην Πότσιτελι.
DUJIC VLADIMIR, ορθόδοξος αρχιερέας στην Πλάσκι.
ERLEMOVIC GAVRILO, ορθόδοξος μοναχός στην Πρίβινα Γκλάβα.
GAJIC ANTONIJE, ορθόδοξος μοναχός στη Μάλα Τρέσνγιέβιτσα.
GAROVIC BOGOLJUB, ορθόδοξος ιερέας στην Πλάσκι.
GASIC VOJISLAV, ορθόδοξος ιερέας στη Τουτνιέβατς.
GAVRANOVIC DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπάλιτσι.
GOSPIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Τσριέλοβο.
GROZDANIC JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ράντουτς, κοντά στη Γκόσπιτς.
GUTOVSRI MIHAILO, ορθόδοξος επίσκοπος στην Τρέμπινιε.
GVOZDENOVIC VLADIMIR, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μόσταρ.
HAJDINOVIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Τσάπλινα.
ILIC ILIJA, ορθόδοξος επίσκοπος.
JAKSIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Χάν Πίγιεσακ.
JERROVIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Σίροκα Κούλα.
JOSIFOVIC EMILIJAN, ορθόδοξος επίσκοπος στην Οπάτοβατς.
JOVANOVIC MIHAILO-MIHO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρότσα.
JOVANOVIC MIHAILO, ορθόδοξος ιερέας στη Γιαμπλάνιτσα.
JOVANOVIC PLATON, ορθόδοξος επίσκοπος στη Μπάνια Λούκα.
JOVIC SEVASTIJAN, ορθόδοξος μοναχός στη Ντρνίς.
KNJAZEV JOVAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ζόβικ.
KOJIC SAVA, ορθόδοξος μοναχός στη Μπούβατσα.
KOSANOVIC TEOFAN, ορθόδοξος ηγούμενος στο μοναστήρι Γκόμιριε.
KOVACEVIC RADOVAN, ορθόδοξος ιερέας στην Πρέμισλγιε.
KRNJEVIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μοστάρ.
KRNJIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρότς.
LALIC BOGDAN, ορθόδοξος αρχιερέας και κατηχητής.
LANDUP PANTELIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Στριέζεβιτσα.
LAPCEVIC RADOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπλάτουστα.
LAVRNJA SPASO, ορθόδοξος ιερέας στη Σούβαγια.
MAGARASEVIC JOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας.
MAJSTOROVIC PETAR, ορθόδοξος αρχιερέας στη Λίτσκι Ντόλιανι.
MAIOBABIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας.
MANASTIRLIC STAVRO-STANRO, ορθόδοξος ιερέας στην Πότσρνιε.
MANDIC MILOS, ορθόδοξος αρχιερέας στη Γκράτσατς.
MARIN ADAM, ορθόδοξος ιερέας στην Κοπρίβνιτσα.
MARJAN GEORGIJE-DJURO, ορθόδοξος αρχιερέας.
MARKOVIC RISTO, ορθόδοξος ιερέας στη Ζάγκονι.
MASKIJEVIC DRAGOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Ντέρβεντα.
MATIC SIMEON, ορθόδοξος ιερέας στη Τρζίτς.
MEDAN VOJISLAV, ορθόδοξος ιερέας στη Ντάμπαρ.
MILANOVIC VUKOSAV, ορθόδοξος ιερέας στη κούλεν Βακούφ.
MILOJEVIC DJORDJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νόβι Πλάβλιανι.
MILOVANOVIC SEVASTIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
MINIC MILADIN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπιλιέσεβο.
MOMCINOVIC RAFAILO, ορθόδοξος ηγούμενος του μοναστηριού Σισάτοβτσι.
Rev. MULJEV, BORIS, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σκράντ.
NARARADA VASILJE, ορθόδοξος ιερέας στη Μάσβινα.
NASADIL STANISLAY, ορθόδοξος ιερέας στη Λίτσκα Γιασένιτσα.
NEDIC EMILIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Τάβνα.
NESROVIC TIHOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Γιάνια.
NINROVIC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Βόινιτς.
OBRADOVIC PAVLE, ορθόδοξος αρχιερέας στη Νέμπλιουσι.
OKLJEVIC NOVAK, ορθόδοξος δόκιμος μοναχός στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
ORLOBDZIJA MANOJIO, ορθόδοξος αρχιερέας στη Βρέλο, κοντά στην Κορένιτσα.
OPACIC BOGDAN, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλίνα.
PANJROVIC VUJADIN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντέμπελο Μπρντό.
PANTELIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Τσαντγιέβιτσα.
PASCAN ROMAN, ορθόδοξος μοναχός στο μοναστήρι Μπέοτσιν.
PAVIICA ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Μούνγιαβα.
PEJAK MARARIJE, ορθόδοξος αρχιδιάκονος στο μοναστήρι Ζιτόμισλιτς.
PEJANOVIC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
PERIC MILORAD, ορθόδοξος ιερέας στη Σιμπάσνιτσα.
PETROVIC VUKASIN, ορθόδοξος ιερέας στη Μοστάρ.
PETROVIC MILOS, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόσανσκι Λούζανι.
PEURACA MILE, ορθόδοξος ιερέας στη Γκόρνγι Μπούντατσκι.
POPOVIC MARRO, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπλάγκαϊ.
POPOVIC MIHAILO-MIJO, ορθόδοξος ιερέας στη Πόλατσα.
POPOVIC MILENKO, ορθόδοξος διάκονος στη Μπίγιελινα.
POPOVIC SAVO, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρέζοβο Πόλιε.
POPOVIC STEVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μέντγιας.
PRODANOVIC MARRO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
RADIC OGNJEN, ορθόδοξος ιερέας στη Μόσταρ.
RADMANOVIC DJURO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
RADMANOVIC NIKOLA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σλούσνιτσα.
RAJANOVIC DIMITRIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Νίσιτς, κοντά στο Σαράγιεβο.
RAJCEVIC MILAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Πλάσκι.
RAJCEVIC UROS, ορθόδοξος ιερέας στη Μόγκοριτς.
RATANIC PAVLE, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπγιέλινε.
RELIC KIPRIJAN, ορθόδοξος μοναχός στο Βούκοβαρ.
RISTANOVIC DRAGO, ορθόδοξος φοιτητής θεολογίας.
ROVACINA VASILIJE, ορθόδοξος ιερέας στη Μέτκοβιτς.
SAMARDZIC RODOLJUB, ορθόδοξος ιερέας στη Κούλεν Βάκουφ.
SARENAC BOZIDAR, ορθόδοξος ιερέας στη Ντράτσεβο.
SAVIC JANRO, ορθόδοξος ιερέας στη Κνέζινα.
SAVIC MILOS, ορθόδοξος ιερέας στη Μίλιτσι.
SEMILUCKI ANDREJ, ορθόδοξος ιερέας στη Μάγιαρ.
SRENDZIC VUROLAJ, ορθόδοξος ιερέας στη Μπρίνι.
SRORIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Μόντραν.
SRORUPAN DMITAR, ορθόδοξος ιερέας στη Τσβιάνοβιτς Μπρντό.
SOROVIC DOBROSAV, ορθόδοξος ιερέας στη Σιέβεριν.
SPAHIC RELJA, ορθόδοξος ιερέας στη Μπλάζουι.
STANISIC ROSTA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Λίβνο.
STANOJEVIC JOVAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Πάκρατς.
STAROVIC SPIRIDON, ορθόδοξος αρχιερέας στην ’βτοβατς.
STEPANOV JASA, ορθόδοξος ιερέας στη Πλάσκι.
STIJACIC MATIJA, ορθόδοξος αρχιερέας στη Σμίλγιαν.
STOJANOVIC DJURO, ορθόδοξος ιερέας στη Πλάσκι.
STOJISAVLJEVIC MIRRO, ορθόδοξος ιερέας στη Γκλάμοτς.
STRBAC DAMJAN, ορθόδοξος ιερέας στη Μπόσανσκο Γκράχοβο.
STULIC DOSITEJ, ορθόδοξος αρχιδιάκονος στη Μπρότσανατς.
SUBOTIC DUSAN, ορθόδοξος αρχιερέας στη Μπόσανσκα Γκράντισκα.
SUBOTIN METODIJE, ορθόδοξος ηγούμενος στο μοναστήρι Γκόμιριε.
SUSNJAR DUSAN, ορθόδοξος ιερέας στη Ντούνιακ.
SVITLIC LJUBOMIR, ορθόδοξος ιερέας στη Βρσάνι.
TINTOR ILIJA, ορθόδοξος ιερέας στη Σρπσκά Γιασένιτσα.
TODOROVIC RONSTANTIN, ορθόδοξος ιερέας στη Ουγκλιέβιτσα.
TOVIRAC PETAR, ορθόδοξος ιερέας στη Ζάμπρντιε.
TRISIC MILAN, ορθόδοξος ιερέας στη Βρλίκα.
Ο ρόλος της Ουνίας
Ένα από τα σημαντικότερα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται στο χώρο της Γιουγκοσλαβίας και γενικότερα στα Βαλκάνια είναι η Ουνία.
Ουνίτες [Ουνιάτες η Ελληνοκαθολικοί]. Έτσι ονομάζονται όσοι ορθόδοξοι έχουν προσηλυτιστεί στον καθολικισμό. Αυτοί αναγνωρίζουν τον Πάπα, αλλά διατηρούν το ορθόδοξο ιερατικό σχήμα, τη γενειάδα και το γάμο των ιερέων. Δημιούργημα του Βατικανού, ακολουθεί το ορθόδοξο τελετουργικό αλλά "υπακούει" και ακολουθεί το δόγμα της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Η Ουνία, ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που επινοήθηκε, ιδρύθηκε, οργανώθηκε και καθοδηγείται από το Βατικανό και που στοχεύει τον "εκδυτισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικό-πολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα"(6).
Έλαβε επίσημα το όνομα ΟΥΝΙΑ, από τη λατινική λέξη unio, unionis (ένωση), το 1596 στην Πολωνία, όταν ορισμένοι ορθόδοξοι αποφάσισαν την προσχώρησή τους στον Παπισμό με την αναγνώριση του Πάπα ως κυρίαρχου, μοναδικού αλάθητου ηγέτη. Η Ουνία ταυτίστηκε με την Ιερά Εξέταση και συμβαδίζουν ιστορικά. Στοχεύουν την εξουδετέρωση των ανυπότακτων στη παποφραγκική εξουσία, έτσι δικαιολογείται η χρησιμοποίησή της από το καθεστώς Πάβελιτς με την προτροπή του Βατικανού ώστε να καμφθεί η άρνηση των ορθοδόξων Σέρβων να ασπασθούν τον καθολικισμό.
Η καθολική Εκκλησία αναδεικνύει ως πρωταρχική προσπάθειά της την επικράτηση του δόγματος των Λατίνων μετά την επικράτηση του πνεύματος της Αντιμεταρρύθμισης και ύστερα από τη Σύνοδο του Τρέντο (1545). Στοχεύοντας την ενσωμάτωση στον Καθολικισμό και την αφομοίωση όλων των "αιρετικών" και ιδιαίτερα των "σχισματικών" ορθοδόξων της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας και εν γένει της Ανατολής με απώτερο σκοπό την ένωση των Εκκλησιών κάτω από την ηγεσία του πάπα και της καθολικής Εκκλησίας.
Αυτή η προσπάθεια απαιτούσε ορισμένες προϋποθέσεις:
α). Την ύπαρξη μιας ηγετικής και δυναμικής προσωπικότητας, που βρέθηκε στο πρόσωπο του πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄.
β). Την ίδρυση και λειτουργία ενός κεντρικού συντονιστικού οργάνου με φωτισμένους και ικανούς ιεράρχες. Επίσης την ταυτόχρονη δημιουργία μορφωμένου κλήρου, φανατισμένου δογματικά και αποφασισμένου να επιβάλλει το λατινικό δόγμα.
Αυτές οι προϋποθέσεις εξασφαλίστηκαν από την καθολική Εκκλησία μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια, στο τελευταίο τέταρτο του 16ου αιώνα: Ιδρύεται και λειτουργεί η Congregazione dei Greci (1573), που αναλαμβάνει το ρόλο του κεντρικού συντονιστικού οργάνου μελέτης του "προβλήματος" και λήψης ανάλογων "αποφάσεων". Ο λατινικός τίτλος Congregatio pro reformatione Graecorum in Italia existentium et monachorum et monasteriorum ordinis sanctis Basilii(7).
Ιδρύεται το Collegio Greco της Ρώμης και λειτουργεί από τότε μέχρι σήμερα με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα (13-1-1577). Αντίστοιχο ρόλο και δραστηριότητα είχε στην Κροατία των ούστασι το κολέγιο του Αγίου Τζιρόλαμου.
Το Ελληνικό Κολέγιο άρχισε να λειτουργεί το 1576 ενώ η επίσημη ίδρυσή του έγινε το 1577. Σκοπός του Κολεγίου, σύμφωνα με την ιδρυτική παπική Βούλα, ήταν να φοιτούν, σπουδάζουν, κατά το πλείστον Έλληνες ή ελληνόφωνες στο πνεύμα του καθολικού δόγματος' μετά την αποφοίτηση δίνουν καθιερωμένο όρκο, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ή να αποσταλούν σε άλλες χώρες όπου υπάρχουν "σχισματικοί" Έλληνες ή Προτεστάντες ή άλλων "αιρέσεων", και να διδάξουν το λατινικό δόγμα, ώστε με την πάροδο του χρόνου να αφομοιωθούν αυτοί οι πληθυσμοί από την καθολική Εκκλησία. Το κύριο χαρακτηριστικό όσων σπουδάζουν στο Ελληνικό Κολέγιο είναι ο φανατισμός, η προσήλωση στον καθολικισμό και το μίσος για την ορθοδοξία.
Από την εθνοκάθαρση δεν διέφυγαν οι Εβραίοι της Κροατίας.
Πλήρωσαν και αυτοί της συνέπειες του θρησκευόμενου καθολικού δικτάτορα Α. Πάβελιτς και του Πρωθιεράρχη της κροατικής καθολικής Εκκλησίας Α. Στέπινατς.
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ 47 ΡΑΒΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΥΣΤΑΣΙ
· Atijas David, ψάλτης συναγωγής στο Ζάγκρεμπ.
· Baruch Izak, ραβίνος στη Τράβνικ.
· Baruch Solomon, ραβίνος και ψάλτης στο Ντουμπρόβνικ.
· Basch Arnold, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Buchsbaum Lavoslav, αρχιψάλτης στη Κρίζεβιτς.
· Deutsch Otto, ραβίνος στη Σούσακ.
· Deutsham, δόκτωρ ραβίνος στη Λούντμπεργκ.
· Dorf Izidor, ψάλτης στη Μπγιέλοβαρ.
· Finzi Izak, ραβίνος στο Σπλίτ.
· Freiberger Miroslav, αρχιραβίνος του Ζάγκρεμπ.
· Freides Izak, ραβίνος στη Πάκρατς.
· Froehlich Paul, αρχιψάλτης στο Οσίγιεκ.
· Gilmann Josif, ραβίνος και ψάλτης στην Ντάρουβαρ.
· Gluech Rudolf, ραβίνος στη Βάραζντιν.
· Grossmann N, αρχιψάλτης στο Βελιγράδι.
· Gruenwald Elia, αρχιραβίνος στο Τσάκοβατς.
· Gruenwald Hinko, ραβίνος στη Πόντραβσκα Σλάτινα.
· Guren Isidor, ψάλτης στην Όσιγιεκ.
· Heisz M, αρχιραβίνος στη Σίσακ.
· Hersmovic Izador, ψάλτης στη Βίνκοβτσι.
· Kahn Lavoslav, ψάλτης στην Ιουδαϊκή κοινότητα του Ζάγκρεμπ.
· Katan Leo, ψάλτης στη Μπρτσκο.
· Katz Leopold, ραβίνος στη Ντάρουβαρ.
· Klein Ignaz, ραβίνος στη Πάντσεβο.
· Klinkovwstein Jakov, αρχιψάλτης στη Σίσακ.
· Kohn Jakob, ψάλτης στη Βάραζντιν.
· Kohn N, ραβίνος στην Κοπρίβνιτσα.
· Kohn M, ψάλτης στη Μπάνια Λούκα.
· Loewy Dean, καθηγητής στη σχολή ραβίνων στο Ζάγκρεμπ.
· Mandel Eugen, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Mandel Vijoslav, ψάλτης στη Βούκοβαρ.
· Meissl David, ψάλτης στη Κάρλοβατς.
· Perera David, ραβίνος στη Μόσταρ.
· Popper Mijo, αρχιψάλτης στη Βίνκοβτσι.
· Rikow Mordeschsil, ραβίνος στη Σλάβονσκα Πόζεγκα.
· Roth Alexander, ψάλτης στη Ντιάκοβο.
· Roth M, ραβίνος στη Μούσκα Σόμποτα.
· Schmelzer Jakov, ψάλτης στη Νάσιτσε.
· Schwartz N, ραβίνος στη Ντόνι Μίχολιατς.
· Singer Samuel, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Springer Adolf, αρχιψάλτης στη Βιρόβιτιτσα.
· Trilnik Andrija, ραβίνος στη Νόβα Γκράντισκα.
· Ungar Simon, ραβίνος στη Όσιγιεκ.
· Vogel Drahutin, ψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Weissman, αρχιψάλτης στο Ζάγκρεμπ.
· Wolfenzon Leo, ψάλτης στη Κοπρίβνιτσα.
Η σημερινή κατάσταση στην Κροατία συνεχίζει ν' ανησυχεί τους Εβραίους όχι μόνο για την τύχη που είχε η κλοπή του χρυσού από το καθεστώς Πάβελιτς και η "κατάθεσή" του προς φύλαξη στο Βατικανό, αλλά και για το μέλλον τους. Την κατάσταση περιγράφει σήμερα με σαφήνεια ο δόκτορας Klara Mandic, επικεφαλής της μεγαλύτερης εβραϊκής κοινότητας στο Ζάγκρεμπ:
"Μας ανησυχεί διότι την εξουσία στην Κροατία ανήκει σ' αυτούς που την είχαν την περίοδο του ναζισμού... πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους, υπήρξαν οι νεολαίοι ούστασι... φορούν τα ίδια μαύρα πουκάμισα, τα ίδια μαύρα πανταλόνια [τις ίδιες στολές], πολλοί από αυτούς φέρουν ακόμη μαζί τους το Σρμπό-Σέκ ["η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", το ειδικό όπλο για τις μαζικές σφαγές]. Ο Τούντζμαν δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που είναι ίδια με εκείνη της αρχής του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου...".
Από την οργή των βαρβάρων δεν γλίτωσαν ούτε τα αρχαιολογικά ιστορικά μνημεία της ορθοδοξίας. Για τους ούστασι (1941-45) αποτελούσαν στοιχεία μνήμης και προσήλωσης στην Ελληνοορθόδοξη πίστη. Αφού απέτυχε η πολιτική των βίαιων προσηλυτισμών στον καθολικισμό και η πολιτική προώθησης της ουνίας με την αναφερόμενη ως Ελληνοκαθολική πίστη στα έγγραφα του Βατικανού, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια πυρπολήθηκαν ή παραδόθηκαν στα εκκλησιαστικά τάγματα της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Η διάσωση ορισμένων ιστορικών κειμηλίων πραγματοποιήθηκε χάρη στην ευαισθησία των Γερμανών ναζί.
Την ίδια αντιμετώπιση είχαν τα ιστορικά μνημεία και στις επόμενες γενοκτονίες (1991, 1995, 1999). Το 1991 καταστράφηκαν 96 ορθόδοξοι ναοί από τη νέα Κροατία. Αναγκαιότητα, διότι ο πάπας Βοϊτίλας επισκεπτόμενος το Ζάγκρεμπ για την "Αγιοποίηση" του Α. Στέπινατς έπρεπε να βρει ένα καθεστώς που θα ταυτιζόταν με τον καθολικισμό. Τόσο καθαρό όσο κατά την διάρκεια της γενοκτονίας των ούστασι.
Οι ούστασι βρήκαν τους συνεχιστές τους...
Μπροστά στη νέα χιλιετία ο Πάπας εκδήλωσε την επιθυμία να επισκεφθεί την Ελλάδα. Η επίσκεψη αυτή συναντάει τις αντιδράσεις κύκλων της ορθόδοξης εκκλησίας κύρια σε ότι αφορά την στάση της καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην Ουνία. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κάποιος στην άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, από τους Φράγκους σταυροφόρους με τη θέληση και στήριξη του ίδιου του Πάπα, για να κατανοήσει την σημασία που δίνει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην Ουνία. Το Βατικανό, άμεσα ή έμμεσα, έχει κάνει αυτοκριτική και έχει ζητήσει τη συγνώμη για την πολιτική του από Εβραίους, Αφρικανούς, ’ραβες, Μουσουλμάνους κ.α. Ποτέ μα ποτέ δεν έχει κάνει λόγο για την Ουνία και για τη συμμετοχή του στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα δεν έχει αιτηθεί τη συγνώμη της ορθόδοξης Εκκλησίας. Και όχι μόνο αλλά με την "Αγιοποίηση" του Α. Στέπινατς προσπαθεί ξανά να επιβάλει την κυριαρχία του στη Βαλκανική.
Για αυτή την πολιτική του Βατικανού, με αφορμή το ενδεχόμενο της επίσκεψης του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο ’γιο Όρος για το Ιωβηλαίο του 2000, οι αρχές της Αθωνικής Πολιτείας έδωσαν στις 15 Αυγούστου 1999 μια περήφανη "απάντηση". Με την ομόφωνη απόφασή τους οι αντιπρόσωποι και προϊστάμενοι των είκοσι μονών του Αγίου Όρους, χωρίς "δεσμεύσεις" χαρακτήρισαν ως πρόκληση την επιθυμία του Πάπα να επισκεφθεί το Άγιο Όρος τονίζοντας τις ευθύνες της καθολικής Εκκλησίας στο Βαλκανικό χώρο και ιδιαίτερα "στον πρόσφατο εγκληματικό πόλεμο κατά της Σερβίας".
Το σχετικό ανακοινωθέν της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους έχει ως εξής:
"Το ΄Αγιον Όρος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας, στην οποία κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες ενδέχεται να πραγματοποιηθεί επίσκεψη του Πάπα Ρώμης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Ιωβηλαίο του 2000. Το γεγονός αυτό αφορά όχι μόνο τις εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες των τόπων της τυχόν επισκέψεως αλλά και τον κάθε συνειδητοποιημένο εκκλησιαστικά Έλληνα πολίτη. Έχοντας σημαντικό μερίδιο στην πνευματική και θρησκευτική πραγματικότητα αυτής της χώρας κρίνουμε σκόπιμο να διατυπώσουμε εκ των προτέρων τις παρακάτω σκέψεις συμβάλλοντας, θετικά ελπίζουμε, στη συζήτηση γύρω από το θέμα:
1. Η Ελλάδα είναι μία ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα, που έχει ήδη αποδείξει πόσο άριστα συνεργάζεται με τους λαούς της Δύσης χωρίς να αφίσταται της εθνικής της αξιοπρέπειας και της πνευματικής και πολιτιστικής της ταυτότητας. Γιαυτό έχει τα σύνορά της ανοικτά σε οποιονδήποτε ιδιώτη επισκέπτη, και μάλιστα "προσκυνητή", όπως αυτοαποκαλείται ο Πάπας. Όταν όμως ο επισκέπτης αυτός δεν έρχεται ως ιδιώτης, αλλά ως θρησκευτικός ηγέτης και αρχηγός κράτους, οπωσδήποτε προϋποτίθεται ως αναγκαίος όρος ή αποδεδειγμένη ειλικρίνεια των σχέσεων και ο από μέρους του σεβασμός της εθνικοθρησκευτικής ιδιοσυστασίας και της ιστορικής μνήμης της χώρας που τον υποδέχεται.
2. Δεν θα υπήρχε καμμία αντίρρηση εάν επρόκειτο για κατά δικαιοδοσίαν επίσκεψη απλώς στις, λιγοστές άλλωστε, Ρωμαιοκαθολικές κοινότητες της χώρας, οι οποίες χαίρουν πλήρους προστασίας και ισονομίας από την Ελληνική Πολιτεία. Στις προκαταρκτικές όμως επιστολές του Καρδιναλίου Κάσσιντυ γίνεται σαφής λόγος για επιθυμία του Πάπα να γίνει δεκτός όχι μόνο από τις Καθολικές κοινότητες αλλά (κυρίως) και από τους Ορθοδόξους.
3. Η Ορθοδοξία δεν πρεσβεύει το μίσος και το φανατισμό, αλλά την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη. Αυτό ακριβώς έχει δημιουργήσει την παραδοσιακή επιφύλαξη της απέναντι στον Πάπα, ο οποίος στα ανοίγματα και τις προσπάθειες προσεγγίσεως εξακολουθεί να ανταποκρίνεται με λόγους μόνο και διαλόγους αγάπης αλλά με έργα εχθρικά και υποβολιμαία, των οποίων ιδιαίτερη πικρή πείρα έλαβε επί σειρά αιώνων και ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα.
4. Οποιοσδήποτε εξετάσει προσεκτικά τις επιστολές του Πάπα διαβλέπει συστηματική προσπάθεια διατηρήσεως στρατηγικού πλεονεκτήματος στη διοργάνωση των εορτασμών του 2000 και πραγματοποιήσεως μιας ηγεμονικής περιοδείας, όπου δεν υπάρχει υποχώρηση αλλά αντίθετα υπογράμμιση του περίφημου "πρωτείου" του. Αυτό θίγει την Ορθόδοξη Εκκλησία και προσβάλλει την αξιοπρέπεια των ανατολικών λαών.
5. Όσο και καλόπιστος να είναι ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί, εκτός αν υπάρξουν σαφείς αποδείξεις αντίθετης πρόθεσης, να αγνοήσει την Ουνία, μία προσπάθεια αθέμιτης διείσδυσης του Παπισμού στον Ορθόδοξο κόσμο, με την εκμετάλλευση της δυσχερούς θέσης των ανατολικών χωρών έναντι των δυτικών στο παρελθόν και στο παρόν.
6. Παρά τη σφοδρή αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας το Βατικανό διόρισε νούντσιο στην Ελληνική Κυβέρνηση, ενώ διατηρεί στην Αθήνα, Έλληνα και Αρμένιο Ουνίτες Επισκόπους.
7. Πρόσφατα ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη από τους Μουσουλμάνους για τις σταυροφορίες. Δυστυχώς δεν έκανε το ίδιο και προς τους Ορθοδόξους για τα εγκλήματα των σταυροφόρων εις βάρος τους, ενώ χωρίς καμμία ενοχή συνεχίζεται η κατοχή των προσκυνημάτων των Αγ. Τόπων.
8. Από τότε μέχρι σήμερα οι Ορθόδοξοι λαοί με πίκρα και αγανάκτηση παρακολουθούν το Βατικανό να καλλιεργεί την ανοχή προς αυτό και να ελίσσεται με διαλόγους, με επισκέψεις και με συναντήσεις για να διασκεδάσει το κλίμα δυσπιστίας, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται για τη διάλυσή τους. Πολλά οφείλει άλλωστε στην Παπική προπαγάνδα και το ανορθόδοξο κλίμα που διατρέχει κατά βάθος τις συνειδήσεις των ταγών της δύσης πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση των αντιλήψεων εκείνων που οδήγησαν στον πρόσφατο εγκληματικό πόλεμο κατά της Σερβίας.
9. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στη Ρουμανία με λύπη παρακολουθήσαμε μία ακόμη κίνηση ταπεινώσεως της Ορθοδοξίας, με την εκμετάλλευση της ανέχειας, της δυστυχίας και της ανάγκης ανοιγμάτων ενός βασανισμένου λαού προς την αναπτυγμένη οικονομικά Δύση. Με κανένα τρόπο δεν θα θέλαμε να ακολουθήσει την ίδια μοίρα και η Ελλάδα, που άλλωστε ούτε καν το χρειάζεται.
10. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται και το ζήτημα των ενδεχομένων εκκλησιαστικών υποδοχών, των συμπροσευχών, του "αγκαλιάσματος" και της "πανχριστιανικής δοξολογίας", περί των οποίων μιλούν οι επιστολές του Πάπα και τα οποία αντίκεινται πλήρως στους Κανόνες της Εκκλησίας, που απαγορεύουν αυστηρά την εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς. Θα είναι ομολογουμένως δύσκολη η θέση των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών και πολύ επικίνδυνος για την ενότητα της Εκκλησίας ο σκανδαλισμός του πιστού λαού.
Τελειώνουμε συνοψίζοντας με πολλή αγάπη αλλά και ευθύνη ότι η μέχρι σήμερα στάση του Πάπα δεν εξασφαλίζει ειλικρίνεια και σεβασμό προς τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό, γιαυτό και η τυχόν επίσημη επίσκεψή του θα αποτελέσει πρόκληση του κοινού εθνικού και θρησκευτικού αισθήματος, πράγμα που θα είναι προς ζημίαν της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ελληνικής Πολιτείας, αλλά και του ίδιου.
΄Απαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους ΄Αθω".
Οι εκδόσεις Προσκήνιο-’γγελος Σιδεράτος ξεκινούν τη σειρά Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτικής με το έργο του Μ. Ριβέλλι για τον Αρχιεπίσκοπο της Γενοκτονίας Α. Στέπινατς. Αποβλέπουν στη συστηματική παρουσίαση της πρωτοποριακής και ιστορικής έρευνας που δεν βρίσκεται στο προσκήνιο και γίνεται προσπάθεια να την κρατήσουν στην "αφάνεια".
Θεωρούμε καθήκον μας αλλά και ουσιαστικό στοιχείο να παρουσιάσουμε αυτά τα έργα ώστε να συνεισφέρουμε σε ένα δημιουργικό, αυτόνομο προβληματισμό στον τόπο μας, με σεβασμό στο αναγνωστικό κοινό και την ιστορική αλήθεια.
Δεκέμβρης 1999
Νίκος Κλειτσίκας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Marco Aurelio Rivelli, L'Arcivescovo del genocidio, Kaos, Μιλάνο 1998.
(2) Οι στατιστικές από τα στοιχεία αυτών των γεγονότων αναφέρονται στα στοιχεία του Institute for Strategic Studies του Λονδίνου και αρκετά συμπεριλαμβάνονται στο ιταλικό περιοδικό LIMES, αριθ. 3, 1995, σελ. 60.
(3) Η εφημερίδα La Repubblica στις 12/9/1994 έγραψε: "...η επαφή με τις μάζες κάνει καλό στον Ιωάννη Παύλο ΙΙ. Οι πιστοί τον χειροκροτούν αδιάκοπα. Ειδικότερα όταν αναφέρεται στον καρδινάλιο Στέπινατς, που είχε φυλακιστεί από τον Τίτο για τις σχέσεις του με το καθεστώς του ’ντε Πάβελιτς, αλλά παρέμεινε στην καρδιά των Κροατών σαν σύμβολο του εθνικισμού. Ο Βοϊτίλας, που το Σάββατο προσκύνησε τον τάφο του, τον τιμά και σκέφτεται κύρια το μέλλον".
(4) Cleve Ponting, Armageddon, Λονδίνο, 1997.
(5) Enciclopedia del Holocaust, Ρώμη 1990, τόμος 2, σ. 706, 707.
(6) π. Γεώργιος Μεταλληνός, ΟΥΝΙΑ πρόσωπο και προσωπείο, Αθήνα 1992.
(7) Βλ. C. Nikas, I primi tentative di latinizzazione dei Greci di Napoli e le prime "carte assolutorie" orientali in occidente, Istituto Universitario Orientale, Ιταλοελληνικά 4ο, Νάπολη 1998).
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση