Η Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη δεν θα γίνει ποτέ Ιστανμπούλ

Της Αθηνάς Κατσαφάδου Ή  Πρώτη  Άλωση  της  Πόλης  έγινε  στις  12 -13 Απριλίου  του  1204 κατά  την...

Της Αθηνάς Κατσαφάδου

Ή  Πρώτη  Άλωση  της  Πόλης  έγινε  στις  12 -13 Απριλίου  του  1204 κατά  την...

  4η  σταυροφορία. Οί  καταστροφές,  οί  δηλώσεις,  οί  βιασμοί,  οί  βασανισμοί  καί  το  μίσος  πού  έβγαλαν  οί  ομόδοξοι  δυτικοί  σταυροφόροι  εναντίον  των ορθοδόξων  ελλήνων  έχει  καταγραφεί  ως  έγκλημα  κατά  της  ανθρωπότητας. Ή  φραγκική  ‘αλωση  της  Πόλης  το  1204 έχει  ήδη  χαρακτηριστεί <<μία  από  τις  φοβερότερες  προδοσίες  της  ιστορίας >>  ( Έρνλ Μπράντφορντ ) .  Ή  ιστορικός  κ.  Ελένη  Γλύκατζη  Αρβελέρ έχει  επισημάνει  την  μεγάλη  αλήθεια ,ότι  μετά  το  1204 ή  Κωνσταντινούπολη  ήταν  <<μια  πόλη  καταδικασμένη  να  χαθεί >>.  Έτσι,  ή  29η  Μαϊου  του  1453  έδωσε  στην  θνήσκουσα  Πόλη την  χαριστική  βολή  μετά  το  θανατηφόρο  πλήγμα  πού  επέφεραν  οί  δυτικοί στο  ρωμέϊκο  γένος  μας  στις  12 -13 Απριλίου  1204 .
Οί  δυτικοί  τυχοδιώκτες ,  αφού  διαμοίρασαν  τά  ιμάτια  της  αυτοκρατορίας με  την  partitio  terrarium imperii  Romaniae  αρχίζουν  έναν  απηνή  διωγμό  κατά  των  ορθοδόξων  χριστιανών  μετατρέποντας  τούς  πρώην  ιδιοκτήτες  της  γής  τους  σε  δουλοπάροικους  και  μετά  σε  δούλους. Όταν  ανακαταλήφθηκε  ή  Κωνσταντινούπολη  το  1261  από  τον  στρατηγό  Aλέξιο  Στρατηγόπουλο και  εστέφθη  αυτοκράτορας  ό  Μιχαήλ  Παλαιολόγος  ,  ή  Πόλη ,  ήταν  πιά  ή  σκιά  του  εαυτού  της : πολιτική  και  οικονομική  αποσύνθεση. Δημογραφική  συρρίκνωση , εμφύλιοι  πόλεμοι,  άστοργη  πολιτική  των  αυτοκρατόρων , δυσβάστακτη  φορολόγηση ( δημιουργία  οικονομικής  ολιγαρχίας είς  βάρος  των  μικροκαλλιεργητών) και  κυρίως θεολογικές  και  ιδεολογικές  αντιθέσεις ((πνευματικά  αίτια ) το  βαθύτερο  ρήγμα  στο  σώμα  του  Γένους  μας. Ή  ιστορία  μας  δείχνει  με  σκληρό  τρόπο  αυτό  το  ίδιο  πού  συμβαίνει  στις  μέρες  μας.
Ενωτικοί  και  Ανθενωτικοί  οδηγούνται  σε  μια  σύγκρουση  οριακή. Οί  Ενωτικοί  αναζητούν  στηρίγματα για  το  κλονιζόμενο  Γένος   στην  κλασσική  αρχαιότητα  παρακάμπτοντας  κατά  κάποιον  τρόπο  την  Ορθοδοξία  και  στην  Δύση  με  την  οποία συγγενεύουν  λόγω υιοθέτησης  της  νοοτροπίας  και  ιδεολογίας  της. ( Οί  σημερινοί  Ευρωπαϊστές – ατλαντιστές ). Την  τάση  των  Ενωτικών  θα  εκφράσει  αργότερα  ό  Κοραής  με  τις  δύο  αρχές  του  τις  ονομαζόμενες  <<κοραϊκές  αρχές >> της  ανάμνησης  και  της  μετακένωσης.

Οί  δεύτεροι,  οί  Ανθενωτικοί ( κλήρος,  μοναχοί ,  ευρύ  λαϊκό  σώμα ) διατηρούν  την  ιστορικά  εδραιωμένη  ( και  μάλιστα  μετά  το  1204)  δυσπιστία  τους  προς  την  Δύση.  Είναι  εκείνοι,  πού  γνωρίζουν  και  βιωματικά την  θεολογική, εκκλησιολογική και  κοινωνική  αλλοτρίωσή  της  ή  οποία  είχε  επιβληθεί  με  την  μορφή  της  ρατσιστικής  φεουδαρχίας.
Ό  Γεννάδιος  Σχολάριος ,  ό  μετά  την  Άλωση  Οικουμενικό  Πατριάρχης  ,έλεγε  το  περίφημο  εκείνο  <<…Ω  ανόητοι  Ρωμαίοι….>>  ( Ρωμηοί  δηλαδή ), ελέγχοντας  την  αφελή αναμονή  βοήθειας  από  μία  Δύση  πού  είχε  μάθει  πιά  να  μισεί θανάσιμα  την  Ορθόδοξη  Ανατολή ήδη  από  πολύ  πρίν  τον  Καρλομάγνο ( 9ος  αιώνας ). Το  σχίσμα 1054 και  ή  επακόλουθη  κατάληψη  της  Κωνσταντινούπολης από  τους  δυτικούς  το  1204  ήταν  απόρροια  τής  διάστασης  όχι  μόνο  της  θεολογικής  αλλά  και  της  πολιτισμικής. Συγκρούετο ό  ελληνοχριστιανικός  κόσμος  της  κάθ΄ ημάς  Ανατολής  με  την  Φραγκεμένη δηλ.  την  εκγερμανισμένη  Δύση. Δύο  διαφορετικοί  κόσμοι.  Δύο  αντίθετες  κοσμοθεωρίες.
Παρά  τις  ταπεινωτικές  υποχωρήσεις  των  ελλήνων  στις  απαιτήσεις  του  Πάπα Νικολάου  του  Ε΄  στην  σύνοδο για  την  ένωση  των  εκκλησιών Φεράρας – Φλωρεντίας 1439 ( μέχρι  να  του  φιλήσουν  τά  πόδια  απαιτούσε   από  την  ελληνική  αντιπροσωπεία  και  τον  Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ό  πάπας ) προκειμένου  να  βοηθήσει  ή  Δύση  την  εναπομείνασα  αυτοκρατορία  από  τις  επιθέσεις  των  Οθωμανών  η  βοήθεια  τελικά  ουδέποτε  ήλθε.
Στις  12 Δεκεμβρίου  του  1452 δηλαδή  έξι  μήνες  πρό  της  αλώσεως, έγινε  ουνιτική  λειτουργία  στην  Αγία  Σοφία με  την  συμμετοχή  του  Έλληνα  Ισιδώρου  του  Κιέβου  πού   είχε  υπογράψει  την  απόφαση  της  Φλωρεντίας και  του  λατίνου  επισκόπου  Μυτιλήνης  Λεονάρδου. Εκει,  διαβάστηκαν  τά  διατάγματα  της  Φλωρεντίας, για  να  καταξιωθεί  και  λειτουργικά  ή  ψευτοένωση. Ό  λαός  της  Κωνσταντινούπολης  πάγωσε.  Ενιωσε  προδομένος   από  την  ηγεσία  του. Όλοι,  λαός,  μοναχοί, ησυχαστές, έβλεπαν  να  παραδίδωνται  όλα  στον  Πάπα. Ή  Αλήθεια  και  ή  Αιωνιότητα  να  παραδίδεται  στα  εγκόσμια.
Ό  Κωνσταντίνος  Παλαιολόγος είχε  και  αυτός  την  ψευδαίσθηση  για  βοήθεια  από  τον  Πάπα  και  τους  δυτικούς. Ό   Κωνσταντίνος  Παλαιολόγος  αναδείχτηκε  μάρτυρας. Με  ελάχιστους  αγωνιστές αντιστάθηκε  έως  τέλους. Γνώριζε,  ότι  << οί  Μήδοι  στο  τέλος  θα  διαβούνε >>. Δεν  παρέδωσε  την  Πόλη, πολέμησε  ό  ίδιος  στην  Πύλη  του  Ρωμανού και  έπεσε  μαχόμενος  με  το  σπαθί  στο  χέρι. Δεν  διαπραγματεύθηκε ,  δεν  υποχώρησε, δεν  λύγισε. Έπεσε  μαχόμενος.
Έτσι,  ή  Πόλη ,  ή  Βασιλίς  των  βασιλίδων  πόλεων,  έπεσε  στα  χέρια  των  Οθωμανών.
Πόλη,  πού  δεν  παραδίδεται  αλλά  μαχόμενη  έως  τέλους  πέφτει , καί δεν  ξεχνιέται και  διεκδικείται . Ή  μνήμη  της  ,  αυτήν  την  αποφράδα  29η  Μαϊου είναι  τέτοιου  μεγέθους  πού  αν  το ελληνικό κράτος  δεν  πολεμούσε  τόσο  λυσσαλέα  το  έθνος  των  Ελλήνων,  έπρεπε  να  χτυπούν  ολοήμερα,  λυπητερά  και  πένθιμα  τά  σήμαντρα  των  εκκλησιών και  να  γίνονται  επιμνημόσυνες  δεήσεις  υπέρ  τού  μάρτυρα  βασιλέα  μας  και  τών  αγωνιστών του.  
 Έπρεπε  ή  μέρα  αυτή,  ή  μαύρη ,  ή  29η  Μαϊου  να  είχε  ανακηρυχτεί  μέρα  Πανελλήνιου  Πένθους. Αυτά,  όταν  αυτό  το  ξενόφερτο  ,  ξενοκίνητο,  εθνομηδενιστικό  καί  ξενόδουλο  κράτος  συντριβεί  και  την  θέση  του   πάρει  μια  πραγματικά  ελληνική,  ρωμέϊκη  διακυβέρνηση. Το  ανθελληνικό  κράτος  αποδύεται  σε  μία  μεθοδική  damnatio   memoriae  των  ελλήνων  κυρίως  της  εθνικής    μνήμης  και  ολοκληρωτικό   σβύσιμο  από  τον  σκληρό  της  δίσκο  των  1100 ετών  αυτοκρατορίας  ορθόδοξης  ελληνικής. Της  Ανατολικής  Ρωμάϊκής  Αυτοκρατορίας. Της  δικής  μας  Αυτοκρατορίας.
        Το  Βυζάντιο  υπερασπίστηκε  τήν  Χριστιανική  Δύση  τον  7ου  αιώνα.
      Στις  αρχές  του  7ου  αιώνα ή  μουσουλμανική  θρησκεία  αναπτύχτηκε στις  ερήμους  της  Αραβίας  και  οί  διάδοχοι  του  Μωάμεθ  κήρυξαν  τζιχάντ  εναντίον  εκείνων  πού  είχαν  διαφορετική  θρησκεία.  
Τό  πρώτο  τζιχάντ  το  υπέστη  το   Βυζάντιο  . Το  634  στην  μάχη  του  Γιαρμούκ   οί  Βυζαντινοί  ηττήθηκαν .  Έχασαν  τις  περισσότερες  κτήσεις  τους  στην  Μέση  Ανατολή. Οί  νεοφώτιστες  φυλές  των  Αράβων  ενωμένες  πλέον  κάτω  από  το  Ισλάμ  προχωρούν  ακάθεκτες,  νικούν  τους  Πέρσες  και  φθάνουν  μέχρι  την  Ινδία.
Ειρήσθω  έν  παρόδω,  και  για  να  μη  ξεχνιόμαστε  ότι,   μέχρι  τον  7ο  αιώνα  το  Βυζάντιο ήταν  πράγματι  ή  Ρωμαϊκή  αυτοκρατορία. Ή  ηγεμονία  του  ξεκινούσε από  την  Βόρεια  Αφρική  και  την  Αίγυπτο ,  εκτεινόταν  μέχρι  και  την  Νότιο  Ιταλία ,  έφτανε  στους  Άγιους  Τόπους ,  την   Μικρά  Ασία  και  βαθιά  στην  Ανατολή  στο  όρος  Αραράτ , συμπεριλαμβάνοντας  την  σημερινή  Ελλάδα και  το  μεγαλύτερο  μέρος  των  Βαλκανίων !
Όμως,  οί  ενωμένες  πλέον  φυλές  της      Αραβίας  με  καθοδηγητή  την  νέα  θρησκεία  του  Ισλάμ,  κατέλαβαν στην  συνέχεια  το  μεγαλύτερο  τμήμα  της  Ανατολικής  Μεσογείου. Πολεμούσαν  στο  όνομα  της  αποκάλυψης  πού  αναγορεύτηκε  σε  διάδοχο  της  Ιουδαϊκής  και  Χριστιανικής  θρησκείας. Το  Βυζάντιο  ανέκοψε  κατ΄ επανάληψη  την  επέκτασή  τους  στην  Μικρά  Ασία , τους  εμπόδισε  να  διασχίσουν  τά  Δαρδανέλια  και  να  επεκταθούν  έτσι  στα  Βαλκάνια  και  στην  υπόλοιπη  Ευρώπη.
Αν  διαβάσει  κανείς  το  Κοράνιο,  αντιλαμβάνεται  πώς  απώτερος  στόχος  ήταν ή  επανένωση  της  Μεσογείου  υπό  Μουσουλμανική κυριαρχία. Εάν  το  Βυζάντιο  δεν  είχε  απωθήσει  την  επέκτασή  τους  το  678 , οί  μουσουλμανικές  δυνάμεις  θα  είχαν διαδώσει  το  Ισλάμ τον  7ο  αιώνα  σε  όλη  την  χερσόνησο  του  Αίμου, στην  Ιταλία  και  στην  υπόλοιπη  Δύση. Διότι  τότε  ακόμα  ή  Δύση,  βρισκόταν  σε  πολιτικό  διαμελισμό  και  ήταν  αδύνατον  να  αντισταθεί. Το  τζιχάντ  έσπασε  στα  τείχη  της  Βασιλεύουσας  παρακωλύοντας  την  ενδεχόμενη  κατάκτηση  της  Δύσης και  έτσι  έκανε  δυνατή  την  ύπαρξη  της  Ευρώπης.  Αν  δεν  έσπαγε  το  τζιχάντ  τότε  δεν  θα  υπήρχε  ή  δυνατότητα της  νίκης  της μάχης του  Πουατιέ  το  732  μισό  αιώνα  μετά  υπό  την  ηγεσία   τού  Κάρολου  Μαρτέλ ενάντια  στους  Άραβες  υπό  τον Αμπντούλ Ραχμάν  Ιμπίν Αλ  Γκαφίκι πού  ήδη  είχαν  προωθηθεί  και  καταλάβει  την  Ισπανία και  να  τους  πετάξει  πέρα  από  τά  Πυρηναία. Το  Βυζάντιο  έδωσε  χρόνο  στις  Δυτικές  χριστιανικές  δυνάμεις  πού  ήταν  διαιρεμένες  σε  μικρά  κρατίδια να  αναπτυχθούν, να  δυναμώσουν  και  να  αντιμετωπίσουν  αποτελεσματικά  τους  Άραβες.
Το  Βυζάντιο  παρέμεινε  για  πάνω  από   1100 χρόνια, το  προπύργιο της  Ορθόδοξης  Πίστης  και  της  κλασσικής  Παιδείας.  Δεν  υπήρχε  βυζαντινός  πού  δεν  ήξερε  Όμηρο και  Αριστοτέλη. Οί  Άραβες  χαλίφες  ζητούν  γραμματικούς,  μαθηματικούς,  φιλοσόφους,  γιατρούς  αρχιτέκτονες ,  τεχνίτες από  το  Βυζάντιο.  Οί  θόλοι  των  τζαμιών  και  τά  αριστουργηματικά  ψηφιδωτά  έχουν   όλα  αντιγραφεί  καί  κατασκευαστεί  από  βυζαντινούς  καλλιτέχνες  και  τεχνουργούς όπως  αποδεικνύουν  οι  επιστολες  τους (χαλίφης  Άμπντ αλ – Μαλίκ προς  τον αυτοκράτορα  Ιουστινιανό  τον  Β΄ για  το  ιερό  τέμενος  της  Ιερουσαλήμ ).
Το  Βυζάντιο  υπήρξε  το  κέντρο  του  κόσμου, με  την  Κωνσταντινούπολη  να  έχει  αντικαταστήσει  και  ξεπεράσει σε  αίγλη  την  Ρώμη,  αυτή  ή  Νέα  Ρώμη  εξ΄ού  και  Ρωμαίοι – Ρωμιοί .
Μια  τέτοια  Πόλη την φαντάζεσαι,  την  ονειρεύεσαι, την  αγαπάς  και  την περιμένεις….
Οι  ισπανοί  βασιλείς  ανακατέλαβαν  την  νότια  Ισπανία   μετά  από  700 χρόνια  αραβικής  κατοχής,  το  Ισραήλ  έκανε  κράτος  το  1948  μετά  2000 χρόνια διωγμού  των  εβραίων  από  τά  πατρογονικά  τους  εδάφη.
Ή  Κωνσταντινούπολη  είναι  κατεχόμενη. Αυτό  το  γνωρίζουν  οί  ισλαμοφασίστες  κατακτητές  της.   Οί  πραγματικοί  ιδιοκτήτες  της  είναι  άλλοι.  Εμείς.
    Ή  δική  μας   Πόλη  δεν  είναι  τουριστική,  δεν  είναι  γεωπολιτικό  επίτευγμα,  δεν  είναι  απόδειξη  ισχύος και  οικονομικό  μέγεθος .  Είναι κυρίως  ή  Πόλη  του  πνεύματος,  της  Πίστης  και  της  Ορθοδοξίας. Είναι  ή  Πόλη  πού  ακουμπάει  μέσα  μας  βαθιά, μυστικά,  αγαπητικά.  Ή  Πόλη  για  εμάς  τους  Έλληνες  είναι  το   Άγιο  Δισκοπότηρο……
Αθήνα  
28 / 5 / 2021
Αθηνά  Κατσαφάδου
Δικηγόρος