«Ο ηγετικός ρόλος της Νοσηλευτικής πρέπει επιτέλους να αναδειχθεί...»

Στις 12 Μαΐου κάθε χρόνο, έχει καθιερωθεί από τον Π.Ο.Υ, να γιορτάζεται η συμβολή όσων ασκούν Νοσηλευτική, στην βελτίωση της κοινωνικής συνο...

Στις 12 Μαΐου κάθε χρόνο, έχει καθιερωθεί από τον Π.Ο.Υ, να γιορτάζεται η συμβολή όσων ασκούν Νοσηλευτική, στην βελτίωση της κοινωνικής συνοχής μέσα από το πρίσμα της ανόδου του επιπέδου της δημόσιας υγείας.

Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται κάθε τέτοια μέρα, η εν λόγω εορταστική εκδήλωση αν δεν συνοδεύεται και από την ανάλογη υλική και χειροπιαστή δέσμη μέτρων, καθίσταται κενή περιεχομένου και βέβαια φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα στην πλειοψηφία των συναδέλφων που δοκιμάζονται ιδιαίτερα από τη σφοδρότητα της βίαιης εντατικοποίησης της νοσηλευτικής εργασίας.

Η λέξη «φροντίδα» που αποτελεί τον πυρήνα της Νοσηλευτικής, έχει πλέον παραχωρήσει τη θέση της στην απλή και απρόσωπη «διεκπεραίωση», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα της παροχής των υπηρεσιών προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.

Τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα, αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι αυτά διογκώνονται με γεωμετρική πρόοδο, ειδικά μέσα στην πρωτόγνωρη συγκυρία της πανδημίας η οποία λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός όλων των δυσχερειών και των αντιξοοτήτων που ο κλάδος μας αντιμετωπίζει.

Μέσα σε όλα αυτά, η άνευρη και ύποπτα αναιμική εκπροσώπηση των νοσηλευτών από τον θεσμικό τους φορέα, την ΕΝΕ, μόνο θλίψη προκαλεί μεταξύ των συναδέλφων που ψάχνουν απεγνωσμένα να στηριχθούν κάπου ώστε να αντεπεξέλθουν στις επιπρόσθετες δυσκολίες, αλλά αντί στήριξης βλέπουν (όσοι βλέπουν…), δελτία ελεημοσύνης και ευτελή ανταλλάγματα σε κουπόνια για απορρυπαντικά….

Στον αντίποδα, η τραγική υποστελέχωση σε νοσηλευτικό προσωπικό, η έλλειψη διαφάνειας και αξιοκρατίας στην εξέλιξη της νοσηλευτικής ιεραρχίας, η διατήρηση της πολυδιασπασμένης εκπαιδευτικής νοσηλευτικής βαβέλ και ο εργασιακός μεσαίωνας των συμβασιούχων, συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό που δεν επιτρέπει να ακουστεί καμία νότα αισιοδοξίας, όσο το σκοτάδι εξαπλώνεται μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο.

Κλείνοντας, δεν έχουμε παρά να καλέσουμε τον νοσηλευτικό κόσμο της εργασίας και της βάρδιας, να αφυπνιστεί έστω και την δωδεκάτη ώρα, διεκδικώντας τα δικαιώματά του δυναμικά, εδραιώνοντας παράλληλα ένα ισχυρό και δημόσιο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Γρ/ Τύπου ΠαΣΟΝοΠ