«Η τοξικότητα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα...»

Του Γεωργίου Παπασίμου  Ο τοξικός αναθεωρημένος δικομματισμός (Ν.Δ.-ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.), που αναδείχθηκε τον Ιούλιο του 2019, δείχνει τα δηλητηριώδη ...

Του Γεωργίου Παπασίμου 

Ο τοξικός αναθεωρημένος δικομματισμός (Ν.Δ.-ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.), που αναδείχθηκε τον Ιούλιο του 2019, δείχνει τα δηλητηριώδη δόντια του. Μπροστά τις μεγάλες προκλήσεις της Ελλάδος, επιδίδεται σε αυτό που καλύτερα από καθετί γνωρίζει και μπορεί να κάνει, την αδιέξοδη και επικίνδυνη πόλωση. Έτσι, η Ελλάδα συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορό της. Εν μέσω της φονικής πανδημίας του Covid-19, που έχει οδυνηρές συνέπειες στην καταρρέουσα από τα μνημόνια οικονομία και στην πολυτραυματισμένη κοινωνική ισορροπία, καθώς και στα εθνικά θέματα λόγω της τουρκικής επιθετικότητας, το πολιτικό σύστημα περί άλλων τυρβάζει.

Η Ν.Δ. παρά τα επικοινωνιακά φιλελεύθερα φληναφήματα με στόχο την αλίευση των ψηφοφόρων του κέντρου επανακάμπτει στα κλασσικά παλαιο-δεξιά χαρακτηριστικά της, προτάσσοντας ως σημαία τον νόμο και την ασφάλεια με την χρησιμοποίηση της αυταρχικής αστυνομικής βίας. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί μετά την οδυνηρή ήττα του να προχωρήσει σε ουσιαστική ανασυγκρότηση και να προβάλλει προγραμματική αντιπολίτευση με ουσιαστικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, λόγω της πολιτικής και ιδεολογικής του φτώχειας, εγκλωβίζεται στις σειρήνες του τυφλού δικαιωματισμού, αφήνοντας έτσι ανοιχτή την κεκόπορτα για ακούσια θολή πολιτική κάλυψη της δράσης των πάσης φύσεως αντικοινωνικών στοιχείων. Μάλιστα τα τελευταία φαίνεται ότι έχουν πάρει κεφάλι εκμεταλλευόμενα και την κοινωνική κόπωση από την πανδημία μέσω της ενοποίησης των συγκοινωνούντων δοχείων του αντιεξουσιαστικού χώρου και των οργανωμένων χούλιγκανς του ποδοσφαίρου, όπως κατέδειξαν τα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.

Ο δημόσιος λόγος πλέον χαρακτηρίζεται από ρηχή αντιπαλότητα, όπου πρωταγωνιστούν οι ασύνδετες και άναρθρες κραυγές εντυπωσιασμού, χωρίς την προοπτική οποιουδήποτε σχεδίου για το μέλλον της χώρας, κάτι που θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο καθήκον της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σημερινή ρευστή και κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα. Αντί αυτών κυριαρχούν η προχειρότητα, η επιδοματική λογική και ο πελατειασμός.

Πρόκειται για τοξικό δικομματισμό, ο οποίος επικεντρώνεται σε περιστασιακά ζητήματα και όχι στα κύρια και απειλεί, λόγω και των δύσκολων συνθηκών που έχει επιφέρει ο εγκλεισμός της κοινωνίας, να δημιουργήσει συνθήκες ενός νέου καταστροφικού εμφυλίου, που θα διαλύσει παντελώς τη χώρα.

Αλλά η ίδια ιδεολογική και πολιτική κρίση κυριαρχεί και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, τόσο στο απονευρωμένο και ιδεολογικά ρυτιδιασμένο ΚΙΝΑΛ, όσο και στο ΚΚΕ, το οποίο συνεχίζει την ιδεολογική του περιχαράκωση και την ατταβιστική πολιτική του λειτουργία. Όσον αφορά τα υπόλοιπα πολιτικά συνονθυλεύματα του ΜΕΡΑ25 και της Ελληνικής Λύσης, παρέλκει η οποιαδήποτε περαιτέρω αναφορά.

Πρόκειται για την συνέχιση και εμβάθυνση της κρίσης του πολιτικού συστήματος, που εμφανίστηκε έντονα στην περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, γιγαντώθηκε στη περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει στη σημερινή δύσκολη περίοδο να αποτελεί το εφιαλτικό βαρίδι για την μη λύση των προβλημάτων και αξιοποίηση των δυνατoτητων της χώρας. Χαρακτηριστικό των παραπάνω αποτελεί το εύρημα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Metron Analysis, σύμφωνα με την οποία μειώνεται ο δείκτης της θετικής αξιολόγησης της κυβέρνησης, με συντριπτικά ποσοστά στην νεολαία, αλλά ταυτόχρονα αυξάνεται ο δείκτης της δυσαρέσκειας για τη στάση της αντιπολίτευσης. Αυτό το πολιτικό σύστημα της «άφρονης» και ανάξιας «κομματοκρατίας», με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί παράλληλα αποτρεπτικά για οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

Από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου. Έτσι, εμφανίζεται σήμερα ένα τεράστιο πολιτικό κενό και η ανάγκη δημιουργίας ενός δημοκρατικού πατριωτικού πολιτικού κινήματος από τις υγιείς διάσπαρτες κοινωνικές δυνάμεις, που δεν είναι εγκλωβισμένες στην κυριαρχούσα νοσηρή κομματοκρατία, που θα θέσει τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας. Όπως είναι για παράδειγμα η ενδογενής ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, η ουσιαστική εμβάθυνση και ανάταξη της παιδείας, η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού μέσω μιας νέας εθνικής στρατηγικής αποτροπής, η προστασία των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων, η ανακοπή της δημογραφικής κατάρρευσης και η εμβάθυνση και προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων κάθε Έλληνα πολίτη.