«Τα εμβόλια δεν είναι πανάκεια...»

Του  Κώστα Στούπα    Το τρίτο "κλείδωμα" που βρίσκεται σε εξέλιξη ήταν αναμενόμενο όπως άλλωστε ήταν και το δεύτερο τον περασμένο ...

Του Κώστα Στούπα  

Το τρίτο "κλείδωμα" που βρίσκεται σε εξέλιξη ήταν αναμενόμενο όπως άλλωστε ήταν και το δεύτερο τον περασμένο Νοέμβριο.

Μέχρι σήμερα όλα τα "κλειδώματα" λόγω της πανδημίας του "Covid-19" ξεκινούσαν για 2-3 εβδομάδες και διαρκούσαν 2-3 μήνες.

Υπό αυτό το πρίσμα αν για το δεύτερο "κλείδωμα" ο ορίζοντας χαλάρωσης ήταν η περίοδος των Χριστουγέννων τώρα θα πρέπει να είναι η περίοδος των εορτών του Πάσχα. Το γεγονός πως το Πάσχα των ορθοδόξων φέτος πέφτει στις 2 Μαΐου ενισχύει το σενάριο της χαλάρωσης καθώς εκτός της αύξησης του αριθμού των εμβολιασμένων, θα έχουμε και βελτίωση των καιρικών συνθηκών...

Οι τελευταίες εκτιμήσεις όμως τείνουν να είναι συγκρατημένες σε σχέση με την αισιοδοξία για εξάλειψη της πανδημίας και επιστροφή στην κανονικότητα στα τέλη του έτους ή ακόμη και του επόμενου έτους...

Κατά τον τελευταίο Economist της περασμένης Παρασκευής (που είναι προφανές πως έχει πρόσβαση σε ισχυρά think tanks) οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αρχίσουν να σχεδιάζουν την αντιμετώπιση του "Covid-19" σαν ενδημική ασθένεια, αντί ως έκτακτη ανάγκη η οποία θα περάσει όπως την αντιμετωπίζουν μέχρι σήμερα.

Οι εμβολιασμοί προχωρούν ικανοποιητικά και μέχρι το καλοκαίρι θα έχει εμβολιαστεί ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Υπάρχει όμως ένα μέρος του πληθυσμού σε όλες τις χώρες που αρνείται να εμβολιαστεί πέραν των παιδιών για τα οποία δεν συνίσταται ακόμη κανένα εμβόλιο. Κατά τις έρευνες στους εμβολιασθέντες ο κίνδυνος νόσησης περιορίζεται δραστικά ενώ αυτός του θανάτου εκμηδενίζεται.

Κάποιοι από τους πρώτους θα είναι ευάλωτοι ενώ τα παιδιά αλλά και οι εμβολιασθέντες θα μπορούν να μεταδίδουν τον ιό.

Τούτο σημαίνει πως αν σήμερα περίπου το 30% του πληθυσμού που αρνείται να εμβολιασθεί επιμείνει μέχρι τέλους, ένα σημαντικό μέγεθος θα παραμείνει ευάλωτο.

Ένας γενικός εξαναγκασμός εμβολιασμού από το κράτος δεν ενδείκνυται για δημοκρατικές κοινωνίες και ενδεχομένως να είχε σαν συνέπεια τα αντίθετα αποτελέσματα.

Τούτο σημαίνει πως αντί των οριζόντιων γενικών ή τοπικών κλειδωμάτων η ευθύνη της πρόληψης θα βαρύνει περισσότερο τα άτομα, τις οικογένειες και τους χώρους εργασίας.

Συνήθειες όπως η μάσκα σε εσωτερικούς χώρους φαίνεται πως θα αργήσουμε να τις αποχωριστούμε. Τα "διαβατήρια" των εμβολιασμένων σε αεροπορικές εταιρείες, εμπορικά κέντρα, εστιατόρια μάλλον θα είναι κάτι που θα μας συνοδεύει για αρκετά χρόνια.

Σε κάποιες χώρες τα εθνικά συστήματα υγείας ίσως θέσουν περιορισμούς στις υποχρεώσεις που έχουν έναντι των ασφαλισμένων που αρνούνται να εμβολιαστούν. Το ίδιο μάλλον θα κάνουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Για χώρες όπως η Ελλάδα που η "ατμομηχανή" της οικονομίας είναι ο τουρισμός και η ψυχαγωγία, το καλοκαίρι του 2021 θα είναι καλύτερο από αυτό του 2020, αλλά η επιστροφή στην κανονικότητα του 2019 θα αργήσει να προκύψει. Και για την παγκόσμια οικονομία όμως το σενάριο που αρχίζει να διαφαίνεται είναι η πιο αργή και αδύναμη επάνοδος της οικονομίας σε σχέση με το V που έχουν προεξοφλήσει οι αγορές.

Τούτο από μόνο του σημαίνει πολλά για την επόμενη μέρα στην οικονομία συνολικότερα και τα δημόσια οικονομικά ειδικότερα.

Τα εμβόλια λοιπόν αποτελούν "θείο" δώρο (για την ακρίβεια δώρο της επιστήμης, της επιχειρηματικότητας και της κρατικής συμβολής με κίνητρα) αλλά δεν αποτελούν πανάκεια...

Χωρίς τα εμβόλια οι θάνατοι από τον "Covid-19" θα ήταν πολύ περισσότεροι, ο Economist κάνει λόγο για 150 εκατ.