Στην 6η Δεκεμβρίου και την «επέτειο Γρηγορόπουλου» έχει στραφεί τώρα όλη η προσοχή και το ενδιαφέρον του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κα...
Στην 6η Δεκεμβρίου και την «επέτειο Γρηγορόπουλου» έχει στραφεί τώρα όλη η προσοχή και το ενδιαφέρον του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Το τσαλάκωμα που σημειώθηκε κατά την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έθεσε σε μεγάλη αμφιβολία τη δυνατότητα επιβολής του νόμου κατά τον ίδιο τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις και μάλιστα εν μέσω πανδημίας. προκαλώντας σημαντική φθορά στην κυβερνητική εικόνα.
Το σχέδιο της κυβέρνησης για ελεγχόμενη πόλωση με την «αριστερά της αριστεράς» και κυρίως το ΚΚΕ, προκειμένου να επηρεάσει τις διεργασίες και τις ισορροπίες στο χώρο της αντιπολίτευσης, είχε μια καλή θεωρητική επεξεργασία αλλά στην πράξη όπως φάνηκε είχε λανθασμένη δοσολογία. Βασικός στόχος του σχεδίου αυτού ήταν και παραμένει να συνθλιβεί -ή εν πάση περιπτώσει να εγκλωβιστεί- ο ΣΥΡΙΖΑ στις μυλόπετρες της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο Μέγαρο Μαξίμου και τον Περισσό, ο δε κ. Τσίπρας να βρεθεί στην πολιτική σκιά του κ. Κουτσούμπα ή και αυτού ακόμη του κ. Βαρουφάκη. Η επιτυχία σε βραχυπρόθεσμο τουλάχιστον επίπεδο θεωρείται μερική αφού μπορεί μεν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μετατράπηκε την περασμένη Τρίτη σε αμήχανο δευτεραγωνιστή αλλά η διαχείριση της όλης κατάστασης ήταν τέτοια που έκανε σοβαρή ζημιά και στην κυβέρνηση οδηγώντας σε δύσκολη θέση, κατ' αρχάς, τον αρμόδιο υπουργό Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Η προθέρμανση είχε σημειωθεί κατά την συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για τον κορονοϊό. Οι περισσότεροι είχαν εκπλαγεί από την οξύτητα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Κουτσούμπα -καθώς και τον προσωπικό τόνο που χρησιμοποίησε ο γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ- όταν ο πρωθυπουργός προανήγγειλε την απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Για πρώτη φορά η κατά μέτωπον επίθεση από τα κυβερνητικά έδρανα δεν γινόταν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Αυτό που είχε προηγηθεί πάντως ήταν η απόφαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην συμμετάσχει λόγω της πανδημίας στην πορεία για την επέτειο. Και με αυτό το βολικό δεδομένο το Μέγαρο Μαξίμου προχώρησε στην ανάδειξη του ΚΚΕ σε “αντίπαλο” επί ενός πεδίου ιδιαίτερα κρίσιμο για το συνολικό χώρο της αριστεράς τα τελευταία 45 χρόνια. Οι επικοινωνιακοί επιτελείς της κυβέρνησης, αρκετοί εκ των οποίων έχουν αριστερές καταβολές και τρόπο σκέψης, πιθανολόγησαν -και σωστά- ποιες θα ήταν οι επόμενες κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα: Το ΚΚΕ δεν θα ήταν δυνατόν να αφήσει με τίποτε την ευκαιρία της “επαναστατικής γυμναστικής” να πάει χαμένη ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκόταν στριμωγμένος.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να αποφύγει όλη αυτή την περιπέτεια εάν δεν αντιμετώπιζε και η ίδια τις δικές της εσωτερικές πιέσεις και προβλήματα. Από τη στιγμή όμως που ο κύβος ερρίφθη, το σχοινί τεντώθηκε περισσότερο με την απόφαση του αρχηγού της ΕΛΑΣ για την απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των τριών ατόμων σε όλη την επικράτεια. Αυτό ήταν προφανές -και κατά πολλούς επιδιωκόμενο- ότι θα έριχνε λάδι στη φωτιά φέρνοντας το ΚΚΕ στην γραμμή της ευθείας αντιπαράθεσης και τον ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον διλημμάτων έχοντας ήδη αποδεχτεί τους περιορισμούς της πανδημίας.
Εκ των υστέρων η κριτική που ασκείται εσωτερικά στην κυβερνητική παράταξη είναι ότι με την απαγόρευση της ΕΛ.ΑΣ. ο πήχης υψώθηκε υπερβολικά ευαισθητοποιώντας πολλά ανακλαστικά και υποχρεώνοντας τον πρωθυπουργό να τείνει (με καθυστέρηση όμως και χάνοντας την ευκαιρία μιας μετριοπαθούς και όχι αυταρχικής αντιμετώπισης της κατάστασης) κλάδο ελαίας στους πολιτικούς αρχηγούς. Άλλοι λένε ότι αυτό εντασσόταν σε μια τακτική“κρύο-ζεστό”, όπως και η επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στο Πολυτεχνείο για κατάθεση στεφάνου.
Τα γεγονότα που σημειώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας ανήμερα της επετείου έδειξαν πάντως ότι στην παγίδα που έστησε η κυβέρνηση πιάστηκε ως ένα βαθμό και η ίδια. Η πολιτική πυγμής, την οποία κράδαινε, γελοιοποιήθηκε -έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ και την Ιπποκράτους- από το “εκγυμνασμένο” ΚΚΕ και τώρα η ακόμη πιο σιδηρόφρακτη οχύρωση της πρωτεύουσας ενόψει της 6ης Δεκεμβρίου είναι μονόδρομος.
Η δυσφορία στο χώρο της ΝΔ για τη “συνεχιζόμενη ιδιότυπη ασυλία προς την αριστερά” είχε αρχίσει να κορυφώνεται ύστερα από την κινητοποίηση έξω από το Εφετείο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Μπορεί τότε να μην είχε επιβληθεί ακόμη το lockdown αλλά το δεύτερο κύμα της πανδημίας είχε ήδη εκραγεί και η μουρμούρα στο κυβερνών κόμμα για την ανοχή στον “ευγενή σκοπό” της συγκέντρωσης -όπως τον είχε χαρακτηρίσει μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης- παρ' ολίγο να μετατραπεί σε έκρηξη.
Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι όλα αυτά σημειώνονται σε μια συγκυρία κατά την οποία οι οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες από τις απαγορεύσεις για τον κορονοϊό -σε συνδυασμό με το “έμφραγμα” σε υγειονομικό επίπεδο- γίνονται ολοένα και πιο απειλητικές, επηρεάζοντας αρνητικά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης. Από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων άλλωστε στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι χειρισμοί τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στο μεταναστευτικό αποτελούν μια διπλή αχίλλειο πτέρνα όσον αφορά το παραδοσιακό και συντριπτικά πλειοψηφικό τμήμα της εκλογικής βάσης της ΝΔ.
Μπορεί το “κεντρώο” ακροατήριο, που αποτελεί επιλεκτική προτεραιότητα για την ηγεσία να γοητεύεται από αυτά, αλλά πλέον φαίνεται πόσο απαραίτητα είναι και τα εκ “δεξιών” αναχώματα. Καθώς λοιπόν ο χειμώνας όπως όλα δείχνουν θα είναι πάρα πολύ δύσκολος, η δημοσκοπική πίεση της ΝΔ θεωρείται αναπόφευκτη και ο ένας στόχος του Μεγάρου Μαξίμου είναι η συγκράτηση της κομματικής συσπείρωσης μέσω της αναβίωσης της πόλωσης μεταξύ “δεξιάς” και “αριστεράς” η οποία εκτιμάται ότι θα μπορούσε να εξισορροπήσει τις απώλειες στα άλλα μέτωπα.
Ο δεύτερος στόχος είναι η διατήρηση του προβαδίσματος της ΝΔ σε επίπεδα ασφαλείας με την πλαγιοκόπηση και αφαίμαξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν θεωρείται τυχαίο ότι μαζί με το ΚΚΕ ξεπρόβαλαν -με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου- τόσο ο έως τώρα ανύπαρκτος Γ. Βαρουφάκης όσο και η Ζωή Κωνσταντοπούλου που επιδιώκουν να πάρουν αριστερές “σάρκες” του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που εκείνος στρέφεται σε πιο κεντρογενή και συστημικά ακροατήρια. Το γεγονός μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνυπέγραψε το κοινό κείμενο με το ΚΚΕ και το ΜέΡα25 κατά της αστυνομικής απαγόρευσης για την 17η Νοεμβρίου μπορεί κατά πολλούς να αποτελεί την απαρχή μιας νέας ενωτικής πρωτοβουλίας, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι είναι συγκυριακό καθώς, λόγω των εξελίξεων που έρχονται και των μεγάλων διαφορών που υπάρχουν, η μάχη για την κυριαρχία και την πολιτική ηγεμονία στο χώρο της αριστεράς μπαίνει σε νέα και πιο σκληρή φάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση