Σε επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων οδηγεί αφενός η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας και αφετέρου η στάση της ελληνικής πλευράς η ...
Οι ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται στη χώρα μας, από τους κατά τα λοιπά εταίρους και συμμάχους μας, για τον «διάλογο» με την Τουρκία δοκιμάζουν σοβαρά τις αντοχές όχι μόνο της σημερινής κυβέρνησης αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος το οποίο έχει μπει σε πλήρη περιδίνηση. Μάλιστα έχει ανοίξει τόσο πολύ, λόγω της εικόνας που εκπέμπει η Αθήνα και της ανοχής της Ευρώπης όπως και του ΝΑΤΟ, η όρεξη του Ερντογάν που οι πιέσεις αυτές έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Και έχουν αναγκάσει τους «υπηρεσιακούς» αποδέκτες τους από ελληνικής πλευράς να σηκώσουν τα χέρια ψηλά μεταφέροντας το βάρος των αποφάσεων εξ’ ολοκλήρου στην πολιτική ηγεσία η οποία δείχνει να μετεωρίζεται.
Χαρακτηριστικό της τουρκικής αποθράσυνσης είναι ότι η Άγκυρα συμπεριέλαβε πλέον, σύμφωνα με πληροφορίες της “κυριακάτικης δημοκρατίας”, στην ατζέντα των αξιώσεων της και την αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων που βρίσκονται στις νησίδες Στρογγύλη και Ρω του Καστελλόριζου. Αυτό μπορεί φαινομενικά να συνδέεται με τη γενικότερη απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, αλλά η ιδιαιτερότητα του συμπλέγματος της Μεγίστης -και όχι μόνο από αμυντικής πλευράς- δεν επιτρέπει σε κανέναν από ελληνικής να διαπράξει τέτοιο έγκλημα.
Ειδικά η μικρή Στρογγύλη, που βρίσκεται στο πιο ανατολικό σημείο της ελληνικής επικράτειας, έχει τη μεγαλύτερη στρατηγική σημασία για τη χώρα μας και μάλιστα αυτή την περίοδο. Μόνο αν η Στρογγύλη έχει πλήρη επήρεια ΑΟΖ, μπορεί να εφάπτεται η ΑΟΖ της Ελλάδας με της Κύπρου. Αν το νησί δεν υπήρχε τότε το Καστελόριζο και με πλήρη επήρεια δεν θα μπορούσε να δώσει αυτή την δυνατότητα. Χωρίς την Στρογγύλη, η ελληνική ΑΟΖ δεν μπορεί να ενωθεί με την κυπριακή και τη θέση της θα πάρει η Τουρκία επιτυγχάνοντας έτσι τον διαμοιρασμό του Αιγαίου όπως τον θέλει. Εν προκειμένω λοιπόν η αποστρατικοποίηση είναι το έλασσον. Η μείζων επιδίωξη της Άγκυρας είναι να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της, στο πλαίσιο της στρατηγικής της για μοιρασιά του Αιγαίου, κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων, ότι χωρίς πληθυσμό και δραστηριότητα το νησάκι αυτό δεν δικαιούται αναγνώρισης θαλασσίων δικαιωμάτων.
Οι απαιτήσεις αυτές έχουν τη σχετική προϊστορία τους. Ο εμπνευστής της «Γαλάζιας Πατρίδας» απόστρατος ναύαρχος, Τζιχάτ Γιαϊτζί, προετοιμάζοντας το κλίμα υποστήριξε πριν από λίγο καιρό πως οι νησίδες Ρω και Στρογγυλή “δεν αναφέρονται στη Σύμβαση της 4ης Ιανουαρίου 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας”, ότι κατά τη Συνθήκη της Λωζάνης “μόνο το νησί Καστελόριζο παραχωρήθηκε στην Ιταλία” και ότι “το 1947 οι νησίδες γύρω από το Καστελόριζο θα έπρεπε να επιστρέψουν στη Δημοκρατία της Τουρκίας, το διάδοχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας”. Τώρα, περνώντας από τη θεωρία στην πράξη, οι Τούρκοι έχουν θέσει και αυτό το θέμα στο τραπέζι των συνομιλιών...
Εκδίδοντας την πρόσφατη Navtex που φθάνει ως τα 6,5 μίλια νότια του Καστελλορίζου, για έρευνες με το Ορούτς Ρέις, ο Ερντογάν μαζί με τις προκλήσεις κλιμακώνει τις πιέσεις για να φέρει το διάλογο ακόμη πιο πολύ στα δικά του μέτρα έχοντας “γκριζάρει” ό,τι περισσότερο μπορεί μεταξύ των οποίων και την περιοχή μεταξύ των 6 και 12 ναυτικών μιλίων που δεν έχει επεκτείνει η Ελλάδα ακόμη τα χωρικά της ύδατα.
Αυτή η τουρκική θαλάσσια πολιορκία δημιουργεί συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου στην Ελλάδα. Στην καλύτερη εκδοχή, η κυβέρνηση μοιάζει αμήχανη και στριμωγμένη μπροστά στα γεγονότα των τελευταίων ημερών, έχοντας υποστεί αιφνιδιασμό την ώρα που αναμενόταν η έναρξη των διερευνητικών επαφών. Ύστερα όμως από τις δηλώσεις Γεραπετρίτη περί “κόκκινης γραμμής στα 6 μίλια” που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων και την εκ των πραγμάτων κάλυψη του από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη, έχει ενισχυθεί η άποψη ότι πολλά πράγματα μπορεί να είναι προσυμφωνημένα ή ότι η κυβέρνηση θεωρεί πως τα περιθώρια δυναμικών σθεναρών απαντήσεων και αποτελεσματικών ελιγμών είναι περιορισμένα. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν μάλιστα ότι προετοιμάζεται το κλίμα για να αποδεχτεί σταδιακά η κοινή γνώμη την ανάγκη των “συμβιβασμών” προ του κινδύνου ενός θερμού επεισοδίου ή μιας πολεμικής σύγκρουσης μεγαλύτερης διάρκειας. Ενδιαφέρον πάντως έχουν και οι πληροφορίες ότι την ώρα που δεν παρατηρείται κάποια ιδιαίτερη επιφυλακή από πλευράς των Ενόπλων Δυνάμεων ο κ. Μητσοτάκης συζήτησε τις προηγούμενες με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο το ενδεχόμενο σύγκλησης του ΚΥΣΕΑ αλλά τελικά συμφωνήθηκε, με πρόταση του υπουργού, να μην πραγματοποιηθεί προς το παρόν.
Μέχρι στιγμής η ένταση που προκαλούν οι εξελίξεις είναι εμφανής στο χώρο της αντιπολίτευσης αλλά στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι υπόκωφη. Ιστορικά στελέχη και πολλοί βουλευτές τηρούν στάση αναμονής στέλνοντας εσωτερικά όμως τα δικά τους μηνύματα για τις κόκκινες γραμμές. Αν δημοσίως αποφεύγονται οι τοποθετήσεις, αυτό γίνεται για να μην χρησιμοποιηθούν ως αφορμές είτε για την εκδήλωση εσωκομματικής εσωστρέφειας είτε για να μην θεωρηθούν ως αντιηγετικές εκδηλώσεις. Το σίγουρο πάντως είναι ότι όσο πλησιάζει η ώρα των αποφάσεων, τόσο το κλίμα βαραίνει και τα διλήμματα μεγαλώνουν. Στις όποιες επιλογές, προς την κατεύθυνση των διευθετήσεων και του διαλόγου, ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελε πολύ να έχει εξασφαλίσει και την ανοχή εάν όχι τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της θεωρούμενης πάγιας “εθνικής γραμμής”. Ορισμένοι θεωρούν ότι υπό ορισμένες έκτακτες συνθήκες αυτό θα μπορούσε να φέρει είτε μια “κυβέρνηση προθύμων” σαν αυτή που έχει περιγραφεί πολλές φορές, ώστε να διεκπεραιώσει τις συμφωνίες, είτε ένα modus vivendi ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα και όποιες άλλες προεκτάσεις. Τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και η κ. Γεννηματά, προκειμένου να το αποφύγουν, σήκωσαν εγκαίρως ψηλά τον πήχη για τον κ. Μητσοτάκη θέτοντας το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων. Πέραν αυτού μάλιστα, στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι διάχυτη η άποψη ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να διευκολύνουν τον κ. Μητσοτάκη σε χειρισμούς του επί τέτοιων θεμάτων και να προσφέρουν συναίνεση όταν εκείνος έχει δρομολογήσει δικαστικές διώξεις σε βάρος στελεχών της προηγούμενης περιόδου...
Ανδρέας Καψαμπέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση