Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας Θα έρθει η ώρα της της μνήμης... Θα έρθει η ώρα του αγώνα... Τώρα είναι μόνον η ώρα του πόνου... Καλό ταξίδι κα...
Θα έρθει η ώρα της της μνήμης...
Θα έρθει η ώρα του αγώνα...
Τώρα είναι μόνον η ώρα του πόνου...
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση Αλή...
Έφυγε στη Νάπολη της...
Ιταλίας ο Alì Oraney...Από τους πρώτους Παλαιστίνιους φοιτητές στη Νάπολη τη δεκαετία του '70, που ακολούθησαν τον πρώτο πιονιέρο Παλαιστίνιο στην φιλόξενη πόλη της Καμπανίας... τον Όμαρ [Βλέπε, σε: O Όμαρ της Νάπολης].
Πέθανε χθες σε ηλικία 64 ετών, προσβλήθηκε από κορωνοϊό και δυστυχώς μετά από εβδομάδες μπήκε για περίθαλψη στο νοσοκομείο "Cotugno" κι απέτυχε να κερδίσει αυτή τη μάχη. Στη Νάπολη πάντα ένας συνεπής ακτιβιστής, έδινε ζωή σε όλες τις μάχες για το Λαό της Παλαιστίνης, πάντα συνδεδεμένος με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αλλά και τα κοινωνικά κινήματα σ' όλη την Ιταλία. Στη Βηρυτό, στη Δαμασκό... μόλις ανέφερες τον Αλή της Νάπολης, άνοιγε η καρδιά των ηγετικών στελεχών του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης... ήταν σημείο αναφορά της οργάνωσης στην Ευρώπη.
Όλοι οι κομμουνιστές βρισκόμαστε πλάι στην Παλαιστινιακή Κοινότητα της πόλης, λόγω του πρόωρου θανάτου του συντρόφου Αλή. Είθε η γη να σου είναι ελαφριά, ακούραστε και επίμονε μαχητή της υπόθεσης όλων των λαών, γιατί όποιος αγωνίζεται για την ανεξαρτησία και ελευθερία, έχει ως πατρίδα ολόκληρο τον κόσμο!»
Έτσι αποχαιρετούν σήμερα οι κομμουνιστές της Νάπολης τον Αλή... και στο ίδιο πνεύμα όσοι πάλευαν μαζί του περισσότερα από 40 χρόνια στη φιλόξενη πόλη...
Όμως, αποχαιρετώντας σε θέλω να σου πω για εκείνο το ρολόι σου που μου φόρεσες πριν ακριβώς 38 χρόνια, σ' εκείνη την "περίεργη" γιορτή κεφιού, χορών και χαράς... για την οποία μιλούσα πριν λίγες ώρες με τον Όμαρ για σένα...
Σεπτέμβρης του 1982, οι σιωνιστές έχουν εισβάλει στο Λίβανο και σφάζουν το λαό σου... Κι εσείς, οι Παλαιστίνιοι φοιτητές διοργανώνετε γιορτή χαράς και χορού... Ήμουν ο μοναδικός ξένος σ' εκείνη τη γιορτή και ντρεπόμουν που τρώγαμε, χορεύαμε και τραγουδούσατε όλοι σας με χαρά.... όταν τα κτήνη δολοφονούσαν βρέφη στην Παλαιστίνη... Αναρωτιόμουν... είναι τρελοί αυτοί οι Παλαιστίνιοι; Γίνεται εθνοκάθαρση κι αυτοί γιορτάζουν;
Πλησίαζε 2 το πρωί όταν η γιορτή διακόπηκε απότομα. Τέλος το τραγούδι, ο χορός.... Αγκαλιές αποχαιρετισμού... μου φόρεσες το ρολόι σου και ρωτούσα γιατί; Είχατε επιλέξει 8 συντρόφους των GUPS (Γενική Ένωση Παλαιστινίων Φοιτητών) της Νάπολης, που σε λίγη ώρα πήρατε το τρένο για τη Ρώμη... Δαμασκό... Βηρυτό... για να πολεμήσετε με τους Φενταγίν του Αραφάτ, για να υπερασπιστείτε τα γυναικόπαιδα στους Παλαιστινιακούς καταυλισμούς, για την πατρίδα... [Βλέπε, σε: 38 χρόνια από τη Γενοκτονία, το πραγματικό Ολοκαύτωμα στη Σάμπρα και Σατίλα]
Σας συνοδέψαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό και νέος αποχωρισμός... Όταν το τρένο σας πήγαινε στη μάχη... ο Όμαρ μου εξήγησε: "Είναι δικό μας έθιμο... πάει να πολεμήσει, δεν ξέρει αν θα επιστρέψει... αφήνει σε αγαπημένο του πρόσωπο ένα δικό του αντικείμενο... Να τον θυμάται αν πεθάνει... να το πάρει πίσω αν γυρίζει ζωντανός...
Πολέμησες με δόντια και νύχια... επέστρεψες και μάλιστα στην Ελλάδα... στο Φάληρο... όπου σου επέστρεψα και σου φόρεσα εγώ το δικό σου ρολόι...
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση αδελφέ, σύντροφε Αλή...
Κάποιοι είναι νεκροί, κάποιοι είναι ζωντανοί,
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση