Ροσάνα Ροσάντα... Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλη!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας « (...) Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά. H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά....

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«(...) Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά.
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!»
Κώστας Βάρναλης, "Σκλάβοι Πολιορκημένοι"

Η νεκρολογία για το θάνατο της Ροσάνα Ροσάντα... κάνει τον γύρο του κόσμου με όχημα την...

"ανεξάρτητη" δημοσιογραφία.

Ειδικώς στην Ελλάδα, τόσο τα αστικά ΜΜΕ (δεξιάς), αλλά και της "αριστεράς της εποχής μας"... πλειοδοτούν σε τίτλους, με κοινό σημείο αναφοράς την εφημερίδα "Αυγή": «Ροσάνα Ροσάντα / Πέθανε η «Μεγάλη Κυρία» της Ιταλικής Αριστεράς. Η εμβληματική μορφή του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος, η ασίγαστη φωνή της εφημερίδας "Το Μανιφέστο" έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και αγώνων».

Μια παλιά ιταλική λαϊκή παροιμία μας λέει πως για τον θανόντα δεν πρέπει να ειπωθεί τίποτα, εκτός από καλά λόγια, γιατί οι θιγόμενοι νεκροί θα μας τραβήξουν τη νύχτα, στον ύπνο μας, τα πόδια.
Γι' αυτό λοιπόν θα πρέπει στις νεκρολογίες να ξεχνάμε την αλήθεια, σφάλματα, εγκλήματα, λάθη, ή την πολιτική απάτη καιροσκόπων, κοινών πολιτικών απατεώνων που εμφανίζονται ως ηγέτες;

Ο Τσίπρας με τον προηγούμενο ηγέτη της ιταλικής "αριστεράς της Ροσάνας"... [Βλέπε, 21 Φλεβάρη 2014: Ποιοι κρύβονται στη σκιά του νεοφιλελεύθερου ηγέτη της πρώην “Ελιάς” και του πάλαι ποτέ Κομουνιστικού Κόμματος Ιταλίας;]

Για πολλούς, με ευθύνη της "ανεξάρτητης" δημοσιογραφίας, την πολιτική άγνοια με ευθύνη της σύγχρονης ιστοριογραφίας και την πολιτική ανεπάρκεια του σημερινού πολιτικού προσωπικού, η νεκρολογία του Τσίπρα για τη Ροσάνα, σηματοδοτεί και συμβολίζει κάτι και συγκεκριμένο:«Οι αγώνες και η σκέψη της μας σημάδεψαν και θα μας συντροφεύουν πάντα».

Η νεκρολογία του Τσίπρα για τη Ροσάνα Ροσάντα:

«Αλέξης Τσίπρας - Alexis Tsipras

Έφυγε η Ροσάνα Ροσάντα. Η εμβληματική φυσιογνωμία της ιταλικής Αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος, η ιδρύτρια της εφημερίδας Manifesto ilmanifesto. Οι αγώνες και η σκέψη της μας σημάδεψαν και θα μας συντροφεύουν πάντα».

«Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια,
μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα ‘λεγαν’»
Μενέλαος Λουντέμης, "Οδός Αβύσσου, αριθμός 0″

Αν δεν υπήρχε η παράπανω δήλωση-νεκρολογία του Α. Τσίπρα, δεν θα ήταν απαραίτητος ο σημερινός σχολιασμός. Έτσι, θα πρέπει να γνωρίζουν οι λογογράφοι των ομιλιών, δηλώσεων του κυρίου Τσίπρα, πως ακόμη σ' αυτόν τον τόπο δεν έχουν όλοι κι όλες μνήμη χρυσόψαρου κι η πολιτική απάτη, καπηλεία πρέπει ν' αποκαλύπτεται. Συνεπώς δύο (2) και μόνον σημειώσεις... από όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν κι αναλυθούν για την οικοδόμηση της Νατοϊκής "αριστεράς" στην Ευρώπη:

1ο Σχόλιο. Η "σχέση" του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ), αναπτύσσεται μετά την προσχώρηση της Ροσάνα Ροσάντα στην "αριστερά της εποχής μας", την υποστήριξη της "αραβικής άνοιξης made in USA" από την κοσμοπολίτικη ευρωπαϊκή "αριστερά" του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Εγώ σας λέω: "Ευλογημένο ΝΑΤΟ"...

                                                       

Για να μην ξεχνάμε..  Πριν η πάλαι ποτέ "κομμουνιστική εφημερίδα" Il Manif'esto περάσει ανοικτά, χωρίς αναστολές, τόσο ιδιοκτησιακά, όσο και πολιτικά με το κεφάλαιο και την αντίδραση [Βλέπε, σε: Η "αριστερή" εφημερίδα "Il Manifesto" λογόκρινε τη χρυσή πένα της για τη Βενεζουέλα!] και πριν "οι γιαγιάδες τους Τσίπρα", -όπως αποκαλούν οι αναλυτές στη γειτονική τη στροφή των Ροσάνα Ροσάντα και Λουτσιάνα Καστελίνα στον "ευρωπαϊκό δικαιωματισμό"-, την "ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή αριστερά και σοσιαλδημοκρατία", πρώτη άνοιξε αυτό το δρόμο η αποθανούσα Ροσάνα Ροσάντα στις 9 Μάρτη 2011, σε μια επιστολή της προς τη δική της εφημερίδα "Il Manifesto", ασκώντας κριτική γιατί δεν υπερασπίζεται ανοικτά τη διάλυση της Λιβύης, με τους βομβαρδισμούς των "πολιτισμένων" της δύσης και τη δολοφονία του Καντάφι.

Η Ροσάνα Ροσάντα... της "αριστερής κομμουνιστικής αντιπολίτευσης" και σύγκρουσης με τον ευρωκομμουνισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας (PCI), του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στη δύση, γράφει στις 9 Μάρτη 2011 μια επιστολή όπου ασκεί κριτική στη δική της εφημερίδα... γιατί δεν επικρίνει πολύ το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, δηλαδή δεν υποστηρίζει πλέρια την "αραβική άνοιξη made in USA".

Έγραψε και σηματοδότησε την ανοικτή πλέον αλλαγή της, την ανοικτή συμπόρευση με την "ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αριστερά": «Η "Μανιφέστο" δεν λέει ότι η Λιβύη του Καντάφι δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε προοδευτικό κράτος […]. Πιστεύουμε ακόμη ότι η διαχείριση του πετρελαίου και η διεθνής θέση της χώρας [Λιβύης] μπορούν να παραμείνουν στα χέρια ενός κράτους, το οποίο δεν έχει ούτε στοιχειώδη κατανομή εξουσιών και ταυτίζεται με μια οικογένεια;».

 

Αυτά τα λόγια της Ροσάνα, το Μάρτη του 2011, πιστοποιούν την πολιτική και πολιτιστική γήρανση, κατάπτωση κι υποταγή μιας γενιάς για την οποία ο σοσιαλισμός ήταν μόνο ψευδαίσθηση, ή στασίδι για πολιτικές σταδιοδρομίες και είσοδο στα σαλόνια της κοσμοπολίτικης "ευρωπαϊκής αριστεράς". Αναρωτήθηκε τότε η Ροσάνα, ή σωστότερα δικαιολόγησε τη μετάλλαξη, την προσχώρηση στο στρατόπεδο των "ταξικών εχθρών" που τόσα χρόνια διαλαλούσε και το αφήγημα της "αριστεράς της εποχής μας": «Δεν έχουν εξαφανιστεί οι προοδευτικές ψευδαισθήσεις που πολλοί από εμάς, όπως κι εγώ συμπεριλάβαμε, στη δεκαετίες του 1960 και του 1970; Δεν είναι προφανές ότι έχουν εκφυλιστεί σε αυταρχικές εξουσίες;» [Rossanda contro il Manifesto, sulla Libia (Η Ροσάνα εναντίον της Μανιφέστο, για τη Λιβύη)].

 

Από τον Λένιν στους Κλίντον... η στροφή, η παρακμή κι ενσωμάτωση της "επαναστατικής αριστεράς" τη γειτονική Ιταλία. Έτσι γεννήθηκαν οι λεγόμενες στην Ιταλία "γιαγιάδες του Τσίπρα", της "νέας αριστεράς της εποχής μας", του "δικαιωματισμού", των "ατομικών δικαιωμάτων", των "ανοικτών συνόρων", τους "αυτοπροσδιορισμού", του "κινδύνου κλιματικής αλλαγής", της παγκοσμιοποίησης...

Ο μαρξιστής-λενινιστής και Μαοϊκός, ο στρατευμένος (ΚΚΙ, Κομμουνιστική Επανίδρυση, καταλήγοντας το 2016 στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας), από τους καλύτερους κι έγκυρους ιστορικούς και φιλόσοφος Domenico Losurdo (1941-2018), έχει αναλύσει διεξοδικά κι έχει συγγράψει βιβλία γι' αυτούς τους "ανανεωτισμούς" στους κόλπους της ευρωπαϊκής αριστεράς, χαρακτηρίζοντας τους, ως "Ασθένεια του Δυτικού Μαρξισμού".

Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα, αυτή η "νέα αριστερά" συντονίζεται με τη στροφή των "γιαγιάδων".

Ο "ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ" του 4% παίρνει την πρωτοκαθεδρία, τη σκυτάλη της "αριστεράς της εποχής μας" στην Ελλάδα.

Στο δρόμο της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" και με φερετζέ κορώνες "αντιιμπεριαλισμού-δικαιωματισμού", ο κύριος Κώστας Ήσυχος, μέλος της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ κι Υπεύθυνος για την Εξωτερική Πολιτική του κόμματος, δεν διατηρεί καμία αμφιβολία και τονίζει μεταξύ άλλων: «Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την άγρια δολοφονία του λαού της Λιβύης.  Χιλιάδες οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και οι τραυματίες, από την βάρβαρη καταστολή του  καθεστώτος στην Λιβύη»... βλέπε σε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ

Όλα αυτά... πριν η πάλαι ποτέ κομμουνιστική εφημερίδα "Il Manifesto", που σήμερα ανήκει στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των Ρότσιλντ και δεν διστάζει με τίποτα να το κρύψει [Βλέπε σε: Η "αριστερή" εφημερίδα "Il Manifesto" λογόκρινε τη χρυσή πένα της για τη Βενεζουέλα!].

2ο Σχόλιο. Υπάρχει και ποια μπορεί να είναι η "σχέση" του Αλέξη Τσίπρα με το ιταλικό κόμμα που γεννήθηκε το 1972 με την ιστορική εφημερίδα "Il Manifesto", το "Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας" (Partito di Unità Proletaria - PdUP), που ψευδώς και χωρίς ντροπή επικαλείται και σήμερα του αποδίδουν οι λογογράφοι του Τσίπρα;

Α. Τσίπρας, για τη Ροσάνα Ροσάντα: «Οι αγώνες και η σκέψη της μας σημάδεψαν και θα μας συντροφεύουν πάντα».

 

Οι κατά καιρούς λογογράφοι του Τσίπρα μας έχουν συνηθίσει με δεκάδες ανοησίες, αλλά και χυδαίες διαστρεβλώσεις που γελοιοποιούν τον πολιτικό Τσίπρα, αρκεί να θυμηθούμε το «Ας διδαχθούμε από τον πολυμήχανο Οδυσσέα, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες...» [Βλέπε, σε: Α. Τσίπρα... οι δειλοί κλείνουν τ' αυτιά τους στις Σειρήνες!].

Όμως, η νεκρολογία για τη Ροσάνα Ροσάντα, ξεπερνάει τα όρια της πολιτικής αγυρτείας, εμπορίας κι αλητείας. Δυστυχώς πρόκειται για ζήτημα που δεν μπορεί να μην απαντηθεί, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι, να μην τους εκμεταλλεύονται οι πολιτικάντηδες και για να υπάρξει ο ελάχιστος πολιτικός σεβασμός στην ιστορική αλήθεια: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι – τα του Θεού τω Θεώ»... προς τους Φαρισαίους (Ματθ. 22.21)

Δεν ενοχλεί τόσο η καπηλεία ενός κινήματος που χάραξε την ιστορία της Ιταλίας και της Ευρώπης, όσο η βεβήλωση αυτών των αγώνων από τα λόγια του Τσίπρα και των λογογράφων του.

Το "Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας" (PDUP), είναι εκείνο το αριστερό ιταλικό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε το Δεκέμβρη του 1972, ώστε να υπάρχει πολιτική φωνή σ' εκείνη την αριστερά που δεν αποδέχθηκε τον "ιστορικό συμβιβασμό" του ευρωκομουνισμού και της συμβολής πόλων και τάσεων της επαναστατικής αριστεράς "Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας Προλεταριακής Ενότητας" (Partito Socialista Italiano di Unità Proletaria - PSIUP) και της "Εναλλακτικής Σοσιαλιστικής λύσης" (Alternativa Socialista), της αριστεράς που ασκούσε κριτική μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας.

Η πρώτη διάσπαση αυτού του πολιτικού κινήματος συμβαίνει το 1974 και στο Εθνικό Συνέδριο του κόμματος, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Palazzo dei Congressi της Φλωρεντίας (19 - 21 Ιούλη 1974), που επέβαλε κυρώσεις για τη διάλυση του κόμματος. Το 1975 έχουμε τη συνένωση της επαναστατικής αριστεράς με τον μετασχηματισμό και την ενοποίηση οργανώσεων στο "Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας για τον κομμουνισμό", μαζί με την ομάδα της εφημερίδας "Μανιφέστο".

Αυτό το κόμμα, όχι μόνον δεν είχε ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με τις οργανώσεις του ΚΚΕ εσωτερικού και του ΠΑΜ στην Ιταλία, αλλά βρισκόταν σε πλήρη, εχθρική σχέση, λόγω της ιδιαίτερης σχέσεις των Ελλήνων του ΚΚΕ εσωτερικού, το οποίο φιλοξενούσαν οι οργανώσεις του ΚΚΙ και μάλιστα της δεξιάς τάσης υπό τον Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο. Στο ίδιο κόμμα (ΚΚΙ) στεγαζόταν και το ΚΚΕ κι είχαμε πολλές φορές εκδίωξη του από τα γραφεία του ΚΚΙ, όπου κυριαρχούσε η δεξιά τάση που διατηρούσε άριστες σχέσεις με το ΚΚΕ εσωτερικού. Τέλος, τόσο το ΚΚΕ, όσο και το ΚΚΕ εσωτερικού χαρακτήριζαν εξτρεμιστικό, ως και τρομοκρατικό το κόμμα της Ροσάνα Ροσάντα, που σήμερα εκθειάζει ο Τσίπρας.

Στις οργανώσεις και τα γραφεία του "Κόμματος Προλεταριακής Ενότητας για τον κομμουνισμό", όπως και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας, φιλοξενούταν και χρησιμοποιούσαν τα γραφεία σε άριστες σχέσεις οι οργανώσεις των "Φίλων ΠΑΚ" και μετέπειτα το ΠΑΣΟΚ. Η εφημερίδα "Μανιφέστο" κι ίδια η Ροσάνα Ροσάντα διατηρούσε άριστη προσωπική και πολιτική σχέση και συνεργαζόταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Συνεπώς, ο Τσίπρας θα έπρεπε με ειλικρίνεια να πει, αλλά το έκρυψε, πως η σχέση του (του πολιτικού του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς) άρχισε να πλησιάζει τους πρώην "εξτρεμιστές" όταν αυτός ο χώρος διαλύθηκε οριστικά το 1984 κι εντάχθηκαν οι περισσότεροι στο ευρωκομμουνιστικό κίνημα που λατρεύει την "Ενωμένη Ευρώπη", αλλά κυρίως όταν αυτός ο χώρος πέρασε ανοικτά με τους Κλίντον και την "αραβική άνοιξη made in USA".

Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί πολιτική εντιμότητα να λες την αλήθεια και να είσαι περήφανος ακόμη κι όταν αλλάζεις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις. Δεν αποτελεί μομφή πως επέλεξαν να εκπροσωπήσεις την κεντροαριστερά, την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα.

Όμως, κύριε Τσίπρα είναι πολιτική αλητεία να μιλάς για έναν πολιτικό χώρο που δεν είχες και δεν είχε ποτέ ο πολιτικός σου χώρος... καμία σχέση!

Κρίμα!

Υ.Γ. (1). Η Λιβύη έχει πέσει, αλλά η Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, η Λαϊκή σοσιαλιστική Συρία, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, η Κούβα κι η Νικαράγουα, η Λευκορωσία αντιστέκονται: Η λεγόμενη "δυτική δημοκρατία" είναι ένα σάπιο πτώμα. Φαίνεται πολύ πιο ανόητο από τότε να το χρησιμοποιήσετε ως λίθος για να κρίνετε άλλα καθεστώτα.

Υ.Γ. (2). Ο Marco Rizzo, Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας (αδελφό κόμμα του ΚΚΕ) κάνει τη διαφορά... Έτσι, είχε την παρρησία να επισημάνει τα παραπάνω, μεταξύ άλλων... "Ο θάνατος της Ροσάνα Ροσάντα, σε ανθρώπινο επίπεδο έχει τα συλλυπητήρια μας, αλλά όχι την έγκριση της γραμμής της... (...) Κατανοώ πως ο σχολιασμός μου μπορεί να είναι δυσάρεστος, αλλά η αλήθεια των γεγονότων κι οι δικές μας ιδεολογικές ευθύνες απέναντι στις νέες γενιές είναι απαίτηση...".

Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική...