Δεν (περι)μένουμε ακίνητοι. Προχωράμε μπροστά...

Από τον Παντελή Οικονόμου  Ελευθερία κίνησης, ελευθερία σκέψης, ελευθερία πράξης Τις εικόνες συνωστισμού σε μέσα μαζικής μεταφοράς με προ...

Από τον Παντελή Οικονόμου 

Ελευθερία κίνησης, ελευθερία σκέψης, ελευθερία πράξης

Τις εικόνες συνωστισμού σε μέσα μαζικής μεταφοράς με προορισμό τις παραλίες για λίγη δροσιά, τις είδαμε όλοι. Σκέφτηκα αυθόρμητα, μήπως, αντί διάφορες, πελατειακού χαρακτήρα, παροχές ήταν προτιμότερη μια, διάρκειας λίγων εβδομάδων, ελάφρυνση των φόρων και τελών στα καύσιμα κίνησης. Ώστε, σε συνδυασμό με μια συμφωνία κυρίων με τα διυλιστήρια για περιορισμό των περιθωρίων κέρδους τους για την ίδια περίοδο, να είχαμε δραματικά χαμηλότερες τιμές και να πετυχαίναμε ασφαλέστερες μετακινήσεις. Μια τέτοια απόφαση βέβαια προϋποθέτει, όχι την δική μας ελευθερία κίνησης, αλλά την ελεύθερη σκέψη όσων αποφασίζουν για λογαριασμό μας. Απαραίτητη, ώστε να τα πάμε καλύτερα από δω και πέρα.

Πράγματι, τον Covid 19 καταφέρνουμε να τον αντιμετωπίσουμε. Και φαίνεται ότι, τελικά, θα τον εξολοθρεύσουμε, όσο κόστος, όσες προσπάθειες, όσος χρόνος και αν απαιτηθούν για κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι εάν και κατά πόσο μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον ιό Rahat Retro που ακινητοποιεί το κατεστημένο μας, διαιωνίζοντας και μεγεθύνοντας την κρίση. Οι ελίτ μας περιμένουν να μετρήσουν το μέγεθος της κρίσης πρώτα και να ενεργήσουν αργότερα. Καλοδεχούμενες, φυσικά, οι μετρήσεις, όχι όμως ως πρόσχημα αδράνειας και χρονοτριβής. Πολλές ενέργειες άλλωστε έχουν αξιολογηθεί ως απαραίτητες, εδώ και χρόνια, και η κρίση θα έπρεπε απλώς να επιταχύνει την εκτέλεσή τους.

Ποτέ δεν είναι αργά

Έστω και με καθυστέρηση λοιπόν…
ας συνοδεύσουμε την επαναλειτουργία των δικαστηρίων με μετάθεση της επίλυσης (σχεδόν όλων) των διαφορών από τα ακροατήρια στα δικηγορικά γραφεία. Νομοθέτημα άμεσης εφαρμογής και απόδοσης εδώ και τώρα.

ας οργανώσουμε την αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων με την μετακίνηση των μεγαλύτερων σε ηλικία σε τόπους παραθερισμού.

(με το Υπουργείο Εργασίας αποδεδειγμένα να αδυνατεί), ας ανατεθεί η έκδοση των συντάξεων σε δικηγορικά γραφεία, ξεκινώντας από φακέλους δικαιούχων που δεν εισπράττουν ούτε προσωρινές.

ας οργανωθεί η υποδοχή τουριστών στις εισόδους της χώρας με τις κατάλληλες υγειονομικές υποδομές εξέτασής τους.

Και για όσα είναι αργά… ποτέ δεν είναι αργά!

Ένα παράδειγμα μόνον: η ευκαιρία μιας εκστρατείας προβολής της χώρας και της ασφάλειας που εγγυάται (επί πλέον των εγκατεστημένων ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της) σε αλλοδαπούς περιηγητές της καλοκαιρινής περιόδου χάθηκε. Ο κατάλληλος χρόνος έχει ήδη εκπνεύσει. Η ευκαιρία που δεν έχει χαθεί όμως είναι η προσέλκυση εργαζόμενων από το σπίτι να εγκατασταθούν στην Ελλάδα για χρονικά διαστήματα πολύ μεγαλύτερα από τις δέκα-δεκαπέντε ημέρες των διακοπών τους. Παραδείγματος χάριν, δεν υπάρχει τόπος ασφαλέστερος, ωραιότερος και πιο προσιτός σε κόστος ζωής από την Θεσσαλονίκη για την φιλοξενία διαρκείας αυτών των «ψηφιακών νομάδων». Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να αναπληρώσουμε όσα χάθηκαν για τον καλοκαιρινό τουρισμό, πριν χαθεί και ο χειμώνας.

Βεβαίως, καλό θα ήταν για κάθε πάροικο αυτής της κατηγορίας, η άδεια παραμονής του να συνοδεύονταν με την απόδοση ενός και μοναδικού ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΑΔΤ (και πάει λέοντας) και την καταχώρησή του σε μια ηλεκτρονική Δ.Ο.Υ. Στην οποία θα καταβάλλονταν και ένα μόνον, εφ’ άπαξ, συμβολικό τέλος εγκατάστασής του. Αλλά ίσως ζητάω πολλά!

Τα αμετακλήτως αδύνατα για τις ελίτ μας

Με τα όσα συμβαίνουν στις μέρες μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και ευρύτερα, και στις χώρες μέλη της ζώνης του ΕΥΡΩ ειδικότερα, έχουν ανοίξει μπροστά μας καινούργιες ευκαιρίες:
Να διασωθεί και να απεξαρτηθεί από τον λιγνίτη η ΔΕΗ με αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της. Με συμμετοχή του Δημοσίου κατ’ αρχήν, ελληνικών επιχειρήσεων στο χώρο της ενέργειας εξ άλλου και, ίσως, άλλων ενδιαφερόμενων.
Να αποκτήσουμε, επί τέλους, μια τουλάχιστον τράπεζα ικανή να πραγματοποιεί χορηγήσεις, ώστε να μπορεί να προσελκύσει και καταθέσεις.
Να γίνουν τα πρώτα βήματα για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής μας κυριαρχίας και του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας μας.
Να δοθούν πειστικές απαντήσεις στις, αβάσιμες, όσο και απαράδεκτες, μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας, μια προς μια.

Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και επιτρέπουν αυτές τις πρωτοβουλίες δεν είναι μόνιμου χαρακτήρα. Όπως δεν υπήρχαν μέχρι πρόσφατα, είναι βέβαιο, ότι θα εκλείψουν, αργά ή γρήγορα. Και θα ήταν βαρύ λάθος να μην τις εκμεταλλευτούμε όσο διαρκούν.

Όλα αυτά όμως αυτές οι κινήσεις είναι αμετακλήτως αδύνατες για τις ελίτ μας. Δεν τις διανοούνται καν, επειδή, απλώς, δεν τις θέλουν.

Οι λαοί δεν έχουν πάντα τους ηγέτες που τους αξίζουν.

Με την συγκινητική, κυριολεκτικά, αποδοχή μέτρων, λογικών και παράλογων, και την εντυπωσιακή αυτοπειθαρχία μας αποδείξαμε ότι δικαιούμαστε πολύ περισσότερα και πολύ καλύτερα από όσα εισφέρουν οι ηγεσίες μας. Το αποδεικνύουν οι ίδιες, κάθε μέρα, μένοντας γαντζωμένες σε στερεότυπα ξεπερασμένα, εδώ και καιρό. Καμία δημιουργική σκέψη, καμία παραγωγική παράθεση και αντιπαράθεση θέσεων, κανένα βήμα μπροστά. Φληναφήματα περί πρόωρων εκλογών ή ανασχηματισμού από την μια. Άκυρα σχήματα του τύπου «μέχρι 400 ΕΥΡΩ ενίσχυση είναι νεοφιλελεύθερη, από ΄κει και πάνω σοσιαλιστική» και ακατάσχετες ομφαλοσκοπήσεις από την άλλη. Στερεότυπα, άκυρα προ πολλού, αλλά και εντελώς άσχετα με το εθνικό και δημόσιο συμφέρον.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το δίλημμα μας είναι πιο καθαρό από ποτέ άλλοτε: θα αφήσουμε αυτή την αριστοκρατία της μετριότητας να μας τελειώσει ή θα τελειώσουμε εμείς μαζί της πρωτύτερα; Θα (περι)μένουμε ακίνητοι ή θα προχωρήσουμε μπροστά; Ας ζυγίσουμε όσο καλύτερα μπορούμε την επιλογή μας!