Πριν σχεδόν συμπληρωθεί το εφιαλτικό τρίμηνο της πανδημίας με την καραντίνα και τους “live” θανάτους στις εντατικές, η κοινή γνώμη άρχισε...
Στο μεταξύ συμπληρώνεται οσονούπω μήνας από την ουσιαστική χαλάρωση και εν συνεχεία τη σταδιακή άρση των μέτρων, αλλά αποδεικνύεται καθημερινώς ότι η πορεία των κρουσμάτων στο γενικό πληθυσμό είναι φθίνουσα με τάση μηδενισμού ενώ συνεχής είναι και η μείωση των διασωληνωμένων στις ΜΕΘ. Δεδομένου ότι έχει ήδη μεσολαβήσει το κρίσιμο δεκαπενθήμερο, σύμφωνα με τις επιστημονικές διαπιστώσεις, για την επώαση του ιού, το γεγονός αυτό είναι οπωσδήποτε ευχάριστο και αισιόδοξο αλλά τα ερωτήματα που γεννώνται ταυτοχρόνως είναι πολλά και σημαντικά. Είτε οι ανησυχίες που προηγήθηκαν και οι απαγορεύσεις που επιβλήθηκαν ήταν υπερβολικές, είτε στην αντιμετώπιση της διασποράς του παίζουν καθοριστικό ρόλο κι άλλοι παράγοντες (όπως το κλίμα και οι θερμοκρασίες) κι αυτό ενδεχομένως να πρέπει εφεξής να ληφθεί περισσότερο υπόψη.
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι σιγά σιγά ξεκινά μια συζήτηση απολογισμού για τα έως τώρα βήματα και επιλογές που δεν αποκλείεται να οδηγήσει και στην αναθεώρηση ορισμένων στερεοτύπων που επιβλήθηκαν από τον Μάρτιο. Γι' αυτό και είναι μια συζήτηση που επί του παρόντος μοιάζει με “απαγορευμένη” διότι απειλεί να θέσει σε αμφισβήτηση το θριαμβικό τοπίο που στήθηκε, τις μεθόδους που εφαρμόστηκαν, τα (επιστημονικά και πολιτικά) πρόσωπα που “αγιοποιήθηκαν” και κατά συνέπεια τις δημοσκοπικές δάφνες τις οποίες έδρεψαν. Ταυτοχρόνως δυσκολεύει και τη διαιώνιση του οργουελικού σκηνικού που διαμορφώνεται...
Με βάση τα επίσημα στοιχεία, η χώρα μας τα πήγε σχετικά καλά σε υγειονομικό επίπεδο αν και οι ελλείψεις ήταν πολλές σε υποδομές, τεστ και ιατρικό προσωπικό. Ανάλογα καλά τα πήγαν όμως και άλλες χώρες εάν εξαιρέσει κανείς την βαριά κατηγορία (σε ο,τι αφορά την Ευρώπη) με την Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία και Γαλλία που λόγω του μεγάλου αριθμού θυμάτων συγκέντρωσαν, μαζί με τις ΗΠΑ, τις αρνητικές εντυπώσεις. Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι στη δική μας χώρα ο μικρός αριθμός τεστ επέτρεψε να παραμείνει μικρός και ο αριθμός των καταγεγραμμένων κρουσμάτων. Το κρίσιμο θέμα αφορά ωστόσο τη θνητότητα και τις αιτίες από τις οποίες επηρεάζεται. Ήδη διεθνώς καταγράφονται νέες πιο αξιόπιστες και πλήρεις μελέτες που, όπως είχε επισημάνει από την αρχή και ο “αιρετικός” Έλληνας καθηγητής επιδημιολογίας του Στάνφορντ Γιάννης Ιωαννίδης, δείχνουν ότι η θνητότητα του Covid-19 είναι συγκρίσιμη με μιας σοβαρής εποχικής γρίπης.
Το επικοινωνιακό περιβάλλον που σχηματίστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες 90 ημέρες εμφάνισε το θετικό αποτέλεσμα σε πλήρη και σχεδόν αποκλειστική συνάρτηση με τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες προσωπικά του ίδιου του πρωθυπουργού, κόντρα ακόμη και στις εισηγήσεις των υπουργών του. Η διαχείριση αυτή αποδείχθηκε ομολογουμένως επιτυχής φέροντας και τα έως τώρα ανάλογα πολιτικά κέρδη. Μοιραία όμως γεννά και τις πρώτες μεγάλες αντιφάσεις εν όψει της επόμενης ημέρας. Οι πιο χαρακτηριστικές έχουν να κάνουν με τα μέτρα αποφυγής του συνωστισμού και τον τραγέλαφο που παρατηρείται ακόμη και τώρα. Υπό το κράτος του οικονομικού πανικού και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, για παράδειγμα, αποφασίστηκε τελικά να μην υπάρχει καμία προϋπόθεση, ούτε καν τεστ, για τους τουρίστες που θα έρχονται στη χώρα μας την ώρα που στέλνονταν μέχρι και τα ΜΑΤ έως προχθές σε κάποιες πλατείες που συγκεντρώνονταν απείθαρχοι πρώην “έγκλειστοι” Έλληνες πολίτες. Κάτι ανάλογο θα συμβαίνει με τις αεροπορικές πτήσεις όπου (με απόφαση της Κομισιόν) δεν θα μένουν κενά καθίσματα ενώ σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας παραμένουν οι υποχρεωτικές αποστάσεις και τα μέτρα προστασίας μαζί με τα πρόστιμα που τα συνοδεύουν.
Υπό κανονικές συνθήκες, όλα αυτά σημαίνουν την ανάληψη ενός τεράστιου ρίσκου με απρόβλεπτες συνέπειες στην περίπτωση που ο ιός “είναι ακόμη εδώ” και απλώς καραδοκεί για να χτυπήσει πάλι, τώρα ή λίγο αργότερα. Εναλλακτικά σημαίνουν ότι η πανδημία -ανεξάρτητα από το ακριβές μέγεθός της- χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για ένα γενικότερο (οικονομικό και κοινωνικό) restart σε άλλη βάση. Κι όπως αυτό συμβαίνει διεθνώς, έτσι και στην Ελλάδα γίνονται οι πρώτες δοκιμές.
Υπό την έννοια αυτή, η κυβέρνηση μοιάζει παγιδευμένη στο δικό της σχέδιο. Ενώ αρχικά εμφανίστηκε να ρίχνει όλο το βάρος στην υγειονομική σωτηρία, τώρα έρχεται ολοένα και περισσότερο ενώπιον της το (πιεστικό) ερώτημα εάν πλέον δίνει προτεραιότητα στην οικονομία έναντι της υγείας ή εάν όλο το αφήγημα της πανδημίας έχει και άλλες πτυχές που παραμένουν άγνωστες, εξάπτοντας ασφαλώς και τη συνωμοσιολογία.
Στο τελευταίο διάγγελμά του ο κ. Μητσοτάκης ζήτησε χωρίς περιστροφές από τους Έλληνες να επιδείξουν την ίδια ευθύνη και πειθαρχία και στην μετά κορονοϊό εποχή για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων. Το μήνυμα που έστειλε μάλιστα ήταν ότι όπως κερδήθηκε η μάχη του ιού έτσι θα κερδηθεί και ο πόλεμος της οικονομίας. Οι πολιτικοί συνειρμοί είναι προφανείς και γίνονται σαφέστεροι από τη στιγμή που η εξειδίκευση των “μέτρων σωτηρίας” παραπέμπει σε μνημονιακές καταστάσεις έστω και εάν τυπικά δεν θα ονομάζονται έτσι.
Πριν από τον κ. Μητσοτάκη, άλλωστε, είχαν προετοιμάσει το έδαφος κάποιοι μνημονιακοί τεχνοκράτες. Όπως είχε αποκαλύψει η “κυριακάτικη δημοκρατία”, ο παλαιός συνεργάτης του Κ. Σημίτη και νυν γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ καθηγητής Γ. Παγουλάτος σε συνέντευξή του στη γερμανική Deutsche Welle καθησύχαζε ότι οι Έλληνες έμαθαν “να υπακούν με εκπληκτικό τρόπο στους περιορισμούς” λόγω της “προετοιμασίας” τους από το 2010. Προ ημερών εκλήθη και η καθηγήτρια Ψυχολογίας Φρόσω Μόττη-Στεφανίδη, ως ”διεθνώς γνωστή για τις μελέτες της σε θέματα ψυχικής ανθεκτικότητας” να εξηγήσει μέσω των New York Times ότι χώρες όπως η Κροατία και η Ελλάδα, τα πήγαν καλά με τον κορονοϊό διότι οι λαοί τους “ατσαλώθηκαν από τις πρόσφατες σκληρές εμπειρίες, είτε του πολέμου είτε της οικονομικής καταστροφής".
Η ενοχή, ο φόβος και η υποταγή αποδείχθηκε όντως δοκιμασμένη συνταγή για την Ελλάδα σε αυτόν τον οδυνηρό δεκαετή μνημονιακό κύκλο. Τώρα, είτε εσκεμμένα, είτε όχι, οι προβλέψεις για το νέο κύμα πανδημίας από τον Οκτώβριο (πριν ακόμη τελειώσει το τωρινό...) διαμορφώνουν ένα κλίμα τρομοκρατίας το οποίο είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί για να υπάρξει η απαραίτητη “πειθαρχία και ατομική ευθύνη” μπροστά στον οικονομικό και εργασιακό Αρμαγεδδώνα που έρχεται...
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι σιγά σιγά ξεκινά μια συζήτηση απολογισμού για τα έως τώρα βήματα και επιλογές που δεν αποκλείεται να οδηγήσει και στην αναθεώρηση ορισμένων στερεοτύπων που επιβλήθηκαν από τον Μάρτιο. Γι' αυτό και είναι μια συζήτηση που επί του παρόντος μοιάζει με “απαγορευμένη” διότι απειλεί να θέσει σε αμφισβήτηση το θριαμβικό τοπίο που στήθηκε, τις μεθόδους που εφαρμόστηκαν, τα (επιστημονικά και πολιτικά) πρόσωπα που “αγιοποιήθηκαν” και κατά συνέπεια τις δημοσκοπικές δάφνες τις οποίες έδρεψαν. Ταυτοχρόνως δυσκολεύει και τη διαιώνιση του οργουελικού σκηνικού που διαμορφώνεται...
Με βάση τα επίσημα στοιχεία, η χώρα μας τα πήγε σχετικά καλά σε υγειονομικό επίπεδο αν και οι ελλείψεις ήταν πολλές σε υποδομές, τεστ και ιατρικό προσωπικό. Ανάλογα καλά τα πήγαν όμως και άλλες χώρες εάν εξαιρέσει κανείς την βαριά κατηγορία (σε ο,τι αφορά την Ευρώπη) με την Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία και Γαλλία που λόγω του μεγάλου αριθμού θυμάτων συγκέντρωσαν, μαζί με τις ΗΠΑ, τις αρνητικές εντυπώσεις. Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι στη δική μας χώρα ο μικρός αριθμός τεστ επέτρεψε να παραμείνει μικρός και ο αριθμός των καταγεγραμμένων κρουσμάτων. Το κρίσιμο θέμα αφορά ωστόσο τη θνητότητα και τις αιτίες από τις οποίες επηρεάζεται. Ήδη διεθνώς καταγράφονται νέες πιο αξιόπιστες και πλήρεις μελέτες που, όπως είχε επισημάνει από την αρχή και ο “αιρετικός” Έλληνας καθηγητής επιδημιολογίας του Στάνφορντ Γιάννης Ιωαννίδης, δείχνουν ότι η θνητότητα του Covid-19 είναι συγκρίσιμη με μιας σοβαρής εποχικής γρίπης.
Το επικοινωνιακό περιβάλλον που σχηματίστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες 90 ημέρες εμφάνισε το θετικό αποτέλεσμα σε πλήρη και σχεδόν αποκλειστική συνάρτηση με τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες προσωπικά του ίδιου του πρωθυπουργού, κόντρα ακόμη και στις εισηγήσεις των υπουργών του. Η διαχείριση αυτή αποδείχθηκε ομολογουμένως επιτυχής φέροντας και τα έως τώρα ανάλογα πολιτικά κέρδη. Μοιραία όμως γεννά και τις πρώτες μεγάλες αντιφάσεις εν όψει της επόμενης ημέρας. Οι πιο χαρακτηριστικές έχουν να κάνουν με τα μέτρα αποφυγής του συνωστισμού και τον τραγέλαφο που παρατηρείται ακόμη και τώρα. Υπό το κράτος του οικονομικού πανικού και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, για παράδειγμα, αποφασίστηκε τελικά να μην υπάρχει καμία προϋπόθεση, ούτε καν τεστ, για τους τουρίστες που θα έρχονται στη χώρα μας την ώρα που στέλνονταν μέχρι και τα ΜΑΤ έως προχθές σε κάποιες πλατείες που συγκεντρώνονταν απείθαρχοι πρώην “έγκλειστοι” Έλληνες πολίτες. Κάτι ανάλογο θα συμβαίνει με τις αεροπορικές πτήσεις όπου (με απόφαση της Κομισιόν) δεν θα μένουν κενά καθίσματα ενώ σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας παραμένουν οι υποχρεωτικές αποστάσεις και τα μέτρα προστασίας μαζί με τα πρόστιμα που τα συνοδεύουν.
Υπό κανονικές συνθήκες, όλα αυτά σημαίνουν την ανάληψη ενός τεράστιου ρίσκου με απρόβλεπτες συνέπειες στην περίπτωση που ο ιός “είναι ακόμη εδώ” και απλώς καραδοκεί για να χτυπήσει πάλι, τώρα ή λίγο αργότερα. Εναλλακτικά σημαίνουν ότι η πανδημία -ανεξάρτητα από το ακριβές μέγεθός της- χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για ένα γενικότερο (οικονομικό και κοινωνικό) restart σε άλλη βάση. Κι όπως αυτό συμβαίνει διεθνώς, έτσι και στην Ελλάδα γίνονται οι πρώτες δοκιμές.
Υπό την έννοια αυτή, η κυβέρνηση μοιάζει παγιδευμένη στο δικό της σχέδιο. Ενώ αρχικά εμφανίστηκε να ρίχνει όλο το βάρος στην υγειονομική σωτηρία, τώρα έρχεται ολοένα και περισσότερο ενώπιον της το (πιεστικό) ερώτημα εάν πλέον δίνει προτεραιότητα στην οικονομία έναντι της υγείας ή εάν όλο το αφήγημα της πανδημίας έχει και άλλες πτυχές που παραμένουν άγνωστες, εξάπτοντας ασφαλώς και τη συνωμοσιολογία.
Στο τελευταίο διάγγελμά του ο κ. Μητσοτάκης ζήτησε χωρίς περιστροφές από τους Έλληνες να επιδείξουν την ίδια ευθύνη και πειθαρχία και στην μετά κορονοϊό εποχή για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων. Το μήνυμα που έστειλε μάλιστα ήταν ότι όπως κερδήθηκε η μάχη του ιού έτσι θα κερδηθεί και ο πόλεμος της οικονομίας. Οι πολιτικοί συνειρμοί είναι προφανείς και γίνονται σαφέστεροι από τη στιγμή που η εξειδίκευση των “μέτρων σωτηρίας” παραπέμπει σε μνημονιακές καταστάσεις έστω και εάν τυπικά δεν θα ονομάζονται έτσι.
Πριν από τον κ. Μητσοτάκη, άλλωστε, είχαν προετοιμάσει το έδαφος κάποιοι μνημονιακοί τεχνοκράτες. Όπως είχε αποκαλύψει η “κυριακάτικη δημοκρατία”, ο παλαιός συνεργάτης του Κ. Σημίτη και νυν γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ καθηγητής Γ. Παγουλάτος σε συνέντευξή του στη γερμανική Deutsche Welle καθησύχαζε ότι οι Έλληνες έμαθαν “να υπακούν με εκπληκτικό τρόπο στους περιορισμούς” λόγω της “προετοιμασίας” τους από το 2010. Προ ημερών εκλήθη και η καθηγήτρια Ψυχολογίας Φρόσω Μόττη-Στεφανίδη, ως ”διεθνώς γνωστή για τις μελέτες της σε θέματα ψυχικής ανθεκτικότητας” να εξηγήσει μέσω των New York Times ότι χώρες όπως η Κροατία και η Ελλάδα, τα πήγαν καλά με τον κορονοϊό διότι οι λαοί τους “ατσαλώθηκαν από τις πρόσφατες σκληρές εμπειρίες, είτε του πολέμου είτε της οικονομικής καταστροφής".
Η ενοχή, ο φόβος και η υποταγή αποδείχθηκε όντως δοκιμασμένη συνταγή για την Ελλάδα σε αυτόν τον οδυνηρό δεκαετή μνημονιακό κύκλο. Τώρα, είτε εσκεμμένα, είτε όχι, οι προβλέψεις για το νέο κύμα πανδημίας από τον Οκτώβριο (πριν ακόμη τελειώσει το τωρινό...) διαμορφώνουν ένα κλίμα τρομοκρατίας το οποίο είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί για να υπάρξει η απαραίτητη “πειθαρχία και ατομική ευθύνη” μπροστά στον οικονομικό και εργασιακό Αρμαγεδδώνα που έρχεται...
Ανδρέας Καψαμπέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση