Χορεύοντας στο χιόνι με τις συνταρακτικές «Τρεις Αδελφές» του Καραντζά

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ Αγαπώ τον τρόπο που τολμά να ρισκάρει ο Δημήτρης Καραντζάς. Αγαπώ τον τρόπο που δεν επαναπα...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΤΖΕΝΤΑ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ

Αγαπώ τον τρόπο που τολμά να ρισκάρει ο Δημήτρης Καραντζάς. Αγαπώ τον τρόπο που δεν επαναπαύεται στις... δάφνες του- κι είναι πολλές, παρά το νεαρό της ηλικίας του- και... βουτά με πάθος και ορμή σε καινούργια δύσκολα και απαιτητικά «στοιχήματα», ρίχνοντας ένα διαφορετικό -δικό του φως σε έργα που έχουμε δει και ξαναδεί, χωρίς να μας... ταρακουνάνε πια. Ή σε έργα που μας συντάραξαν σε παλιότερες αναγνώσεις τους και πιστεύουμε πως δύσκολα μπορούν να μας καθηλώσουν πάλι. Τι άλλο αγαπώ στον Καραντζά; Πως ξέρει τον τρόπο να με εκπλήσσει ευχάριστα, να με ταρακουνάει, να με ...κλέβει, να με συναρπάζει και να με συγκινεί βαθιά είτε σκηνοθετώντας τη Μήδεια στη Μικρή Επίδαυρο, είτε ανεβάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο στο Κεφαλληνίας, είτε οδηγώντας την Πιττακή και τον Σαράντη σε μια μαγική σύμπραξη στους Βρικόλακες, είτε πείθοντας την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη να δείξει την τεράστια γκάμα της από την Πλατεία Ηρώων μέχρι τις Νεφέλες, είτε, είτε, είτε... Αγαπώ τον τρόπο που τολμά, που κάνει άλματα κι ας του βάζουν... τρικλοποδιές κάποιοι που ενοχλούνται από την δεινότητά του. Αγαπώ τον τρόπο που αφοσιώνεται στην δουλειά του και στην ουσία της χωρίς να χάνει χρόνο με τα γύρω-γύρω, τα περιττά. Και πιο πολύ αγαπώ το ότι με «πλουτίζει» σε σκηνές και εικόνες που «γράφουν» μέσα μου για πάντα. Όπως αυτή στη νέα του έξοχη δουλειά, τις συνταρακτικές «Τρεις Αδελφές» που οι ηρωίδες -μεγάλες πια αλλά με τα παιδικά τους φορέματα- χορεύουν στο χιόνι. Θα φανεί παράξενο ή ακραίο, αλλά αρκετές μέρες μετά από αυτή που απόλαυσα την παράσταση, μου έρχονται δάκρια στα μάτια από αυτήν την ποιητική σκηνή. Γιατί κάνει ποίηση ο Καραντζάς. Υψηλή ποίηση, μάλιστα. Διάβασα κάπου την έκφραση «χιονίζει αγάπη» για τη σκηνή αυτή κι έτσι είναι: χιονίζει αγάπη στην παράσταση κι αναρωτιέμαι πως κάποιοι ... δυσκοίλιοι, της βρήκαν ψεγάδια, ή ακόμα χειρότερα έγραψαν γελοιότητες για αυτή αλλά και τον σκηνοθέτη της –πρόκειται για προσωπικές επιθέσεις που ‘ναι και άδικες αλλά και ακραίες. Αφήνω όμως αυτά κι έρχομαι στην ουσία. Και η ουσία είναι πως ο Καραντζάς... έκλεψε και πάλι παράσταση!

ΚΡΑΤΑ την καρδιά του έργου-διαμαντιού του Τσέχωφ ο Δημήτρης Καραντζάς και το πειράζει με ένα τρόπο ζηλευτό και ευρηματικό αφού μας δείχνει τις εμβληματικές ηρωίδες του, μεγάλες πια, να βουτάνε σε ένα τοπίο μνήμης, σε μια ειδική στιγμή που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, στη στιγμή που υποσχόταν ελπίδα και αλλαγή. Ένας οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούνε αιώνια οι αναμνήσεις τους και ξεγλιστράνε όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με τον χρόνο και το πέρασμά του και σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη. Εμπνευσμένο το ανέβασμά του, οφείλει πολλά στην... dream team του! Η σπουδαία Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «κεντά» την Όλγα της, η εξαίρετη Αθηνά Μαξίμου μεγαλουργεί στην Ιρίνα της και η χαρισματική Μαρία Κεχαγιόγλου μας «μεθά» με την Μάσα της. Η σκηνική τους σύμπραξη είναι από τις πιο ζηλευτές που έχουμε απολαύσει τα τελευταία χρόνια. Η «χημεία» τους μοναδική-η σκηνή που’ ναι χωμένες σε μια εγκοπή του σκηνικού σφιχτά αγκαλιασμένες είναι ποίημα αξεπέραστο! Έξοχος πλάι τους ο άξιος Αιμίλιος Χειλάκης, θαυμάσιος ο Ορφέας Αυγουστίδης, ακριβής ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, συναρπαστική η Σύρμω Κεκέ. Μαζί τους καίριοι είναι οι Γιάννης Κλίνης, Αινείας Τσαμάτης, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Νίκος Μάνεσης. Πολύτιμοι η Υβόννη Μαλτέζου και ο Δημήτρης Πιατάς.

Η μετάφραση των Αλέξανδρου Ίσαρη – Γιώργου Δεπάστα αποτελεί μεγάλο άσσο της παράστασης όπως και τα μοναδικά σκηνικά της Μαρίας Πανουργιά. Θαυμάσια τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη. Την μουσική υπογράφει ο Δημήτρης Καμαρωτός, την κίνηση οΧρήστος Παπαδόπουλος και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου.