ΓΡΑΜΜΑ στον (υπουργό) Μιχάλη Χρυσοχοΐδη...

Andreas Kapsambelis Γράμμα στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη υπουργό Προστασίας του Πολίτη Σεβαστέ μου κ. Υπουργέ Σας γράφω νυχτιάτικα αυτό το γρ...

Andreas Kapsambelis
Γράμμα στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη
υπουργό Προστασίας του Πολίτη
Σεβαστέ μου κ. Υπουργέ
Σας γράφω νυχτιάτικα αυτό το γράμμα, θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας την αποψινή μου εμπειρία.
Δεν πάει πολύ ώρα που έχοντας επιστρέψει από το ολοήμερο πέρα-δώθε και έχοντας παρκάρει, για λίγη ώρα, νιώθω ξαφνικά δύο προβολείς να με τυφλώνουν και ένα αυτοκίνητο (που ήταν περιπολικό) να έρχεται "καταπάνω" μου.
"Τι κάνετε κύριε εδώ;" με ρωτούν τα δύο όργανα της τάξης που κατεβαίνουν από το περιπολικό και με πλησιάζουν με τα χέρια τους έτοιμα να πιάσουν τα όπλα.
"Τι κάνω;" τους λέω αφοπλιστικά, ανοίγοντας το παράθυρο. "Ασχολούμαι με τον γάτο μου. Γιατί;;" ενώ την ίδια ώρα τα φώτα πέφτουν πάνω στον Μπάλβιν, τον γάτο της γειτονιάς, που είναι κουλουριασμένος επάνω μου και προσπαθεί να ζεσταθεί για λίγο από το καλοριφέρ του αυτοκινήτου, πριν γυρίσει στην παρέα του.
Δεν τους ...αρέσει η εξήγηση.
"Μένετε εδώ δηλαδή;"
"Ναι...".
"Δώστε μας ταυτότητα".
"Ευχαρίστως. Έγινε κάτι όμως;"
"Ναι, είχαμε μια ειδοποίηση..."
"Ειδοποίηση; Από ποιον και γιατί;"
"Δεν μπορούμε να σας πούμε. Εάν θέλετε, πάρτε το 100 και ρωτήστε...".
"Καλά, με δουλεύετε τώρα, να πάρω το ...100;" λέω κι εκεί αρχίζουν και ζωηρεύουν τα πράγματα και -το βασικότερο- ο Μπάλβιν μου αναστατώνεται...
"Πάρτε τις ταυτότητές μου και τις δυο, επαγγελματική και αστυνομική" λέω "αλλά θέλω να μάθω, παρακαλώ, ποιος σας ειδοποίησε και για ποιο λόγο. Μυστικό είναι;".
Σιγά, που θα μου έλεγαν. Αντιθέτως, ο ένας -πιο ...ευέξαπτος- κάποια στιγμή μου λέει απειλητικά και σε στυλ ...σερίφη, έτοιμος για όλα, "βγείτε από τ' αμάξι! Βγείτε από τ' αμάξι!". (Γενικά, αυτός ήταν πιο ...ετοιμοπόλεμος).
"Όχι, δεν βγαίνω!" απαντώ ''...και κάντε ο,τι θέλετε". (Σιγά, εδώ που τα λέμε υπουργέ, που θα άφηνα τον Μπάλβιν από την αγκαλιά μου για να βγω έξω...).
Τελικά, τα μαζεύουν και πάνε στο περιπολικό με τις ταυτότητες για τον "έλεγχο". Έλα όμως που περνάει η ώρα και ...τίποτα. "Τι θα γίνει;" ρωτάω κάποια στιγμή κι απάντηση δεν παίρνω. "Να πάμε και για ύπνο!" επιμένω. Ξανά τα ίδια. Τι να κάνω κι εγώ. Αρχίζω να (τους) βγάζω φωτογραφίες και να ...κορνάρω, μπας και...
Τώρα είναι η σειρά του άλλου να εκνευριστεί. "Γιατί βγάζετε φωτογραφίες;" μου λέει. "...Να βγάλετε μία να τη στείλω και στη μάνα μου!" προσθέτει ειρωνικά. "Ευχαρίστως, τι να της γράφω;" του απαντώ αναλόγως.
Με πλησιάζει... "Να σας βγάλω κι εγώ..." μου λέει με ύφος. "Γιατί όχι;" του απαντώ ήρεμος, αλλά παίρνω μια πόζα που μάλλον όμως δεν του άρεσε.
Αφού μουρμούρισε κάτι και τέλος πάντως μου επιστρέφει τις ταυτότητες, ρωτάω: "Εντάξει; Τελειώσαμε;".
"'Όχι, περιμένουμε ακόμη, να μας ειδοποιήσουν από το κέντρο...Ο έλεγχος δεν τελείωσε" μου απαντά.
Κι εκεί που ...περιμένουμε κι η ώρα περνάει, καταλαβαίνω ότι ετοιμάζονται να την ...κάνουν χωρίς να πουν κουβέντα.
"Μια συγγνώμη τουλάχιστον θα πείτε;" τους λέω
"Συγγνώμη να πούμε; Όχι! Για ποιον λόγο;"
"Αν δεν καταλαβαίνετε γιατί, με αυτό που κάνετε μέσα στη νύχτα, τι να σας πω... Θέλω να μου δώσετε τότε και τα δικά σας στοιχεία" απαντώ.
"Να πάρετε το 100 να τα ζητήσετε..." μου λέει (πάλι) ο δεύτερος της παρέας. Ο πιο εξυπνάκιας. Έχουν μπει στο μεταξύ στο περιπολικό και φεύγουν, αλλά χωρίς να πουν τουλάχιστον τι τους έβγαλε τελικά ο ..."έλεγχος" που περίμεναν από το "κέντρο". Κι είχαμε φάει ήδη ένα τέταρτο...

Σεβαστέ μου κ. Υπουργέ
Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά το διασκέδασα. Κι αν σας τα γράφω αναλυτικά όλα αυτά είναι γιατί θέλω, ως φιλόζωος που είστε κι εσείς, να (σας) ρωτήσω: Μπορώ αργά τα βράδια που επιστρέφω από τη δουλειά, να ασχολούμαι λίγο με αυτό το ορφανό γατί, τον Μπάλβιν μου, ή κινδυνεύω καμιά νύχτα να με μπουζουριάσουν τα όργανά σας άνευ λόγου και αιτίας;

Με σεβασμό και εκτίμηση