Η ΤΑΞΗ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΟΧΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ

Χρήστος Α. Χωμενίδης   Ο μόνος τρόπος μερικές φορές για να δεις καθαρά την πραγματικότητα είναι να την περιγράψεις όσο πιο απλά μπορείς....

Χρήστος Α. Χωμενίδης 
Ο μόνος τρόπος μερικές φορές για να δεις καθαρά την πραγματικότητα είναι να την περιγράψεις όσο πιο απλά μπορείς. Σαν να την παρουσίαζες σε κάποιον εντελώς άσχετο. Ο οποίος μόλις προσγειώθηκε εντός της. Πάμε λοιπόν!

Γεγονός πρώτο: Ιεραρχώντας οι πολίτες τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, σε υψηλότατη προτεραιότητα τοποθετούν τη δημόσια τάξη. Δηλαδή την έλλειψή της.

Παρατηρείται εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα μιά γενικευμένη ανασφάλεια που δηλητηριάζει την καθημερινότητα. Δεν αφορά αποκλειστικά στα κρούσματα «εξεγερσιακής» βίας. Περισσότερο θίγει τους πολίτες το κοινό έγκλημα. Η διάχυτη αίσθηση πως εάν μια δράκα φτωχοδιαβόλων ή μεγαλοκακοποιών βάλει εσένα, το σπίτι ή το μαγαζί σου στο μάτι, δεν έχεις ουσιαστικά περιθώριο αντίδρασης. Θα ορμήσουν, θα αρπάξουν, θα βιαιοπραγήσουν πιθανότατα. Δεν μιλάμε για τα ακριβά προάστια αλλά και για τις μικροαστικές και τις λαϊκές γειτονιές. Όταν -τον Οκτώβριο- μπούκαραν στο διαμέρισμά μας και αφαίρεσαν ό,τι πρόφτασαν, εντάχθηκα στη θλιβερή χορεία των τρεισίμισι και πλέον χιλιάδων θυμάτων διαρρήξεων ετησίως μονάχα στην Κυψέλη. Συνειδητοποίησα πως οι μισοί σχεδόν γνωστοί και φίλοι μου έχουν υποστεί τα ίδια ή και χειρότερα.

Η παραπάνω θλιβερή κατάσταση είναι πιθανόν αναμενόμενη σε μία χώρα που γονάτισε από την πολυετή οικονομική κρίση και κατακλύζεται από αλλεπάλληλα προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα. Υπάρχει εκεί έξω ανέχεια, οργή, απελπισία. Πρέπει να αντιμετωπισθεί -ή να τιθασσευθεί τουλάχιστον- ώστε να μην οδηγήσει στην απόλυτη ανομία. Αυτή η αναγκαιότητα διαμόρφωσε καθοριστικά την ψήφο των Ελλήνων στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Γεγονός δεύτερο: Σχηματίζοντας κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εμπιστεύθηκε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. Ο Χρυσοχοϊδης συγκεντρώνει χαρακτηριστικά που φαίνεται να τον καθιστούν τον ιδανικό για τη θέση στην παρούσα τουλάχιστον συγκυρία. Σε προηγούμενη θητεία του, χάρη εν πολλοίς σε εκείνον, πιάστηκε η «17 Νοέμβρη». Δεκάδες υπουργοί είχαν προηγηθεί και είχαν αποδειχθεί φλύαροι και άγονοι. Ο Χρυσοχοϊδης έχει τρωθεί προσωπικά από το έγκλημα, η στυγερή δολοφονία του υπασπιστή του Γιώργου Βασιλάκη το 2010 τον ακολουθεί ως ανεπούλωτο τραύμα. Ο Χρυσοχοϊδης έχει σοβαρό και στιβαρό προφίλ, απέχει από πομφόλυγες και πολιτικαντισμούς. Προέρχεται επίσης από το Πασόκ, απολαμβάνει άρα ευρύτερης αποδοχής.

Αναλαμβάνοντας ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, επέλεξε να ρίξει ιδιαίτερο βάρος στο «πολιτικό» έγκλημα, το οποίο -εδώ και χρόνια- διαπλέκεται ή καλύπτει το αμιγώς ποινικό. Κοινό μυστικό πως στα Εξάρχεια, για παράδειγμα, κουμάντο δεν κάνουν οι αντιεξουσιαστές τής συμφοράς αλλά οι μαφίες. Ίσως και οι προβολείς της δημοσιότητας να έπεσαν πάνω σε αυτή του κυρίως τη δραστηριότητα, που εκ των πραγμάτων είναι η πιο θεαματική. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ξεκίνησε η εκκαθάριση των σχολών από κακοποιά είτε απλώς άσχετα προς την εκπαιδευτική διαδικασία στοιχεία. Η εικόνα τού Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) πριν και μετά έδωσε πόντους στη φρέσκια κυβέρνηση. Ξεκίνησε παράλληλα η ΕΛΑΣ να εκκενώνει τις καταλήψεις.

Τί σόι πράγμα είναι η ΕΛΑΣ; Προφανώς ό,τι και η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Μία ασπαίρουσα αντίφαση. Στις τάξεις της βρίσκεις έξοχους επαγγελματίες μα και νωθρούς δημόσιους υπαλλήλους καθώς και ανθρώπους με μια -λιγότερο ή περισσότερο διεστραμμένη- αίσθηση αποστολής και υπεροχής. Θα υπέθετε κανείς ότι σε σώματα όπως τα ΜΑΤ η τελευταία κατηγορία συναντάται συχνότερα. Δεν διαθέτουμε δυστυχώς έγκυρες μαρτυρίες εκ των έσω, με μοναδική εξαίρεση το βιβλίο του Χρήστου Μπρατάκου «ΜΑΤ, Οι Κρανοφόροι», το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις της Εστίας το μακρινό 1990. Όπως και να έχει, αναλαμβάνοντας ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης την πολιτική ηγεσία (και) της ΕΛΑΣ δεν είχε άλλη επιλογή από τη σοφή φράση του Γιώργου Σεφέρη: «Αυτός είναι ο θίασός μας, με αυτόν θα παίξουμε.» Καθώς δε κατέχει πτυχές άγνωστες στον απλό πολίτη, τοποθέτησε ως γενικό γραμματέα του υπουργείου τον κύριο Τσουβάλα, αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας όταν συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, στόχο των επικρίσεων τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μάς αποκαλύψει ίσως το γιατί.

Εδώ και λίγους μήνες, η ΕΛΑΣ βγάζει έναν εαυτό ασυγκρίτως δυναμικότερο από ποτέ άλλοτε κατά την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία. Φέρνει αποτελέσματα, θετικά και αρνητικά.

Οφείλουμε να τής πιστώσουμε το γεγονός ότι και οι δύο επέτειοι κατά τις οποίες η Αθήνα πυρπολούνταν -του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου- κύλησαν φέτος σχεδόν αβρόχοις ποσί, με ελάχιστα έκτροπα.

Πρέπει να της χρεώσουμε -στα πλαίσια αν μη τι άλλο της αντικειμενικής ευθύνης της- τις καταγγελίες (μετά οπτικών και ηχητικών συχνά ντοκουμέντων, ενίοτε ίσως πλαστών) περί υπέρβασης εξουσίας, ασύμμετρης αντιμετώπισης των παραβατικών συμπεριφορών, αυταρχισμού, ωμής και αδικαιολόγητης βίας. Καταγγελίες που κορυφώθηκαν με το περιστατικό της οδού Ματρόζου.

Το τι ακριβώς συνέβη στην οικία Ινδαρέ θα το μάθουμε -ελπίζουμε- στη δίκη που ορίστηκε για τις 15 Μαϊου 2020. Ο ίδιος ο Δημήτρης Ινδαρές στις δηλώσεις του κράτησε αξιοθαύμαστη στάση, υπεράνθρωπη σχεδόν ψυχραιμία. Δεν ξέρω ποιός άλλος στη θέση του θα τιμούσε τόσο το αξίωμα του δημοκρατικού πολίτη.

Το ποιοί επωφελήθηκαν -ή δοκίμασαν να επωφεληθούν- από το γεγονός είναι πασίγνωστο.

Οι «αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες», με τις οποίες η ηγεσία τού Σύριζα -ελλείψει, επί τού παρόντος, συγκροτημένης αντιπολιτευτικής στρατηγικής- δυστυχώς συμπορεύεται. Οι εμπορευόμενοι προς ίδιον κέρδος την ευαισθησία και τη διαφορετικότητα. Οι εξ’επαγγέλματος ή καθ’έξιν υπερασπιστές των δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων μόνο όσων οι ίδιοι γουστάρουν. Οι άνθρωποι που κατά τις «ηρωικές» ημέρες του αντιμνημονιακού αγώνα καμάρωναν να γιαουρτώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αγάλλονταν με τον αιματηρό προπηλακισμό του Κωστή Χατζηδάκη και την επίθεση στον Γιώργο Κουμουτσάκο. Οι οποίοι τήρησαν σιγήν ιχθύος για την τραγωδία στη Μαρφίν. Που υιοθέτησαν τη θεωρία της «καλής βίας», αφού -κατά την άποψή τους- κακή βία ήταν μόνο τα μνημόνια και τα συμπαρομαρτούντα τους. Που σφύριζαν αδιάφορα όταν ο Πάνος Καμμένος κραύγαζε «λιντσάρετε τον Πάχτα!».

Ποιοί άλλοι; Κάτι πολιτικάντηδες του καφενείου, διαπρύσιοι κήρυκες του «νόμου και της τάξης» με τον τρόπο τής μετεμφυλιακής, χωροφυλακίστικης Δεξιάς. Κάτι τηλεοπτικά ανομήματα, τυχάρπαστοι που ενώ ανήκουν -ως μη όφειλαν- στο κόμμα του Παύλου Μπακογιάννη εκπέμπουν τον διχαστικότερο λόγο. Σαν εκείνον τον φρέσκο βουλευτή ο οποίος -αναμετρόμενος με το έρεβος- σχολίασε τον Δημήτρη Ινδαρέ ως εξής: «Αφού δεν μπόρεσε να διακριθεί ως πετυχημένος σκηνοθέτης στη μυθοπλασία του κινηματογράφου, ελπίζει σε νέα καριέρα μετατρέποντας την πραγματικότητα σε μύθο, προς τέρψιν των ιδεοληπτικών συντρόφων του τής αριστεράς.» Ο εν λόγω συκοφαντεί τον Ινδαρέ, που όλες οι ταινίες του έχουν βραβευθεί και η προσφορά του στον κινηματογράφο πανθομολογείται.

Τα δύο πολιτικά άκρα είναι, έτσι κι αλλιώς, τούβλα στον ίδιο τοίχο. Τα συνδέει η λάσπη.

Καθήκον οπωσδήποτε τού Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη προσωπικά είναι να μην δίνει στα άκρα πατήματα. Και ακόμα περισσότερο να σέβεται και να περιφρουρεί την αυταξία του καθενός μέσα στην ελληνική επικράτεια, ακόμα και όταν ενέχεται σε εγκλήματα.
Προτάθηκαν τις τελευταίες ημέρες διάφοροι τρόποι ώστε η ΕΛΑΣ να (αυτό)πειθαρχήσει. Πιο πειστικός ακούγεται ο πιο απλός. Να φέρουν οι αστυνομικοί, επιχειρούντες, κάμερες. Ώστε η αλήθεια να βγαίνει ακαριαία στο φως. Ώστε κανείς, όσο κακόπιστος κι αν είναι, να μην μπορεί να αμφισβητήσει τα γεγονότα. Θα πρόσθετα και κάτι ακόμα. Το ίδιο το υπουργείο να επικοινωνήσει παγκοίνως, σύντομα και κατανοητά, τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του πολίτη οσάκις έρχεται αντιμέτωπος με την αστυνομία. Ώστε ο καθένας να γνωρίζει ακριβώς τα όρια του. Ώστε κανείς να μην μπορεί να πει «δεν ήξερα»…

Η μάχη της δημόσιας τάξης πρέπει να κερδηθεί. Προς το συμφέρον ιδίως των λιγότερο προνομιούχων. Αυτό όμως δεν θα γίνει εάν δεν εμπεδωθεί η αυτονόητη σε μια δημοκρατία θέση: Η τάξη υπηρετεί την ελευθερία. Όχι το αντίστροφο.

Καλά Χριστούγεννα.-