Η μεγάλη απάτη της κρίσης στη Βενεζουέλα...

Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου Κάποια άτομα, από τους χώρους διαχείρισης της εξουσίας, βγαίνουν στην...

Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου

Κάποια άτομα, από τους χώρους διαχείρισης της εξουσίας, βγαίνουν στην...
επιφάνεια με τρόπο απρόσμενο, παίρνουν ξαφνικά μορφή κι οντότητα, κινούν την προσοχή μας, ενίοτε και πέρα από την διαφορά των πολιτικών πεποιθήσεων κερδίζουν ένα είδους σεβασμού από πλευράς κοινής γνώμης.

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι αυτή του καθηγητή Κοινωνιολογίας Πίνο Αρλάκκι, που μπήκε στο προσκήνιο της δημοσιότητας κάπου το 93, επί κυβερνήσεως Τσιάμπι, που τον προόριζε μάλιστα για επικεφαλής των Ιταλικών μυστικών υπηρεσιών Ασφαλείας. Μια περίεργη δικαστική ιστορία διερεύνησης της απάτης διεθνούς εμβέλειας με κωδικό όνομα Phoney Money φέρνει στο φως ένα φαξ με αποστολέα Ιταλό και παραλήπτη Αμερικάνο επιχειρηματία, που θεωρεί ότι η επιλογή Αρλάκκι είναι μια απειλή για τον “ελεύθερο κόσμο”. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, μέσα από την αίθουσα του δικαστηρίου ο Τοτό Ρίνα, ο θρυλικός αρχηγός της Cosa Nostra απειλεί δημόσια με ρήση καταδίκης σε θάνατο εν ψυχρώ τον Αρλάκκι βουλευτή πλέον στην Συμμαχία των Προοδευτικών (τμήμα του PDS), που δεν φαίνεται να χαμπαριάζει, ενώ στο μεταξύ οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας κατεβαίνουν εναντίον του: ανάμεσα στους 21 θρυλικούς φακέλλους των πολιτικών της SISDE ένας είναι του Αρλάκκι. Έπεται, πάντα από την ίδια υπηρεσία ένα φαξ στην αντίστοιχη των ΗΠΑ, που ζητά την αρωγή της για να ματαιωθεί ο διορισμός του από την κυβέρνηση Τσιάμπι, ως επικεφαλής των Υπηρεσιών Ασφαλείας (εύλογο το γιατί). Στο μεταξύ ο Αρλάκκι εκλέγεται ως αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, αρχίζει μια ανήλεη εκστρατεία εναντίον του μέσω συγκεκριμένης μερίδας του Τύπου που κορυφώνεται το 2001 (κατά περίεργο τρόπο πρόκειται για τις μεγάλες και σκληροπυρηνικά Μένουμευρώπηδες της εποχής μας, ενώ πρωτοστατεί κυρίως το κόμμα της Μπονίνο, αυτής του Σόρος) όταν ο συνεργάτης του τότε επικεφαλής των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών (SISMI) Pio Pompa, συμπεριλαμβάνει τον Αρλάκκι σε μια λίστα ατόμων “που πρέπει να χτυπηθούν με τραυματισμό”.

Έως το 2002, ο Arlacchi ήταν Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Γενικός Διευθυντής των Γραφείων των Ηνωμένων Εθνών στη Βιέννη, Εκτελεστικός Διευθυντής του Γραφείου για τον έλεγχο των ναρκωτικών και την πρόληψη του εγκλήματος. Το 2008, τον βρίσκουμε στο πλευρό του τέως προέδρου του Ιράν Mohammad Khatami στο ίδρυμα για τον Διάλογο μεταξύ των πολιτισμών. Από τον Οκτώβριο του 2009, ευρωβουλευτής, τον βρίσκουμε Γενικό Διευθυντή και επικεφαλής της ιταλικής αντιπροσωπείας του’International Forum on Crime and Criminal Law in the Global Era, μια ένωση από τους κορυφαίους εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους και νομικούς εμπειρογνώμονες από 20 χώρες με έδρα το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου. Σχετικά με τη νέα στρατηγική της ΕΕ στο Αφγανιστάν, στην έκθεση, η οποία εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία το 2010 στο Στρασβούργο, καταγγέλλει τη διαφθορά που χαρακτηρίζει τη διαχείριση της διεθνούς βοήθειας. Μεταξύ των σημείων της έκθεσης, η εξάλειψη και η μετατροπή των καλλιεργειών οπίου μέσω ενός πενταετούς σχεδίου που περιλαμβάνει τη συνεργασία της ΕΕ και της Ρωσίας. Το 2011, μαζί με τον ρώσο υπουργό Βίκτορ Ιβανόφ, επεξεργάστηκε ακριβώς το σχέδιο για την καταπολέμηση των ναρκωτικών, μέσω εξάλειψης των καλλιεργειών οπίου και της ανάπτυξης εναλλακτικών καλλιεργειών στο Αφγανιστάν, ενώ προβλέπει τη δημιουργία ad hoc οργανισμού που θα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Με δεδομένο λοιπόν το ρόλο που μέχρι τώρα έχει διαδραματίσει στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ο Αρλάκκι, καταγγέλλει την αμερικανική πολιτική σε σχέση με την Βενεζουέλα και μας δίνει τις αιτιάσεις που εμείς ίσως δεν έχουμε εστιάσει (και παρεμπιπτόντως με τα μάτια του τώρα μας δίνει και μιαν εξήγηση του γιατί υπέστη τόσο πόλεμο). Νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί γι αυτό και σας το μεταφράζω, προέρχεται από την σημερινή εφημερίδα "Il fatto quotidiano":

«Εάν υπάρχει ένα μάθημα που μπορεί κανείς να πάρει διευθύνοντας έναν μεγάλο διεθνή οργανισμό όπως τον ΟΗΕ, είναι ότι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, η αλήθεια των γεγονότων σπάνια συμπίπτει με την επίσημη εκδοχή τους. Οι κυρίαρχες ιδέες -όπως έλεγε ο γέρος Μαρξ- παραμένουν αυτές της άρχουσας τάξης. Και η περίπτωση της Βενεζουέλας σε αυτές τις μέρες διαμορφώνεται ως μια γιγαντιαία απάτη πληροφόρησης που αποσκοπεί στην συγκάλυψη της επιχειρούμενης καταπίεσης ενός λαού και της απογύμνωσης ενός έθνους.

Η διάλυση του κύριου μυθεύματος για το ξέσπασμα της κρίσης αφορά στις υποκείμενες αιτίες του δράματος της Βενεζουέλας. Τα δυτικά ΜΜΕ δεν είχαν αμφιβολίες στην ως υπαίτιων των κυβερνήσεων που διαδέχθηκαν στην εξουσία. μετά την εκλογή του "δικτάτορα" Τσάβεζ στην προεδρία το 1998 μέχρι σήμερα, ως αποκλειστικά υπεύθυνες για την κρίση, κρύβοντας το σημαντικότερο πλέγμα: τις βάρβαρες αμερικανικές κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας που αποφασίστηκαν από τον Ομπάμα το 2015 και επιδεινώθηκαν από το Trump το 2017 και το 2018

Οι κοινωνικές δαπάνες δεν είναι τόσο υψηλές. Η "δικτατορία" του Τσάβες, όμως, που επιβεβαιώθηκε από 4 προεδρικές εκλογές και 14 διαδοχικά εθνικά δημοψηφίσματα και διαβουλεύσεις, πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα μιας ριζοσπαστικής διαμάχης με την ιστορία της Βενεζουέλας: τα έσοδα από το πετρέλαιο αναδιανεμήθηκαν κυρίως στον πληθυσμό και έτσι τα στερήθηκε η τοπική ολιγαρχία, γεγονός που έπληξε τις αμερικανικές τράπεζες.

Παρόλο που ο Chávez έχει διαπράξει διάφορα λάθη κακοδιοίκησης και διαφθοράς που χαρακτηρίζουν τον αριστερό λαϊκισμό - σφάλματα που επιβεβαιώθηκαν αργότερα από το ασθενέστερο Maduro - υπό την προεδρία του, οι κοινωνικές δαπάνες έφτασαν το 70% του κρατικού προϋπολογισμού, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ έχει υπερτριπλασιαστεί σε κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, η φτώχεια έχει περάσει από 40% σε 7%, η παιδική θνησιμότητα έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, ο υποσιτισμός έχει μειωθεί από 21% σε 5%, ο αναλφαβητισμός έχει μηδενιστεί και ο συντελεστής ανισότητας Gini έχει πέσει στο επίπεδο χαμηλότερη στη Λατινική Αμερική (στοιχεία του FMI, του UNDP και της Παγκόσμιας Τράπεζας).

Αλλά η πιο απερίσκεπτη πρόκληση που πέταξε η "σοσιαλιστική" Βενεζουέλα ήταν αυτή εναντίον της ηγεμονίας του δολαρίου. Η οικονομία άρχισε να αποδολλαροποιείται, ευνοώντας τις επενδύσεις προερχόμενες εκτός των ΗΠΑ, προσπαθώντας να μην πληρώνεται σε δολάρια για εξαγωγές της και δημιουργώντας το Sucre, ένα σύστημα περιφερειακών οικονομικών συναλλαγών που βασίζονται σε κρυπτο-νόμισμα, το Petro, το οποίο κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες των χωρών που ασχολούνται με τη Βενεζουέλα ως λογιστική μονάδα και μέσον πληρωμής. Έτσι ο χρόνος της αναμέτρησης με τον Big Brother έφτασε πολύ νωρίς. Πολλοί έχουν ανακαλέσει την στην μνήμη τους το φάντασμα της Χιλής του Allende, 30 χρόνια νωρίτερα.

Ωστόσο, η σημερινή Βενεζουέλα είναι ακόμα πιο ελκυστικό θήραμα από τη Χιλή. Μετά τη Ρωσία είναι η πιο πλούσια σε φυσικούς πόρους χώρα στον πλανήτη: ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός χρυσού και μεταξύ των μεγαλύτερων παραγωγών σιδήρου, βωξίτη, κοβάλτιο και άλλα. Βρίσκεται σε απόσταση μόλις τριών ωρών πτήσης από το Μαϊάμι και με 32 εκατομμύρια κατοίκους. Δεν είναι πολύ χρεωμένο και είναι σε θέση να ιδρύσει μια τράπεζα ανάπτυξης, η Banco do Sur, ικανή να αντικαταστήσει την Παγκόσμια Τράπεζα και το Νομισματικό Ταμείο ως την πιο δίκαιη πηγή πίστωσης για τη Λατινική Αμερική.

Για όλους τους λόγους αυτούς, η "χιλιανή θεραπεία" που οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν έχει καταρχήν αποτύχει. Η απόπειρα του πραξικοπήματος κατά του Τσάβες το 2002 και οι βίαιες διαδηλώσεις μιας αντιπολίτευσης που έγινε ανατρεπτική και αντεθνική, συγκρούστηκαν με έναν εκτελεστικό που εντέλει κέρδιζε μία εκλογή αναμέτρηση μετά την άλλη. Διότι ακόμη και οι φτωχοί τελικά ψηφίζουν. Η ευκαιρία να κλείσει το παιχνίδι ήρθε με το θάνατο του Chávez το 2013 και η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου ξεκίνησε το 2015.

Η στρατηγική των κυρώσεων - Η ομοβροντία των κυρώσεων που εκδόθηκαν την επόμενη χρονιά με το πρόσχημα ότι η Βενεζουέλα αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ έχουν σκοπό να γονατίσουν την χώρα. Η Βενεζουέλα εκδιώκεται από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και δεν είναι πλέον σε θέση να χρησιμοποιήσει τα έσοδα από το πετρέλαιο για να πληρώσει για τις εισαγωγές. Σχεδόν όλα όσα εισέρχονται σε μια οικονομία που παράγει ελάχιστα εκτός των υδρογονανθράκων πρέπει να καταβάλλονται σε δολάρια ζεστά και μετρητά. Και οι κυρώσεις εμποδίζουν, ακριβώς τι άλλο; τη χρήση του δολαρίου. Τα κυβερνητικά κονδύλια που κατατίθενται στις ΗΠΑ παγώνουν ή κατάσχονται. Τα κανάλια αναχρηματοδότησης και επαναδιαπραγμάτευσης του μέτριου εξωτερικού χρέους της Βενεζουέλας κλείνουν. Τα επιτόκια για το χρέος αυξάνονται στο θεό, επειδή οι “οίκοι αξιολόγησης” που εξυπηρετούν την Ουάσινγκτον ανεβάζουν σε τρελά ποσοστά τον “κίνδυνο” της χώρας, σε απίθανες ποσοστώσεις υψηλότερες από εκείνες της Συρίας. Το 2015 το spread της Βενεζουέλας είναι 2.000 μονάδες, για να φτάσει και να ξεπεράσει τις 6.000 το 2017.

Οι οικονομολόγοι του κέντρου μελέτης Celag έχουν υπολογίσει το ποσόν των 68,6 δισεκατομμύρια δολάρια, που αντιστοιχεί στο 34% του ΑΕΠ, το επιπλέον κόστος του χρέους της Βενεζουέλας μεταξύ 2014 και 2017. Αλλά το πιο θανατηφόρο από τα αποτελέσματα του οικονομικού αποκλεισμού της Βενεζουέλας είναι η άρνηση των μεγάλων διεθνών τραπεζών, υπό έλεγχο των ΗΠΑ, να πραγματοποιήσουν συναλλαγές που σχετίζονται με τις εισαγωγές ζωτικών αγαθών όπως τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα προϊόντα υγιεινής και τα απαραίτητα εργαλεία για τη λειτουργία της παραγωγικής διαδικασίας και των μεταφορών. Τα νοσοκομεία της Βενεζουέλας παραμένουν χωρίς ινσουλίνη και ανθελονοσιακά σκευάσματα. Τα λιμάνια της χώρας δηλώνονται ως λιμάνια εμπόλεμης ζώνης, φέρνοντας στα αστέρια τα κόστη εισαγωγών-εξαγωγών. Η αξία των εισαγωγών μειώνεται από 60 δισεκατομμύρια δολάρια το 2011-2013 σε 12 δισεκατομμύρια το 2017, συμπαρασύροντας προς τα κάτω το 50% του ΑΕΠ.

Οι Τράπεζες της Wall Street - Τα εμπορεύματα που εξακολουθούν να είναι σε θέση να εισαχθούν στη χώρα αποθηκεύονται και πωλούνται λαθραία με όρους μαύρης αγοράς από τα ολιγοπώλια της βιομηχανίας τροφίμων που κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας της Βενεζουέλας. Πρόκειται για την ίδια εγκληματικότητα υψηλού επιπέδου που κινεί τα νήματα του σαμποτάζ του Clap,δηλαδή του κυβερνητικού σχεδίου έκτακτης ανάγκης για τα τρόφιμα το οποίο διασώζει 6 εκατομμύρια οικογένειες. Έχει υπολογιστεί ότι από το 2013 έως το 2017 η οικονομική επίθεση στη Βενεζουέλα έχει κοστίσει μεταξύ ποσόν που κυμαίνεται μεταξύ του 110 και 160% του ΑΕΠ της, δηλαδή μεταξύ 245 και 350 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Χωρίς τις κυρώσεις, η οικονομία της Βενεζουέλας αντί να μειωθεί κατά το ήμισυ θα είχε αναπτυχθεί με τους ίδιους ρυθμούς με την Αργεντινή.

Το 2018 αναπτύχθηκε στη Βενεζουέλα μια ανθρωπιστική κρίση εξ ολοκλήρου εισαγόμενη. Η οποία συνοδεύεται από εξίσου ψευδή υπερπληθωρισμό, χωρίς έρεισμα στα βασικά στοιχεία της οικονομίας, μια κρίση που καθορίστηκε από την επίθεση της μαύρης αγοράς του δολαρίου ενάντια στο εθνικό νόμισμα η οποία και αποδίδεται στις 6 μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες της Wall Street.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η έκθεση του εμπειρογνώμονα των ΟΗΕ που επισκέφθηκε τη Βενεζουέλα το 2017, τουAlfred De Zayas (για τον οποίο δεν έχετε ακούσει ποτέ, αλλά περιέχει πολλά από τα προαναφερόμενα στοιχεία), προτείνει την παραπομπή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττονται στη Βενεζουέλα μετά το 2015.»

https://www.ilfattoquotidiano.it/in-edicola/articoli/2019/02/27/venezuela-in-crisi-cosa-nasconde-il-grande-imbroglio/5000660/