Σύνοδος: Ντι Μάιο και Σαλβίνι μπορούν να απολαύσουν (13-14/12/2018)...

Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου Τα πρώτα δυο χρόνια που βρέθηκα στην Ιταλία, έμενα μέσα στην πόλη σε καταλύματα που με...

Της Γεωργίας Γκαρδαλίνου

Τα πρώτα δυο χρόνια που βρέθηκα στην Ιταλία, έμενα μέσα στην πόλη σε καταλύματα που με...
δυσκολία και με μεγάλη οικονομική εκμετάλλευση είχα βρει. Το τελευταίο μου “σπίτι” είχε τα χάλια του μια κι ο ιδιοκτήτης μάζευε από το ακίνητο μυθικά για την περίσταση ποσά, αλλά δεν έβαζε σεντ για την συντήρηση του. Τότε λοιπόν όταν πέρναγε φορτηγό, έτριζε όλο το κτίριο τόσο που μια φορά που έκανε σεισμό, έψαχνα να βρω τι σόι φορτηγό είχε περάσει από κάτω. Να μην τα πολυλογώ, ένα μεσημέρι που γύριζα, το βρήκα και σφραγισμένο ως επικίνδυνο, από τον οικείο Δήμο, κι έτσι με δανεικό αυτοκίνητο άρχισα να ψάχνω ένα σπίτι προς τα έξω όπως λέγαμε, μια και στην Ευρώπη η ύπαιθρος κατοικείται ακόμη και σήμερα όχι μόνο σε χωριά, αλλά και κυρίως σε μεμονωμένα χτίσματα ανάμεσα στα χωράφια (κάτι σαν τα καλύβια των νησιών του κεντρικού Αιγαίου). Να μην τα πολυλογώ βρήκα σπίτι, μάλιστα πέρασα από τα 18 τμ σε 165, με το 1/6 αυτού που πλήρωνα στην πόλη, είχα στην διάθεση μου έναν ολόκληρο όροφο της νότιας πτέρυγας μεσαιωνικής οχυρωμένης αγροικίας, με εσωτερική αυλή με πηγάδι και φουρνόξυλο, μαρμάρινα κιόσκια υπέροχη θέα τοπίου της Τοσκάνης... αγόρασα το πρώτο μου σαράβαλο, γιατί ο “γείτονας ήταν στα 2 χλμ και το χωριό στα 7 σε άπταιστο χωματόδρομο, η πόλη στα 30χλμ. Δεν βαριέσαι 20' λεπτά δρόμος, άντε μισή ώρα.

Πολύ σύντομα βεβαίως αφού τακτοποιήσαμε ό,τι δουλειές ήταν να γίνουν, τα οικονομικά μου συνήλθαν αλλά βρέθηκα με 3 αυτοκίνητα που σιγά σιγά αναβαθμίστηκαν κάτω από τα οπίσθια, ώστε όπου βρισκόμουν να έχω 2 στη διάθεση μου, αν δεν πάρει μπροστά το ένα, να πάρω το άλλο γιατί δεν είχα την πολυτέλεια να μην πάω στην δουλειά μου, ενώ ήμουν πολύ προσεκτική γιατί τα οδικά πρόστιμα ήταν οικονομικά εξαντλητικά και δεν με έπαιρνε με τίποτα να έχω να πληρώσω και τέτοια.

Κι είμαστε πολλοί, πάμπολλοι που ζούσαμε σε τέτοιους ρυθμούς με χιλιάδες χιλιόμετρα στη πλάτη, μια μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία μεροκαματιάρηδων, από εργάτες έως καθηγητές και γιατροί, γιατί το στεγαστικό πρόβλημα ήταν και παραμένει μεγάλο. Γι αυτό μπορώ να καταλάβω απόλυτα τι νοιώθουν οι άνθρωποι στην Γαλλία, που φόρεσαν ως έμβλημα διαμαρτυρίας το κίτρινο φωσφορίζον γιλέκο που υποχρεούνται να έχουν πρόχειρο όταν ταξιδεύουν σε δρόμους εκτός πόλης.

Προσπάθησαν λοιπόν να τους περάσουν ως ένα κίνημα χωρίς συνείδηση οικολογική, ως αυτούς που αρνούνται κάθε αλλαγή στις πολιτικές καυσίμων. Οι διαμαρτυρίες τους όμως δεν αφορούν μόνο στην τιμή του ντίζελ, αλλά κυρίως στην επίθεση κατά της διαθέσιμης αγοραστικής τους δύναμης από την κυβέρνηση. Το ντίζελ αυξήθηκε μέχρι σήμερα κατά 27%, μια νέα αύξηση θα γίνει τον Ιανουάριο και στη συνέχεια ανά εξάμηνο έως το 2021 (λήξη της θητείας Macron). Μεταξύ των άλλων, από τα 15 δις εσόδων από τους νέους φόρους, μόνο 3 θα πάνε στην “οικολογική μετάβαση”. Η μεταγραφή της ιδιοκτησίας ενός αυτοκινήτου αυξήθηκε κατά 13%, ο τεχνικός έλεγχος κατά 100% και τα πρόστιμα κατά 130%.

Σχετικά με τα πρόστιμα θέλω να σας πω ότι η κυβέρνηση του Μανωλάκη έχει “ελευθερώσει” την επιχείρηση: Δεν υπάρχουν μόνο οι αστυνομικοί και οι χωροφύλακες για να κόβουν τα πρόστιμα αλλά και οι ιδιώτες και γι 'αυτό έχουμε μιαν μια αύξηση (σε ευρώ) της τάξης του 130%. Μεταξύ των άλλων, αυτές οι ιδιωτικές εταιρείες ψάχνουν για προσωπικό, σας δίνουν ένα αυτοκίνητο με ραντάρ και πρέπει να κυκλοφορείτε, ακολουθώντας ένα δρομολόγιο, επί 8 ώρες σε σχέση με τα όρια ταχύτητας. Στο τέλος της ημέρας η εταιρεία κατεβάζει τα δεδομένα από το όχημα και στέλνει τα πρόστιμα. Μισθός € 1.600 το μήνα καθαρά.

Προφανώς, η αύξηση τιμής του καυσίμου δημιουργεί αλυσιδωτή αύξηση στις μεταφορές και επομένως σε προϊόντα. Θα εισαχθεί το 2019 ο οικολογικός φόρος που θα καλύπτει όλα τα φορτηγά, όχι μόνο τα TIR που κυκλοφορούν στον αυτοκινητόδρομο, αλλά όλα ανεξαιρέτως. Οι φόροι που πληρώνουν οι συνταξιούχοι επίσης αυξήθηκαν, ενώ η εισφορά αλληλεγγύης που καταβάλλεται από τους πλουσιότερους έχει καταργηθεί. Η μείωση του φόρου στην κατοικία -κάτι σαν τον ενφια- που είχαν υποσχεθεί, στην συνέχεια αποσύρθηκε. Οι τιμές της ασφάλισης, της ενέργειας, των φαρμάκων κλπ. έχουν επίσης αυξηθεί. Στο πρόγραμμα “εξοικονομώ κατ’ οίκον” για την αλλαγή του εξοπλισμού, στα παλαιότερα σπίτια η επιχορήγηση αλλαγής κουφωμάτων (με κριτήρια, όπως κι εδώ) μειώθηκε από € 1000 σε μόλις € 100. Και η συνεισφορά για να τοποθετήσουν στα σπίτια ηλιακούς συλλέκτες δεν υπάρχει πλέον και το κλείσιμο του παλαιότερου πυρηνικού σταθμού αναβάλλεται για το 2035.

Εν ολίγοις, ο Macron κάνει στη Γαλλία ότι επί Monti έχει γίνει στην Ιταλία, ότι έπαθε ιδιαίτερα ο δικός μας αγροτικός κόσμος από το 08 ως το 14, δηλαδή μιαν άγρια επίθεση στην αγοραστική δύναμη, μια τάση για τη βίαιη δημιουργία ανεργίας (λέγε με “δομική ανεργία, ένας άλλος χαρωπός αλγόριθμος παράμετρος του Fiscal compact) ώστε να μειωθούν οι αμοιβές. Κι η οικολογία πάει περίπατο.

Ο Μακρόν αναγκάζεται να κάνει πίσω και να παραδεχτεί πως υπολόγιζε να βγάλει άλλα 20 δις από τα πορτοφόλια αυτών των ανθρώπων και ότι θα δαπανήσει 20 δισεκατομμύρια ευρώ, ο ρυθμός του γαλλικού ελλείμματος, για να προσπαθήσει να τους ευχαριστήσει (σύνολο χασούρας 40 δις).

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Τερέζα Μέι αναβάλει την ψηφοφορία για την Brexit, έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι η συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει τους αριθμούς για να περάσει στο κοινοβούλιο, και στην πραγματικότητα οδηγεί τη χώρα της, σε αυτή την «άγνωστη γη» που είχε σαν μπαμπούλα και την επικαλούνταν πριν από λίγους μήνες.

Στο Βέλγιο, εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση του Charles Michel διασπάται για την υπογραφή του Οικουμενικού Συμφώνου για τη Μετανάστευση και χάνει τους υπουργούς της νεο-εθνικιστικής φλαμανδικής Συμμαχία Ν-VA, ανοίγοντας το δρόμο για νέες, αμφίρροπες εκλογές, όπου το όλο σκηνικό θα παιχτεί με μενού τη μετανάστευση .

Στην Ισπανία, η κυβέρνηση του Pedro Sanchez πρέπει να αναμετρηθεί με την άνοδο του κόμματος του Φράνκο Vox στην Ανδαλουσία , το οποίο αυξήθηκε από 0,4% σε 10% μέσα σε λίγους μήνες.

Και στην χαρωπή Γερμανία, η δύση του άστρου της Μέρκελ και η αντικατάσταση της από την Annegret Kramp-Karrenbauer ξεκίνησε με μια διάσπαση στη μέση του CDU, δεν είναι η καλύτερη λύση και στιγμή για την συσπείρωση της βαρύτερης πολιτικής κληρονομιάς.

Καλώς ήρθατε στην Ευρώπη, εν συντομία, αν νομίζατε ότι μόνο η Ιταλία ήταν σε μπελάδες.

Πράγματι, ίσως για μια πρώτη φορά, οι γείτονες Ιταλοί είναι οι πιο ήσυχοι, παρά τους δημόσιους λογαριασμούς στον αέρα, την ασφυκτική έλλειψη ανάπτυξης, την ανεργία στο θεό. Έχοντας επιλέξει μια διαδρομή σε ανοιχτή σύγκρουση κατά της Ευρωπαϊκού status quo, είναι σταθεροί και πιστεύουν σ 'αυτό που ακολουθούν, παρ' όλες τις δυσκολίες, τις αβεβαιότητες, τα άβολα συναισθήματα της κίτρινο-πράσινης κυβέρνησης. Κι είναι αυτή τη στιγμή η μόνη χώρα της Δυτικής Ευρώπης με ισχυρή κυβέρνηση της που χαίρει αποδοχής και λαϊκής συναίνεσης. Και, όχι τυχαία, είναι οι μόνοι με ένα εκτελεστικό όργανο βγαλμένο από μια κατάφωρα λαϊκιστική μήτρα.

Το πιο παράδοξο των παράδοξων, και η Ιταλία ταξιδεύει σε αχαρτογράφητο τοπίο στην ομίχλη, αλλά είναι λίγο μπροστά τους στα αποτελέσματα. Επειδή έχουν ήδη βιώσει την εμφάνιση αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, την κατακόρυφη κατάρρευση της δημοτικότητας των απορριφθέντων πολιτικών, έχουν ήδη γευτεί τα πολιτικά κενά που δημιουργήθηκαν από εκείνους που κυριάρχησαν εδώ και χρόνια. Και σήμερα, σε όλα τα πράγματα που εξετάζονται, είναι σε θέση να διαχειριστούν τα αποτελέσματα του πολιτικού τους πειράματος - η κυβέρνηση είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κυβέρνηση χωρίς λαϊκούς ή σοσιαλδημοκράτες μέσα σε αυτήν - εξαιτίας των αδυναμιών των άλλων. Επίσης έχουν πλήρη επίγνωση πως έχουν την Δαμόκλεια σπάθη του spread που σείεται πάνω από τα κεφάλια τους, για την υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων στον ορίζοντα, αλλά - έκπληξη! - είναι επίσης οι μόνοι που απολαμβάνουν μια φάση κοινωνικής ειρήνης. Κι αυτό είναι ανεκτίμητο.

Aύριο λοιπόν ο Μακρόν θα είναι ικανός να θέσει προβλήματα στον ιταλικό προϋπολογισμό, αν ακόμα ανοίξει το πορτοφόλι για να αγοράσει την κοινωνική ειρήνη από τα κίτρινα γιλέκα;

Και μπορεί η Μέρκελ και η Άκκ να πει για το διάταγμα για την ασφάλεια του Σαλβίνι αφού δεν μπορεί να συμμαζέψει την απομακρυνόμενη δεξιά πτέρυγα του CDU;

Και μπορεί ο Pedro Sanchez να ωθήσει τον επιταχυντή σε μια αριστερή εναλλακτική λύση στον λαϊκισμό, με μια μειοψηφική κυβέρνηση που δεν μπορεί να αποφύγει ή μάλλον να μην προκαλέσει την εμφάνιση μιας ακραίας δεξιάς που δεν είχε ποτέ δει στην Ισπανία;

Μάλλον η Νέμεσις έπιασε στασίδι και δουλειά στις Βρυξέλλες...

Η αλήθεια είναι όλο και πιο εμφανής στα μάτια των θεατών, οι θιασώτες των γνωστών μας ευρωπαϊκών πολιτικών είναι εκείνοι που υποστήριζαν τον σεισμό στην Ιταλία και ότι θα άνοιγε ο χορός, ενώ όλως περιέργως στην Ιταλία είναι όλα παράξενα σταθερά, από την εκτελεστική εξουσία, ως τον βαθμό συναίνεσης και τις δυνάμεις που την υποστηρίζουν.

Και αν αυτοί είναι οι χώροι που θα μας συνοδεύσουν στις ευρωπαϊκές εκλογές, επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να φοβούνται ότι είναι μόνο η αρχή.

Αυτό τον παράξενο αέρα της επανάστασης που σιγοβράζει κάτω από το δέρμα, προκαλεί την ίδια αίσθηση της πρώτης μέρας των κάπιταλ κοντρόλς και την έκφραση στο δημοψήφισμα, είναι η ίδια που ένιωσε και το Ηνωμένο Βασίλειο στις μέρες των Brexit ή την παραμονή της ψηφοφορίας στις 4 Μάρτη στην Ιταλία.

Στις 28 Μαΐου, η Ευρώπη θα μπορούσε να ξυπνήσει πολύ διαφορετικά από το πώς συναντήσαμε. Ποπ κορν να κεράσω;