Ο Καντονά αποκάλυψε την πλέον ανθρώπινη πλευρά του

Μπορεί ποδοσφαιρικά ο κόσμος να τον έχει κατά νου ως… άγριο, νευρικό, ενστικτώδη, αλλά οι δηλώσεις του σχετικά με μια δική του προσωπική ...

Μπορεί ποδοσφαιρικά ο κόσμος να τον έχει κατά νου ως… άγριο, νευρικό, ενστικτώδη, αλλά οι δηλώσεις του σχετικά με μια δική του προσωπική του ιστορία φανερώνουν ένα τελείως διαφορετικό προφίλ του πρώην μεγάλου σταρ των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λιντς Ερίκ Καντονά.
Ο «King Eric» συμμετέχει εδώ και καιρό στην εκστρατεία CommonGoal που αποτελεί πρωτοβουλία του Χουάν Μάτα και με βασική ιδέα όλοι οι ποδοσφαιριστές και οι άνθρωποι του αθλήματος γενικότερα να προσφέρουν το 1% του μισθού τους, ώστε να βοηθούν συνανθρώπους τους που το έχουν ανάγκη.
Ο ίδιος δεν ξεχνά ούτε το παρελθόν ούτε την ιστορία των προγόνων του και όσα εκείνοι πέρασαν και το μοιράστηκε στην ιστοσελίδα «theplayerstribune». Μια ιστορία που αφορά τους παππούδες του από την πλευρά της μητέρας του και τον διωγμό τους από την Ισπανία του Φράνκο το 1939 εν μέσω εμφυλίου πολέμου, κάνοντας εμμέσως λόγο για τα προσφυγικά κύματα που συρρέουν στην Ευρώπη, αλλά και προσπαθώντας να.. ταρακουνήσει τον κόσμο, στέλνοντας ο ίδιος το δικό του μήνυμα:
«Η Γαλλία υποδέχθηκε περισσότερους από 100.000 Ισπανούς πρόσφυγες εκείνη την περίοδο. Φαντάζεστε να μην τους δέχονταν; Κι όμως, έδειξαν συμπόνοια και ανθρωπιά σ' εκείνους που είχαν περάσει δύσκολα και υπέφεραν. Οι παππούδες μου έφτασαν εκεί δίχως να έχουν τίποτα. Έπρεπε να ξεκινήσουν νέες ζωές. Όλα απ' την αρχή. Τους δόθηκε όμως η ευκαιρία ακόμα και να δουλέψουν. Έτσι είναι η ζωή του πρόσφυγα. Πας εκεί που πρέπει να πας. Κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Κάπως έτσι έφτιαξαν ξανά τη ζωή τους οι συγγενείς μου», ανέφερε σχετικά ο Γάλλος πρώην άσος για να συνεχίσει ακολούθως να μιλάει και για τους συγγενείς από την πλευρά του πατέρα του, οι οποίοι έφυγαν το 1911 από την Σαρδηνία της Ιταλίας, ώστε να γλιτώσουν από την φτώχεια και να αναζητήσουν στη Γαλλία μια καλύτερη τύχη:
«Αυτή είναι η ζωή μου. Αυτή είναι η ιστορία μου. Αυτή είναι η ψυχή μου. Έχω ζήσει σε όλο τον κόσμο» αναφέρει ο Ερίκ Καντονά και συνεχίζει, ξεκινώντας μια από τις πιο συναισθηματικές αναφορές του στο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος με ρωτάει γιατί έπαιζα ποδόσφαιρο με τον τρόπο που έπαιζα και συνήθως ζητούν μια περίπλοκη απάντηση. Το ποδόσφαιρο δίνει νόημα στη ζωή μας. Όμως και η ζωή μας δίνει νόημα στο ποδόσφαιρο. Δεν μιλάω ποτέ για τα προσωπικά μου γιατί νιώθω πως όταν θα μιλήσω για κάτι τέτοιο, είναι σαν να μιλούν άγγελοι εκ μέρους μου. Θα μοιραστώ, όμως, κάτι μαζί μας γιατί υπάρχει ένας σημαντικός λόγος.
Ζούμε σε εποχές όπου υπάρχει φτώχεια, πόλεμος, προσφυγιά. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα ούτε για να πάρουν μια μπάλα. Ορισμένοι άλλοι δεν έχουν 200 ευρώ να πληρώσουν για ένα εισιτήριο ενός αγώνα της Premier League και άλλοι δεν έχουν 400 ευρώ για να έχουν συνδρομητική τηλεόραση να βλέπουν τα παιχνίδια. Το ποδόσφαιρο είναι ένας δάσκαλος ζωής. Είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις της ζωής. Όμως, ο τρόπος που λειτουργεί και οι μπίζνες στο ποδόσφαιρο, αδιαφορούν για τον κόσμο αυτό.
Γι’ αυτό κι εγώ συμμετέχω στο CommonGoal. Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι για τον κόσμο. Να μην είναι ουτοπικό αυτό. Όλοι μας, είτε φτωχοί είτε πλούσιοι, είτε πρόσφυγες είτε όχι, όλοι απολαμβάνουμε με τον ίδιο τρόπο το ποδόσφαιρο. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Έχουμε το ίδιο συναίσθημα. Όταν με ρωτούν πως ήταν να παίζω στη Γιουνάιτεντ, τους απαντούσα πως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήθελε να είμαστε ελεύθεροι στο γήπεδο. Να παίζουμε όπως θέλουμε, ελεύθεροι. Γιατί άλλωστε, τι είναι το ποδόσφαιρο δίχως ελευθερία;
Θέλω να ρωτήσω τους ποδοσφαιριστές, τους μάνατζερ, τους σπόνσορες, τους ανθρώπους του αθλήματος. Τι είναι το ποδόσφαιρο αν δεν είναι ελεύθερο; Τι είναι η ζωή δίχως ελευθερία; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής; Μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε περισσότερα για τον συνάνθρωπό μας. Τώρα όλοι γνωρίζετε την ιστορία μου. Προέρχομαι από πρόσφυγες και επαναστάτες. Δεν είχα πολλά όταν ήμουν παιδί, αλλά ξέρω να βρίσκω νόημα και αξία στις μικρές στιγμές. Ένα φαγητό με τους γονείς. Μια μπάλα από κάλτσες. Το ποδόσφαιρο στον ήλιο. Η χαλάρωση στο γρασίδι. Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο στην ηλικία των 30 ετών ξέρετε τι έκανα; Κάτι ιδιαίτερο για εμένα... Πήγα να ζήσω στην πόλη από την οποία έπρεπε να φύγουν οι παππούδες μου το 1939. Πήγα στη Βαρκελώνη...».
Πηγή ρεπορτάζ: Filathlos.gr