Πάρτε θέσεις: Η μάχη άρχισε!

Tης Γεωργίας Γκαρδαλίνου Σήμερα, Πέμπτη ακριβέστατη σαν τα παλιά ελβετικά ρολόγια παραδόθηκε η...

Tης Γεωργίας Γκαρδαλίνου

Σήμερα, Πέμπτη ακριβέστατη σαν τα παλιά ελβετικά ρολόγια παραδόθηκε η...
επιστολή της Επιτροπής με υπογραφές Valdis Dombrovskis και Pierre Moscovici που απευθύνεται στον Ιταλό Υπουργό Οικονομικών Giovanni Tria, και είχε βεβαίως προαναγγελθεί μα από τον ανεκδιήγητο Oettinger, που απλά ενημέρωσε των επιλογών ώστε να αρχίσει και πάλι η επίθεση μέσω του SPREAD των ιταλικών ομολόγων, τα οποία και πήραν χάρη στην κίνηση του μπεκρούλιακα, κάπου 25 μονάδες... Λόγω κατακραυγής αναγκάσθηκε να φάει τις δηλώσεις του, αλλά μόλις ένα 24ωρο αργότερα χαμογελά αυτάρεσκα ως ξινή Κασσάνδρα σφυρίζει αδιάφορα, παρέα με ένα γεμάτο ποτηράκι....

Η επιστολή φυσικά είναι απόλυτα πολιτική πράξη, ήταν αναμενόμενη και ευθαρσώς αναφέρει ότι δεν τους ενδιαφέρει για τους ρυθμούς ανάπτυξης και τους στόχους της Ιταλίας, αλλά ότι:

Α. παρεκκλίνει από τους στόχους που έχει η επιτροπή και επιβάλλει μέσω του Upb (ufficio parlamentare di bilancio=Γραφείο Προϋπολογισμού στην Βουλή), του οποίου την γνώμη παρέκαμψαν

Β. το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ότι το ποσοστό του ελλείμματος καθορισμένου στα 2.4% στο προσχέδιο παρεκκλίνει , ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση Τζεντιλόνι είχε υποσχεθεί στην Επιτροπή για ένα ποσοστό της τάξης του 0,8% (κοντολογίς λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, είναι η πρώτη σκέψη).

Στην επιστολή δίνεται χρονική διορία ως την επόμενη Δευτέρα 22 του μηνός στην Ιταλία για γραπτές εξηγήσεις και αναμένεται πως ήδη η νέα απάντηση θα δοθεί από πλευράς επιτροπής αμέσως την Τρίτη 23 του τρέχοντος μηνός.

Για την ιστορία αντίστοιχο ραβασάκι έχουν πάρει και η Ισπανία και η Πορτογαλία, η της Ιταλίας σαφώς δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία και ήταν αναμενόμενη. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια, θα ακολουθήσει ένας σύντομος διάλογος κωφών. Ακόμα και βαριά ονόματα του PD σαν τον Μάσσιμο Κατσιάρι κρούουν τον κώδωνα στους λεγόμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς για τον επερχόμενο κίνδυνο των ενεργειών τους, που όμως δεν φαίνεται να χαμπαριάζουν.

Υπάρχουν βεβαίως δυο πράγματα που τεχνηέντως δεν αναφέρονται στην ιστορία:

1. Η κυβέρνηση Τζεντιλόνι, είχε λάβει πέρσι τέτοιο καιρό πολύ χειρότερη σε τόνους επιστολή, αλλά μετέφερε το πρόβλημα της στην επόμενη χρονιά και κυβέρνηση.

2. Η παρατεταμένη κρίση και η επιδείνωση των συνθηκών επιβίωσης αντικατοπτρίζεται σαφώς στην πρόσφατη έρευνα του ευρωβαρόμετρου: σε περίπτωση αντίστοιχου δημοψηφίσματος με αυτό του Μπρέξιτ, μόνο το 44% θα ψήφιζε υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ

3. Η λαϊκή ετυμηγορία ήταν ακριβώς η ανάγκη σύστασης μιας κυβέρνησης, που τουλάχιστον θα αμφισβητούσε τους κανόνες και τις πρακτικές της ΕΕ, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει πάντα σκληρότερους και άκαμπτους κανόνες διαχείρισης από κέντρα που τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τις δημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες, δηλαδή θα πρέπει να χωνέψουμε για τα καλά την ΤΙΝΑ και να μην αντιδράμε...

4. Η συγκεκριμένη Επιτροπή οδεύει προς το τέλος της θητείας της και τίποτα δεν προμηνύει ότι θα ανανεωθεί, μια και υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι αυτοί που τους επέλεξαν δεν θα είναι πλέον στην αίθουσα με τα κόκκινα τηλέφωνα και κουμπιά... Έτσι δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να ξεκινήσουν την διαδικασία επιβολής κυρώσεων προς την Ιταλία μια και το πουλόβερ έχει ήδη αρχίσει να ξηλώνεται και οι καρέκλες να τρίζουν. Από την άλλη πλευρά, αν επιμείνουν είναι σαφέστατο, πως η παρεμπόδιση ελάχιστων κοινωνικών παροχών προς το τμήμα της κοινωνίας που ασφυκτιά θα μεταφραστεί σε έναν ανηλεή εκλογικό πόλεμο που έχει ήδη αρχίσει, και θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε απόλυτη καταιγίδα αν η κυβέρνηση της Ιταλίας εξαναγκαζόταν σε παραίτηση: δεν υπάρχει καμιά περίπτωση φορέματος από τα πάνω νέας κυβέρνησης “τεχνοκρατών” και οι πρόωρες εκλογές θα ήταν μονόδρομος με επίσης πολύ ηχηρό αντί-ΕΕ πρόσημο απόλυτης πλειοψηφίας.

Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε επίσης να σκεφθούμε πως τα τεκταινόμενα της γερμανο- κατευθυνόμενης επιτροπής έχουν κι ένα βλέμμα στραμμένο στις επερχόμενες εκλογές της Εσση της Γερμανίας, που χάρη στις υπόλοιπες συνθήκες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για την διατήρηση όχι μόνο της γερμανικής κυβέρνησης αλλά και της ηγεμονίας της στην γραφειοκρατική τάξη των Βρυξελλών, που για πρώτη φορά τίθεται σε αμφισβήτηση από το σύνολο των πολιτών των χωρών μελών.