Στέφανος Τσιτσιπάς: Έχω μπλε αίμα - Είμαι Έλληνας και είμαι περήφανος γι' αυτό

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς στο προσωπικό του blog στο ATP θέλησε να μιλήσει για την πυρκαγιά στο Μάτι και την περιπέτεια του φίλου του Α...

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς στο προσωπικό του blog στο ATP θέλησε να μιλήσει για την πυρκαγιά στο Μάτι και την περιπέτεια του φίλου του Αλέξανδρου που τον συγκλόνισε περισσότερο από κάθε τι στην ζωή του και μάλιστα αφιέρωσε μεγάλο μέρος των όσων έγραψε μιλώντας για την πυρκαγιά στην ανατολική Αττική.

Ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας εν συνεχεία αναφέρθηκε στην Ελλάδα και στο πόσο αγαπάει τον τόπο του λέγοντας χαρακτηριστικά ότι στις φλέβες του κυλάει... μπλε αίμα.

Δεν θα μπορούσε φυσικά να μην αναφερθεί στο τένις και στις θυσίες που έκανε για να μπορέσει να φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο αλλά και και να δείξει πόσο τον βοήθησαν οι γονείς του.

Ο Τσιτσιπάς έγραψε:

"Ήταν σαν να προσγειωνόμουν στην κόλαση. Όπου και αν κοιτούσα, έβλεπα φωτιά. Πριν από 10 χρόνια περίπου, η οικογένεια μου και εγώ επιστρέφαμε από χειμερινές διακοπές στο Παρίσι. Ήμασταν 30, ίσως 40 χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο όταν όλοι στο αεροπλάνο άρχισαν να φωνάζουν και να κοιτούν έξω από τα παράθυρα.

Τα πάντα ήταν σκοτεινά, οπότε δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά, αλλά ό,τι είδα με φόβισε περισσότερο από κάθε τι. Η Αττική καιγόταν.

Δεν είχαμε ενημερωθεί πριν από την πτήση ότι το αεροδρόμιο ήταν περικυκλωμένο από φωτιές, οπότε διάφορες ερωτήσεις πέρασαν από το μυαλό μας: Πού θα προσγειωνόμασταν; Θα μπορούσαμε να προσγειωθούμε;

Κάποια στιγμή, προσγειωθήκαμε και επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι, μακριά από τις φωτιές. Θυμάμαι όμως πως έβλεπα φωτιά και από τις δυο πλευρές του αυτοκινήτου. Ανοίξαμε τη τηλεόραση και κάθε κανάλι έδειχνε το ίδιο πράγμα. Την Αθήνα να φλέγεται.

Μέχρι τον περασμένο Ιούλιο, ποτέ ξανά δεν είχα νοιώσει περισσότερο πόνο για την πατρίδα μου.

Είμαι η... Ελλάδα. Κυλάει το μπλε μέσα μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια άτομα δεν αισθάνονται το ίδιο για την πατρίδα τους. Με κοροϊδεύετε; Όλοι πρέπει να είναι περήφανοι για τον τόπο από τον οποίο κατάγονται. Πάμε!

Είναι εύκολο να αγαπάς την Ελλάδα, επειδή, έχουμε την πιο υπέροχη, πλούσια γλώσσα, που σου επιτρέπει να εκφράσεις τον εαυτό σου τόσο καλά. Έχουμε τα υπέροχα τοπία, τις θάλασσες, τις παραλίες, την ιστορία. Έχουμε φιλικούς κατοίκους όπου κι αν πηγαίνεις. Είμαι ερωτευμένος με την πατρίδα μου.

Γι' αυτό και με πόνεσε τόσο να βλέπω τις φωτιές να καταστρέφουν την Αθήνα πριν από δέκα χρόνια, και για αυτό με πείραξε τόσο πολύ όταν πριν από δύο μήνες είδα και διάβασα ότι η φωτιά έκανε κακό σε εκατοντάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του καλού μου φίλου, Άλεξ ή Αλέξανδρου Κάλντγουελ.

Ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι ως παιδιά και παίζαμε στους πανελλήνιους αγώνες μαζί, από την ηλικία των οκτώ και μέχρι τα δεκατέσσερα. Νιώθω τυχερός που γνωρίζω τον Άλεξ. Δεν βρίσκεις συχνά τόσο καλά παιδιά τους οποίους μπορείς να εμπιστευτείς και να είναι αληθινοί φίλοι.

Σήμερα αυτός και η οικογένειά του ζουν στο ανατολικό μέρος της Αθήνας, όπου οι φωτιές έκαναν τρομακτικά πράγματα, καίγοντας μέσα στα δάση και σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους. Και εκεί ήταν τον Ιούλιο, περιμένοντας τη μητέρα του να τον πάρει αυτόν και την αδερφή του, προκειμένου να δραπετεύσουν από τις φωτιές. Ο Άλεξ έτρεχε γύρω στο σπίτι, προσπαθώντας να αρπάξει ό,τι μπορεί από τα πράγματα της οικογένειας. Αλλά δεν είχαν το χρόνο. Η φωτιά ήταν κοντά.

Πήγαν οδηγώντας μέχρι την παραλία και όταν ο Άλεξ άνοιξε την πόρτα, οι φλόγες έπεσαν πάνω στο πρόσωπό του. Άρχισε να κολυμπάει στο νερό. Δίπλα του όλα ήταν φρικιαστικά. Άνθρωποι να καίγονται, να ουρλιάζουν από τρόμο και να τρέχουν στο νερό. Ο Άλεξ και η οικογένεια του κατάφεραν να περάσουν τους βράχους και να πέσουν στο νερό αλλά αρκετοί εξ αυτών δεν τα κατάφεραν.

Αφού έμαθα την ιστορία του, ήμουν συντετριμμένος. Ήταν ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω ακούσει στην ζωή μου.

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσα να δείξω στον Άλεξ την αγάπη μου και την εκτίμησή μου για το πώς κατάφερε να τα ξεπεράσει όλα ήταν μέσω του εράνου που κάναμε στο facebook, όταν συγκεντρώσαμε τρεις φορές το ποσό που ελπίζαμε. Και γι' αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω όλους.

Ο Άλεξ, όπως και εγώ, δεν βρίσκεται τόσο συχνά στην Ελλάδα όσο θα ήθελε. Παίζει τένις στο Radford University στην Αμερική. Ίσως να τα πηγαίνουμε τόσο καλά μεταξύ μας επειδή είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους Έλληνες. Έχουμε πειθαρχία.

Ξέρω πολλές περιπτώσεις φίλων και ανθρώπων που γνωρίζω που θα μπορούσαν να παίζουν τένις στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν ήταν αφοσιωμένοι. Τους έλειπε το σπίτι τους αρκετά ή δεν μπορούσαν να αντέξουν τα ταξίδια.

Από νεαρή ηλικία γνωρίζω ότι θα ταξιδεύω και θα περνάω αρκετό χρόνο μακριά από τη χώρα μου και αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση παίζοντας τένις. Άλλα έμαθα να αγαπάω τα ταξίδια. Τα αγκάλιασα. Σου ανοίγουν τους ορίζοντες. Γνωρίζεις νέους ανθρώπους και βλέπεις νέα μέρη.

Επίσης, γνωρίζω ότι πρέπει να ταξιδεύω. Για να πετύχω τα όνειρα μου, θα πρέπει να μένω σε ξενοδοχεία τον περισσότερο χρόνο και να επιστρέφω στην Ελλάδα κάθε λίγους μήνες. Αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, και παρότι αρκετές φορές, δεν θέλω να το κάνω εγώ το κάνω, και αυτό απαιτεί πειθαρχία. Ένα χαρακτηριστικό για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσω το... μεικτό υπόβαθρό μου.

Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και η μητέρα μου είναι από τη Ρωσία. Ο πατέρας μου έχει επικεντρωθεί στο τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού μου -βοηθώντας με να αναπτύξω το μπάκχαντ με το ένα χέρι, το παιχνίδι μου στο φιλέ και το πώς να παίρνω πάντα τη μπάλα νωρίς.

Η μητέρα μου επικεντρώθηκε στην πειθαρχία μου. Δεν ήταν ακριβώς αυστηρή. Έχω δει αυστηρούς γονείς με το τένις. Ήταν αρκετά απαιτητική, με έναν καλό τρόπο. Πάντα απαιτούσε από μένα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου: "Κάνε την δουλειά σου και να είσαι ικανοποιημένος που βρίσκεσαι στο κορτ και κάνεις αυτό που αγαπάς", μου έλεγε.

Συνήθιζα να κλαίω αρκετά όταν έχανα ένα ματς. Άλλες φορές αντιδρούσα ακόμη χειρότερα. Κάποιες φορές φρίκαρα και έτρεχα μακριά από τους γονείς μου και κρυβόμουν κάπου όπου δεν μπορούσαν να με βρουν. Ένιωθα ντροπή, τόσο προσβεβλημένος από την εμφάνιση μου που δεν μπορούσα να τους αντικρίσω, ούτε κάποιον άλλο.

Κρυβόμουν πίσω από αυτοκίνητα για μια ώρα, κάποιες φορές για μιάμιση ώρα. Οι γονείς μου με έψαχναν και φώναζαν το όνομα μου αλλά εγώ δεν τους έδειχνα το πρόσωπο μου. Μισούσα να χάνω, ήταν σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.

Η μητέρα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει: "Είναι όλα καλά. Απλά παίρνει χρόνο. Προσπάθησε να τα πας καλύτερα την επόμενη φορά".

Όταν ήμουν παιδί, το τένις ήταν τα πάντα για μένα. Ο πατέρας μου ταξίδευε μαζί. Αυτός, όπως και η μητέρα μου, δεν είναι συνηθισμένος γονιός. Παράτησε τη δουλειά του όταν ήταν 12 ετών για να με βοηθήσει να πετύχω τα όνειρα μου. Αυτό απαιτεί κότσια. Πόσοι πατεράδες θα έπαιρναν ένα τέτοιο ρίσκο;

Αλλά οι άνθρωποι που τα πάνε καλά στα σπορ, πρέπει να έχουν το κάτι διαφορετικό, ανεξαρτήτως αν προέρχεται από την μητέρα, τον πατέρα ή τον προπονητή. Η Εθνική Ελλάδος το 2004 κέρδισε το Euro. Είχαν αυτό το κάτι.

Δεν ήθελαν, απλά δεν ήθελαν να είναι σαν όλους τους άλλους - ήθελαν να βγουν έξω και να εξερευνήσουν τον κόσμο και να είναι οι καλύτεροι όπως το έκαναν. Έκαναν τη χώρα μας περήφανη.

Πάντα γνώριζα πως είμαι στο κορτ για έναν λόγο -να ολοκληρώσω μια δουλειά και να κάνω κάτι τέλειο. Είμαι πεινασμένος να κερδίζω αγώνες και να ανέβω στην κατάταξη του ATP, να είμαι ο καλύτερος στη χώρα μου. Πίεση για να γίνω ηγέτης στη χώρα μου; Ποτέ.

Σου δίνει κίνητρο να είσαι κάποιος ο οποίος μπορεί να γράψει ιστορία και να κάνεις τους μικρούς να σε θαυμάζουν αργότερα. Αυτοί, όπως έκαναν οι γονείς μου μετά από τις πρώτες ήττες, μπορεί να είναι αυτοί που με κυνηγούν και φωνάζουν το όνομά μου. Μπορώ να τους εμπνεύσω και να είμαι ηγέτης του τένις στην Ελλάδα.

Όταν σκέφτομαι τα θύματα από τις φωτιές, με κάνει ακόμα πιο ευγνώμων για όλα όσα είχα αλλά και τις ευκαιρίες που είχα. Μου δίνει κίνητρο να δουλέψω ακόμα σκληρότερα και να πετύχω ακόμα περισσότερα.

Δεν γίνεται πιο εύκολο. Θα γίνω απλά καλύτερος".