Η υποκρισία της "πολιτικής ευθύνης"...

Tι κι αν ανέλαβε υποκριτικά την "πολιτική ευθύνη" σε ένα ακόμη τηλεοπτικό σόου με φόντο το υπουργικό συμβούλιο; Λίγο μετά το α...

Tι κι αν ανέλαβε υποκριτικά την "πολιτική ευθύνη" σε ένα ακόμη τηλεοπτικό σόου με φόντο το υπουργικό συμβούλιο; Λίγο μετά το αναίρεσε, λέγοντας με θράσος ότι "η αυτοκριτική δεν αφορά στις επιχειρησιακές πλευρές" αντιμετώπισης της τραγωδίας και φορτώνοντας τελικά τις ευθύνες στους ...προηγούμενους! Τέτοια κοροϊδία και τέτοια αθλιότητα. 

Για την κυβέρνηση Τσίπρα, ωστόσο, η χαριστική βολή δόθηκε με τη συνέντευξη του Τόσκα, του Τζανακόπουλου και των υπολοίπων για τη φονική πυρκαγιά στην ανατολική Αττικής. Ο απόηχος από αυτή την άθλια εμφάνιση ήταν τρομακτικός. Φάνηκε και στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Εκτός από εγκληματίες και υπεύθυνοι για το θάνατο πολλών δεκάδων ανθρώπων αποδεικνύονται και εντελώς αδίστακτοι, ψεύτες και αλαζόνες όπως ήταν άλλωστε πάντοτε. Εδώ μιλάμε όμως για μια ανείπωτη εθνική τραγωδία που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει το σύγχρονο ελληνικό κράτος όχι μόνο μετά αλλά και πριν από την μεταπολίτευση…

Το πόσο θλιβερό ήταν το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα της συνέντευξης - παρωδίας αυτής φαίνεται από το γεγονός ότι ακόμη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ σε διάφορα θέματα μέχρι τώρα άλλαξαν δημοσίως στάση, προκαλώντας ορισμένοι και έκπληξη. Αναγνωρίζουν ευθέως ότι “η κυβέρνηση υπερέβη τα εσκαμμένα με τη συνέντευξη” και της καταλογίζουν ότι η άρνησή της να κάνει διάκριση “μεταξύ της υπογράμμισης των εξαιρετικά ακραίων καιρικών και πολεοδομικών συνθηκών για τις πυρκαγιές και της αναπαλλοτρίωτης πολιτικής ευθύνης, δείχνει ότι επικρατεί στην κυβέρνηση ένα ήθος προτεραιότητας σε πολιτικές αντεγκλήσεις επί των πτωμάτων μιας θεομηνίας!”. Της καταλογίζουν δηλαδή ότι επιδεικνύει “αήθεια” αρνούμενη να αναλάβει τις ευθύνες της για τους θανάτους με δικαιολογία τις καιρικές και πολεοδομικές συνθήκες. Μόνο κάποια έμμισθα ή βολεμένα “τρολ” της Κουμουνδούρου έχουν απομείνει να μηρυκάζουν την προπαγάνδα που τους υπαγορεύουν, αλλά κι αυτά συνεχώς περιορίζοντα και “μαζεύονται”. Δεν τους παίρνει πλέον να λένε και πολλά. Αυτό έχει μεγάλη σημασία αν υπολογίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση το 2015 αλλά και στη συνέχεια έριξε πολύ μεγάλος βάρος και πολλά λεφτά στην προπαγάνδα και ιδιαίτερα στην μαύρη, μέσω του διαδικτύου και των μέσων μαζικής δικτύωσης. Αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να “ελέγξει” το το τοπίο της ενημέρωσης, να διαμορφώσει τις γραμμές που ήθελε και να κερδίσει κρίσιμες κατηγορίες ψηφοφόρων όπως οι νέες ηλικίες. Τώρα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Η οργή που πλημμυρίζει την ελληνική κοινωνία τροφοδοτείται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από τη διάχυση των πληροφοριών και των εικόνων, για τα εγκλήματα που συνέβησαν, μέσω της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και διάδρασης.

Ύστερα από τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Κινέτα, την Ραφήνα και το Μάτι, απέτυχαν πλήρως να διαχειριστούν και την κατάσταση της επόμενης ημέρας και τώρα έχουν μπλέξει σε ένα νέο αδιέξοδο, τόσο από πολιτικής όσο και από επικοινωνιακής πλευράς έστω κι αν θεωρούνταν ”μετρ” στην προπαγάνδα. Όπως αναγνωρίζουν, με καθυστέρηση όμως, έπρεπε ο Τόσκας να έχει “παραιτηθεί” από το βράδυ της Δευτέρας κιόλας. Ακόμα κι αν δεν το έκανε με δική του πρωτοβουλία, να τον ξήλωνε ο Τσίπρας. Θα φαινόταν ότι τουλάχιστον αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη για την τραγωδία. Από την στιγμή που δεν έκαναν ούτε αυτό και όλοι οι αρμόδιοι παρέμειναν στις θέσεις τους, το ένα αδιέξοδο ακολουθούσε το άλλο. Ήταν πια “υποχρεωμένοι” να πουν όλες αυτές τις προκλητικές και χυδαίες μπούρδες, ότι τα έκαναν όλα καλά, γιατί αν παραδέχονταν πώς έχουν κάνει “λάθη” αυτομάτως θα έπρεπε να σηκωθούν και να φύγουν. Και όσο θα συνεχίζουν με την ίδια γραμμή, τόσο τα αδιέξοδά τους θα μεγαλώνουν πυροδοτώντας ακόμη περισσότερο την οργή και την αηδία του κόσμου. Το γιατί, εκτός από το ότι είναι αδίστακτοι και επικίνδυνοι, συμπεριφέρονται έτσι προκύπτει από τις πληροφορίες που σας μετέφερα και επιβεβαιώνονται σύμφωνα με τις οποίες «απαγορεύθηκαν» δια …ροπάλου οι παραιτήσεις με εσωτερική εντολή του Μεγάρου Μαξίμου. Κι ο λόγος είναι ότι τρέμει ο Τσίπρα στη σκέψη ότι με μια παραίτηση θα σπάσει ο πρώτος κρίκος και μετά θα διαλυθεί ολόκληρη η κυβερνητική αλυσίδα. Μια παραίτηση θα φέρει ντόμινο, θα καταρρεύσουν όλοι και μετά είναι θέμα χρόνου να βρεθεί στο στόχαστρο προσωπικά και ο ίδιος ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί με αδίστακτο τρόπο τους υπουργούς και ταν άλλα κυβερνητικά στελέχη ως σάκους του μποξ και ως «ασπίδα» για να γλιτώσει προς το παρόν ο ίδιος. Και όπως επιβεβαίωσε στο υπουργικό, θα κάνει ο ίδιος ...αργότερα την "απόδοση των ευθυνών" διότι "τώρα οι αποκεφαλισμοί θα αποτελούσαν δειλία". Πλήρης σχιζοφρένεια...
Από τη συνέντευξη της Πέμπτης όμως επιβεβαιώθηκε και κάτι ακόμη τραγικό που το επόμενο διάστημα θα πάρει μεγάλες διαστάσεις. Επιβεβαιώθηκε δηλαδή πως όλοι τους στην κυβέρνηση γνώριζαν από τις 9 το βράδυ της Δευτέρας ότι υπήρχαν νεκροί. Όμως δυο ώρες αργότερα στήσανε το τηλεοπτικό επικοινωνιακό σόου με τον Τσίπρα και δίνανε θεατρική παράσταση. Επιβεβαιώνεται ότι ο Τσίπρας ήξερε από νωρίς τι συνέβαινε αλλά είχε δοθεί εντολή να το κρύψουν μέχρι να τελειώσουν τα επικοινωνιακά σόου με τις συσκέψεις και τις ζωντανές τηλεοπτικές συνδέσεις ενώ ο ίδιος χασκογελούσε κάνοντας τις πρώτες δηλώσεις...Και μόνο όταν είχε φύγει πια ο ίδιος, ο περισσότερος κόσμος είχε πάει να κοιμηθεί και ήταν πια σχεδόν ξημερώματα βγήκε ο Τζανακόπουλος και αναγνώρισε επισήμως ότι οι νεκροί είχαν ξεπεράσει ήδη τους 20.

Με άλλα λόγια ενώ οι άνθρωποι είχαν ήδη καεί πολύ πριν από τις 11 το βράδυ της Δευτέρας, οι κυβερνητικοί εγκληματίες έδιναν εκείνη την ώρα παράσταση μπροστά στην τηλεόραση αν και γνώριζαν την τραγική αλήθεια. Γι αυτό και απέφυγαν, με πρώτον τον Τσίπρα, οποιαδήποτε αναφορά σε ανθρώπινα θύματα. Αυτό τεκμηριώνει εκτός από την αμέλεια και την ευθύνη του ως πρωθυπουργού και την άμεση εμπλοκή, την ευθεία συνενοχή του, στο μεγάλο έγκλημα, στη δολοφονία πάνω από 87 ανθρώπων. Την ώρα που γελούσε, γνώριζε ότι καίγονταν και άφηνε τις ώρες να περνούν για να μην “καεί” η δική του εικόνα έως το πρωί. Πώς να γλιτώσει λοιπόν ύστερα από όλα αυτά την “κρεμάλα”; Πώς… 

Μ. Γιαλούρος