Δημήτρης Αντωνίου Νιώθω μεγάλη ανάγκη να πω 2-3 λόγια μιας και το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις και πολλές σελίδες-μμε χρησιμοποί...
Δημήτρης Αντωνίου
Νιώθω μεγάλη ανάγκη να πω 2-3 λόγια μιας και το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις και πολλές σελίδες-μμε χρησιμοποίησαν λέξεις και εκφράσεις που δεν με αντιπροσωπεύουν σε καμια περίπτωση...
Κοιτάξτε την φωτογραφία που ''έπαιξε'' παντού και πείτε μου τι βλέπετε... εγώ βλέπω έναν νεαρό κουρασμένο και θλιμμένο. Δεν βλέπω μίσος και θυμό... όχι αυτά τα δύο δεν με εκφράζουν και δεν τα θέλω στην ζωή μου..
Για εμένα αυτό που ένιωσα μες το πλοίο ήταν το ίδιο με αυτό που νιώθω όταν ψάχνω ώρες πάρκινγκ επειδή κάποιος μάγκας πάρκαρε για ''λιγο'' σε θέση ΑΜΕΑ ή όπως όταν μου κλείνουν την ράμπα και κυκλοφορώ μες τον δρόμο ή όταν πάω σε ιατρείο και δεν εχουν ραμπα στην πολυκατοικία ή όταν ψάχνω μαγαζί να φάω και δεν βρίσκω ούτε ένα με πρόσβαση κτλπ κτλπ...
Αυτό με το πλοίο ήταν ακόμη μία άδικη και άνιση μεταχείριση. Δώδεκα χρόνια τώρα εκεί έξω με το αμαξιδιο μου έχω φάει τέτοια με το κουτάλι. Έχω καταλάβει όμως κάτι, και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Όσο φταίμε, άλλο τόσο δε φταίμε. Γι' αυτό πάντα στόχος μου είναι να αναδείξω θέματα με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, Όχι κραυγές και κατάρες...
ΥΓ : Το μόνο λοιπον που θέλω από αυτή την ιστορία είναι να μπορούν άτομα σαν εμένα να μεταφέρονται με πλοίο αξιοπρεπώς αλλά και οι μανούλες με τα καρότσια τους αλλα και ηλικιωμένοι με πονεμένα γόνατα και μέση... τότε θα χαμογελάσουμε όλοι μαζί.. για την ώρα ας κάνουμε λίγη υπομονή γιατί τέτοια θέματα θέλουν τον χρόνο τους..
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη σας. Πιστέψτε με ακουστήκαμε πολυυυ και τα αποτελέσματα θα έρθουν. Χαμογελάστε μου και λίγο... πολύ στεναχώρια έπεσε με όλα αυτά... :) :)
Νιώθω μεγάλη ανάγκη να πω 2-3 λόγια μιας και το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις και πολλές σελίδες-μμε χρησιμοποίησαν λέξεις και εκφράσεις που δεν με αντιπροσωπεύουν σε καμια περίπτωση...
Κοιτάξτε την φωτογραφία που ''έπαιξε'' παντού και πείτε μου τι βλέπετε... εγώ βλέπω έναν νεαρό κουρασμένο και θλιμμένο. Δεν βλέπω μίσος και θυμό... όχι αυτά τα δύο δεν με εκφράζουν και δεν τα θέλω στην ζωή μου..
Για εμένα αυτό που ένιωσα μες το πλοίο ήταν το ίδιο με αυτό που νιώθω όταν ψάχνω ώρες πάρκινγκ επειδή κάποιος μάγκας πάρκαρε για ''λιγο'' σε θέση ΑΜΕΑ ή όπως όταν μου κλείνουν την ράμπα και κυκλοφορώ μες τον δρόμο ή όταν πάω σε ιατρείο και δεν εχουν ραμπα στην πολυκατοικία ή όταν ψάχνω μαγαζί να φάω και δεν βρίσκω ούτε ένα με πρόσβαση κτλπ κτλπ...
Αυτό με το πλοίο ήταν ακόμη μία άδικη και άνιση μεταχείριση. Δώδεκα χρόνια τώρα εκεί έξω με το αμαξιδιο μου έχω φάει τέτοια με το κουτάλι. Έχω καταλάβει όμως κάτι, και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Όσο φταίμε, άλλο τόσο δε φταίμε. Γι' αυτό πάντα στόχος μου είναι να αναδείξω θέματα με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, Όχι κραυγές και κατάρες...
ΥΓ : Το μόνο λοιπον που θέλω από αυτή την ιστορία είναι να μπορούν άτομα σαν εμένα να μεταφέρονται με πλοίο αξιοπρεπώς αλλά και οι μανούλες με τα καρότσια τους αλλα και ηλικιωμένοι με πονεμένα γόνατα και μέση... τότε θα χαμογελάσουμε όλοι μαζί.. για την ώρα ας κάνουμε λίγη υπομονή γιατί τέτοια θέματα θέλουν τον χρόνο τους..
Σας ευχαριστώ για την αγάπη και την στήριξη σας. Πιστέψτε με ακουστήκαμε πολυυυ και τα αποτελέσματα θα έρθουν. Χαμογελάστε μου και λίγο... πολύ στεναχώρια έπεσε με όλα αυτά... :) :)
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση