Ποιος θα σταματήσει τους «κουκουλοφόρους» ρουφιάνους του διαδικτύου;

Γράφει ο  Νίκος Ρούσσης  Στρασβούργο  Παίρνοντας αφορμή από την δική μου πρόσφατη περίπτωση, που ασφαλώς και δεν είναι η μόνη...

Γράφει ο Νίκος Ρούσσης 

Στρασβούργο 

Παίρνοντας αφορμή από την δική μου πρόσφατη περίπτωση, που ασφαλώς και δεν είναι η μόνη, οφείλω να επισημάνω στους απανταχού χρήστες του Φέϊσμπουκ και του Τουϊτερ, ότι ανάμεσα τους υπάρχει και δρα αναλόγως των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας, ένας εσμός από ανώνυμους κουκουλοφόρους που στοχοποιούν και «εκτελούν» διαδικτυακά, τον οποιοδήποτε που, με τα γραφόμενα του, ενοχλεί.

Με αστείες δικαιολογίες ότι βρίζει ή ότι δεν σέβεται, πλακώνουν τις ομαδικές αναφορές στα «μηχανάκια» του φέϊσμπουκ και του τουϊτερ, με τελική επιδίωξη το μπλοκάρισμα εκείνων που δεν είναι αρεστοί και το «ρίξιμο» των λογαριασμών τους.

Κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία ή το ψευδεπίγραφο των λογαριασμών τους, αποδεικνύουν, αμέσως μετά τα «κατορθώματα» τους, την θρασυδειλία τους, κάνοντας υβριστικά και ειρωνικά σχόλια εναντίον εκείνων που «απέκλεισαν» και δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ απαντήσουν.

Την ίδια ώρα που αναπαραγάγουν και επικροτούν, υβριστικές έως και χυδαίες ανακοινώσεις, του Πολάκη ή του Καμένου ή fakenews που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Θα τολμήσω να πω ότι το ζήτημα, εκτός από πολιτικό (με την έννοια ότι συνδέεται με την καθεστωτική προπαγάνδα) είναι και αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας.

Αυτοί οι άνθρωποι, προφανώς ζουν, υπάρχουν και εκφράζονται μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, μασκαρεμένοι πίσω από εύηχα ψευδώνυμα, καταλαμβάνονται από μία «άγρια χαρά» όταν επιτυγχάνουν το σκοπό τους και δεν ντρέπονται να εκφράσουν την ικανοποίηση τους, όπως οι δοσίλογοι της Κατοχής, όταν δουν να «εκτελούνται» διαδικτυακά, τα θύματα που υπέδειξαν, με το δάκτυλο και φορώντας κουκούλα.

Η δυστυχία δε είναι ότι ψηφίζουν…

Σύμφωνα με απόψεις εγκύρων ψυχιάτρων, οι «άνθρωποι» αυτοί, διακατέχονται από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, δεν τολμούν να εμφανισθούν δημόσια, με τα πλήρη στοιχεία τους, για να μην έχουν συνέπειες αλλά τολμούν να έχουν άποψη επί παντός επιστητού, για να δώσουν ένα νόημα στην θλιβερή τους ύπαρξη.

Το δικαίωμα αυτό τους το δίνει η «ελευθερία έκφρασης» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που τους επιτρέπει μεν να «καρφώνουν» όποιον ενοχλητικό δεν τους γουστάρει αλλά κι’ αυτοί να χαίρονται στα κλουβιά της ανωνυμίας τους.

Ναι αλλά κάτι πρέπει να γίνει με δαύτους…

Εχουν εξελιχθεί σε μάστιγα του διαδικτύου, που αφαιρεί το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης σε άλλους, που μπορεί να είναι και επαγγελματίες δημοσιογράφοι, οι οποίοι καταντούν θύματα των «συκοφαντικών αναφορών» των εν λόγω ρουφιάνων, στα «μηχανάκια» των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.

Την ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, τους ρουφιάνους ουδείς.