Πόσο μικροί γίνονται οι άνθρωποι μπροστά στην καρέκλα της εξουσίας...

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας  Όταν τα ετερόκλητα στοιχεία συνωστίζονται έξω από την πόρτα του αντίπαλου κόμματος για ένα υπουργείο, μι...

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας 

Όταν τα ετερόκλητα στοιχεία συνωστίζονται έξω από την πόρτα του αντίπαλου κόμματος για ένα υπουργείο, μια θέση, για μια καρέκλα, έχουν πάντα ένα μόνιμο και διαρκές άγχος.

Να προσπαθούν συνέχεια να αποδείξουν την υποτέλεια τους.
Την υποταγή τους.
Και γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως
Γι αυτό τον λόγο είναι πάντα πρόθυμοι να κάνουν την πιο βρόμικη δουλειά.
Είναι τόσο αφελείς, που αγνοούν ότι αυτοί θα είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι αργότερα.
Πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα ο πρώην δεξιός ΚΥΠατζής και νυν "αριστερός" υπουργός δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος που χρησιμοποιήθηκε σαν λαγός στο σκάνδαλο Novartis και ο ψεκασμένος Καμένος.

Τον Πάνο Καμένο ο Αλέξης, αφού τον υπερασπίστηκε για τις ακροδεξιές του θέσεις όχι σαν αναγκαίο κακό για την κυβερνητική συνοχή αλλά σαν κομμάτι από την δική του κομματική σάρκα, τώρα που κλείνει σιγά σιγά ο μνημονιακός κύκλος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπαθεί να τον πετάξει από πάνω του μαζί με την ρετσινιά της συνεργασίας τους.

Τώρα που στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ήρθε η στιγμή να αποκοπούν από τα αποπαίδια της δεξιάς, αρχίζουν να αποκαθηλώνουν τον Πάνο και τους ΑΝΕΛ.

Επιχειρούν ο Αλέξης και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδομήσουν τον Καμένο και τα στελέχη του κόμματός του με σκληρές επιθέσεις και προσβλητικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς.

Και οι κόντρες των στελεχών των δύο κομμάτων θα εντείνονται με την πάροδο του χρόνου, θέλοντας και οι δυο πλευρές να τονίσουν τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές τους που επί τρία χρόνια επιμελώς έκρυβαν πίσω από την πόρτα της εξουσίας.

Από την άλλη ο Καμένος, τώρα που του «φόρτωσε» τον μπάρμπα Φώτη και νιώθει ότι χάνει την στήριξη του Αλέξη και το παιχνίδι της συγκυβέρνησης, έχει επιδοθεί σε ένα παραλήρημα εθνικιστικών κορωνών που βλάπτουν τα εθνικά θέματα, προσπαθώντας από την μια να συσπειρώσει την σκορπισμένη μάζα του κόμματός του και από την άλλη να προετοιμάζει την ηρωική του έξοδο, προσμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία που ελπίζει να την βρει στην ενδεχόμενη συμφωνία του Αλέξη με τον Ζάεφ για το όνομα των Σκοπίων, που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία με τον οποίο είναι κάθετα αντίθετος.

Η ανάγκη του Καμένου για εξουσία τον έκανε τόσο αφελή που δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι όταν θα τελείωνε την βρόμικη δουλειά, ο Αλέξης θα τον πετούσε από πάνω του σαν έναν ενοχλητικό λεκέ.

Η ματαιοδοξία του να γίνει υπουργός τον έκανε να πιστέψει στις υποσχέσεις του, ξεχνώντας αυτό που όλοι ξέρουν πια, ότι το παρελθόν και το παρόν του Αλέξη μας δίνουν την απάντηση για το μέλλον και όχι οι υποσχέσεις του.

Αν μπορούσε να κοιτάξει πίσω του και έβλεπε πόσους «συντρόφους» του πέταξε σαν στυμμένες λεμονόκουπες, θα κρατούσε και κάποια πισινή στις θέσεις του, στις εξαγγελίες του και στην απόφασή του να στηρίξει χωρίς κανένα ενδοιασμό όλες τις μνημονιακές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Τον μέντορά του τον Αλέκο Αλαβάνο;
Ακόμα ψάχνει να βρει ο Αλέκος πως του έφαγε την αρχηγία και το κόμμα.

Η δήλωση του για τον Αλέξη Τσίπρα στις 4/11/2016:

«Δεν έχει νόημα να πω ότι μετάνιωσα που έχρισα πρόεδρο του Συνασπισμού τον Αλέξη Τσίπρα. Κανένα. Είναι αυτονόητο. Και ο Χριστός είχε τον Ιούδα μαθητή του. Και ήταν και Θεός ο Χριστός.»

Τον Μίκη Θεοδωράκη;
Πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 τον παρακαλούσε για μια δήλωση στήριξής του, τον επισκέφτηκε μάλιστα στο σπίτι του στην Ακρόπολη για να έχει να μοστράρει μια φωτογραφία μαζί του.

Και στις 5/2/2018 επιχειρεί να τον απαξιώσει δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου:

«Η μετατόπιση του κ. Θεοδωράκη σε θέσεις μισαλλόδοξες και πολιτικά ακραίες, είναι μια θλιβερή εξέλιξη. Δεν ξέρω αν αναφερόμενος στον αριστερόστροφο φασισμό αναφερόταν και στον εαυτό του και το παρελθόν του».

Τον Μανώλη Γλέζο;
Θυμάμαι τα μεγάλα του λόγια προς τον αγνό αγωνιστή της αριστεράς για την παρουσία του ως επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το «φτύσιμο» του από τον Λαζόπουλο.

Και λίγους μήνες μετά, λόγω της κριτικής του Μανώλη Γλέζου για το δικό του τρίτο μνημόνιο, την προσπάθεια απαξίωσής του από τον ίδιο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Παναγιώτη Λαφαζάνη;

Που ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς μαζί του η όχι, είναι ο μόνος που μπορεί περήφανα να ισχυρίζεται από όλον τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει τα χαρακτηριστικά ενός αριστερού.
Αυτόν τον έφαγε γιατί έκανε το "λάθος" να παραμείνει πιστός στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ του Γενάρη του 2015 καταγγέλλοντας την φιλομνημονιακή μετάλλαξη του Αλέξη.

Τον Γιάνη Βαρουφάκη με ένα ν;
Σε αυτόν φόρτωσε όλο το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησής του, που φτωχοποίησε την χώρα και της φόρτωσε ένα επιπλέον χρέος 86 δις, που για άλλους προσμετράται στα 100 δις, λες και η χώρα δεν είχε και πρωθυπουργό αλλά μόνο υπουργό οικονομίας.

Την Ζωή Κωνσταντοπούλου;
Αφού πρώτα της έδωσε το τρίτο στην τάξη πολιτειακό αξίωμα της Ελληνικής δημοκρατίας, κάνοντάς την πρόεδρο της Βουλής τον Ελλήνων, μετά την αποκαθήλωσε για να μπορεί ανενόχλητος να ψηφίσει από την βουλή όλα τα επαχθή μέτρα του τρίτου δικού του μνημονίου.


Τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, τον Στάθη Παναγούλη, τον Τάσο Κορωνάκη….
Και τόσους άλλους ακόμα που τους «πούλησε» και αυτούς όπως και τους αγώνες τους, για μία σταγόνα εξουσίας

Όλα εδώ πληρώνονται Πανούλη. Εδώ ο στίβος εδώ και η πληρωμή.
Τώρα θέλοντας να τονώσει πάλι το "αριστερό" του προφίλ ψάχνει για νέες συμμαχίες.
Ψάχνει στο πρόσωπο της Φώφης, του Θεοδωράκη, για τα νέα θύματα του..
Ας προσέξουν οι νέοι υποψήφιοι κυβερνητικοί του εταίροι την φάκα πριν τσιμπήσουν το τυράκι.
Γιατί ο Αλέξης μπορεί να μην έχει εντυπωσιακή μόρφωση, παιδεία και κουλτούρα, μπορεί τα αγγλικά του να είναι χάλια, μπορεί να ξέρει να γελά όταν τον «φτύνουν», να υπογράφει μνημόνια και να το παίζει συγχρόνως επαναστάτης, να κάνει το «περήφανο» ΟΧΙ ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, να παριστάνει το θύμα αν και θύτης.

Εκείνο όμως που ξέρει καλύτερα από όλα και το έχει αναγάγει σε επιστήμη είναι η πολιτική ίντριγκα, ο καθεστωτισμός, το «όποιος δεν είναι μαζί μου στην πυρά», τα ψέματα και η συκοφάντηση του πολιτικού του αντιπάλου μέχρι τελικής εξόντωσης του.