Stavros Papantoniou Η περίπτωση της... Υποναυάρχου (δεν κατάλαβα γιατί αφού μπήκαν στον κόπο δεν την έκαναν κατευθείαν Ναύαρχο) Μπο...
Η περίπτωση της... Υποναυάρχου (δεν κατάλαβα γιατί αφού μπήκαν στον κόπο δεν την έκαναν κατευθείαν Ναύαρχο) Μπουμπουλίνας, έπειτα από σχεδόν 200 χρόνια, δεν είναι πρωτοφανής. Μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ άλλες δύο αντίστοιχες περιπτώσεις και άμα ψάξω σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες. Η μία ήταν το 2012, όταν έγινε επανάληψη της δίκης του Σωκράτη. Συνήγοροι και… κατήγοροι μαζεύτηκαν και στοιχειοθέτησαν εκ νέου κατηγορίες και γραμμή υπεράσπισης του αρχαίου φιλοσόφου με τη... νέα ετυμηγορία να... αθωώνει τελικά τον Socrates. Πρόσφατα, μόλις το 1996, έληξε και ο... Πελοποννησιακός Πόλεμος!
Την σχετική συνθήκη ειρήνης υπέγραψε ο τότε Δήμαρχος της Αθήνας Δημήτρης Αβραμόπουλος με τον τότε Δήμαρχο Σπάρτης Δημοσθένη Ματάλα, που σε κοινή ανακοίνωση τους είχαν εκφράσει και την… οδύνη τους για την «πολυαίμακτη σύρραξη των δύο κορυφαίων πόλεων». Να και η… συνθήκη Ειρήνης: «Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στην πρωτεύουσα της Λακεδαίμονος, ο δήμαρχος Αθηναίων και ο δήμαρχος Σπαρτιατών εκφράζουν τη βαθύτατη θλίψη τους για την πολυαίμακτη σύρραξη των δύο κορυφαίων πόλεων της αρχαίας Ελλάδος και διακηρύττουν την λήξη με όρους ισοτιμίας αναδρομικά του καταστροφικού εκείνου πολέμου “Αθηναίων και Πελοποννησίων” και την εμπέδωση αρρήκτων μεταξύ των δύο πόλεων δεσμών φιλίας και συνεργασίας, με ηθικό έρεισμα και την αρχαία ιστορική μεγαλουργία τους».
Αυτά τα κεχαριτωμένα, δυστυχώς δεν είναι μόνο αστεία για να γελάμε αλλά δείχνουν και δύο τάσεις που έχουν αποδειχθεί καταστροφικές: H μία είναι πιο ανώδυνη και μπορεί να αφορά ατομικά τον προσωπικό μεγαλοϊδεατισμό πως κάποιος είναι συνεχιστής του Περικλή, ή του μπουρλοτιέρη Κανάρη, ή να δικάζει με τις αρχαίες Ερινύες, ανάλογα το πώς έχει συλλάβει το ιδεολόγημα εντός της κεφαλής του. Η άλλη όμως δεν είναι καθόλου ανώδυνη και αφορά στη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με το παρελθόν της. Σχέση απόλυτα συμπλεγματική που οδηγεί τελικά την χώρα και το συλλογικό υποσυνείδητο σε μία κατάσταση μόνιμης στρέβλωσης της πραγματικότητας και σε μία συνεχή προσπάθεια απόδειξης πως οι σημερινοί είναι «άξιοι κάποιου παρελθόντος», φράση η οποία είναι πολύ σχετική και ερμηνεύεται τελείως διαφορετικά. Μοιάζει με παιδιά μεγάλων προσωπικοτήτων που καταστράφηκαν από τα δεκάδες κόμπλεξ που τους δημιούργησε ο περίγυρος από τη μόνιμη σύγκριση με τον πατέρα τους. Αυτή η κατάσταση δυστυχώς έχει προκαλέσει ουκ ολίγα προβλήματα στην χώρα με πολύ πρόσφατο κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, που oι Ελληνες ελέω ιστορίας - ίσως και Θεού- και με την κατάλληλη καθοδήγηση, αντιστέκονταν σε έναν φαντασιακό ξένο εχθρό που δεν υπήρχε, την ώρα που ο μόνος εχθρός ήταν ο εαυτός τους, με αποτέλεσμα να δίνουν συνεχώς κλωτσιές στην ίδια την χώρα. Και εδώ είναι το χειρότερο. Αυτή η συμπλεγματική σχέση αντί να υπάρξει προσπάθεια να τεθεί σε σωστή βάση, να εκλογικευτεί και να λειτουργήσει ως βάση προόδου όπως έγινε στην Δύση κατά την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, υπάρχουν πολιτικοί που την ποτίζουν συνεχώς με απλουστευμένο λαϊκισμό για εκλογικά οφέλη, οδηγώντας τελικά την χώρα σε μόνιμο «μικρομεγαλισμό», σε βαθειά κρίση ταυτότητας και τελικά σε αδυναμία να πατήσει σταθερά στο παρόν και να δει με ψυχραιμία το μέλλον.
Αυτά τα κεχαριτωμένα, δυστυχώς δεν είναι μόνο αστεία για να γελάμε αλλά δείχνουν και δύο τάσεις που έχουν αποδειχθεί καταστροφικές: H μία είναι πιο ανώδυνη και μπορεί να αφορά ατομικά τον προσωπικό μεγαλοϊδεατισμό πως κάποιος είναι συνεχιστής του Περικλή, ή του μπουρλοτιέρη Κανάρη, ή να δικάζει με τις αρχαίες Ερινύες, ανάλογα το πώς έχει συλλάβει το ιδεολόγημα εντός της κεφαλής του. Η άλλη όμως δεν είναι καθόλου ανώδυνη και αφορά στη σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με το παρελθόν της. Σχέση απόλυτα συμπλεγματική που οδηγεί τελικά την χώρα και το συλλογικό υποσυνείδητο σε μία κατάσταση μόνιμης στρέβλωσης της πραγματικότητας και σε μία συνεχή προσπάθεια απόδειξης πως οι σημερινοί είναι «άξιοι κάποιου παρελθόντος», φράση η οποία είναι πολύ σχετική και ερμηνεύεται τελείως διαφορετικά. Μοιάζει με παιδιά μεγάλων προσωπικοτήτων που καταστράφηκαν από τα δεκάδες κόμπλεξ που τους δημιούργησε ο περίγυρος από τη μόνιμη σύγκριση με τον πατέρα τους. Αυτή η κατάσταση δυστυχώς έχει προκαλέσει ουκ ολίγα προβλήματα στην χώρα με πολύ πρόσφατο κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, που oι Ελληνες ελέω ιστορίας - ίσως και Θεού- και με την κατάλληλη καθοδήγηση, αντιστέκονταν σε έναν φαντασιακό ξένο εχθρό που δεν υπήρχε, την ώρα που ο μόνος εχθρός ήταν ο εαυτός τους, με αποτέλεσμα να δίνουν συνεχώς κλωτσιές στην ίδια την χώρα. Και εδώ είναι το χειρότερο. Αυτή η συμπλεγματική σχέση αντί να υπάρξει προσπάθεια να τεθεί σε σωστή βάση, να εκλογικευτεί και να λειτουργήσει ως βάση προόδου όπως έγινε στην Δύση κατά την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, υπάρχουν πολιτικοί που την ποτίζουν συνεχώς με απλουστευμένο λαϊκισμό για εκλογικά οφέλη, οδηγώντας τελικά την χώρα σε μόνιμο «μικρομεγαλισμό», σε βαθειά κρίση ταυτότητας και τελικά σε αδυναμία να πατήσει σταθερά στο παρόν και να δει με ψυχραιμία το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση