Η ΟΝΝΕΔ σχολιάζει την αποκάλυψη για τους ασθενείς με αυτισμό που τους δένουν στα κρεβάτια τους

Ανακοίνωση για την αποκάλυψη  με τις εικόνες σοκ από το Θεραπευτήριο Σκαραμαγκά, όπου άτομα με αυτισμό και χρόνιες παθήσεις είναιδεμένα μ...

Ανακοίνωση για την αποκάλυψη  με τις εικόνες σοκ από το Θεραπευτήριο Σκαραμαγκά, όπου άτομα με αυτισμό και χρόνιες παθήσεις είναιδεμένα με ιμάντες στα κρεβάτια τους, εξέδωσε η ΟΝΝΕΔ.

«Το βαρέλι της ντροπής δεν έχει πάτο», είναι ο τίτλος της ανακοίνωσης της ΟΝΝΕΔ, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι εικόνες που βγήκαν σήμερα στη δημοσιότητα αντανακλούν μια πρωτοφανή ντροπή για κάθε πολιτισμένο κράτος, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης».

Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ:

Στις αρχές της οικονομικής κρίσης, το 2009, η φοιτητική εστία που είχε χτιστεί στον Σκαραμαγκά μετατράπηκε σε θεραπευτήριο για άτομα με αυτισμό. Όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις ελλείψεις στο χώρο της Υγείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας, κανείς, από καμία κυβέρνηση, δεν τόλμησε να καταργήσει αυτή τη δομή. Μέχρι που φτάσαμε στο 2018, για να έρθει η Αριστερά του ανθρωπισμού και της ευαισθησίας να εκδιώξει τα άτομα με αυτισμό για να αξιοποιήσει το κτήριο το ΤΑΙΠΕΔ. Και λέμε «να εκδιώξει», διότι δεν μερίμνησε για τη μεταφορά τους σε κατάλληλη δομή φιλοξενίας, αλλά τα εγκατέλειψε στο Λοιμωδών, στο παράρτημα ΑμεΑ Δυτικής Αττικής και σε άλλες απολύτως ακατάλληλες μονάδες.

Οι εικόνες που βγήκαν σήμερα στη δημοσιότητα αντανακλούν μια πρωτοφανή ντροπή για κάθε πολιτισμένο κράτος, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης. Δεν περιμένουμε, φυσικά, να ντραπεί η αρμόδια Αναπληρώτρια Υπουργός Θεανώ Φωτίου και αυτό γιατί η λέξη ντροπή αποδεδειγμένα πολλάκις δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της Μαρίας Αντουανέτας της ελληνικής κουζίνας. Καθημερινά η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι λεφτά υπάρχουν, αρκεί να είσαι κολλητός κάποιου καθεστωτικού, ο οποίος θα ενδιαφερθεί να σε κάνει από ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ υποδιευθυντή νοσοκομείου, αλλά κανένας από αυτούς τους καθεστωτικούς δεν θα νοιαστεί για τους συμπολίτες μας που χρειάζονται πραγματικά τη φροντίδα του Κράτους. Εκεί, όμως, μετριέται ο πολιτισμός μιας χώρας – και κάθε πολιτικού χώρου.