Η κυβέρνηση εκφράζει τη ταυτότητα του πρωθυπουργού!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. Γράφω με αφορμή τον «αναγκαστικό» ανασχηματισμού της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μετά την ιδι...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Γράφω με αφορμή τον «αναγκαστικό» ανασχηματισμού της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μετά την ιδιόμορφη απομάκρυνση / παραίτηση του ζευγαριού Παπαδημητρίου- Αντωνοπούλου.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαφώς πρωθυπουργοκεντρικό. Η συντακτική οργάνωση της πολιτείας δομείται στη βάση ενός πανίσχυρου (και ταυτόχρονα θεσμικά προστατευμένου) πρωθυπουργού, που διορίζει και παύει τους υπουργούς και υφυπουργούς του, ενώ είναι σε θέση να διαμορφώνει εμμέσως και να επηρεάζει καθοριστικά τη δομή και λειτουργία των Οργάνων του Κράτους και όλων των τυπικών και άτυπων μορφών εξουσίας.
Είναι τόσο ισχυρός θεσμικά και λειτουργικά ο Έλληνας πρωθυπουργός που θα τον «ζήλευε» ακόμη και ο/η ομόλογός του στη Βρετανία, όπου η μορφή της δημόσιας διοίκησης - σε αντίθεση με την Ελλάδα - διατηρεί χαρακτηριστικά τροχοπέδης στο πρωθυπουργικό ταπεραμέντο. Για να μην αναφερθώ στο καθεστώς της εκτελεστικής εξουσίας στη Γερμανία, όπου τα ομοσπονδιακά κρατίδια συναποφασίζουν σε μεγάλο θεσμικό εύρος ή διατηρούν το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε κεντρικές αποφάσεις. Ή στις διακομματικές δυσκολίες του εκάστοτε πρωθυπουργού για παραγωγή συναίνεσης στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο και στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Ασφαλώς και ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα «ζήλευε» από πλευράς άσκησης εξουσίας τον δικό μας, τους δικούς μας! Δύσκολη η δουλειά του Προέδρου και διαρκές το παζάρι με διαφωνούντες σε θεσμικό ρόλο και τα μέλη του κογκρέσου! Ο «πλανητάρχης» μεταβάλλεται σε νάνο αν δεν πετύχει συναινέσεις στο εσωτερικό της ανώτερης διοίκησης των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός δεν το έχει ανάγκη, καθώς ακόμη και η έννοια της συναίνεσης έχει, σύμφωνα με τον συντακτικό μας νομοθέτη, άλλη μορφή, πολύ λιγότερο δημιουργική πολιτικώς.

Η ταυτότητα, λοιπόν, του Έλληνα πρωθυπουργού είναι συνυφασμένη με αυξημένο πολιτικό έλεγχο, σε ένα θεσμικό περιβάλλον συγκέντρωσης εξουσίας (τυπικής και άτυπης) στο πρόσωπό του. Εδώ πλέον θα μπορούσε να πει κανείς πως η ευρύτερη κυβέρνηση (δομή και λειτουργία) αποτελεί τον καθρέφτη του πρωθυπουργού στη κοινωνία και διεθνώς. Δείξε μου τη κυβέρνησή σου, να σου πω ποιος είσαι! Θα μπορούσα να πως, χωρίς να απλοποιήσω επικίνδυνα σχέσεις και χαρακτήρες (προσωπικότητες), λαμβάνοντας υπόψιν ακόμη και πρωθυπουργικές δουλείες ή την διάσταση της διαπλοκής. Η κυβέρνηση (του) εκφράζει τη ταυτότητα του Έλληνα πρωθυπουργού, σε τέτοιο βαθμό που αντικειμενικά προσωποποιώντας την οντολογία της και κρίνοντας την λειτουργία των μελών της θα είχες μπροστά σου το πραγματικό άνθρωπο και πραγματικό πολιτικό-πρωθυπουργό.

Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και για τον Αλέξη Τσίπρα, ασφαλώς! Τώρα ο αγώνας αυτής της κυβέρνησης στο εσωτερικό για μεγιστοποίηση της κυβερνητικής ισχύος, οδηγεί σε κυβερνητική αδυναμία, εξαιτίας της φθοράς που υφίσταται το κύρος και η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα από την ανικανότητα στελεχών του να (ανα)παραστήσουν με συνέπεια ένα διαφορετικό ήθος και ύφος εξουσίας. Η «απαλλαγή για την αλλαγή», αποδεικνύεται καθημερινά φάρσα, καθώς σε όλα τα επίπεδα άρθρωσης της εξουσίας από τα «μεταξωτά βρακιά» έλειπαν οι επιδέξιοι «πισινοί» - ελάττωμα που δεν θα μπορούσε να καλύψει το σικέ παιχνίδι με το κουαρτέτο.

Είναι φυσιολογικό η κυβερνητική προπαγάνδα να προσπαθεί να διαφοροποιήσει τον κ. Τσίπρα από την κυβέρνησή του, όταν αυτή προκαλεί ή/και σκανδαλίζει την ελληνική κοινωνία, ή όταν αυτή τα κάνει μούσκεμα στον διεθνή ή διεθνικό ρόλο της. Μόνον που έτσι ο αντικειμενικά πανίσχυρος πρωθυπουργός εμφανίζεται υποκειμενικά αφάνταστα αδύναμος ως ηγέτης και «λίγος» ως μάνατζερ. Αν πεις πως αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία στην περίπτωση αριστερών κυβερνήσεων, δεν θα είσαι σοβαρός στην περίπτωση της σημερινής Ελλάδας. Και αυτό επειδή οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν άλλαξαν το κράτος με σοβαρή σοσιαλιστικού χαρακτήρα μεταρρύθμιση, αλλά απλώς κατέλαβαν το υφιστάμενο κράτος για να το καταστήσουν φορέα της μικροπολιτικής τους διάστασης και εξουσιαστικής τους διείσδυσης. Έναν χώρο προνομίων και αναπαραγωγής (τους).

Αυτό είναι σήμερα που τους «κολάζει» ηθικώς. Αυτό τους ασχημαίνει υφολογικώς. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια και αντικειμενικές δυνατότητες για να σπάσει ο Αλέξης τον καθρέφτη του. Αν το τολμούσε θα έβαζε τη χώρα σε μια νέα και πολύ μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια. Θα μεταβαλλόταν στον τέλειο τυχοδιώκτη. Και αυτό δεν πρέπει ούτε καν να περάσει από το μυαλό του. Δεν πιστεύω πως θα τολμούσε να σπάσει τον καθρέφτη του, παρά την παραμόρφωση της εικόνας του. Μια και αυτό δεν είναι ζήτημα θάρρους, αλλά μάλλον ζήτημα συνείδησης και ευθύνης.